De eerste en enige uitbreiding van FromSoftware’s meesterwerk is vorige week uitgebracht en na 40 uur spelen heb ik de credits zien rollen. Hoogste tijd om mijn review van Elden Ring: Shadow of the Erdtree met jullie te delen.
‘Ik ben weer in het land der levenden’, zei ik toen mijn vriendin gisteravond van haar dansles thuiskwam. Het was 22:00 uur, ik zat buiten in de tuin waar het nog een heerlijke 20 graden was. De bodem van mijn glas Bourbon was bijna in zicht. Een half uur ervoor had ik de eindbaas van de Elden Ring-DLC verslagen en vrijwel direct daarna heb ik mijn Xbox Series X uitgezet.
Elden Ring: Shadow of the Erdtree heeft me afgelopen week volledig in beslag genomen. Ieder moment dat het kon, was ik in gedachten met de game bezig. ‘Welke gebieden zal ik vanavond eens gaan verkennen?’, ‘Hoe zou ik het nieuwe wapen het meest optimaal kunnen benutten?’, ‘Welke routes heb ik nog niet geprobeerd om op het oostelijke deel van de map te komen?’. Als een soort mist om mijn hoofd nam ik Shadow of the Erdtree overal mee naartoe en na het verslaan van eindbaas maakte de schaduw plaats voor licht. Tijd om weer uit de wereld van Elden Ring te stappen. FromSoftwares nieuwste DLC had me volledig in de greep van haar rijke wereld en unieke verhaalvertelling. Maar nu is het klaar, wat een avontuur!
De wereld ligt aan je voeten
In de weken voorafgaand aan de DLC had ik alweer de nodige uurtjes in Elden Ring gestopt. Ik ben op zoek gegaan naar nieuwe wapens, bosses die ik mogelijk nog niet verslagen had, en Talismans om te gaan gebruiken. Waar het kon, heb ik nog even wat extra leveltjes gefarmed, om zodoende zo sterk mogelijk de Land of Shadow te betreden.
Tijdens de tientallen uurtjes ‘voorbereiding’ waande ik me een ware Elden Lord. Met mijn bloodbuild smolt ik werkelijk waar alles en iedereen die ook maar enigszins in de buurt kwam. Uitdaging was er niet meer en dus was er alle ruimte voor exploratie en ontdekking. Op de valreep kwam ik er nog even achter dat ik in mijn laatste playthrough geen enkele Great Runes geclaimd had. Dus na het verzilveren van Malenia’s Great Rune, die HP teruggeeft bij het doen van damage aan vijanden, wist ik het zeker: laat de DLC maar komen!
Tarnished
Snel was ik van mijn Elden Lord-complex verlost, na het zetten van de eerste paar meters in de DLC. Rake klappen kreeg ik van een invader, en niet veel later stierf ik door een tientallen meters hoge wandelende BBQ die in de fik stond. For fuck’s sake!
Toen ik opnieuw spawnde bij de Gravesite Plain, was het tijd voor bezinning terwijl ik over de uitgestrekte velden voor me keek. Geconfronteerd met een paar snelle ‘YOU DIED’, werd ik gedwongen even een pas op de plaats te maken. ‘Dafuq gebeurt hier?’, dacht ik toen ik rondkeek en een nieuw strijdplan aan het bepalen was. Het viel me pas op dit moment op hoe immens groot de nieuwe wereld is en vooral ook hoe ontzettend gelaagd de wereld is. ‘De DLC is ongeveer zo groot als Limgrave,’ waren de woorden van ontwikkelaar Miyazaki. Hij vergat te vermelden dat er dan wel vier lagen Limgrave zijn, of misschien wel meer. Anyhow, ik was in mijn Elden Lord-modus de wereld ingestapt, maar werd geconfronteerd dat ik weer terug was bij waar het allemaal begon: een Tarnished die zich eerst nog maar eens moet zien te bewijzen. Mijn reflex was de NG+2 mode de schuld te geven, maar diep van binnen wist ik wel dat dit natuurlijk onzin is.
FromSoftware is er, ook voor de veteranen onder ons, opnieuw in geslaagd om spelers een intimiderend gevoel van grootsheid te geven. De wereld ligt aan je voeten, maar als speler ben je slechts een kleine schakel in het geheel. De kwetsbaarheid die spelers gevoeld hebben toen ze hun eerste tientallen uren Elden Ring speelden, weet de DLC weer aan te boren. Wapens en progressie die je in de basegame gemaakt hebt, zijn wel van betekenis, maar hebben bij lange na niet de impact die ze in de Lands Between hadden. FromSoftware heeft een nieuw progressiesysteem toegevoegd, waarover je hier hebt kunnen lezen, en daarnaast een zeer breed scala aan nieuwe wapens.
