Eindelijk is het dan zover. De opvolger van Dying Light is gearriveerd. Gaan we weer ouderwets infected een kopje kleiner maken? Of is de game ondertussen ook al geïnfecteerd.
Laten we starten met het verhaal achter Dying Light. Na de gebeurtenissen in deel een en het vernietigen van Harran, lijkt het gedaan te zijn met de geïnfecteerde zombies. Maar het tegendeel is waar. De ellende is terug en nu is de wereld echt naar de klote. Maar er is een klein dorpje dat dapper weerstand biedt, Villedor in het mooie Frankrijk. Daar zijn meerdere safe zones te vinden en daar speelt het avontuur zich af. Je speelt Aiden, een pilgrim oftewel een zwerver die bij niemand hoort en het land doorkruist om na 2000 km bij Villedor aan te komen. Aiden is op zoek naar zijn zus die hij jaren geleden is kwijtgeraakt toen zij als kind samen onderdeel waren van een experiment die door een kwaadaardige wetenschapper, Waltz, is opgezet. Sinds die tijd is Aiden op zoek naar hem om zo zijn zus terug te vinden en natuurlijk wraak te nemen. Een tip leidt hem naar deze stad en daar gaat zijn zoektocht verder.
De game is goed opgebouwd en geeft je in het begin stukje bij beetje informatie over hoe je bepaalde zaken doet, hoe je combat regelt, wat voor soort infected er zijn en ga zo maar door. Want de game zit boordevol info en je kan op vele manieren door de stad heen reizen. Wat je het grootste deel van het spel doet is free runnen. Aiden is een ster in het over daken schieten, sprongen maken van de ene naar de andere richel en in snelheid de stad doorkruisen. Want de daken zijn het veiligst, op straat wemelt het van het gespuis, zowel ondood als gewoon levend. Naast alle geïnfecteerden is er ook, zoals altijd, een machtsstrijd aan de gang tussen facties en in facties.
De controls zijn ok maar in mijn ogen niet echt intuïtief, want springen met RB, dat doet het voor mij niet. Thank God for customizable controllers. Na wat oefenmomenten, begint het free runnen al lekker los te komen. Terwijl je de stad doorkruist, wordt je gebombardeerd met allerlei zij-missies die ook weer elk een eigen verhaal hebben. Denk hierbij aan boodschappen ophalen voor een jongetje die eten voor zijn ouders nodig heeft, maar die heeft achter moeten laten in een winkel vol infected. Op zich niks geks maar zelfs dat soort kleine missies kunnen ineens een twist hebben. Daarnaast verdien je XP met dit soort missies en hemeltje, die heb je in het begin zeker nodig. Want met XP scoor je extra skills, combat en parkour.
In het begin is het best frustrerend. Sprongen die je net niet haalt, stamina die je voordat je een muur hebt beklommen gewoon leeg is waardoor je weer gelijk naar beneden stort, het lijkt allemaal net niet te werken. Waarschijnlijk hebben de makers dit gedaan om je met je neus op het belang van het verhogen van dit soort zaken te drukken. Maar na een tijdje komt het spel los, heb je de eerste punten gescoord en begin je beter materiaal te vinden.
Want ook dat vergt een extra studie. Wapens en gear vind je in allerlei vormen. De ene is goed voor stealth, de andere blinkt weer ’s nachts uit. Want ’s nachts, dan breekt echt de pleuris uit. Dan komen de engere ondoden uit hun schuilplaats en wordt je ook nog met een ander probleem geconfronteerd. Aiden is, zoals blijkbaar bijna iedereen, geïnfecteerd. Op zich niet erg behalve dan als je in het donker komt. Dan heb je maar een beperkte tijd voordat de infectie erger wordt. Dus een gebouw doorzoeken en vrijmaken van ondoden, dat moet je ook nog snel doen. Hetzelfde geldt voor het ’s nachts op pad gaan. Hij moet er aan alle kanten voor zorgen om mens te blijven, vandaar de subtitel Stay Human. Natuurlijk is er een remedie als je dit onderweg tegenkomt. Je kan er middelen tegen vinden zoals een shotje magische paddenstoelen, dat helpt ook om je tijd te verlengen. Nachtmissies zijn dus een stuk lastiger maar brengen ook meer op. Om terug te komen op het verbeteren van je gear, dat kan dus ook op allerlei manieren en met allerlei extra aanpassingen. Een beetje te vergelijken met wat Biomutant doet.
