Review: Doom Eternal – Een eeuwige klassieker

Er zijn wat franchises uit de afgelopen 30 jaar die een reboot nodig hadden om opnieuw interesse te wekken. Denk bijvoorbeeld aan Tomb Raider, Wolfenstein en Prince of Persia. Doom heeft in 2016 een nieuwe frisse start gekregen en potverdriedubbeltjes, wat heeft die een goed vervolg gekregen met Doom Eternal.

Doom is de vader van het first-person shooter genre en liet in 2016 via een reboot zien waarom de franchise nog steeds de koning is. Je komt het bijna niet tegen dat een game zo lekker werkt qua controls en schietactie. Springen, draaien, schieten, stompen, schieten, springen, schieten en opnieuw… Vier jaar later komt Doom Eternal uit ik zal je uitleggen waarom dit een waardige opvolger is.

Bigger, better and more badass

Doom Eternal is op elk front verfijnd. De controls waren bijvoorbeeld al goed, maar lijken nu in combinatie met allerlei upgrades in de game nog beter te werken. De graphics waren al mooi, maar zijn nu nog mooier met allerlei gore effecten erbij. Laten we maar bij het begin beginnen, want waarom zou je Doom Eternal spelen als je Doom al hebt gedaan? Is het niet te herhalend voor de franchise? Nee. Dat is het niet. Dat komt grotendeels ook omdat de omgevingen zijn veranderd. De hel is op aarde losgebroken waardoor de levels een stuk verticaler lijken te worden en waar je meer aan het klimmen ben als ooit tevoren. Dit is echt een hele welkome toevoeging omdat hierdoor het level design een stuk frisser aanvoelt en je ook niet het gevoel krijgt dat je deel 1 opnieuw speelt. Ditzelfde geldt voor de vijanden die je tegenkomt. Sommigen heb je al gezien in deel 1, maar er zijn genoeg nieuwe interessante tegenstanders bij gekomen. Wat is het allermooiste er aan? De glory kills.

In Doom Eternal zul je meer gore animaties zien dan dat je gewend bent. Ik ben niet zo’n fan van bijvoorbeeld Mortal Kombat omdat ik kippenvel krijg van die finishing move animaties uit de game (op de manier dat ik er van walg). Ik kan je vertellen dat ik bij Doom Eternal ook vrij vaak kippenvel kreeg en ook soms moest kokhalzen, want het gaat er enorm gewelddadig aan toe. Het is voor de fans natuurlijk smullen en natuurlijk voel je je een enorme badass na het openscheuren van monsters, maar het is zo gedetailleerd dat je soms gewoon wegkijkt. Uiteraard helemaal niks mis mee en dus zeker geen minpunt, het is namelijk Doom. Get along or get the fuck out.

De extra dimensie die nu aan glory kills wordt gegeven is dat je health ontvangt zodat je zelf in leven blijft. Glory kills zul je dus echt vaak moeten maken om aan één stuk door monsters dood te kunnen knallen. Je kan ze ook in de fik zetten en dan ontvang je bijvoorbeeld armor wat goed van pas komt. Je merkt al snel dat een shootout in Doom Eternal een soort symfonie van glory kills en ‘standaard’ kills wordt waarbij je constant van wapen switcht. Je hebt in Doom Eternal heel wat wapens tot je beschikking en het mooie is eigenlijk ook wel dat je elk wapen nodig hebt. In je ‘Codex’ kan je vinden welke zwaktepunten een monster heeft en hoe snel die het loodje legt bij het gebruik van een bepaald wapen. De ene kan slecht tegen de shotgun, de ander weer tegen een chaingun etc. Het houdt de boel dynamisch, snel en intens. Daar komt ook nog bij dat je naast je wapens zo nu en dan granaten kan droppen en uiteraard met je eigen kettingzaag de monsters doormidden kan zagen waardoor je wordt voorzien van nieuwe ammunitie. Het werkt ontzettend lekker en zorgt er echt voor dat je goed je best moet doen om de ‘symfonie’ aan kills gaande te houden. Allemaal in combinatie met heerlijke harde metal-muziek op de achtergrond en grafische pracht.