Samengevat komt het nieuwe progressiesysteem op het volgende neer: In de DLC blijft het vertrouwde progressiesysteem behouden, waarbij spelers Runes verdienen na het verslaan van vijanden. Deze Runes kunnen gebruikt worden om stats te verbeteren of items te kopen. Dit systeem heeft echter minder impact in de DLC-area. FromSoftware heeft een tweede progressiesysteem toegevoegd in de vorm van een tweetal Blessings die in de wereld te vinden zijn: de Scadutree Fragments, die de algemene schade en weerstand verhogen, en de Revered Spirit Ashes, die de weerstand van Spirit Summons vergroten. Deze Blessings zijn beperkt beschikbaar per biome en vormen een extra laag bovenop de basisstats. Hoewel de basisstats nog steeds belangrijk zijn, zijn de Blessings essentieel om je overlevingskansen te vergroten. Het nieuwe progressiesysteem zorgt er voor dat er weer een flinke uitdaging in de game zit, ook al heb je honderden uren Elden Ring gespeeld.
Terug naar de basis
En zo ging ik terug naar een speelstijl zoals hoe het allemaal begon. Rustig van Site of Grace naar Site of Grace werken, de gebieden verkennen en leren kennen, nieuwe wapens, Ashes of War en Talismannen uitproberen. Inschattingen maken welke routes ik wel al zou kunnen nemen en routes markeren die ik beter op een later moment zou kunnen doen, om vervolgens van de ene verbazing in de andere te vallen.
In de eerste paar uur in de DLC ben ik diep onder de indruk geraakt van het wereld design. De ontwikkelaars hebben een complex en gedetailleerd universum gecreëerd dat spelers uitnodigt om te verkennen. Meer nog dan in de basegame is in de Shadow of the Erdtree-uitbreiding veel te ontdekken. De werelden zijn compacter, nog gedetailleerder en als speler merk je dat wisselende landschappen elkaar in razend tempo afwisselen. Alles in de wereld voelt uniek en met de hand gemaakt aan.
Elk gebied, elke structuur en elk landschap vertelt een eigen verhaal dat bijdraagt aan het algehele narratief van het spel. Visueel onderscheidt Shadow of the Erdtree zich door een unieke stijl die zowel prachtig als sinister is. De verbazing staat me nog bij toen ik na een reeks moeizame encounters uitkwam op een prachtig en sereen blauw veld dat direct ieder gevoel van gevaar en gehaastheid even weg wist te maken. Elk gebied heeft een eigen sfeer, versterkt door het gebruik van licht, schaduw, kleur en geluid, wat bijdraagt aan de emotionele impact van de verkenning. FromSoftware zet een ongeëvenaarde standaard neer waar het gaat om open world design.
Nieuwe speelstijlen proberen
In Shadow of the Erdtree zijn veel nieuwe wapens te vinden en meer nog dan in de basegame worden spelers uitgedaagd om verschillende wapens en speelstijlen zichzelf eigen te maken. Zo zijn er gebieden waar ik als speler voortdurend vanaf afstanden beschoten werd. Dit vroeg van mij een compleet andere strategie met andere uitrusting om hier heelhuids doorheen te komen. Ik denk dat ik al met al wel tien verschillende wapens geüpgraded heb. In mijn wapenslots zaten bij het afronden van de DLC een zestal totaal andere wapens dan ik in mijn basegame gewend was om te gebruiken.
Mijn favoriet is lange tijd de MiLady geweest. Deze Light Greatsword is enorm snel en doet tegelijkertijd ook veel damage. Het zwaard vraagt relatief weinig van mijn Endurance en de special attack is heel moeilijk te weerstaan. Vervolgens kwam ik Parfume Bottles tegen. Eentje die lightning damage geeft en eentje die fire damage geeft. Deze flesjes fungeerden als primaire wapen in mijn rechterhand en deden gruwelijk veel schade. Daarnaast gaf het gebruik van deze flesjes een zeer mooi lichteffect. Het ziet er op beeld simpelweg erg mooi uit.
De laatste bosses in de DLC heb ik echter niet met het zwaard verslagen en ook niet met Parfume Bottles, maar met een spell. Ik zat een tijdje vast op de Messmer-boss (een endgame boss) en ging toen noodgedwongen op verkenning uit. Vlak bij deze boss-area stuitte ik op de Impenetrable Thorns-spell, een spell die een reeks doornentakken over de grond afvuurt. Deze spell past perfect bij een staff die ik heb die schaalt op Intelligence en Arcane. Gecombineerd met Talismans die blooddamage verhogen, flasks die bij deze build passen en de Malenia Great Rune zorgde dit voor een OP-build, waarmee Messmer down ging.
