Review: Cyberpunk 2077 – een meesterwerk in uitvoering

Daar is hij dan. Na 8 jaar wachten en nog een week extra omdat de console-versie op zich liet wachten, hebben we een review. Is het 8 jaar wachten waard geweest?

Ik ben nu een klein weekje onderweg in Night City en omstreken. Een reisje die je van hoge pieken naar lage dieptes brengt. Laten we starten met wat achtergronden van de game.

Cyberpunk 2077 speelt zich, logisch, af in 2077. De wereld is een rare plek geworden en is in de afgelopen jaren geteisterd door het uiteenvallen van de VS en andere wereldordes, de teloorgang van het oude internet en meerdere gewapende bedrijfsconflicten. De wereld wordt gedomineerd door technologie en de mensen die dat beheren en bijna iedereen is wel op de een of andere manier aangepast.

Je hoort het al, het verhaal achter Cyberpunk is behoorlijk ingewikkeld en complex. En dat is iets waar ik direct, in het begin, last van had. Het is in het begin allemaal erg vaag, ook omdat je eigenlijk zonder enige voorkennis de wereld in gegooid wordt. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn visie op de wereld een stuk helderder werd na de aanschaf van de 400 pagina’s tellende guide. Een aanrader voor de liefhebbers.

Handicap

Natuurlijk zijn jullie in de afgelopen week al overstelpt met bug-berichten. Helaas moet ik die berichten ook bevestigen. Bij de start van mijn (eerste) carrière op het Nomad Life Path, stuitte ik al redelijk snel op een zwevende npc, recht boven de snelweg door het dorp in de Badlands. Slordige bugs die in een project wat 8 jaar heeft gekookt niet meer te zien zouden moeten zijn. Helaas was dit niet de laatste zwevende inwoner. Ik heb de game op een Xbox One X gespeeld, dus dat daar misschien iets meer hickups in voor zouden komen dan in de next-gen consoles, was iets waar ik al rekening mee had gehouden.

Je merkt gewoon dat deze game ‘zwaar’ is. Zeker omdat Night City barst van het leven en van bewegende elementen zoals lichtreclames, rommel op straat en een hoop npc’s. Textures hebben soms moeite om in te laden en ik merk dat de game soms even stagneert, vertraagt of stil valt. Naar wat ik begrepen heb van andere spelers, is dit op een Series X ook aanwezig. Dus dat laatste lijkt minder met de versie console te maken te hebben. De game heeft dus de nodige bugs en gelukkig weet men dat bij CDPR ook. In januari en februari komen er grote patches om de game op de Xbox One goed te laten lopen. Iets wat voor mij bevestigt dat de game nog niet klaar was voor het grote publiek.

Maar is de game door al deze bugs onherstelbaar kapot? Is het terecht dat de User Score op de publieke afmaaksite Metacritics zo laag is? Nee, dat is het niet. Die site wordt overduidelijk overspoeld met trollende users die waarschijnlijk de game niet eens gespeeld hebben. Dat verdienen de ontwikkelaars zeker niet.

Als ik langs de bugs kijk en gewoon ga spelen, dan kom je langzaam maar zeker in een wereld terecht die zo groot is en gevuld is met achtergronden, verhalen en een geschiedenis, dat je alleen daarvoor al direct een staande ovatie aan de ontwikkelaars moet geven.

Grafisch ben ik niet weggeblazen door de game. De game laat genoeg details zien maar niet zo precies dat je er stil van wordt. Het geeft mij een beetje hetzelfde gevoel als de graphics van The Witcher 3. Een soort tussenvorm tussen vlakke en realistische graphics. Misschien verwacht ik bij een game zoals deze echt fotografisch goede details maar is die verwachting, gezien de grootte van de game, onrealistisch. Toch is er genoeg waar te nemen, zeker in die districten waar de lichtreclames zich in volle glorie laten zien. Al zijn de details grafisch gezien wat vlak, ze zijn er wel. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt.

Ook het geluid is best in orde. Wel heb ik de balans tussen de verschillende geluidkanalen wat bij moeten stellen omdat de omgevingsgeluiden iets te hard leken te zijn. Als je door de stad heen wandelt, hoor je constant gesprekken om je heen. Mensen die met hun eigen sores bezig zijn en dat maakt dat men het gevoel van een levende stad creëert. De npc’s doen dus hun ding en zo lijkt men allemaal een leven te hebben. Dat verandert als je te lang in een bepaalde plek aanwezig bent. Zo heb je een ontmoeting in een diner en dan valt de herhaling je extra op. Het tafeltje achter mij heeft wel vier keer bezoek gehad van de serveerster die telkens trouw de bestelling opnam. De game zit ook vol met muziek. Van die lekkere rock die precies in de sfeer past.

