Review: GRIP – Combat Racing

GRIP brengt je arcade actie van de jaren 90. Boostpads, wapens en verschrikkelijke snelheden. Gratis verkrijgbaar als je Game Pass hebt. Hoe voelt zo’n old school arcade racer aan in 2018?

In GRIP race je met een bloedsnelheid in gepantserde voertuigen over futuristische, kronkelende banen. In tegenstelling tot die ogenschijnlijke logheid zijn de voertuigen lekker wendbaar en haal je er de gekste buitelingen mee uit door ze een muur op te sturen of zelfs over het plafond te rijden. Daarnaast maakt het in zo’n buiteling niet uit of ondersteboven terecht komt. Door z’n grote wielen kun je gewoon doorrijden. Draai voor de grap ook het logo van GRIP eens om. Dit alles zal fans van de game Rollcage bekend klinken. GRIP is namelijk een spiritueel vervolg op de Rollcage serie van eind jaren 90.

Rollcage 3, de basics

In een droge maar duidelijke tutorial raak je bekend met de controls van GRIP. Bovenop een standaard layout voor racegames gebruik je in GRIP je bumperknoppen om de twee pickups die je tegelijkertijd kunt vasthouden te gebruiken. Een van de twee, of beide pickups tegelijk. Er is een handrem om krappe bochten te kunnen nemen op snelheid. Een knop om jezelf te lanceren zodat je van de vloer op het plafond komt te rijden, of andersom.

Op  de moeilijkere van de 22 banen zul je alles uit de kast moeten halen. De boost knop gebruik je om jezelf terug op snelheid te brengen als je momentum verliest, wat veelvuldig gebeurt in het begin. Want momentum bewaren, meer dan grip, eigenlijk, is waar het om draait.

Op snelheid leid je jouw voertuig over ramps, ontwijk je obstakels, rijd je ondersteboven en probeer je altijd weer op je wielen recht op de baan te komen. Een klein beetje scheef en je verliest snelheid. Een fuckup en je ligt laatste. Gelukkig kun je je voertuig in de lucht bijsturen. Het vergt oefening om gevoel te krijgen voor die landing. Meer dan eens ben ik in een tuimeling terecht gekomen wanneer ik met 500+ km/u een oneffenheid op de baan geraakt heb met één van de vier enorme wielen. Het is fijn dat ontwikkelaar Caged Element een reset knop heeft toegewezen. Ik heb die knop vaker ingedrukt dan me lief is. Hoewel je veel controle hebt over je voertuig op de baan is het soms moeilijk om uit zo’n tuimeling te komen. 

De paden op, de lanen in

In GRIP zijn de banen breed en kun je voor alternatieve paden kiezen. Het is zeker de eerste keren dat je een baan verkent moeilijk te zien wat de track limits zijn en welke paden voor handen zijn. Dat levert de nodige frustratie op. Ga je door kunnen rijden na een buiteling of rij ik nu ‘off limits’? Pak je een bepaalde route met teveel snelheid of net te weinig dan raak je iets en verlies je momentum.

Echte shortcuts zijn er trouwens niet in GRIP. Je kunt alternatieve routes kiezen, sommige daarvan net wat moeilijker te bereiken dan anderen. Op de moeilijkheidsgraad waarop ik speel (difficulty normal en engine speed normal) lijkt het weinig uit te maken welke route je kiest. Meestal zijn de pickups random en de boostpads op de baan leveren je echt maar een minimale winst op.

Als je eerste ligt heb je niks aan het overgrote deel van de pickups, je kunt namelijk alleen naar voren schieten. Om de pickups optimaal te benutten moet je je dus terug laten vallen en dat voelt niet lekker.

De Firestorm pickup levert je een enorme snelheidsboost en is samen met het defensieve Shield pickup waar ik me op richt als ik vooraan rijd. De aanvallende pickups variëren van een chaingun of raket tot een EMP waarbij de tegenstanders langzaam gemaakt worden. De afstand tot je vijand waarbij je een pickup effectief kunt gebruiken is niet duidelijk en ook het effect van een pickup is ook niet altijd meteen duidelijk. De visuele feedback van een aanval of effect is niet zo sterk als in bijvoorbeeld Mario Kart. Wordt je daar geraakt door een groen schildje dan tol je in de rondte. In GRIP kom je er de ene keer beter vanaf dan de andere. Een equivalent van Mario Karts blauwe schild is ook te vinden in GRIP: de Assassin raket. De Disruptor en EMP pickups zorgen er voor dat je tegenstanders snelheid verliezen en een waas over hun beeld krijgen. Dit is uitermate vervelend om te ondergaan omdat je controle verliest maar ook nog eens minder mee krijgt van wat er om je heen gebeurt.

De keuze is reuze

Elkaar bestoken kun je zowel in single- als multiplayer. Er zijn lekker veel speltypen waar je uit kunt kiezen. Ze worden onderverdeeld in 3 categorieën: Race, Arena en Carkour. Te beginnen met Race waar je kunt kiezen voor 6 subtypen zoals Classic race waarin je als eerste over de finish moet komen. In Ultimate Race draait het juist om punten die je verdient door schade aan elkaar en de omgeving aan te richten en maakt je positie op de baan minder uit.