Hiermee was ik weer op een punt aangekomen dat ik me niet meer de Tarnished voelde. De kracht van Elden Ring zit onder andere in de ervaring die over de tijd heen verandert. Waar ik de DLC binnen ben gestapt in een wereld die opnieuw dreigend aanvoelde, heb ik gemerkt dat de wereld gaandeweg steeds meer de mijne werd. Ik heb de wereld en lore leren kennen, de verschillende wapengroepen gevonden en al het andere dat Land of Shadow te bieden heeft. De kunst is om al deze kennis samen te brengen en te leren begrijpen hoe het geheel met elkaar samenhangt. Natuurlijk zit een deel van de moeilijkheid in Elden Ring in de bosses met hun weergaloze bewegingspatronen en krachtige aanvallen. Maar de echte moeilijkheid zit hem in de role-playing aspecten, in het proberen te doorgronden van de lore. Begrijp je als speler wat je aan het doen bent, wanneer je bepaalde wapens gebruikt en hoe je hier de meeste kracht uithaalt? Wat mij betreft toont FromSoftware zich een ware meester in het bieden van een RPG-ervaring, zoals gamers die zelden voorgeschoteld zullen krijgen.
Prachtige lore
Ook qua verhaalvertelling weet Elden Ring: Shadow of the Erdtree uit te pakken, met de kanttekening dat ik veel ook nog niet begrijp. In tegenstelling tot de basegame is de verhaalvertelling in de DLC iets explicieter neergezet en krijgt een deel van de lore uit de basegame ook meer toelichting en verdieping. Waar FromSoftware’s storytelling meestal bestaat uit itembeschrijvingen en kleine stukjes dialoog tijdens gevechten, is het verhaal van Elden Ring: Shadow of the Erdtree relatief goed te volgen. Ook kom je als speler een aantal NPC’s tegen, waarmee uitvoerige dialogen gevoerd worden.
Het is sowieso indrukwekkend wat FromSoftware, in samenwerking met George R.R. Martin, met Elden Ring heeft neergezet. Een compleet geloofssysteem, met goden en halfgoden. Maar ook groeperingen die strijden naar de macht en het geloof ondermijnen. Overal in de wereld zijn plekken te vinden die met elkaar in verbinding staan en die iets bijdragen aan de geschiedenis in de Lands Between of de Land of Shadow. Ik heb gemerkt dat naarmate ik meer uren in Elden Ring doorbracht, ik enerzijds meer over de wereld te weten kwam, maar tegelijkertijd mijn onwetendheid ook toenam. Een gekke gewaarwording, maar eentje die FromSoftware handig weet te benutten. Het gevolg is namelijk tientallen fan-accounts die openlijk speculeren en proberen gebeurtenissen in de wereld te duiden.
Naast het grote overkoepelende verhaal, waarin spelers in de DLC het verhaal van Miquella volgen, zijn er ook tal van unieke miniverhalen in de DLC verstopt. Zo kwam ik een NPC tegen die nog wel een rekening met enkele draken te vereffenen had. In een kerk kwam ik een priester tegen, waarvan ik de opdracht kreeg om verspreid over het land op enkele hoorns te gaan blazen, waarna het verhaal een wending nam die me bij is gebleven. En dan zijn er nog de grote plottwists in de main storyline, waarover nog lang gesproken zal worden. Ik zal het hier niet spoilen, maar indrukwekkend was het zeker.
Er valt nog veel te bespreken over Elden Ring: Shadow of the Erdtree en ik twijfel er niet aan dat ik na 40 uur spelen nog steeds veel te ontdekken heb. Voor nu laat ik het erbij en wil ik je vooral aanmoedigen de game een kans te geven. Laat je niet weerhouden door alle online discussies over de moeilijkheid van deze game. Stap er met open vizier in, neem de tijd om de wereld te leren kennen en je zult merken dat FromSoftware een game heeft weten te creëren die de geschiedenisboeken in zal gaan als een game die het genre definieert.
Conclusie
Elden Ring: Shadow of the Erdtree is een meesterlijke uitbreiding die moeiteloos de hoogtepunten van de originele game voortzet en zelfs overtreft. FromSoftware slaagt erin om zelfs de meest ervaren veteranen opnieuw uit te dagen met een overweldigend gevoel van grootsheid en kwetsbaarheid. De DLC introduceert een immense, gelaagde wereld die spelers dwingt hun strategieën voortdurend aan te passen en nieuwe speelstijlen te verkennen. De aandacht voor detail in wereldontwerp, visuele pracht, en narratieve diepgang is ongeëvenaard. De verkenningstocht door nieuwe landschappen, het gebruik van diverse wapens en spells, en de uitdagende eindbazen zorgen voor een meeslepende ervaring.
Shadow of the Erdtree benadrukt de essentie van wat een soulslike actie-RPG zou moeten zijn, waarbij spelers hun vaardigheden en begrip van de game voortdurend moeten herzien en verbeteren. Na meer dan 200 uur Elden Ring + Shadow of the Erdtree gespeeld te hebben, kan ik niet anders dan concluderen dat het de beste game is die ik ooit gespeeld heb en waarvan ik zeker weet dat ik er nog honderden uren in ga vertoeven.
