Griezelige boeken zijn gaaf. Griezelige games zijn ook tof. Een griezelige game die gebaseerd is op een griezelig boek moet dan helemaal een schot in de roos zijn toch?
Conarium is gebaseerd op het boek ‘At the Mountains of Madness’ van H.P. Lovecraft. In dit boek wordt een verhaal verteld van een geoloog die een expeditie naar Antarctica hoopt tegen te houden, omdat hij bang is voor wat ze daar aan zullen treffen. Tijdens een eerdere expeditie hebben ze hier namelijk een bergketen ontdekt en diverse lichamen van enkele voorhistorische levensvormen. Ook lijken ze veel verder geëvolueerd te zijn dan zou moeten gezien de tijdsperiode waarin ze leven. Een dag later verdwijnt een compleet onderzoeksteam en de geoloog vindt ze afgeslacht weer terug. Tijdens hun zoektocht om uit te vinden wat er is gebeurd vinden ze een enorme stad die compleet uitgestorven is en al miljoenen jaren oud moet zijn. De stad blijkt minder verlaten te zijn dan gedacht en de geoloog weet ternauwernood te ontsnappen. Tijdens zijn vlucht ziet hij nog iets waardoor hij zijn verstand verliest en hij weigert hier over te praten. Het is duidelijk dat de stad een groot geheim verbergt.
De piepkleine studio Zoetrope Interactive is fan van dit boek en hebben met Conarium geprobeerd om een vervolg te geven aan dit verhaal.
Griezelig sfeertje
Conarium begint met de hoofdrolspeler, Frank Gilman, die wakker wordt met een barstende koppijn in een kamer met een vreemde gloeiende bol. Al snel kom je er achter dat je op een onderzoeksbasis in Antarctica bent, maar de hele boel lijkt uitgestorven. Wat er is gebeurt voordat je buiten westen raakte weet je niet en aan jou om dus op onderzoek te gaan.
Gaandeweg kom je er achter dat je deel uitmaakt van een groep wetenschappers die een experiment uitgevoerd hebben met als doel het menselijke bewustzijn te overstijgen. Hierdoor worden hun hersenen als het ware aan elkaar gekoppeld en kunnen ze zowel elkaars herinneringen als die van andere wezens ervaren. Dit rommelen met moeder natuur heeft natuurlijk een prijs.
De sfeer die in de game is neergezet is zeker in het begin fantastisch. Je hebt geen idee waar iedereen is, wat er is gebeurt of zelfs maar waarom je op Antarctica bent. Daarbovenop komen nog de hallucinaties en de hoofdpijn. Je voelt je echt onmachtig.
Om die sfeer neer te kunnen zetten wordt er van een aantal kunstjes gebruik gemaakt. Er wordt heel veel gebruik gemaakt van geluidseffecten. Een steentje dat valt, een waterleiding die ineens rammelt of andere zaken die je niet direct kunt verklaren. Dat je de game vanuit first person speelt draagt ook zeker bij aan de spanning, want je moet dus echt om je heen kijken om alles te kunnen zien en zoals een oud grapje al zegt: “als u nu naar links kijkt ziet u rechts niks”.
Kers op de taart zijn echter de hoofdpijnaanvallen en de bijbehorende hallucinaties. Dit gaat gepaard met een vreselijk en hard geluid en vreemde, vervormde beelden en dit zorgde dan ook elke keer weer voor koude rillingen. Om het feest compleet te maken staat Frank ook elke keer dat dit gebeurt vastgenageld aan de grond en kun je dus niet wegrennen of wegkijken. Gevolg? Er komt iets op je af en je wilt vluchten, maar dit is niet mogelijk. Shit uit nachtmerries zeg maar. Heel gaaf!
Traag en frustrerend
Helaas weet de game deze sfeer niet vast te houden. De gameplay is namelijk nogal traag. Je loopt wat rond, leest wat documenten, loopt wat verder en hier en daar kom je een puzzel tegen die opgelost moet worden. Die puzzels zelf zijn best leuk, maar de tijd die er tussen zit kan wel erg frustrerend zijn. De game is niet royaal met hints geven en dus ren je soms behoorlijk wat tijd heen en weer door gangetjes en kamers waar je al geweest bent op zoek naar een aanwijzing of een benodigd voorwerp. Omdat er ook geen combat of vijanden in de game zitten en omgevingen nogal lineair zijn, wordt je omgeving hierdoor al vrij snel bekend en vertrouwd en dat is voor een game met horror-elementen een absolute dooddoener.
Houterige presentatie
Qua presentatie is er ook nog wel wat aan te merken op Conarium. De manier waarop het verhaal verteld wordt bijvoorbeeld. Dit gaat nogal houterig. Ouderwets taalgebruik, een kneuterig en zwaar overdreven Brits accent en gewoon de hele manier waarop Frank zichzelf lijkt te vertellen wat hij gevonden heeft en wat hij denkt dat er aan de hand is, het hangt een beetje tussen ongemakkelijk en irritant in.
Ook heeft de game geen cutscenes. In plaats daarvan kun je her en der dagboeken, verslagen en andere documenten vinden die het verhaal uitdiepen. Sommige documenten zijn best leuk, maar anderen zijn gewoon grote lappen tekst die eerder uitnodigen om te skippen dan om te lezen.
Grafisch ben ik verdeeld over Conarium. De omgevingen in en rondom de basis van Antarctica zien er erg goed uit en de sfeer druipt er vanaf. Helaas laten de charactermodels en animaties dan wel weer te wensen over. Ik heb lego-poppetjes gezien die soepeler bewegen. Dit alles is zo jammer, want het haalt je echt uit de game.
Stroeve controls
Met de controls blijven ze redelijk in het spoor van de presentatie. Het lopen en rondkijken voelt zwaar en lomp aan en ook tijdens de puzzels werkt de boel niet altijd mee. Conarium is oorspronkelijk uitgebracht op de pc waar je dingen met een muis aan kunt wijzen en dit merk je wanneer je voorwerpen wilt bekijken of specifieke punten wilt selecteren bij het oplossen van een puzzel. Met regelmaat mis je een puntje of gaat je cursor ergens anders heen dan je zou verwachten. Je leert er wel mee omgaan, maar het is niet ideaal.
Conclusie
Conarium begint ontzettend sterk. De sfeer is lekker griezelig, de hoofdpijnaanvallen en hallucinaties bezorgen je kippenvel, puzzels zitten lekker in elkaar en je wilt gewoon weten wat er nou precies aan de hand is.
Helaas weet de game dit niet vast te houden. Na verloop van tijd blijf je heen en weer rennen om uit te zoeken wat je nou precies moet doen en verliest de game zijn griezelige uitwerking. Ook de presentatie laat te wensen over en dan met name de manier waarop het verhaal verteld wordt. Dit voelt allemaal nogal houterig aan en haalt je behoorlijk uit de ervaring. Als je dan nagaat dat de hele game ook nog in een paar uurtjes uit te spelen is dan weet je al wat het eindoordeel is.
Nee, het is een dappere poging van Zoetrope Interactive, maar deze game mag je best overslaan.
