Het soulsgenre barst tegenwoordig uit zijn voegen. Elke maand verschijnen er wel één of meerdere games in dit genre, en als ontwikkelaar wil je natuurlijk niets liever dan dat jouw game de nieuwste hit wordt. Je ziet dan ook steeds meer dat ontwikkelaars op zoek gaan naar een frisse wind in het genre. Ontwikkelaar Trialforge lijkt met Deathbound een interessante draai te hebben gevonden, maar is dat genoeg om ’the next big thing’ te worden?
Wie niet horen wil!
In Deathbound speel je als Therone, een vertegenwoordiger van de Church of Death. Deze kerk kun je het beste vergelijken met de katholieke kerk ten tijde van de Spaanse Inquisitie. Er wordt met harde hand geregeerd, en iedereen die in de weg van deze kerk staat, wordt koelbloedig omgebracht. Tijdens je kruistocht kruis je paden met vijf gesneuvelde personages, waarvan, na het absorberen van hun ziel, deze zich verbindt aan die van jou.
Elke van deze zielen heeft zijn eigen achtergrondverhaal, dat op de een of andere manier verweven is met de andere zielen. Deze verhalende stukken zijn interessant om te volgen, en het onderlinge gekibbel van de zielen tijdens je tocht is vermakelijk om naar te luisteren. Ondanks dat ze in hetzelfde lichaam zitten, kunnen ze elkaar niet uitstaan. Het is dan ook jammer dat de voice acting op momenten tergend slecht is.
Een frisse wind
Deathbound speelt niet als een traditionele Soulslike, en eerlijk gezegd twijfel ik of het wel zo genoemd mag worden. Dit komt deels door de opzet van het spel. Zoals eerder vermeld, wordt het lichaam van Therone verbonden met vijf zielen. Deze personages, bestaande uit een rogue, twee fighters, een monk, en twee spellcasters, hebben elk hun eigen speelstijl en vaardigheden. Met een simpele druk op de knop kun je wisselen tussen de verschillende classes. Je kunt echter maar maximaal vier personages tegelijk meenemen. Wil je toch een andere class meenemen? Dat kan, maar dan moet je terugkeren naar het dichtstbijzijnde save point om je personages te wisselen. In theorie is het wisselen van classes een leuk idee voor een Soulslike, maar ik vond de uitvoering enigszins matig
Mighty morphin….
Tijdens het vechten bouwt je karakter ‘sync’ op, die je nodig hebt om een ability te gebruiken. Je kunt deze sync ook gebruiken voor morph strikes, een speciale move die geactiveerd wordt als je precies op tijd een aanval ontwijkt door te morphen naar een ander personage. Doe je dit goed, dan verbruik je geen sync en kun je ongestoord doorgaan tot je stamina op is. Deze speciale move wordt extra krachtig als je een volledig gevulde sync-bar hebt.
Naast het gebruik van je sync moet je ook goed letten op je stamina en health bars, want in Deathbound zijn deze aan elkaar gekoppeld. Hoe minder health je hebt, des te minder stamina je kunt verbruiken, waardoor je sneller moet rusten voordat je weer kunt aanvallen. Het is dus van belang om je health hoog te houden, wat natuurlijk lastig kan zijn in een Soulslike. Gelukkig komt Deathbound met een systeem waarbij je, door schade toe te brengen aan een vijand, de health van je andere zielen herstelt. Hierdoor zul je vaak gebruik moeten maken van morphing.
Matig uitgewerkt
Hier begint het voor mij te wringen. Omdat je constant aanvallen moet plaatsen om je health en sync-bar op peil te houden, word je bijna gedwongen om van dichtbij te vechten. Dit leidde ertoe dat ik beide spellcasters vrijwel links liet liggen. Als je liever een ranged karakter gebruikt, zal Deathbound je teleurstellen. Bovendien, zodra je het counter-morphen onder de knie hebt, verliest de game de charme die een Soulslike zo aantrekkelijk maakt. De gevechten zouden intens moeten zijn en je op het puntje van je stoel moeten houden. Maar als je vervolgens alle bazen bij de eerste ontmoeting weet te verslaan, gaat er in mijn ogen iets mis.
Het ontwikkelen van je eigen speelstijl komt ook niet echt aan bod, aangezien je personages al alle mogelijke varianten met zich meedragen. De XP die je verdient door het verslaan van vijanden kun je gebruiken in een ‘skilltree’ om stats zoals aanvalskracht van de verschillende personages te versterken. Helaas kun je hier geen nieuwe abilities kopen en moet je het doen met de vaardigheden die je personages al hebben. Qua gameplay voelt het daardoor niet echt als een traditionele Soulslike.
Grafisch ok
Grafisch gezien is de game niet slecht en weet het met de beschikbare middelen een mooie, dystopische wereld neer te zetten. Deathbound is kleurrijker dan de gemiddelde Soulslike, maar blijft toch subtieler dan bijvoorbeeld Another Crab’s Treasure. De verschillende omgevingen die je betreedt, zijn stuk voor stuk mooi vormgegeven en voorzien van bijpassende objecten. Een leuk detail vond ik de teksten die je tegenkomt; van een afstand lijken ze in een soort Russische taal geschreven, maar als je dichterbij komt, zie je dat het Engels is, alleen met de letters op een andere manier gebruikt.
Je kunt echter wel merken dat de game geen high-end engine gebruikt, vooral als je naar de karaktermodellen kijkt. Deze ogen nogal houterig en maken geen gebruik van lipsynchronisatie, wat erg storend is tijdens de diverse cutscenes. Als lipsync wel was toegepast, zouden deze cutscenes veel beter zijn overgekomen.
Conclusie
Deathbound is geen slechte game, en tijdens de 20 uur dat ik hem heb gespeeld, heb ik me uitstekend vermaakt. Het nieuwe morph-systeem is een leuke toevoeging, maar had beter tot zijn recht gekomen als het net iets beter was uitgewerkt. Als je openstaat voor een experimentele ‘Soulslike’, zou ik zeggen: geef Deathbound het voordeel van de twijfel.