Zombies zijn best te tackelen maar juist de combi van zombies met andere levende vijanden, dat maakt het extra leuk. Naast de geweldig animaties waarbij we allerlei ledematen met spuitend bloed van een toch al dode zombie afhakken, kan de combi met de levende factieleden nog wat extra’s op leveren. Zo kan je die gewoon tussen de zombies in trappen zodat die de klus voor je afmaken. Maar soms gaat het compleet mis, zeker ’s nachts. Dan wordt de hele ondode goegemeente wakker gegild en moet je op de vlucht om zo snel mogelijk naar een plek waar UV-lampjes branden rennen. En die achtervolgingen in het donker zijn echt frustrerend. Een foute sprong gooit je midden tussen allerlei los vlees die niets anders willen dan een stuk uit je bijten. Het is springen, klimmen, vallen, proberen op te staan en vooral dood gaan. Je hebt wel safe zones maar die bereiken is niet altijd even makkelijk. Hoe langer je het spel speelt, hoe makkelijker dat wordt door de betere skills, health en immuniteit.
Naast al dit geweld heb je ook met facties te maken. De vraag is welke factie jij helpt en hoe. Je bent namelijk ook bezig om een uitgebreid systeem aan te leggen door het verbinden van kabels tussen elektrohuizen, wat al een puzzel op zichzelf is. Jij beslist welke factie de controle over een gebouw en een district krijgt. Beide facties, Peacekeepers en Survivors, richten zich op een ander doel. De Peacekeepers zijn vooral bezig met het vol leggen van de stad met allerlei vallen. Survivors willen van de stad een groot parkour maken door het aanleggen van ziplines en zo meer.
Het hoofdverhaal zit goed in elkaar en in dit spel hebben keuzes echt consequenties. Wie bevriend je, wie bevecht je. Op de momenten dat je keuzes moet maken, dan is het echt een stukje gevoel wat erbij komt kijken. Je merkt dat je op die momenten wel even goed moet nadenken.
Om alles te zien zou je 500 uur kwijt zijn volgens Techland. De NPC’s zijn bijna allemaal goed gecast met behoorlijk goede voice-acting. En Aiden heeft ook een stem, wat ik erg prettig vind. Die games waarbij de protagonist wel antwoord maar dat geluidloos doet, vind ik echt iets aan sfeer verliezen.
Sound and vision
De soundtrack is trouwens subliem te noemen. De game wordt op allerlei momenten van een filmische muziek voorzien. Wat soms minder is, zijn de omgevingsgeluiden. Terwijl je door de stad dwaalt, hoor je vanaf allerlei kanten hulpgeroep en soms klopt dat en is daar ook een sidemissie of een ander soort redding nodig. Maar soms lijkt het random en is het niet echt te pinpointen. De game heeft soms ook het probleem dat je het doel niet echt goed kan vinden. Zo ben ik best even op zoek geweest naar een bepaald item die volgens de HUD zich toch echt op nul meter van mijn positie bevond. Ik vermoed dat dit de bugs zijn waar we al voor gewaarschuwd waren en die in de day one patch aangepakt gaan worden.
Grafisch zit de game best goed in elkaar. Je hebt de optie op een Series X uit drie standen, performance (60 fps op 1080p), quality (tussenstandje) en resolution (4K), na een update is daar een voor de Series een 60+ optie bij gekomen. Grafisch is het geen mindblowing ervaring maar de omgevingen zijn best mooi en er is genoeg detail om het geloofwaardig te maken. Zeker de NPC’s hebben allemaal een soort moderne middeleeuwse stijl qua kleding en de details zijn van een ‘heb je je gesneden bij het scheren’-niveau. We merkten wel dat er soms bugs in zitten waardoor je characters met veel omgevingsvectoren ziet. Maar waarschijnlijk zullen die er in een update wel uitgehaald gaan worden
Voor het coop-deel heeft Rik dat stuk aardig geprobeerd. Dus hier zijn oordeel over dat stuk:
Coop met Rik
Net als haar voorganger, kun je ook Dying Light 2 in online multiplayer co-op spelen. Je zult echter eerst een aantal zaken in Villedor geregeld moeten hebben, voordat je met de 4-player co-op aan de slag kunt gaan. Gelukkig valt dat qua tijdsinvestering reuze mee. Ongeveer twee á drie uur na het opstarten van de game zul je de Markers of Plague quest voltooien, waarna je de co-op mode hebt unlocked.