Geef mij upgrades

In Doom Eternal kun je jouw wapens volledig upgraden met extra’s van jouw voorkeur. Zo heb je bij een shotgun bijvoorbeeld een mod upgrade waar je vuurballen lanceert of dat jouw shotgun in volledige automatische modus gaat waarbij je de shotgun als een soort chaingun gebruikt. Naast je wapens heb je ook upgrades in je suit zodat je bijvoorbeeld bestand bent tegen schade van exploderende vaten of dat je meer collectibles op jouw map ziet. Zelfs naast de suit en de wapens heb je ook nog “runes” waarbij je er voor kan kiezen om sneller te lopen na een glory kill, of waar vijanden meer health droppen nadat je hen op hun bek slaat. Om nog een extra upgrade mogelijkheid er bij te gooien heb je ook nog de optie om je suit van extra health, armor of ammo te voorzien.

Zoals je merkt zijn dat veel upgrade elementen en je raakt soms ook best de kluts kwijt. Leuk dat er upgrades zijn, maar het had wat minder gemogen of iets overzichtelijker.

Al schietend van platform naar platform

Doom Eternal is een stuk verticaler geworden dan haar voorganger. Je moet meer klimmen in de levels, maar je hebt ook meer lanceerplatformen zoals we die vroeger van Quake en Unreal kennen. Hierdoor schiet je van platform naar platform terwijl je ondertussen even een paar monsters afknalt. De verticale gameplay zorgt ook voor wat meer verkenning en ontdekking van geheime kamers. Je kunt collectibles verzamelen, maar ook upgrades vinden en punten waarmee je je wapens kunt versterken. Doom Eternal wordt natuurlijk niet ineens een soort Ori and the Will of the Demons, maar het platformen zorgt wel voor de juiste afwisseling.

Wat nog meer voor afwisseling van alle levels zorgt is het rondbanjeren in je eigen ruimtefort. Het is een verwezenlijking van wat ik zelf als space opera zou bestempelen. Er zweeft namelijk een fort in de ruimte met een gotische middeleeuwse architectuur waarin zich een portal bevindt waar je vervolgens van planeet naar planeet kunt. Geniaal. In het fort kun je verschillende outfits vrij spelen door hele grote batterijen te verzamelen (Sentinel Charges) waarmee je kamers kunt openen. Je spendeert hier niet veel tijd, maar het is wel vet gemaakt.

Multiplayer

In Doom Eternal zit een multiplayermodus, de Battle Mode, maar eerlijk gezegd is die behoorlijk underwhelming. Ze hadden daar gewoon de modus uit Doom 2016 moeten pakken (Team Deathmatch en Deathmatch) en iets verfijnen. Ik zal eerlijk zeggen dat de singleplayer van Doom Eternal het al waard is om deze game te halen. Het online component is eigenlijk verwaarloosbaar. Je kunt namelijk als Slayer tegen Demonen vechten of vice versa. Twee spelers zijn dan demonen en 1 speler de Slayer. Vervolgens heeft de Slayer al zijn wapens beschikbaar om de Demonen te verslaan en moeten de Demonen slim genoeg aanvallen om de Slayer neer te halen. Het biedt weinig fun en ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom ik hier tijd in zou willen steken. Het ontgrendelen van bepaalde extra’s? Nah. Dat maakt mij allemaal niet uit.

Conclusie

Doom Eternal lijkt een nieuw soort hoogtepunt te vormen voor het first-person shooter genre. Dankzij de combinatie van goed level design, verticale gameplay, lekkere schietactie, dynamische vijanden, glory kills en platforming wordt de Doom gameplay één groot symfonie met harde metal op de achtergrond. Er is bijna geen grotere ode aan het FPS genre dan Doom Eternal. Speciaal voor mijn collega Jeff, als je van Doom houdt, dan moet je deze halen. Maar ook de mensen die van lekker knallen houden, niet vies zijn van een beetje moeilijke shootouts en enigszins redelijk kunnen platformen, zullen hier behoorlijk veel plezier aan beleven. Doom Eternal is genadeloos, hard en bruut. Amen!