High On Life is sinds twee weken in de Xbox Game Pass te spelen. Wat mag je van deze Xbox exclusive verwachten? Je leest het in deze review!
Pratende pistolen, een alien stripclub en een achievement die je unlocked als je de hele game een gallon alien cum bij je draagt? Ik heb het natuurlijk over High On Life. De game die door Squash Games ontwikkeld is en waar één van de geestelijk vaders van Rick and Morty aan het roer staat. High On Life is een komische first-person shooter, met exploratie en platforming elementen.
Vliegende start
High On Life kent een epische start. Een buitenaards kartel wil de aarde overnemen en jij als speler besluit het leven van bounty hunter te omarmen. Je ultieme doel is om het G3 kartel uit te schakelen, want wat moet je anders met je tijd?
De unieke en kleurige art-style vallen direct op, maar dat is zeker niet het enige. Wat vooral spraakmakend is zijn de pratende guns die jou tijdens je bounty hunts vergezellen. De eerste uren val je als speler van de ene in de andere verbazing. Jouw mes Knifey die ogen uit het hoofd van een alien trekt of de olijke Gus die een soort van ronddraaiende cirkelzagen afvuurt. High On Life biedt over-the-top en ongecensureerde shooter-actie en is één van de weinige hedendaagse games waarbij je jouw kids niet mee laat kijken. Is het niet vanwege de blood and gore, dan is het wel vanwege de alien stripclub waar je de vloerbedekking door alle ‘uitwerpselen’ niet meer kunt zien.
Ook qua gameplay weet de game sterk te starten. Als speler ga je met een negental bounty’s aan de slag en de eerste paar bounty’s resulteren in het vrijspelen van nieuwe guns met ieder unieke functies. Kenny schiet een soort van groene granaten af waardoor bruggen openen. Gus kan met cirkelzagen platformen in muren schieten. En Creature schiet een soort van minions die door gaten kruipen en sluizen kunnen openen.
Iedere bounty eindigt met een beloning en deze kun je in de hub waar je huis staat claimen. Met de gewonnen in-game currency kun je nieuwe dingen kopen om jouw reis langs de leiders van het G3 kartel te vergemakkelijken.
De unieke functies van de verschillende wapens zorgen ervoor dat de werelden groter worden, omdat je op plekken kunt komen waar dat eerder niet mogelijk was. Ook wordt het mogelijk om aliens op andere manieren aan te vallen, waardoor er variatie ontstaat en de game lekker fris aan blijft voelen.
De eerste scheurtjes
Het is ongeveer halverwege de game (na 5 uur spelen) dat de eerste scheurtjes beginnen te ontstaan. Waar de game in de eerste helft fris en fruitig aanvoelt, begint er nu een sleur in te raken.
De combat begint gaandeweg repetitief aan te voelen, mede omdat de aliens veelal hetzelfde zijn en weinig variatie laten zien. Dus jouw arsenaal aan wapens groeit wel, maar de vijand groeit niet echt mee. Daarnaast zijn er in de wereld flinke stukken te overbruggen dat er überhaupt geen aliens zijn en er dus ook niet gevochten wordt. Ook de boss battles vallen enigszins tegen en volgen een typische Super Mario structuur. Een 3 x springende boss die iets afvuurt. Als speler ontwijk je en daarna val je aan. De boss battles zijn weinig uitdagende en vormen één van de weinige punten waarop de game qua creativiteit matig is. De bosses zien er trouwens wel heel vet uit.
Het is ook op dit punt in de game dat de eerste bugs zichtbaar worden. Dialogen waarvan de audio niet ingeladen wordt, vervolg quests binnen de missies die niet triggeren en als hoogtepunt een bug in het laatste level waardoor ik de eindbaas niet kon laten ontploffen. Met ‘load last checkpoint’ was het allemaal op te lossen en ging er hooguit 5 – 10 minuten aan progressie verloren, maar fijn is het natuurlijk niet.
Hetgeen waar ik mij echter het meest aan heb lopen irriteren is de toenemende platform elementen. Iedere gun heeft speciale aanvallen en die moet je ook gaan gebruiken om in de werelden vooruit te komen. Wat begint als een snelle shooter, kent in de tweede helft een anti-climax door de matig geïmplementeerde puzzel-platform elementen. Deze halen mijns inziens het hele tempo uit de game en voelen bovendien enorm geforceerd aan. Deze game schreeuwt om actie, maar eindigt in zoektochten langs wanden om te kijken waar je verder kunt, waar je een plaat in kunt schieten. Of zoekende naar gaatjes in muren om minions door te schieten in de hoop dat er een sluis open gaat.
Oké, ik chargeer het nu enigszins, om mijn punt te maken. Maar ik begrijp deze artistieke keuze gewoon niet zo goed. De wapens die je vrij speelt zijn echt heel tof. Ik had liever gezien dat de ontwikkelaars het afwisselend gebruik van deze wapens hadden ingezet door meer variatie in aliens te brengen. In plaats daarvan gebruik je als speler de unieke eigenschappen van de wapens vooral om je weg van A naar B te vinden en persoonlijk vind ik dat niet bij de sfeer van de game passen. Daarnaast is het in uitvoering ook matig gebracht. Het werkt niet altijd even soepel en de structuur in de werelden wordt er niet duidelijker van. Kom je verder in het spel, dan zul je dus ook meer gaan lopen zoeken.
Komisch en een knallend uiteinde
Het tempo raakt verloren in de tweede helft van de game, maar toch zullen de meeste spelers aangehaakt blijven. Dat heeft alles te maken met de toffe werelden die de ontwikkelaars gemaakt hebben. De werelden zien er uniek uit en er is genoeg te ontdekken. Daarnaast schittert deze game in hilarische dialogen. Dialogen tussen de guns die je als speler bij je draagt. Dialogen met NPC’ s die in de wereld te vinden zijn. De game kent een enorme dosis humor en zelfspot. Er zit echt voor uren aan dialogen in de game gestopt. De dialogen zijn voorzien van uitstekende voice-acting en opvallend is ook de uitstekende mimiek van de guns als ze aan het praten zijn. Het is bewonderenswaardig hoe vloeiend je tussen guns kunt wisselen en de gesprekjes gewoon door blijven gaan.
De dialogen zijn sterk en het slotstuk van de game is dat ook. Vooral voor het laatste level krijg je een ontzettend vette gun. Lezduit is een flinke jongen die grote groepen aliens tegelijkertijd aanpakt. De gun voelt als een endgame wapen aan en in het laatste level weten de ontwikkelaars dit ook goed te benutten. Eigenlijk is het laatste level de actie die ik het liefst gedurende de hele game zou hebben gezien. Ook de eindbaas was, hoewel niet moeilijk, erg tof en de game kent dan ook een knaller van een uiteinde!
Conclusie
De ontwikkelaars weten met High On Life een unieke en creatieve first-person shooter uit te brengen. De game kent een vliegende start dankzij de uitstekende humor en snelle actie, maar verliest gaandeweg haar charme door eentonige gameplay en geforceerde platform elementen. Ondanks dat het tempo uit de game raakt, zullen de vele spraakmakende dialogen en mooi vormgegeven werelden de speler bij blijven. Een hoogvlieger is High On Life niet, maar zeker wel een game om te spelen en nooit meer te vergeten.