Voor elk speltype kun je een toernooi starten en de instellingen naar wens aanpassen. Kies je baan, moeilijkheidsgraad, het aantal tegenstanders en het aantal ronden. Daarnaast kun je er voor kiezen of de voertuigen ook vernietigd kunnen worden door een aanval en of je pickups wilt hebben of puur wilt racen. De optie die het meest opvalt is catchup assistance. Hiermee zet je rubberbanding aan of uit. catchup assistance werkt twee kanten op. Jij rijdt makkelijker naar je tegenstanders toe als je off limits raakt of wordt geraakt door een wapen, andersom kan de tegenstander het gaat ook makkelijk dichten. Als Zo wordt een race meestal pas in de laatste ronde beslist. Op de hogere moeilijkheidsgraden heb je zelf eigenlijk nog nauwelijks profijt van catchup assistance omdat vijanden jou makkelijk bijhouden maar je andersom het gat eigenlijk niet meer dicht kunt rijden. Persoonlijk rij ik liever zonder deze optie.

Dan maar met mijzelf spelen

Als je Classic Race met Ultimate Race vergelijkt valt ook de kwaliteit van de computergestuurde tegenstanders op. In het speltype waarin punten verdiend moeten worden met kills en aanvallen komt de computergestuurde tegenstander niet goed mee. Dat wordt het meest duidelijk in het speltype Arena. Gelijk aan het speltype Battle Arena uit Mario Kart ga ga je elkaar te lijf met de pickups. Hier wordt niet geraced. Deze speltypen komen beter tot hun recht in de multiplayer. Helaas leverde het matchmaken mij problemen op. Of het aan de opties ligt die ik gekozen heb (catchup assistance uit, aantal gekozen ronden, etc.) weet ik niet maar ik heb geen match kunnen vinden. Mogelijk heeft dit van doen met mijn NAT type. In twee gevallen is de game zelfs gecrashed tijdens het zoeken naar een match.  

Terug naar de singleplayer dus. Er is een campagne waarin je je in 11 tiers kunt bewijzen. Het begint op de makkelijkste moeilijkheidsgraad en engine power ‘low’. Denk aan de keuze 50cc, 100cc en 150cc uit Mario Kart. In tier 1 begin je met enkel de Firestorm (boost) pickup. Op deze manier kun je de banen verkennen zonder je om je wapens of tegenstanders te bekommeren.

Punt is dat de banen van GRIP mijn inziens het beste uit de verf komen bij engine power ‘normal’. 100cc dus. Bij de lage snelheden heb ik de grootste moeite gehad om een bepaalde sprong te kunnen maken. Een tier eindigt in een 1 op 1 race met een rivaal. Als je de rivaal verslaat speel je zijn skin vrij die je kunt toepassen op je eigen voertuig. Je kunt de kleuren, wielen en bestickering van je voertuig aanpassen. Er zijn verschillende voertuigen met elk weer andere eigenschappen vrij te spelen. De meeste unlocks zijn gebonden aan je level, je voortgang is daardoor voorspelbaar en niet heel spannend. Er zit trouwens een verhaal in GRIP maar je zult er wel naar moeten zoeken (tekst onder een menuoptie). In de campagne zelf wordt niks verteld en race je enkel voor je plezier en de volgende tier.

Ten slotte is er nog de Carkour modus. Hierin moet je een einddoel bereiken of meerdere checkpoints raken op hele kronkelende banen. Je merkt dat de voertuigen beter tot hun recht komen in de Arena of Race modi, maar toch een leuke toevoeging.

Niet voor fijnproevers

GRIP is visueel herkenbaar met zijn log ogende vierwielers. De vier of vijf verschillende omgevingen waarin je kunt racen zijn vrij divers en zorgen met de kronkelende banen op de hogere moeilijkheidsgraden af en toe voor mooie plaatjes. GRIP is niet bijzonder fraai, grafisch zou ik het functioneel willen noemen. Wat niet goed werkt zijn een gebrek aan duidelijke tracklimits. Of het in een enkel geval door objecten heen kunnen rijden zonder snelheidsverlies waar ik verwacht had een klapper te maken. De drum and bass soundtrack in de game is functioneel, niet meer dan dat. De geluidseffecten in de game zijn slecht. De motorgeluiden zijn bedroevend en dat wordt versterkt als er twee of meer voertuigen naast elkaar rijden. Ook de wapens klinken niet lekker. 

Conclusie

Liefhebbers van Rollcage is GRIP een no-brainer. Ken je Rollcage nog niet en heb je een paar buddies om mee te spelen en ben je te porren voor old school arcade actie dan zou ik GRIP zeker proberen via Game Pass, om het later alsnog aan te schaffen. Als de ontwikkelaar de game blijft ondersteunen en de aandachtspunten weet te verbeteren dan  kun je hier erg veel plezier aan beleven. Het heeft potentie.

Wat de game echt terughoudt is de geluidskwaliteit. Ook dat de keuze voor een lastige route zich eigenlijk niet uitbetaald is onbegrijpelijk, de balansproblemen betreft de pickups en de soms onverklaarbare wijze waarop je van de baan vliegt. Er is aan af te zien (en te horen) dat de ontwikkelaar met een beperkt budget heeft gewerkt.

GRIP is vermakelijk maar erg ongepolijst. De ontwikkelaar heeft aangegeven de game te blijven ondersteunen met modi (beginnend met Steal the Stash en Time Bomb in Arena) en patches. De achievements behoeven eveneens aandacht. Er zijn er een handvol die simpelweg niet opkwamen na het bereiken van het gestelde doel. De game ligt voor een redelijke prijs in de winkel (€ 35,- euro) en je kan het gratis spelen of proberen als je Game Pass hebt.