Dreamfall Chapters: Final Cut is de definitieve versie van een verzameling ”boeken”. Een pakket met episodische content dus. Ik beoordeel de game in deze review als standalone game en niet de verzameling van episodes. Zijn alle afleveringen bij elkaar opgeteld genoeg om een volwaardige game neer te zetten?
Er zijn volgens mij maar weinig mensen die jaaaaren geleden The Longest Journey en Dreamfall: The Longest Journey hebben gespeeld. Laat staan dat mensen gelijk weten waar Dreamfall überhaupt over gaat. De game gaat (in het kort) over twee werelden, Stark en Arcadia. In Stark heb je te maken met een cyberpunk wereld, waar een machine genaamd ”The Dreamachine” als nieuwe drug wordt gezien. Het dystopische uitzicht op de wereld (wat mooi bij cyberpunk past) zorgt ervoor dat mensen liever in hun eigen fantasiewereld wegkruipen. Arcadia is dan juist weer de tegenhanger, een magische wereld, maar zeker geen pretje. In deze wereld strijden de Azadi namelijk tegen de ”magicals” en is er een heftige vorm van discriminatie en racisme. Goed, dat is een beetje het politieke landschap. Nu het echte werk.
Wake up, Zoë
Heb je het gevoel dat je met het stukje tekst hierboven nog steeds denkt ”waar the fuck gaat het over?”, dan heb je ongeveer het gevoel van de gemiddelde speler aan het begin van het spel te pakken. Natuurlijk is de videosamenvatting aan het begin leuk, maar dat dient enkel als geheugen opfrisser. Als je de vorige games niet hebt gespeeld, dan word je behoorlijk in het diepe gegooid. We kunnen ons allemaal inbeelden dat er twee werelden zijn met elk hun eigen problemen, maar waarom is Zoë zo belangrijk? Wat is het probleem in Arcadia? En hoe is de wereld ooit gered? Als Dreamfall speler weet ik de antwoorden, maar een nieuwe speler zal zich de eerste uren flink achter zijn oren krabben en door het begin heen moeten bijten.
Je speelt in deze game onder andere met Zoë Castillo, een meid met een onverzadigbare nieuwsgierigheid. Zij heeft dus ooit de wereld gered. In het spel probeer je te ontdekken wat je hebt gedroomd tijdens de coma waar je in verbleef en wat er wederom zo urgent is in die droom. Er staat iets belangrijks te gebeuren, maar Zoë lijkt het zich niet te kunnen herinneren. Om hier achter te komen, zul je haar leven moeten ervaren en dat houdt in dat je met veel mensen moet praten. De game heeft een behoorlijke Telltale invloed (hoewel Dreamfall toch echt eerder bestond), maar het leuke hieraan is dat jouw keuzes in gesprekken echt leiden tot andere gameplay en andere vordering van het verhaal. Telltale doet dit uiteraard ook, maar in mijn ogen geven zij vaak een ”schijnkeuze” (kortom, A, B en C zullen altijd leiden tot D, ongeacht welke letter je kiest). Naast praten zul je ook regelmatig wat (vrij makkelijke en flauwe) puzzels moeten oplossen. Het houdt je een beetje actief tijdens de game, maar meer ook niet.
Parallelle werelden, maar vol met details
In Stark heerst er politieke wanorde en in Arcadia zijn er ook genoeg problemen. In de magische wereld speel je vooral in het begin met een man, Kian. De game laat je wel rustig wennen aan de werelden zodat je beter begint te begrijpen wat het probleem nu is. Er wordt genoeg tussen de personages gewisseld om alles boeiend te houden. De omgevingen van beide werelden zitten vol met details, maar is soms ook echt heel lelijk! Draw distance om van te huilen (gewoon blauwe waas, net als GTA San Andreas in 2004) en de textures zijn vrij lelijk. Toch weet de game een ongelofelijk goede sfeer neer te zetten. Er gebeuren dingen op straat, de wereld verandert met je mee (op basis van jouw keuzes) en de geluiden van de stad zuigen je helemaal in de game. Leuke details ontpoppen zich ook in het feit dat bijvoorbeeld Propast (stad in Stark) een hele multiculturele stad is en dat er dus Spaanse, Duitse en Italiaanse woorden door elkaar worden gebruikt. Het zijn van die kleine details die het geheel geloofwaardiger maken.
Wat mij echt teleurstelt zijn de erg houterig animaties in deze game en de ongelofelijke kut-frame rate soms (maar dan ook echt slecht, gewoon 15fps zo nu en dan). Het biedt weinig verschil met de animaties van tien jaar geleden en dat kan natuurlijk niet. Gezichten zijn net wassen beelden, laten amper emotie zien en soms zien we wat foutjes in cutscenes. Daartegenover staan dan wel weer de kwaliteiten van de stemacteurs. Ze doen goed hun werk en maken de personages behoorlijk levendig.
Veel gepraat en veel invloed
Hoe goed de stemacteurs ook hun best doen, ik lees gewoon veel sneller dan dat de zinnen worden uitgesproken en gezien deze dialogen niet echt kort van stof zijn, skip ik vaak complete delen van gesprekken. Dit lijkt mij niet echt de bedoeling van zo’n game waar juist veel in wordt gepraat. Ik gaf het al eerder aan in deze review, de game laat je bepalen wat er gebeurt. Uiteraard weet je van tevoren niet wat er allemaal concreet gaat gebeuren, maar er is een duidelijk oorzaak-gevolg systeem in het spel. Nou ja, ik zeg duidelijk, maar soms leiden de kleinste keuzes tot de grootste verschillen. Dat houdt alles wel lekker scherp.
Conclusie
Het is vrij moeilijk om deze game te reviewen en uit te leggen wat de inhoud is zonder verder in te gaan op het verhaal, maar ik heb mijn best gedaan. Dreamfall Chapters: Final Cut biedt hele interessante werelden met overtuigende settings. Het verhaal is voor mij persoonlijk boeiend genoeg, maar biedt niet de kwaliteit die ik 10 jaar geleden heb ervaren. De goede voice acting en het feit dat het direct doorgaat met het verhaal van jaren geleden, doet mij wel weer goed.
