De veelgeprezen game Hellblade heeft eindelijk het licht op de Xbox One gezien. Voor ons het moment om hem eindelijk te mogen reviewen. Is deze game echt zo bijzonder als wordt gezegd?
Bij iemand die zijn been gebroken heeft is het vrij makkelijk om te zien wat de schade is. Die grote gipspoot kun je namelijk niet omheen. Bij iemand die geestelijk ‘gebroken’ is, is die “schade” veel minder duidelijk. Met Hellblade: Senua’s Sacrifice heb je een game die je helpt om daar een beter beeld bij te krijgen.
Hellblade: Senua’s Sacrifice is een zeer bijzondere game. Niet eens echt vanwege de setting van de game, de Noordse mythologie en het leven van een Keltische strijder. Ook de gameplay op zich is niet bijzonder vernieuwend en het achtergrondverhaal van de game is ook niet verschrikkelijk origineel. Hoezo is deze game dan zo bijzonder? Dat komt vanwege de hoofdpersoon, Senua.
De game speelt zich af rond het einde van de 8e eeuw en begint met Senua die onderweg is naar Helheim, de Noorse onderwereld. De Norsemen zijn het dorpje waar Senua woont binnengevallen en hebben iedereen, waaronder haar geliefde Dillian, uitgemoord. Senua is vastbesloten om Dillian terug te halen uit de klauwen van Hella, de godin van de onderwereld. Op zichzelf al niet een makkelijk klusje, maar Senua lijdt aan een psychose wat het geheel nog ingewikkelder maakt.
Psychose
“Weet je wat het toppunt van dubieus is? Een schizofreen die een eenmanszaak wil beginnen”. Waarschijnlijk kennen we allemaal wel een paar van dit soort grappen, maar slechts weinigen zullen echt weten wat een psychose nou precies is en hoe zwaar dit kan zijn voor de mensen die hier aan lijden en hun omgeving.
Heel in het kort is een psychose een abnormale conditie van de geest die ervoor zorgt dat onderscheid maken tussen iets dat echt of iets dat niet echt is ontzettend moeilijk maakt. Zo is een bekend symptoom van een psychose het krijgen van hallucinaties. Van kleine dingetjes zoals het zien kleur of het proeven van smaken, maar ook het zien van complete personen of dieren en het horen van stemmen.
Ontwikkelaar Ninja Theory zag met Hellblade: Senua’s Sacrifice een uitgelezen mogelijkheid om meer bewustwording te creëren rondom het onderwerp psychose. Ze zijn dan ook aan de slag gegaan met een aantal neuro-wetenschappers, psychose-experts en met mensen die daadwerkelijk aan een psychose lijden om zo een ervaring af te leveren die je nog lang bij zal blijven.
Can you hear them?
Het advies van Ninja Theory is om de game met een headset op te spelen en dit heb ik dan ook gedaan. Het geluid is in deze game echt fenomenaal! Senua hoort stemmen in haar hoofd. Met je headset op hoor jij als speler die stemmen dus ook. Tijdens het spelen zingen de stemmen om je heen. Links, rechts, achter, voor, fluisterend, luid. Sommige stemmen moedigen je aan, anderen praten je de put in en laten je twijfelen aan jezelf of waarschuwen ze je voor een acuut gevaar. Of ze je nou helpen of niet, ze zijn er altijd.
Dit maakt dat de game, vooral in het begin, best zwaar is. Ik heb de game af en toe echt even aan de kant gelegd om wat luchtigers te spelen, want ik werd op een bepaald moment even niet goed van al die drukte in mijn hoofd. Dit is dus echt ontzettend goed neergezet!
Juist dit geeft je dat inkijkje in wat er in het hoofd van iemand met een psychose kan afspelen. Vragen als waar ga ik nou heen, kan ik dat wel, ben ik wel goed genoeg. Het zijn dingen die mensen die bekend zijn met deze ziekte zeer goed herkennen. Maar ook zonder die ervaring is het voor iedereen wel heel herkenbaar. Die innerlijk dialoog die je soms met jezelf voert als je iets moet doen.
