Robin Hood. Een character die al vele keren in games of spellen is voorgekomen. En laten we de films vooral niet vergeten. Iedereen kent hem en zijn credo: “Steel van de rijken en geef het aan de armen”. Gaat Gangs van Sherwood een game zijn die de rijken zouden willen hebben? Of waar zelfs de armen hun neus voor ophalen?
Gangs of Sherwoord maakt gebruik van het bekende verhaal van Robin Hood en zijn Merrymen. De hoofdrolspelers ken je vast wel: Maid Marian, Friar Tuck, Little John en natuurlijk Robin zelf. Maar in deze game zit een kleine twist, Het speelt zich af in een parallelle steampunk wereld. Zoals in de boeken en films neemt Robin en zijn bende het op tegen de nare Sheriff van Nothingham. Dit kan je doen in je eentje (offline) of met drie andere vrienden in een co-op omgeving. Je rent en vecht door een rij aan stages in een nogal lineaire omgeving. Dat is het in een nutshell.
Het bekende verhaal wordt ingeleid door een poppenspeler die je met een poppenspel in het verhaal brengt. Dit systeem gebruikt men ook om tussen de levels door het verhaal neer te zetten. Niet dat daar bergen aan diepte in zit. De steampunk omgeving is goed geïntegreerd. In wapens, in de architectuur en de mode. Maar is dit genoeg om de game succesvol en anders te maken?
Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen. Wat hebben deze makers in hemelsnaam gedacht toen ze deze game aan het bouwen waren? Is er niemand binnen het team geweest die na een paar test runs de opmerking liet vallen dat dit toch wel heel erg ondermaats is? Want dat vind ik gewoon.
De start was bij mij al niet goed. Ik ben één van die spelers wiens brein niet kan omgaan met de huidige Y-as beweging. Dus is het eerste wat ik doe is dit in het menu omzetten. Vooruit duwen is omlaag, achteruit omhoog. Doe ik dat niet, dat heb ik echt kortsluiting. Op zich nooit echt een probleem. In de meeste games is dat in je settings zo aan te passen. Men houdt daar Goddank altijd rekening mee. Gangs of Sherwood vond het niet nodig om dit toe te voegen in het menu. En dat is voor mij een mega gamebreaker. Dat betekent dat ik in de instellingen van de Xbox zelf een omdraaiing moet toepassen.
Dat gedaan hebbende, kon ik eindelijk aan de gang. Het idee van Gangs of Sherwood is dat je voornamelijk in coop met anderen aan de slag gaat. Voor ons gameschrijvers was er daarom ook rekening gehouden met dit stuk door het geven van een extra code. Alleen, zowel mijn medespeler in crime Niels als ik konden met geen mogelijkheid vinden hoe je vrienden kon uitnodigen in je game. Zowel op de Xbox zelf als in het menu van het spel was er geen spoor te vinden waarmee je dit, toch wel essentiële onderdeel, kon starten. Ja, in de socials van het menu zag ik wel random spelers staan. Leuk, maar met bekenden is het toch leuker, dat is toch ook wel een essentieel iets voor een coop game. Waarschijnlijk zit het er vast wel in, maar zelfs na een uitgebreide Google-sessie van Niels konden wij het alvast nergens vinden. En zelfs al is het wel aanwezig, dan is het menu zo vaag en beperkt dat dit zelfs al een behoorlijke domper is. En dan heb ik nog geen stap in het spel gezet. Dus over naar dat stuk.
Grafisch gezien is het een spel die we in een arcade/Xbox 360 bibliotheek verwachten. De gezichten zijn vlak, de omgeving verre van gedetailleerd en de cutscenes zijn om je dood voor te schamen. Dat is tenminste hoe ik het zie. Niels vond dit minder en vond het stijltje best geslaagd. Want dat is het wel. Een bewuste keuze om de graphics er zo uit te laten zien. Zelfs met deze wat grove grafische elementen, werden schermen niet soepel ingeladen. Met enige regelmaat zag ik het beeld pas na een seconde of meer scherp worden. En dat op een Series X die wel ingewikkeldere beelden aan kan. Of je ziet je character, bij het zich door een kier heen wurmen, half in het hout of de muur verdwijnen. Gelukkig ben ik iemand die een game vooral beoordeelt op het spelen zelf. Hoeveel plezier beleef ik aan het spel.
