Review: Code Vein – Best pittig, maar wel lekker

Games die moeilijk zijn kunnen hartstikke tof zijn. Als een game echter de moeilijkheidsgraad als selling point heeft, blijf ik er over het algemeen ver vandaan. Desondanks startte ik Code Vein toch op. Domme zet? Of gaat er een hele nieuwe wereld voor me open?

Ik haat verliezen. Of ik nou failliet ga in Monopoly, in de supermarkt net te laat ben bij de kassa en dus achter iemand anders aan moet sluiten of meermalen het loodje leg in een game, ik kan er maar slecht tegen. Dooddoeners als: ‘het is maar een spelletje’, die zijn aan mij dan ook niet besteed. Ik speel games dan ook zelden op de hoogste moeilijkheidsgraad en een game als Dark Souls loop ik met een grote boog omheen. Stiekem ben ik er gewoon bang voor.

Toen ik voor het eerst beelden zag van Code Vein, zag ik een game die me eerder deed denken aan Devil May Cry dan aan Dark Souls. Lekker overdreven Japans en met snelle actie. Net wat voor mij. Langzaam maar zeker kwam er steeds meer informatie over de game naar buiten en al snel bleek mijn eerste beeld over de game niet te kloppen. Tijdens de Gamescom mocht ik hem even spelen en, je raadt het al, stierf ik constant. Ow shit…

Information overload

Je begint je avontuur met het aanmaken van je eigen Revenant. Gezichtje kiezen, ander kapsel erop, wat kleurtjes aanpassen. Niet super diepgaand, maar hey, je eigen personage maken is altijd tof.

Daarna volgt een korte tutorial. Hierin maak je kennis met je combat-mogelijkheden en kun je die ook kort even uitproberen. De tutorial riep bij mij alleen meer vragen op dan dat het voor antwoorden zorgde. Er wordt namelijk rijkelijk gestrooid met termen als Blood Codes, Gifts, Ichor en Blood Veils en wat mij betreft wordt er te weinig uitleg gegeven over wat die dingen betekenen. Gedurende de game kom je er uiteindelijk wel achter, maar het zorgt wel voor moeilijke start.

Die Blood Codes zijn trouwens nog wel interessant. In feite is het gewoon de class van je personage. Zo kun je kiezen uit bijvoorbeeld een allround class zoals een fighter of een archer. Je zit in deze game echter nooit vast aan een Blood Code. Je kunt daar op ieder moment in wisselen. Bevalt een klasse niet? Hup switchen. Denk je een andere manier nodig te hebben om voorbij een vijand te komen? Ook dan kun je gewoon wisselen. Ik moet zeggen dat ik het zelf weinig gebruikt heb, maar het kan wel.

Die information overload gaat aan het begin van de game trouwens nog gewoon even door. Je begint midden in een verwoeste stad en je hebt geen idee hoe je daar terecht bent gekomen. Al vrij snel wordt je overvallen door een groep Revenants die op zoek zijn naar Blood Beads. Je wordt samen met een andere Revenant een grot in geduwd en samen moeten jullie dan maar op zoek naar die Blood Beads. Ondertussen leer je ook nog iets over Haze, Miasma, Revenants en de Lost en je begrijpt dat het best pittig is om bij te houden.

Die Revenants zijn mensen die dankzij een of andere parasiet veranderd zijn in een soort onsterfelijke vampiers. Ze hebben bloed nodig om niet te veranderen in Lost, Revenants die hun ziel verloren zijn en de vijanden in de game. Bloed is echter vrij schaars te vinden in en dit zorgt dan ook weer voor conflicten tussen de Revenants en de mensen. Een gezellige boel dus en aan jou om de wereld in te trekken en deze situatie te verbeteren.

Pittig is soms ook best lekker

Goed, de game zelf dan. Code Vein is een actie RPG die goed heeft gekeken bij Dark Souls. Dat betekent dus dat je diverse locaties mag verkennen die vol zitten met geheime gangetjes, items om te vinden en vijanden die je in no-time een kopje kleiner kunnen maken. Verslagen vijanden leveren je Haze op, ervaringspunten die je met je meedraagt totdat je een savepunt vindt om ze te cashen of totdat je het loodje legt. Sterft je personage, dan krijg je nog een kans om je verloren Haze terug te vinden. Sterf je nog een keer voordat je je Haze weer terug hebt? Dan ben je ze kwijt en kun je opnieuw beginnen. Hou er echter ook rekening mee dat, wanneer je zo’n savepunt gebruikt, alle eerder verslagen vijanden ook weer respawnen. Dit zorgt wel voor een lekkere spanning. Ga je toch nog een stukje verder met het risico om je punten te verliezen? Of gebruik je ze om iets sterker te worden en dan te kijken of je die Lost nu wat makkelijker kunt verslaan?

Zo ben je eigenlijk constant aan het wikken en wegen. De Lost zijn namelijk geen doetjes. Ze komen in allerlei vormen en maten en met diverse wapens. Zelfs als je twee dezelfde tegenkomt kunnen ze weer compleet verschillen van elkaar afhankelijk van wat voor wapen ze met zich meedragen.

Het is dus zaak om je vijanden goed te observeren, patronen te leren en ook vooral geduldig te zijn. Je kunt niet non-stop aanvallen namelijk, want dan ben je zo door je stamina heen. Als dit op is kun je niet meer aanvallen of wegrollen, dus hou dat vooral in de gaten.

