We hebben als gamers in de afgelopen jaren het verhaal van Dragon Ball Z meerdere keren door mogen spelen. Met Dragon Ball Z: Kakarot mogen we dit nogmaals doen, maar dan uitgebreider dan ooit. Moeten we hier heel enthousiast van worden, of juist niet?
De fans van Dragon Ball Z kennen alle verhaallijnen inmiddels wel uit hun hoofd. Eerst was er de dreiging van de Saiyans die de aarde wilden vernietigen. Daarna ging het spul richting Namek om daar tegen een nog sterkere dreiging in de vorm van Frieza aan te lopen. Terug op aarde bleek er zelfs een nóg sterkere vijand in aantocht te zijn, Perfect Cell. En om het allemaal af te sluiten, je raadt het al, de allersterkste bad guy ooit, Majin Buu.
Dat liet zich in games vaak als volgt vertalen: vecht met Gohan tegen Frieza, probeer het dan nog een keer met Piccolo, daarna met Vegeta, dan nog een keer met Gohan en dan nog vijf keer met Goku. En dit recept herhaalde zich bij de andere slechteriken. Ondanks dat het met elke game soepeler, spectaculairder en visueel mooier werd, raakte de serie zo zijn magie wel een beetje kwijt. Met Dragon Ball Z: Kakarot is die formule een beetje aangepast. De grootste verandering? Het is niet meer alleen maar vechten, maar er zitten heuse RPG-dingetjes in. Maar is het genoeg?
Genieten voor de fans
Wanneer je de game opstart is het absoluut genieten geblazen. De openingstune komt rechtstreeks uit de anime, qua beelden ziet het er zelfs mooier uit dan wat je op tv zag en dan wordt je losgelaten in de wereld van Dragon Ball Z. Niet een korte cutscene om direct daarna te moeten vechten, maar daadwerkelijk de mogelijkheid om in de wereld rond te lopen. Als Goku moet je samen met Gohan op zoek naar appels en vis voor het eten. Al snel wandel je samen dus door het bos op zoek naar die appels en leer je Gohan in een minigame om te vissen.
Daarna ga je naar huis om de vangst bij Chi-Chi in te leveren, een maaltijd op te peuzelen en dan is het tijd om te vertrekken naar Master Roshi’s huis voor een reünie met al je vrienden. Eenmaal aangekomen doe je nog even een sidequest voor een van je maatjes en dan is het tijd om het verhaal te laten vorderen en verschijnt de eerste echte bad guy op het strijdtoneel. Wat volgt laat zich raden.
Het verhaal wordt veel minder afgeraffeld dan in voorgaande Dragon Ball Z-games. Er wordt veel meer de tijd genomen om het verhaal uit de tv-serie te volgen, inclusief fillers. Dit maakt dat ik als fan van de serie echt de game ingezogen werd en aan het genieten was. De spanningsboog naar een gevecht toe, de trainingen om sterker te worden, de kleurrijke personages die je ontmoet in de wereld en dan uiteindelijk dat alles samenkomt in de gevechten tegen zo’n monster. Heerlijk gewoon!
Het geeft veel meer lading aan die gevechten zelf en de epische momenten die daar net aan vooraf gaan. Iedereen weet wel dat Goku een Super Saiyan wordt in het laatste gevecht met Frieza, maar als je van het ene op het andere moment kunt transformeren, mis je gewoon waarom dat zo ontzettend gaaf is en hoe vreselijk krachtig je dan ineens bent. Als je in plaats daarvan eerst weer ziet hoe Goku’s beste vriend vermoord wordt en dat er daardoor iets knapt binnenin Goku en hij ineens met die goudblonde lokken staat, dan heb je overal kippenvel.
En zo gaan we met Dragon Ball Z: Kakarot al die epische momenten uit de serie langs. De eerste clash tussen Goku en Vegeta? Check. Goku die voor het eerst Super Saiyan wordt? Check. Vegeta die als Super Saiyan de onverslaanbaar geachte Android 19 totaal verpulverd? Ja hoor, het zit er allemaal in. Voor de fans is het wat dat betreft echt genieten geblazen.
Vliegen en vechten
Een van de dingen waar ik echt het meest naar uitkeek bij deze game is domweg het door de wereld rondvliegen. Lekker vrij door de lucht zweven, voorwerpen verzamelen en af en toe een vijand in elkaar trappen, het zit er allemaal in.
De wereld zit vol met collectibles die je nodig hebt om sterker te worden en personages die je sidequests geven. En uiteraard kom je af en toe een groepje vijanden tegen dat denkt jou dwars te moeten zitten. Aan jou om ze (hardhandig) van gedachten te laten veranderen. Dit vechten werkt overigens zowel goed, als simpel. Wie Dragon Ball Xenoverse 2 gespeeld heeft zal het direct herkennen. Een vijand wordt gelockt, je kunt er omheen vliegen en teleporteren, een basic combo uitvoeren, een ki-aanval inzetten en het afmaken met een aanval zoals een Kamehameha of een Galick Gun. Het werkt eenvoudig en goed en ziet er daarnaast ook lekker spectaculair uit.
Om sterker te worden heb je ervaringspunten nodig. Die kun je verdienen door het verhaal te volgen, te vechten met vijanden die je in de wereld tegenkomt en door sidequests te voltooien. De wereld zit vol met bekende en onbekende personages die je hulp nodig hebben en ze belonen je vaak met ervaringspunten en voorwerpen die je kunt gebruiken.