De stemmen zijn trouwens ook zeer goed gekozen. Zo is er een vertelstem in haar hoofd die je met een prachtig Engels accent door het hoofdverhaal heen leidt. Een stem die je doet denken aan de stem die je het verhaal vertelt in Lord of the Rings. Maar ook de andere stemmen in haar hoofd dragen bij aan het gevoel dat je met veel persoonlijkheden te maken hebt.
Visueel
Ook grafisch steekt de game erg goed in elkaar. De game is Xbox One X enhanced en dat zie je terug. Omgevingen zien er goed uit, het gebruik van licht en schaduwen is indrukwekkend en ook Senua zelf ziet er erg goed uit. Schrammen, viezigheid en bloed, alles komt prachtig in beeld. Heel knap gedaan, zeker als je even bedenkt dat er geen team van 400 man aan deze game gewerkt heeft, maar slechts een clubje van 20 mensen.
Senua wordt gespeeld door Melina Juergens die eigenlijk gewoon video-editor bij Ninja Theory is. Ze was oorspronkelijk gevraagd om wat testjes rond het motion capturing deel van de game te doen maar gaandeweg bleek zij zo geknipt voor deze rol dat men haar heeft gevraagd die rol te gaan spelen. De game is vooral een succes door haar acteerwerk. Vooral haar gezichtsuitdrukkingen zijn prachtig gevangen in de capture en heel indrukwekkend.
Je kunt als Xbox One X-bezitter overigens kiezen voor drie verschillende visuele opties. Je kunt kiezen voor high resolution, high framerate, of voor enriched visuals mode. Ik hou van mooie plaatjes en ben daarom voor die laatste optie gegaan. Vergelijk dit met het spelen van de game op de pc op de hoogste settings. Oh, en zelfs dan blijft de framerate lekker stabiel. Chapeau!
Gameplay
Om Dillian te bereiken en hem te kunnen redden moet Senua allerlei obstakels overwinnen. Hellblade is een mix van een puzzelaar, actie-game en er zitten zelfs wat horror-elementen in.
De puzzels zijn gebaseerd op nog een kenmerk van psychoses, namelijk verbanden leggen tussen dingen die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben, of dingen zien in iets wat een andere persoon niet ziet. Zo kom je af en toe deuren tegen waar één of meerdere runen in gegraveerd staan. Om deze deur te openen moet je dus die runen zien te vinden. Meestal is dit een kwestie van perspectief. Dan moet je bijvoorbeeld op de juiste plek staan waardoor voorwerpen in de wereld, zoals de takken van een boom, op een bepaalde lijn komen te staan en zo de rune vormen. Of je steekt een toorts aan en de schaduw hiervan vormt die gezochte rune. Soms is dit lastig, maar de game helpt je wel mee door duidelijk aan te geven wanneer je de plek betreedt waar je deze runen zou moeten vinden.
Andere puzzels maken weer gebruik van hallucinaties. Dingen zien die er niet zijn en zo een oplossing maken. Denk hierbij aan objecten die in de ene wereld bestaan maar in de andere niet. Een kapotte brug die in de andere wereld nog aanwezig is. Door gebruik te maken van hallucinaties kun je in de wereld dingen toevoegen of juist weglaten en dit maakt dat je verder kan komen in het verhaal.
Terwijl je die puzzels aan het oplossen bent proberen de stemmen in je hoofd je af te leiden, twijfel te zaaien. Ze vertellen je bijvoorbeeld dat je de verkeerde kant opgaat, dat er gevaar achter een deur zit waar je doorheen wilt, of ze lachen je uit omdat je een oplossing voor een puzzel nog niet hebt gevonden, omdat je dus faalt. Erg indrukwekkend gedaan, maar af en toe ook zwaar.