Helaas heeft ook dat element niet niet bij mij gered. Het is vlak en simpel. Je rent, schiet en slaat wat vijanden, verslaat een weinig indrukwekkende eindboss en klaar is je level. Dit herhaal je nog een paar keer en klaar ben je. Ik kan er helaas weinig positiefs over zeggen. In het begin ervaar je nog wel wat positieve vibes maar die raken ergens in de brei van herhalingen verdwaald. Na een paar uurtjes spelen, ben je eigenlijk wel klaar met dit hele verhaal. Natuurlijk kan je de moeilijkheid wat strakker zetten en dat maakt het allemaal wel lastiger. Ga je daarmee aan de slag, dan komt mijn volgende irritatiepunt om de hoek kijken.
Een level is best even doorwerken. Denk dat het je toch wel minsten een kwartier tot 20 minuten kost om bij de eindbaas aan te komen. De combat is wel oké. Het is vooral veel combo’s maken en dat resulteert bij mij standaard in button bashen. Verwacht niet teveel fancy moves want is het allemaal best basic. Ben je, ondanks de simpele combat en de redelijk te pakken vijanden, toch onderweg al een keer dood gegaan en heb je een revive gekocht om verder te kunnen (er zijn geen healthpacks of andere opties om onderweg je health even terug te halen, dat gebeurt bij de checkpoints), dan is het uitkijken geblazen. Red je die eindbaas dan niet, dan raad je het al. Je begint weer helemaal van voren af aan. Voor mij is dat de volgende gamebreaker. Ik kan dat één keer slikken. De tweede keer ben ik klaar. Ik ga echt geen 20 minuten van mijn tijd verkwisten op een level waar ik al doorheen ben gewalst.
Om toch wat indrukken met jullie te delen van hetgeen ik wel heb doorgemaakt en hoe het spel verder in elkaar steekt. Je kiest tussen de vier personages. Elk heeft zijn eigen kwaliteiten. Je levelt onderweg omhoog maar ziet niet direct wat dit dan doet. Alles is vaag en onduidelijk. Misschien is dat persoonlijk maar zo ervaar ik het. Je basis is een kerk waarin er verschillende manieren zijn om je geld (wat je eigenlijk aan de armen zou schenken) in te zetten om je specs te verbeteren. Je koopt bepaalde perks. Daar kan je ook wisselen van persoon en je missies starten. Een volgende rariteit is dat als je een missie start, je uiteindelijk naar de andere kant van de kerk moet lopen om de missie (het poppenkastverhaal) echt te starten. Zoals eerder gezegd, zijn de missies lineair en niet echt gevarieerd. Natuurlijk krijg je steeds lastigere vijanden en ik moet zeggen, daar is men best creatief in geweest. Maar je doet eigenlijk heel veel van hetzelfde. Te veel.
Conclusie
Dit is een spel van 50 euro in de Xbox Store. In mijn ogen overpriced. Voor een kleine 20 euro was het misschien nog wel een vermakelijk spel geweest, maar met alle flaws en problemen is het meer eigenlijk niet waard. Graphics die te langzaam worden ingeladen, een missende Y-as omzetting, een menu die te karig is en waarin het deel socials totaal onduidelijk is. Dit is vooral de gamebreaker want deze co-op game zou het moeten hebben van een simpel uitnodigingssysteem waarmee je je vrienden in het spel trekt. Heel kort, dit is een spel die je of (mocht hij daar ooit in komen) in de Game Pass moet oppakken of waarbij je moet wachten tot een diepe, diepe uitverkoop.