Het is aan te raden om dit ook daadwerkelijk te doen, want de vijanden uit het hoofdverhaal zijn sterk en als je het niet goed voorbereid tegen ze opneemt resulteert dit vaak in verlies.
Dragon Ball Z: Kakarot doet veel goed…
Het zit met het hele sfeertje en de presentatie wel goed in deze game. Zoals gezegd ziet Dragon Ball Z: Kakarot er gewoon goed uit. Personages lijken rechtstreeks uit de anime gestapt en ook de wereld ziet er uit zoals je hem van tv kent. Bekende plaatsen zoals Kami’s Lookout, het World Tournament Stadium, Goku’s huis, Capsule Corp en meer, je kunt ze allemaal bezoeken.
Ook de muziek is herkenbaar. Hoewel het niet allemaal uit de tv-serie komt zijn de deuntjes allemaal wel herkenbaar. Vrolijk en carefree, maar ook lekker dramatisch tijdens bijvoorbeeld gevechten. De geluidseffecten zijn allemaal spot-on. Het opladen van je Ki, het geluid dat de Dragon Balls zelf afgeven, vliegen, het heeft allemaal de geluiden die je zou verwachten. En dan is er de voiceacting. De meeste personages zoals Goku, Vegeta, Piccolo en Gohan hebben dezelfde stemmen als in de tv-serie en die zijn over het algemeen gewoon prima. Wel zitten er een aantal stemmen tussen waarvan je echt je billen samen knijpt, maar vooruit maar.
Een dingetje dat perfect is overgenomen is de humor. Wie de serie kent weet hoe vreselijk grappig sommige dialogen en situaties zijn. Dit zit ook allemaal in de game. Goku en Piccolo die die hun rijbewijs moeten halen en daar een strijd van maken en een puinhoop in het verkeer achterlaten, Gohan die achterna gezeten wordt door een dinosaurus en die de rollen later omdraait, de ontzettend naïeve Goku en noem maar op. Ik heb er heerlijk om kunnen gniffelen.
Daarnaast zit de wereld ook vol met grappige en overdreven activiteiten. Vissen, waarbij je reusachtige monsters uit het water trekt, jagen, trainen en nieuwe aanvallen leren, Dragon Balls verzamelen en ze ook daadwerkelijk gebruiken, koken en nog veel meer.
…Maar is ook zeker niet perfect
Hoewel ik dus voor het grootste deel wel erg blij wordt van de game zitten er ook zeker een aantal zaken in die gewoon niet tof zijn. Ik zal een paar voorbeelden geven.
Als eerste de balans van de game. Die is dus niet best. Je vliegt lekker door de wereld rond, hebt wat sidequests gedaan en bent klaar voor je eerste, grote gevecht met Raditz. Raditz is sterk, sterker dan jij bent, want zo gaat het verhaal nou eenmaal. Ondanks alle quests en trainingen die je gedaan hebt moet het gevecht wel zwaar aanvoelen. Dit wordt dan gedaan door Raditz in een soort overdrive te gooien waarbij hij om werkelijk niks meer geeft en het vrijwel onmogelijk wordt hem te verslaan. Als je daarna dan weer vijanden in de open wereld tegenkomt zijn ze juist weer idioot zwak en geven ze ook maar weinig ervaringspunten af. Resultaat? Dat alle gevechten, met uitzondering van de hoofdgevechten, eigenlijk alleen maar irritante tijdverspilling wordt en je ze skipt waar mogelijk. Ik noem nu Raditz, maar bij alle andere gevechten gaat het net zo.
Een ander dingetje zijn de sidequests. In het begin is het nog ontzettend leuk om klusjes te doen voor allerlei personages, maar al snel kom je er achter dat eigenlijk elke sidequest hetzelfde is. Haal een voorwerp op uit de rimboe en breng het terug. Meestal zit er nog een gevecht in tegen (vaak dezelfde) groepjes vijanden, maar het is elke keer gewoon precies hetzelfde en dan kom je er achter dat vechtsysteem eigenlijk ook wel heel erg simpel is.
Dan het vliegen. Al hoe leuk ook, de controls voelen niet altijd even logisch. Zo kun je geen hoogte bepalen met een pookje, maar zit dit verstopt achter een trigger en een bumper… op dezelfde kant van de controller. Hierdoor zat ik met regelmaat te hannesen met hoogte. Ook is het vreemd dat je niet direct vanuit een sprong over kunt gaan in vliegen. Het voelt daardoor allemaal wat clunky.
Tot slot nog een puntje waar mijn mederedacteur Niels helemaal van over de zeik raakte. De laadtijden. Je zit in de game namelijk best vaak naar een laadscherm te kijken en dan ook zomaar 30 tot 50 seconden. Vooral als je met sidequests bezig bent en veel tussen verschillende gebieden moet reizen wordt dit gewoon irritant. Ik had er zelf iets minder moeite mee dan Niels, maar ik kan ook zeker niet ontkennen dat je gewoon veel moet wachten.
Conclusie
Dragon Ball Z: Kakarot is zeker niet perfect, maar laat je daar niet door afschrikken. Zeker als je fan bent van de serie ga je jezelf hier prima mee vermaken. De game volgt het verhaal uitgebreider dan ooit, laat je lekker door de wereld vliegen, zit vol met typische Dragon Ball-humor, activiteiten en confrontaties.
De minpunten zijn zeker aanwezig, maar toch werd ik elke keer weer door de game teruggeroepen en wilde ik telkens verder spelen. Ben je geen fan van Dragon Ball Z, dan zou ik de game laten liggen, maar vind je Dragon Ball Z wel heel tof? Dan kan ik hem je zeker aanraden.
