Diablo IV. Het is één van die games waar we als gamer allemaal met smart op zaten te wachten. Weinig andere titels werd de afgelopen tijd zoveel besproken als deze. Maakt Diablo IV die hype en de daar bij behorende verwachtingen waar?
Ik moet bekennen dat ik Diablo en Diablo II nog nooit heb gespeeld. Ik ben pas bij het derde deel zelf ingestapt. Samen met een maatje van me zijn we avonden lang bezig geweest om allerlei monsters, demonen en ander tuig terug te trappen naar de hel. Hij met zijn Barbarian, ik met de Monk. De gameplay was zowel simpel als verslavend. Lekker hakken, grotje uitpluizen, baas slachten en loot verzamelen. Heerlijk. Uiteraard wilde ik daarom met Diablo IV aan de slag. Maar zorgt deze game voor net zoveel vermaak?
Het verhaal
Het eeuwige conflict tussen de High Heavens en de Burning Hells duurt al eeuwen. Inarius was een Archangel die diende onder Tyrael en hij was een regelrechte oorlogsheld. Gedurende de strijd werd hij het echter zat om te vechten. Hij werd gevangen genomen en naar de Burning Hells gebracht waar hij Lilith ontmoette, de dochter van Mephisto. Ook Lilith is het vechten zat en toen ze de gevangengenomen Archangel ontmoette en ontdekte dat hij dezelfde overtuiging had, zag ze een kans om haar situatie te veranderen.
Het tweetal creëerde Sanctuary en schonk het leven aan de Nephalem. Deze Nephalem waren zelfs sterker dan hun ouders en Inarius overwoog daarom om ze allemaal te vermoorden. Lilith besloot ze te beschermen op een ontzettend gewelddadige manier. Dit zette haar en Inarius als vijanden tegenover elkaar. Inarius kon het echter niet over zijn hart verkrijgen haar te vermoorden en dus verbande hij haar naar de abyss.
Inarius is ondertussen terug in Sanctuary en probeert terug te keren naar de High Heavens en daar zijn plek tussen de engelen weer in te nemen. Lilith wordt ondertussen door een groepje avonturiers teruggeroepen naar Sanctuary. Wat haar plan exact is, is niet bekend, maar ze zal ongetwijfeld wraak zoeken op Inarius. De strijd tussen goed en kwaad laait weer hoog op en dat is waar jij als The Wanderer in beeld komt.
Grimmiger
Het eerste wat me meteen opviel in Diablo IV is dat het vooral veel duisterder, veel grimmiger dan zijn voorganger is. Diablo III was veel kleurrijker en gevarieerder qua omgevingen. En dat grimmige gaat veel verder dan alleen maar de graphics. Het zit overal in. Het verhaal, de dialogen met NPC’s en overal die drukkende dreiging. Lilith boezemt angst in en dat merk je op alle plekken.
Dat de game veel grauwer is, is overigens niet negatief bedoeld. De wereld ziet er heerlijk uit en alles is lekker gedetailleerd. Dorpjes met hun inwoners, grotten, tempels vol standbeelden en fakkels, uitgebrande en verlaten dorpen. Alles ademt sfeer en is ontzettend goed uitgewerkt.
De muziek past hier ook ontzettend goed bij. Niet heel overdreven en bombastisch aanwezig, maar juist lekker duister en sfeer verhogend. Daarnaast zijn ook de geluidseffecten spot on. Van wapengekletter tot het openen van deuren en geluiden van monsters, alles is echt ontzettend goed gemaakt.
De game opent met een supervette cutscene. Dit ziet er echt heel erg goed uit. Het is alleen jammer dat dit vrijwel de enige cutscene is die op deze manier is gedaan. De overige cutscenes zijn allemaal vanuit hetzelfde isometrische gezichtspunt gedaan zoals de rest van de game, slechts wat verder ingezoomd. Het ziet er nog steeds goed uit, maar het trekt mij persoonlijk net iets minder diep in de game als zo’n dikke cutscene op zijn tijd.
Gameplay
Voordat je je avontuur begint, mag je zelf je Wanderer in elkaar zetten. Kies of je als man of vrouw door het leven wilt gaan, pas je huidskleur, haardracht, tattoo’s en accessoires aan en uiteraard moet je nog kiezen uit een class. Je kunt kiezen voor de Barbarian, Druid, Necromancer, Rogue of Sorcerer. Elke class speelt weer behoorlijk anders dan de anderen. De Barbarian is een grote bruut die het vooral van close combat moet hebben, terwijl je met je Sorcerer juist lekker spells van afstand wilt afvuren en met de Necromancer kun je een leger ondode monsters oproepen en op je vijanden af sturen.