Naast deze elementen zijn er ook nog een groot aantal portals met runen in de wereld te vinden. Deze geven je bij het activeren een klein lesje Noordse mythologie. Wie is Loki, wat is Helheim, hoe zit het met Baldr? Een prachtige vertelstem laat je kennis maken met de Edda, de bijbel van deze mythologie.
Inner demons
Behalve puzzels oplossen moet je tussendoor ook gevechten aangaan. Er zijn momenten dat Senua haar vloek (zoals ze haar psychose zelf noemt) niet onder controle heeft. Dit resulteert in gevechten tegen een soort schaduwwezens, allemaal in de vorm van een soort Noordse krijger. Als je even in het achterhoofd houdt dat deze gevechten dus ontstaan omdat Senua het in haar hoofd even niet meer aankan, dan realiseer je jezelf dat je dus eigenlijk gewoon tegen jezelf en je eigen psychose aan het strijden bent.
De combat is eigenlijk vrij simpel. Je hebt een zwaard, een lichte en een zware aanval en je hebt de mogelijkheid om weg te duiken. Ook kun je blokken met je zwaard. Naast dit alles heb je een focusmeter. Deze vult zich gaandeweg het gevecht en als hij vol zit kun je de tijd om je heen vertragen en heb je even vrij baan om lekker huis te houden op zo’n vijand. Nog een voordeel van de focusmeter is dat als je hem gebruikt je vijanden, die zich volledig in de schaduwen hebben gehuld, uit de schaduw kan trekken waardoor ze kwetsbaar worden voor jouw aanvallen.
Ook in deze gevechten houden de stemmen in Senua haar hoofd zich niet stil. Ook hier proberen ze twijfel te zaaien, of je juist aan te moedigen. Ze reageren geschokt als je geraakt wordt, ze waarschuwen je als er een vijand buiten beeld je aanvalt en ze raken echt gewoon in paniek als Senua op het punt staat te sterven (want dan sterven ze zelf ook). Dit kan gevechten tegen meerdere vijanden erg intens maken. Dat sterven heeft ook wel een extra tintje want haar lijf wordt langzaam maar zeker opgevreten na elk sterfmoment en je wordt dan ook gewaarschuwd voor de uiteindelijke dood die ervoor zorgt dat je de game helemaal overnieuw zou moeten doen.
Het vechten op zich werkt lekker soepel. Het is wel erg jammer dat er maar zo weinig variatie zit in vijanden. Het zijn er namelijk, buiten de eindbazen om, maar een stuk of vijf. Wel hebben ze allemaal een eigen aanvalspatroon en je komt ze ook niet overdreven vaak tegen in de game. De eindbazen oftewel de goden van het deel waarin je je bevind, zijn wel uniek en vormen ook echt wel een uitdaging. Je hebt namelijk geen levensbalk waaraan je kunt zien hoezeer je de vijand al beschadigd hebt. Dit moet je dus aflezen aan verwondingen die je hebt toegebracht en aan de manier waarop ze bewegen.
Conclusie
Hellbalde: Senua’s Sacrifice is echt een hele bijzondere titel. Toegegeven, de puzzels zijn heel tof gedaan, maar er zit niet bijzonder veel variatie in en dit geldt uiteindelijk ook wel een beetje voor de combat, maar daar draait deze game ook niet om. Deze titel draait om Senua en haar strijd met zichzelf. De hele game en het hele verhaal kun je namelijk zien als een metafoor. Alle moeilijkheden die ze tegenkomt zijn terug te leiden naar haar psychose. Dit komt ook mede dankzij de stemmen die zij hoort, en jij als speler dus ook, en haar zeer goede acteerwerk heel indrukwekkend in beeld. Zo indrukwekkend zelfs dat ik af en toe echt even een pauze moest nemen. Kun je hier echter doorheen kijken, dan heb je wel één van de indrukwekkendste titels van de laatste tijd te pakken.