Je start de game als V, een mercenary en begint met het opbouwen van je personage. Dat men in Cyberpunk een fascinatie met seks heeft, wordt dan heel helder. Ik ben nog geen game tegengekomen die je een grotere penis laat kiezen.

Hoe grappig ook, tot op dit moment ontgaat mij die keuze totaal want in de game heeft het geen waarde. Hoogstens voor je zelfbeeld. Want na het maken, zie je jezelf in je first-person stand nooit meer terug. Behalve soms in de spiegel en in de fantastische Photomode.

Wat wel een bepaalde waarde heeft, is de keuze van je Life Path. Naast dat je voor elk pad een unieke proloog krijgt, is het ook een meerwaarde in de conversaties. In de gesprekken levert je achtergrond je namelijk exclusieve antwoorden op. Ik ben, na een uitstapje als Nomad om te kijken hoe anders dat zou zijn, de game gestart als Corpo. Mijn character is groot geworden in de heersende wereld der grote bedrijven. Dat maakt dat ze die wereld van binnen en buiten kent. Iets wat je merkt als je met een andere Corpo aan het praten bent. Ze weet van de hoed en de rand.

Ben je na een ‘paar’ uur character bouwen klaar, dan kom je in de skill tree terecht. Die is op het eerste gezicht ook erg indrukwekkend. Hier moet je je speelstijl gaan kiezen. Ga je fullblown voor kracht of ben je meer een hackende sluipert. Je ziet vijf hoofdlijnen of attributes die elk weer hun eigen skills en perks hebben. Zoals je ziet, teveel om op te noemen. Maar dan ben je er nog niet.

In de game heb je met cyberware te maken. Implantaten en verbeteringen die je via je ripdoctor kan laten inbrengen. Jullie merken het al, het is alleen al een brei aan onderdelen die je puur aan je character kan spenderen om hem of haar beter te maken.

V probeert een naam als huurling te maken. Hij (ik refereer maar even naar een hij) komt in aanraking met een grote naam in de Fixerwereld, Dex. Hij is een soort kingpin die van alles regelt. En zo rol je in je eerste missies en raak je verstrikt in het web van Night City en de strijd van de grote corporaties om de macht te houden in deze stad. Totdat alles fout gaat en het spel echt gaat beginnen. Dit is na een uurtje of twee proloog spelen.

De dialogen vergen veel concentratie. Want je krijg veel info, heel veel info. En als je de achtergronden van alle facties, bendes en verschillende stadsdelen niet kent, dan zal je goed moeten blijven opletten. Want alles heeft een achtergrond en een verleden. Het is op zichzelf, ook zonder dik boek, interessant om al die lore door te nemen. Wie heeft met wie te maken? Welke gang staat aan de kant van de grote corporatie waar het in de game om draait?

En dan hebben we het nog niet over Johnny Silverhand gehad. De al lang geleden overleden rockster die de Jimmy Krekel in je hoofd is en met je meepraat, je leidt en vooral irriteert. Naast verwarrend en soms donker, ook grappig en onderhoudend.

De game wordt mede gemaakt door de vele goede voice actors. Een game die leunt op de vele gesprekken heeft dat ook wel nodig. Het verhaal is af. Je wordt er na de proloog ingezogen en wil dan blijven spelen om te zien wat er toch allemaal aan de hand is en wat jouw rol daarin is. Maar daarnaast is er ook genoeg te doen. Genoeg om de broodnodige Eurodollars mee te verdienen. Want die zijn best schaars.

Gameplay

De game speelt lekker weg. Ik moet zeggen dat ik op de One X qua gameplay weinig gamebreaking problemen heb ervaren. Tot nu toe heb ik de game één keer echt moeten herstarten omdat de HUD bleef storen.

Het schieten kan je van simpel tot extra lastig instellen en je hebt de mogelijkheid om een arsenaal aan wapens te regelen, van schietend spul tot de altijd populaire katana. Wat de game wel mist is een coverfunctie. Deze is namelijk automatisch. Zodra je op een hoek afsluipt met een wapen in aanslag, zal je vanzelf het hoekje omkijken. Dat lijkt handig maar is het niet altijd. Beweeg je namelijk te ver, dan sta je in vol ornaat voor de vijand en ben je onbeschermd. Om dit alles onder de knie te krijgen kan je in het begin een korte tutorial te spelen. Een ander minpuntje is het snel vollopen van je inventory.