Zelf koos ik voor de Rogue omdat deze nog het meest lijkt op de Monk uit Diablo III en ik van zijn snelle guerrilla-achtige gameplay houd. In het begin van de game kom je nog behoorlijk weg met domweg op monsters inhakken en hopen dat zij eerder dood zijn dan jij, maar algauw zul je toch echt op je build moeten gaan letten. Welke skills passen het beste bij mij? Welke wapens en armor? Niet elk wapen met een iets hogere damage output is ook automatisch beter voor je build. Heb je een build gemaakt die toch niet helemaal lekker bij je past? Niet getreurd. Voor een kleine vergoeding kun je alles weer resetten en opnieuw beginnen. Zo krijgt de vrij eenvoudige hack and slash gameplay een behoorlijk diepere laag en ik vind dat helemaal geweldig!
Dat hacken en slashen zelf komt trouwens ook heerlijk soepel in beeld. Of je nu een eindbaas kapot aan het meppen bent of probeert te overleven terwijl er een enorme groep demonen op je af komt rennen, de game blijft soepel draaien. Zeker als je ziet hoeveel er af en toe op je scherm gebeurt en met welk tempo dat is dan is dat behoorlijk indrukwekkend.
Wat is dit verslavend zeg
Die gameplay is trouwens heerlijk eenvoudig, maar oh zo verslavend. Ik start de game op en activeer een story quest. Onderweg mep ik een groepje skeletten terug hun graf in en verdien ik allerlei gear. Oeh, zit er nog wat leuks tussen? Oh ja, quest. En door. Nog een groepje monsters en kijk nou, een grot. Nou ja, ben er nu toch. Grot schoonvegen, loot oppakken, overbodige troep verkopen en weer door. Ben nog geen klap verder. Hey, waar leidt dit me naartoe? Oh, een sidequest. Dan die maar volgen. Andere kant van de map op, wederom een aantal grotten clearen, sidequest afronden en daar gaat weer twee uur gametijd. Dan morgen maar eens kijken naar die main quest.
En zo gaat het eigenlijk constant. Het dungeon crawlen, looten en hacken slashen werkt erg goed en overal is wel iets te ontdekken wat je terug in die duistere, grauwe wereld blijft zuigen. Wat ook helpt is dat er onvoorstelbaar veel te doen is in de game. Behalve de main quest zijn er talloze sidequests, dungeons, grotten, evenementen, Lilith statues en meer te vinden in de wereld. Ik heb er flink wat tijd in gestoken, maar heb pas een een erg klein deel van de map ontdekt. Voorlopig ben ik dus nog zeker niet klaar met deze titel.
Waar Diablo III vooral heel lineair was, daar wordt je in Diablo IV echt lekker losgelaten. Marker zetten op je kaart en gaan. Zoals ik eerder al schreef wordt je echter heel makkelijk afgeleid door alles wat er te ontdekken is en dus valt deze game lekker op je eigen manier te spelen. Eerst de main quests? Of toch lekker op ontdekkingstocht? Wat je ook doet, hoe je ook speelt, je wordt er altijd voor beloond.
Multiplayer
Waar de game echt helemaal tot leven komt is het online gedeelte. Samen met één of meerdere vrienden op monsters inhakken werkt ook ontzettend goed. Je kunt elkaars classes aanvullen, of misschien kies je er wel voor om allemaal met dezelfde botte bijl op de gedrochten in te slaan. Hoe dan ook, het werkt allemaal net zo goed als wanneer je in je uppie door Sanctuary heen trekt. Hou er alleen wel rekening mee dat je geen missies kunt voltooien waar je nog niet aan toe bent. Als iemand uit je party dus verder is in de game kun je niet meedoen met de hogere missies. Andersom kan dat wel. Je krijgt dan alleen niet meer de bonus experience voor het voltooien van die missie. Wel deel je nog mee in de loot, dus dikke prima. De game meldt het ook aan je als je een missie nog niet hebt unlocked, dus je staat nooit echt voor een raadsel wanneer je een quest wilt starten maar dit niet lukt.
Sowieso verdient Blizzard trouwens een dikke pluim voor het online gebeuren. Of je nu solo of met een party aan de slag wilt in Diablo, je moet altijd eerst inloggen op een server. Waar menig ontwikkelaar die impact op de servers onderschat en games totaal onspeelbaar zijn tijdens de eerste weken, daar draait Diablo als een zonnetje met nauwelijks problemen. Tuurlijk zit ook hier wel eens een enkele hick up tussen, maar in 99% van de gevallen werkt het gewoon goed. Zoals het hoort.
Conclusie
Er valt weinig op te merken aan Diablo IV. De game speelt ontzettend fijn en draait erg soepel. De grote map nodigt uit tot onderzoeken en er is overal wel wat te beleven. Met de loot die je overal verdient loont het ook altijd wel om afgeleid te raken, hoewel niet alle loot ook echt nuttig is.
Als er dan al iets te zeuren moet zijn is het wat mij betreft het grauwe kleurenpallet. Het past hartstikke goed in de game, maar er hadden van mij iets meer kleuren gebruikt mogen worden, maar dat is echt iets persoonlijks. Verder had ik graag meer van die dikke cutscenes gezien als aan het begin, maar dan ben ik vooral naar dingetjes aan het zoeken.
Diablo IV was het wachten meer dan waard en zal ook absoluut een contender zijn voor de Game of the Year titel.
