In een tijd waarin er legio games uitkomen waarin ik het aantal keer dat ik dood ga op twee handen kan tellen is er ook een studio in Japan die lekker tegen de keer in gaat. From Software staat bekend om de zogenaamde Souls-serie waarin je als gemiddelde gamer zo’n 800 keer het loodje legt tijdens de eerste keer dat je de game uitspeelt. De laatste uitvoering van deze serie is pas geleden uitgekomen, namelijk Dark Souls 3.
Zoals de meesten van jullie wel weten is Dark Souls een super moeilijke RPG waarin je met je karakter door een duistere wereld loopt en alle vijanden op je weg moet doden om hun zielen te verzamelen. De zielen die je verzameld is het geld in de wereld en hierdoor kun je bij het handjevol handelaren wat je in de game hebt items kopen. De zielen kun je echter ook gebruiken om levels omhoog te gaan en daarmee je stats beter maken. Doordat Dark Souls een RPG is mag je zelf kiezen of je een stuk sterker wordt in kracht of dat je mana een stuk omhoog gaat zodat je meer spreuken kunt uitvoeren. Eigenlijk is dit een beetje de basis van Dark Souls. Laten we nu gaan kijken wat Dark Souls 3 zo bijzonder maakt.
Lothric
Wat voor mij echt het belangrijkste aspect van eigenlijk wel iedere Dark Souls-game is, is de wereld waarin je speelt. Het knappe is namelijk dat het hele gesproken script van Dark Souls 3 op minder dan 2 A4-tjes uit te typen valt en er toch een verhaal met een sfeer wordt gecreëerd. Wie zich in een beetje de lore van Dark Souls heeft verdiept weet dat er een hele geschiedenis is met Draken en Giants die zich eerder heeft afgespeeld en dit gegeven komt ook weer terug in Dark Souls 3. Je ziet dat de wereld kapot en verdorven is en de manier waarop de gebouwen zijn ingestort en de vijanden die er rondlopen is zo goed geregisseerd dat er geen woorden nodig zijn om te vertellen wat er op die locaties is gebeurd. Aan het begin kom je namelijk in een soort marktplaats waar ontelbare dode monsters en ridders op de grond liggen. De één met vijf speren doorklieft, de ander onthoofd en ga zo maar door. Daar in het midden van alle ellende marcheert een Giant met zwaar pantser, ga hem maar even een kopje kleiner maken. Uit zo’n beeld een soort van verhaal afleiden en met de beetjes dialogen die in de games voorkomen is er een hele interessante lore om de Souls-games heen gemaakt dus als je daarvan houdt raad ik je zeker aan dit lekker de komende tijd uit te gaan zoeken op het internet. (Of het natuurlijk voor jezelf in de games uit te zoeken.)
Naast dat de wereld en de lore subliem op elkaar zijn afgestemd ziet de game er ook beeldschoon uit. Er zijn zoveel verschillende gebieden met ieder een eigen look. Je begint op de muur van de stad Lothric waarna je meer de stad induikt en ook op helse plekken terecht komt. Aangezien de stad echt gigantisch is zou het aannemelijk zijn dat de gebieden in levels zijn opgedeeld. Wat het mooie aan alle Dark Souls-games is is dat alle gebieden met elkaar zijn verbonden. Wanneer ik op de net genoemde muur met mijn avontuur begin zie ik een gigantische brug in de verte. Ik weet dat ik 15 uur later op die brug aan het overleven ben en met een brok in mijn keel achterom kan kijken en denken aan de simpele tijd op die hoge muur waar ik mij eerder bevond. Er is denk ik niet een wereld die zo verbonden, mooi en geloofwaardig is neergezet als Lothric.
