Komende weken kunnen liefhebbers aan de slag met een nieuwe Life is Strange-game. In Life is Strange: Double Exposure vervolgen we het verhaal van Max Caulfield, het personage waarmee het Life is Strange-avontuur voor velen in 2015 begon. In deze review in progress deel ik mijn ervaringen met de eerste twee hoofdstukken van de nieuwe game van Deck Nine.
Life is Strange: Double Exposure is vanaf 29 oktober 2024 beschikbaar op de Xbox Series X|S. In aanloop naar de release van de game heb ik de eerste twee hoofdstukken al kunnen spelen. In deze spoilervrije review in progress deel ik mijn eerste indrukken van de game. Spoilervrij, in de zin dat er niets over het verhaal wordt gedeeld wat niet al in de trailers van de afgelopen maanden te zien was. Als je de game volledig blanco wilt ervaren, adviseer ik je om deze review niet verder te lezen.
Waar het ooit begon!
Diegenen die mij een beetje kennen, weten dat ik een groot fan ben van de Life is Strange-franchise. Ik heb alle delen gespeeld, soms zelfs meerdere keren en op verschillende platformen. Hoewel Life is Strange 2 mijn favoriet is, kan ik alle delen van harte aanbevelen. Ook de games die uit de koker van Deck Nine verschenen zijn, heb ik met plezier gespeeld. Hieronder vallen: Life is Strange: Before the Storm, Life is Strange Remastered en Life is Strange: True Colors. Voor de goede orde, de aller eerste Life is Strange werd door DON’T NOD ontwikkeld en in 2015 door Square Enix uitgebracht. Life is Strange: Double Exposure is het directe vervolg op Life is Strange, maar is door een ander team ontwikkeld, namelijk de Amerikaanse studio Deck Nine uit Colorado.
De verschillende Life is Strange-games hebben elk hun eigen unieke setting en meestal ook een eigen cast en verhaal. Life is Strange: Double Exposure is echter de eerste game die dezelfde hoofdrolspeelster heeft als een vorig deel, namelijk Max Caulfield uit de allereerste Life is Strange. In deze game uit 2015 volgen spelers Max, een 18-jarige studente die ontdekt dat ze de tijd kan terugdraaien. In de eerste episode, Chrysalis, begint het verhaal met Max’ visioen van een enorme tornado die het fictieve stadje Arcadia Bay bedreigt. Kort daarna leert Max dat ze de tijd kan manipuleren en gebeurtenissen kan terugdraaien. De game draait niet alleen om het voorkomen van een catastrofale ramp, maar ook om thema’s zoals vriendschap, verlies en de morele en ethische dilemma’s waarmee Max wordt geconfronteerd door haar superkrachten.
De Life is Strange-franchise staat bekend om zijn sterke focus op verhaalvertelling, morele keuzes en het verkennen van menselijke emoties en relaties. Elke game in de serie draait om jonge protagonisten die geconfronteerd worden met bovennatuurlijke krachten, zoals tijdreizen of telepathie, terwijl ze complexe persoonlijke en sociale kwesties aanpakken. Wat de franchise uniek maakt, is de manier waarop de keuzes van spelers zowel directe als langdurige gevolgen hebben, wat vaak leidt tot onverwachte, emotionele wendingen in het verhaal. Een ander belangrijk kenmerk van de Life is Strange-games is de sfeervolle omgeving en meeslepende muziek. Mocht je er al aan getwijfeld hebben, Life is Strange: Double Exposure zet op al deze fronten de lijn voort.
Max is volwassen geworden
In Life is Strange: Double Exposure keert Max Caulfield terug. Max is nu rond de 25 jaar en heeft haar ambities als fotograaf doorgezet. Ze werkt als fotograaf aan de Caledon University. In het eerste hoofdstuk zien spelers hoe Max haar plek aan de universiteit heeft gevonden, met haar vriendengroep — Moses en Safi — als belangrijke personages. Moses Murphy is een astrofysicus. Hij heeft een fascinatie voor hoe regels en systemen werken, of het nu in videospellen, manga en anime is, of in de echte wereld. Safi Llewellyn-Fayyad is een ambitieus dichter, een echt mensenmens en Max’ nieuwste en beste vriendin. Ze streeft ernaar om Max uit haar schulp te halen en haar te helpen haar wortels te vinden in een nieuwe stad. Safi staat altijd klaar voor Max.
De opbouw en manier van verhaalvertelling komen volledig overeen met wat je gewend bent van eerdere Life is Strange-delen. Elk hoofdstuk speelt zich af op verschillende locaties waar interacties plaatsvinden met andere belangrijke personages. Spelers verkennen de omgeving en maken keuzes die van invloed zijn op het verdere verloop van het verhaal. Hoewel Life is Strange altijd al enkele puzzelelementen had, zullen spelers in Double Exposure nog meer puzzelen. Dit is niet zonder reden, want de moord op Max’ vriendin Safi zet haar ertoe aan om haar superkrachten weer te gebruiken. In Double Exposure kan Max tussen twee tijdlijnen schakelen, wat ze dan ook vaak doet om te achterhalen wat er precies met Safi is gebeurd.