Na een uurtje of zes spelen, puilt je inventory werkelijk uit van wapens en ander spul. Niet dat dit erg is, maar het is lastig te zien wat beter is qua wapens, zodat het lastig wordt om te bepalen wat je eigenlijk met je mee moet dragen en of je moet switchen. Wapens hebben verschillende classes, zoals we dat kennen van dit soort games, en een rij aan uitbreidingen. Dit had veel helderder weergegeven kunnen worden. De menu’s zitten zo boordevol informatie dat het lastig is daar een lijn in te ontdekken.

De game zit ook vol met rijspul. Motoren, auto’s, je hebt ze in alle vormen. Het rijden is een hit-mis verhaal. Het is niet zo dramatisch zoals een Watch Dogs maar lang niet zo soepel als een Forza.

De AI is oké te noemen. Niet bijster intelligent maar ook niet te stom voor woorden. Wat ik wel als storend ervoer was dat een alert-status van de vijand nooit reset. Zo werd ik in een nachtclub ontmaskerd, ging de hele boel in alarm maar wist ik mij ergens te verbergen. De AI is dan niet slim genoeg om je echt te zoeken maar ze blijven wel alert. Uiteindelijk heb ik op dat moment een eerder savepunt als redding moeten kiezen. Want mij eruit vechten (zonder wapens) was geen optie.

Als we de game een beetje (voor zover dat kan) moeten duiden, dan voelt het als een kruising tussen GTA, Watch Dogs en L.A. Noire. De open wereld van GTA, de scan en hack onderdelen van Watch Dogs en de geweldige analyseermogelijkheden van L.A. Noire maar dan nog een stapje verder.

Zo kan je in het spel het ‘geheugen’ van een persoon bekijken door bij hem in te pluggen. In deze herinnering kan je een totale analyse doen. Wat was er te horen, te zien, te ontdekken. Wat gebeurde er om die gebeurtenis heen. Wie waren erbij betrokken. Alleen dat stukje al is iets waar ik me totaal in kan verliezen. Lekker onderzoeken waarom iemand is afgeschoten, wie dat gedaan kan hebben en waarom. Deze techniek wordt de Braindance genoemd.

Wat de game voor mij af maakt, zijn de extra dingen die de wereld ‘echter’ maken. Televisiekanalen die doorspekt zijn van seksadvertenties en flashy nieuwsverslagen. Aankondigingen van tv-series en films met natuurlijk seks als thema. Want seks is toch wel een dingetje in Cyberpunk. Maar het is zo opgezet dat je het echt gelooft. Dat, en al het voorgaande is wat deze game sterk maakt. Er is een levende, originele en geloofwaardige wereld gebouwd.

Conclusie

Ik moet zeggen dat dit de eerste keer is dat ik het ontzettend lastig vind om een eindconclusie aan de game te geven. Simpelweg omdat de game wat betreft graphics en bugs eigenlijk nog in ontwikkeling is. Toch heb ik besloten om daar langs te kijken. Zoals eerder gezegd, ik ben nog niet tegen een bug gelopen die mij het verder spelen onmogelijk maakte.

De kracht van Cyberpunk 2077 zit in de creatie van een geloofwaardige wereld. Een wereld die tot in de puntjes overdacht is en waar bijna geen onderdeel te vinden is waar geen achtergrond voor bestaat. Dat maakt de game, dat maakt dat je start en je onderdompelt in die wereld, het beleeft alsof je meespeelt in een goede sci-fi film. Cyberpunk zit goed in elkaar, heeft een zeer onderhoudend verhaal en heeft een ton aan extra zijmissies en events waar je ook uren mee zoet kan zijn. Dan vergeten we nog even dat er in de toekomst uitbreidingen bij gaan komen.

De zwakte zit in de bugs en de problemen die men ervaart op een gewone Xbox One. Op de One X vond ik het best meevallen maar we zien ook berichten dat een One S of nog erger, een original One, moeite hebben met de game. Het prettige hiervan is dat dit te fiksen is. Ik weiger dan ook om dit zwaar te laten meewegen, zeker omdat hij voor mij nooit onspeelbaar is geworden. Aan het eind beoordeel ik een game simpelweg op de mate van plezier die het spelen mij geeft. En dat plezier is er volop.

Of je de game nu al moet aanschaffen of even moet wachten tot februari, oftewel megapatch 2, dat is natuurlijk aan jullie zelf. Wat blijft is een klassieker. CDPR heeft met Cyberpunk wederom een geloofwaardige onbestaande wereld gemaakt, eentje waar je je uren in kan verliezen. En voor mij als gamer is dat uiteindelijk waar ik games voor speel.