Als je eenmaal weet hoe je een vijand het beste te lijf kunt gaan, dan zijn ze prima te doen. Het gevaar dat daar weer in schuilt is dat je te makkelijk gaat denken, even niet lekker oplet en jezelf laat omsingelen met vaak de dood als resultaat.

Wat ik vaak op dit soort games tegen heb is dat de combat log en clunky aanvoelt. Personages vallen langzaam aan, rollen traag weg en alles voelt stroperig. In Code Vein is dit echter allerminst het geval. Je personage beweegt zich makkelijk, aanvallen zijn rap, wegduiken gaat lekker snel. Kortom, het tempo in de game is lekker hoog. Wat ook belangrijk is, is dat de game zelden oneerlijk aanvoelt. Sterf je, dan heb je gewoon iets fout gedaan. Een aanval die je over het hoofd gezien hebt, een techniek die je op het verkeerde moment ingezet hebt, of je lazert domweg een afgrond in omdat je even niet op zat te letten. Ik heb niet één keer gehad dat ik wilde ragequitten en dat wil in mijn geval nog best wat zeggen. Sterker nog, ik kon de game eigenlijk maar moeilijk aan de kant leggen. Het voelt gewoon heerlijk als je steeds grotere en sterkere vijanden uiteindelijk neer weet te halen.

Samen sta je sterker

Ja, Code Vein is best een pittig spelletje, maar tegelijkertijd vind ik hem wel toegankelijker dan de meeste van dit soort games. Dat komt omdat je het niet allemaal alleen hoeft te doen. Je werkt namelijk met een partner. Je komt gedurende het verhaal diverse personages tegen die zich bij je aansluiten en met je meevechten. Dit scheelt echt behoorlijk.

Je partner valt namelijk ook Lost aan en kan hun aandacht vasthouden. Als je bijna door je health heen bent, dan is het dus ook een optie om wat afstand te houden en te kijken hoe je maatje tekeer gaat. Mocht je wel neergaan, dan kan hij door wat van zijn eigen health op te offeren, jou ook healen. Zeker tegen eindbazen kan dit je leven redden. Dat ze dan regelmatig domme oneliners roepen moet je ze dan maar vergeven. Voorbeeldje: Aan het einde van een doodlopende gang staat een ladder. De meeste mensen weten dat je daarmee naar boven kunt, maar je partner vindt het nodig om te zeggen: “It looks like we can go up here”. Nou, thank you for that update Captain Obvious.

Soms kom je echter een situatie tegen waar je gewoonweg niet doorheen komt. Een route die vol zit met net wat te sterke vijanden of een eindbaas waar je maar niet voorbij komt. In dit soort gevallen kun je online om extra hulp vragen. Dan vraag je vanuit je menu om hulp en wacht je totdat er iemand die vraag beantwoordt. Diegene joint dan in jouw game en samen kun je het dan nogmaals proberen, meestal met een positief resultaat als gevolg. Na zo’n gevecht verdwijnt je hulp dan weer en kun je weer verder. Het voelt een beetje als cheaten, zeker als iemand je joint die enorm veel sterker is en dan zo’n baas met drie klappen neerhaalt. Maar dagenlang vastzitten in een game is ook niks toch?

Presentatie

Qua presentatie ziet Code Vein er uit als een Japanse Anime. Personages dragen dus veel te grote zwaarden en hebben van dat typische piekhaar, de dames zijn niet altijd anatomisch correct (lees: hebben veel te dikke tieten) en gevechten worden altijd lekker spectaculair in beeld gebracht. Zeker als je een aanval in de rug weet te plaatsen wordt dit heerlijk overdreven en spectaculair in beeld gebracht. Ik hou er wel van.

Dit alles wordt ondersteund door een mix van piano en orgelmuziek. Het maakt het allemaal wel extra dramatisch, maar ik had er wel iets meer afwisseling in willen hebben.

Qua presentatie zit het dus best goed, maar een aantal dingen vielen me in negatieve zin wel op. Wat me eigenlijk altijd stoort is dat textures nog gewoon ingeladen moeten worden tijdens cutscenes of bij het betreden van een nieuw gebied. In Code Vein gebeurde me dit ook een aantal keer. Daarnaast steken lichaamsdelen of accessoires door kleding heen, of soms zelfs complete wapens. Niet gamebreaking, maar wel slordig.

Conclusie

Code Vein is best een pittig spelletje, maar pittig is soms ook best lekker. De actie is snel en soepel, voelt zelden oneerlijk aan en geeft je een heerlijk gevoel van voldoening telkens als je weer een eindbaas weet te verslaan en een stukje verder komt. Kom je toch niet verder, dan kun je altijd nog de hulp van een andere speler inroepen.

De game overspoelt je vooral in het begin wel met veel informatie die het vervolgens niet echt verder uitlegt. Dit maakt dat de eerste paar uren wel wat lastig zijn om door te komen, maar weet je daar doorheen te komen, dan heb je wel gewoon een fijne en uitdagende game om door te spelen.

Hou je dus van uitdaging en actiegames. Dan kun je Code Vein prima in huis halen. Voor mij is er een hele nieuwe wereld open gegaan in elk geval.