Mijn indruk na 10 tot 15 uur in co-op gespeeld te hebben is overwegend positief. In de eerste plaats werkt het drop-in en drop-out systeem prima. Is jouw maatje bezig met een quest en wil je hem even snel ondersteunen? Geen probleem! Je kunt op ieder moment invoegen. Wil jij als speler liever niet dat iemand jouw game gevraagd of ongevraagd komt joinen? Ook geen probleem! Je kunt die functie gewoon uitzetten. Ook is het mogelijk om willekeurige spelers je joinen of een distress call te accepteren.
Samen Dying Light 2 spelen voegt iets extra’s aan de spelbeleving toe. Het geeft een gevoel van vrijheid om samen door de stad heen te rennen en infected aan te pakken. Het spelaccent komt meer op combat te liggen en voor mijn gevoel wat minder op de stealth aspecten die de game ook te bieden heeft. Daarnaast kun je als co-op speler mee beslissen over de keuzes die je in de game kunt maken en krijgt jouw character dezelfde hoeveelheid loot en XP toegekend. De game zal in co-op toegankelijker voelen, omdat je simpelweg de back-up van je buddy’s hebt. Hierdoor zul je meer risico’s durven nemen, wat de exploratie van de mooie stad ten goede komt. Het mooie van co-op is tenslotte dat je jouw inventory met elkaar kunt delen, zoals resources om wapens te craften. Kortom, het is minder overleven en meer leven, zou je kunnen zeggen.
Toch heb ik ook bezwaren. De voornaamste is dat er geen optie is om story progressie mee te nemen. Alleen de host van de sessie boekt in de verhaallijn vooruitgang. In een game waarin je (morele) keuzes moet maken die vervolgens enigszins impact hebben op de verhaallijn, snap ik dat je niet zondermeer alle progressie mee naar je eigen game kunt nemen. Het resultaat is dan echter wel dat jij als niet-host dit quests die je samen gespeeld hebt weer opnieuw zult moeten spelen. De player progressie en natuurlijk de gezelligheid compenseert hier wel iets voor. Toch had ik het een mooie toevoeging gevonden als bijvoorbeeld voortgang in side-quests wel overdraagbaar zou zijn geweest.
Bugs
Helaas heeft de game, een week na release, nog steeds vervelende bugs. Dan praten we niet over wat grafische oneffenheden zoals doorlopende strepen in je beeld of rare driehoeken om een character maar echt gamebreaking bugs. Zo ben ik al een aantal keren vastgelopen. Denk aan het niet registreren van een checkpoint waardoor je niet verder kan of een deur die je wil openen om een cutscene te starten, die op geen enkele manier geactiveerd kan worden. Het enige wat dan rest is je game afsluiten en opnieuw starten. En vaak dan ook een aardig endje terug in het verhaal terechtkomen waardoor je weer dat irritante stukje parkour moet doen. Dit soort bugs vind ik persoonlijk wel wat onvergefelijk.
Conclusie
Zoals gebruikelijk beoordeel ik een game vooral op de funfactor. Heb ik plezier in deze game en grijp ik er steeds naar terug. Daar kan ik volmondig ja op zeggen. Ik heb deel één met veel plezier uitgespeeld en ben nu al erg gecharmeerd van het verhaal en de vele goede subverhalen in het spel. Het kost even wat frustratie in het begin en wat levelen om het spel echt leuk te gaan vinden maar zodra je betere wapens vind en je parkour technieken goed genoeg zijn geworden, dan pas ga je de game ten volle zien.
Het dag-nacht stuk blijft je de kriebels geven en ik krijg nog steeds een soort unheimlich (om het in goed Nederlands te zeggen) gevoel als ik die infected hoor gillen. Het raakt bij mij altijd een snaar in mijn angstsysteem.
Is het spel perfect? Nee, grafisch kan er nog wel wat aan verbeterd worden en onze versie had nog wel wat bugs (al zou de Day One Patch minstens 1000 van die bugs moeten aanpakken). Maar ben je in staat om daar langs te kijken, dan geeft de game je tientallen, zo niet honderden uren plezier.
Dus ben je fan van deel 1 en heb je zin om nog veel meer infected een kop kleiner te maken maar dan met een beter verhaal en veel meer activiteiten, dan ga je Dying Light geweldig vinden. Techland heeft met recht nieuw leven in een bekend format geblazen.