In tegenstelling tot de vorige Life is Strange-games, en met name de eerste Life is Strange, mogen spelers in Life is Strange: Double Exposure een meer volwassen sfeer verwachten. De game behandelt diverse thema’s waar jongvolwassenen mee worstelen, wat duidelijk naar voren komt in de dialogen, de sfeer en de uitstraling van het spel. Max is nu een volwassen vrouw, en dat vertaalt zich ook in haar persoonlijkheid en hoe ze in de game wordt neergezet. Het moordthema voegt een extra laag van volwassenheid en duisternis toe, waardoor de game een meer sinistere sfeer uitstraalt. Ik ben benieuwd hoe deze verandering zal worden ontvangen binnen de Life is Strange-community.
Een aantal elementen zijn weer uitstekend uitgewerkt door Deck Nine. Voor spelers die eerdere delen hebben gespeeld, zal de nostalgie van het scherm spatten. Dit komt enerzijds door de bekende gameplay, de heerlijke muziek en de sfeervolle wereld. Anderzijds door de vele interne dialogen die Max met zichzelf voert, waarin ze reflecteert op wat ze meemaakt en hoe dit haar doet terugdenken aan haar tijd in Arcadia Bay. Daarnaast maken spelers in het begin van de game keuzes die invloed hebben op hoe het verleden wordt herinnerd en hoe dit in het huidige verhaal naar voren komt. Ik zou hier graag pagina’s over volschrijven, want er komt zoveel nieuwe en aanvullende informatie voorbij. Voor fans van Life is Strange is dit echt een genot, maar om spoilers te vermijden zal ik er nu niet verder op ingaan. Misschien kan ik mijn mede-redacteuren lief aankijken en een podcastspecial hierover claimen!
Niet alleen maar lofzang
Deck Nine heeft met de eerste twee chapters een sterk verhaal neergezet. Spelers zullen een interessante cast ontmoeten, de voice-acting is uitstekend, de muziek is sfeervol en de omgevingen voelen authentiek aan. Ik ben dan ook erg benieuwd naar wat de volgende chapters zullen brengen en hoe het verhaal van Safi, Moses en Max zich zal ontwikkelen. Toch ben ik niet alleen maar enthousiast.
Wat voor Max begint als een poging om haar vriendin Safi te redden, mondt al snel uit in een verwikkeling met parallelle tijdlijnen en een moordenaar die in beide werelden actief is. Hoewel het plot veel potentie heeft, had ik moeite om me echt verbonden te voelen met de personages. Safi’s dood komt voor mijn gevoel te snel, en het verhaal neemt te weinig tijd om een emotionele impact op te bouwen. Safi voelde in het eerste hoofdstuk nog meer als een voorbijganger. Hoewel haar dood met veel drama wordt gebracht, mist de gebeurtenis de emotionele zwaarte die het verhaal probeert over te brengen.
Ook in de nasleep van de moord slaagt Deck Nine er naar mijn mening voorlopig nog niet goed in om het verdriet van Max over te brengen. De eerste scène na Safi’s dood brengt spelers naar Max’ woning, waar ze al twee dagen op de bank zou liggen. Max komt echter meteen in actie omdat ze bezoek verwacht van een vriendin. Spelers kunnen vervolgens een typische Life is Strange-scène doorlopen, waarbij ze de woning van Max verkennen en verschillende objecten kunnen bekijken. Zowel in de presentatie als in de dialogen is er echter weinig te merken van het recente verlies. Deze overgang vond ik bijzonder vreemd en out-of-character voor een Life is Strange-game.
Wat me verder opviel, was de visuele stijl. Hoewel de omgevingen sfeervol zijn en goed aansluiten bij de toon van het verhaal, zijn de character models minder indrukwekkend. Lichaamsdelen, zoals handen, lijken soms uit verhouding, en bewegingen en gezichtsuitdrukkingen komen niet altijd vloeiend over. Dit zorgde ervoor dat ik af en toe uit de ervaring werd gehaald. De gehele visuele presentatie van met name de characters is er eentje waar ik aan moet wennen.
Voorlopige conclusie
Na het spelen van de eerste twee hoofdstukken van Life is Strange: Double Exposure heb ik gemengde gevoelens. Aan de ene kant biedt de game een nostalgische ervaring voor fans van de serie, met de vertrouwde gameplay-elementen, sfeervolle omgevingen en sterke muziek die perfect past bij de melancholische toon van het verhaal. De terugkeer van Max Caulfield voelt als een logische voortzetting van haar verhaal, en het gebruik van parallelle tijdlijnen voegt een interessante dimensie toe aan de puzzels en keuzes in de game. Ook komen er weer ijzersterke (morele) dilemma’s voorbij die spelers op het puntje van de stoel brengt.
Aan de andere kant voelt het plot, ondanks zijn potentie, soms gehaast aan. De dood van Safi komt te snel en mist de emotionele impact die zo’n cruciale gebeurtenis zou moeten hebben. Hierdoor voelen ook Max’ rouw en reacties minder overtuigend. Daarnaast laat de visuele presentatie, vooral de animaties van personages, af en toe te wensen over. Hoewel Double Exposure zeker zijn sterke punten heeft, blijft de vraag of de volgende hoofdstukken deze eerste indrukken kunnen verbeteren en de emotionele diepgang kunnen bieden waar de serie om bekend staat. Deze fanboy is nog niet volledig overtuigd, maar ik kijk hoe dan ook uit om Max haar verhaal te vervolgen!