Monsters
Het frustrerende deel van Dark Souls is natuurlijk de vele monsters die je pad naar verlossing in de weg staan. Ik wil hier weer aangeven dat de monsters ontzettend goed in de wereld zijn neergezet. De meeste mensen weten wel dat de monsters bij Dark Souls altijd super weird zijn om naar te kijken. De game is door Japanners gemaakt en die gasten hebben zo’n andere kijk op en breder begrip van het woord fantasie. In iedere Souls-game zijn monsters die je nog nooit in je leven hebt gezien en als “gewone” westerling nooit had kunnen bedenken. Ik heb sowieso al een voorliefde voor Japan maar net zoals bij verschillende Anime’s is de cultuurshock te merken. Ik zou het ook wel over een aantal bazen willen hebben maar daardoor spoil ik voor de doorgewinterde spelers al te veel. Als je nog nooit een boss-fight heb gezien van Dark Souls zet ik hieronder de tutorial bossfight neer die ook nog relevant is voor de volgende alinea met mijn persoonlijke, let wel, persoonlijke kritiek.
Kritiek
Dark Souls 2 kreeg rond zijn release de kritieken het makkelijker zou zijn dan zijn voorganger. Al na 10 minuten in de game krijg je te zien wat From Software heeft bedacht om de game nog onvergeeflijker te maken. Het lijkt er namelijk op dat in de wereld van Lothric, waar de game zich afspeelt, een soort “corruption” heerst. Wanneer je bij de Boss-battle van de tutorial de baas op 50% hebt verslagen, veranderd de traditionele Knight in een soort reusachtig gedrocht die super agressief op jou reageert. De eerste keer dat dit je overkomt schrik je je rot en raak je in paniek omdat je niet weet wat er gebeurt omdat je dit natuurlijk nog nooit hebt gezien. Je gaat dood en de volgende keer dat je de baas probeert te verslaan, doe je een stapje naar achter, blijf je geconcentreerd en versla je zonder veel moeite de eerste baas en: Gefeliciteerd! De tutorial is voorbij.
Dit ritueel blijft zich in een deel van de game herhalen. Stel je eens voor, je bent nietsvermoedend met een paar simpele ghouls aan het vechten en opeens, out of blue, verandert één van de zombies in een grote agressieve slang die jou na een paar slagen dood heeft. Mijn enige ietwat grote kritiek, zie het allemaal in perspectief, is dat dit aspect van Dark Souls 3 wel iets heeft veranderd in de spelregels van Dark Souls. Normaal zag je al van een afstandje welke nieuwe monsters er allemaal in jouw weg stonden en ging je met lood in je schoenen voor het eerst het gevecht aan. Nu zijn er momenten dat je uit het niets wordt verrast en zonder veel skills al snel de traumatiserende woorden “YOU DIED” in beeld ziet staan. Eén van de charmes van Dark Souls voor mij was dat het altijd je eigen schuld was als je doodging. Dit lag aan gebrek aan geduld, kennis, voorbereiding of oplettendheid. Nu is daar een factor aan toegevoegd die niet aan deze voorwaarde voldoet.
Een ander kritiek is er eentje die we al vaak bij de Souls-serie hebben gezien: de framerate. Ik ga hier niet al te lang aandacht aan besteden maar ik heb de game op de PS4 gespeeld (zie YouTube). Op de Xbox thuis loopt hij toch wat slechter. Normaal zie ik het door de vingers maar bij deze game brengt het mij soms echt uit de ervaring, vooral bij gevechten kan het frustrerend zijn aangezien de combat zo op timing is gebaseerd. Verder loopt de game prima en ben ik weinig tot geen bugs tegen gekomen. Tot hier dus het technische gedeelte van Dark Souls 3.
Conclusie
Dark Souls 3 is voor mij de beste game die tot nu op deze console is uitgekomen. Het is de enige game die je met veel plezier meerdere keren wil gaan spelen. Er zijn meerdere eindes, superveel geheimen, verstopte paden en gebieden, meerdere klassen en speelstijlen en het is misschien wel de game met de meest soorten creatieve vijanden. Ik raad Dark Souls 3 aan iedereen aan een game spelen puur om een verhaal te beleven. Als je van fantasy houdt kan er tot dusver op deze generatie console geen betere game zijn dan Dark Souls 3.
Check trouwens even onze reportage van de Dark Souls III launch party.
