Na het zien van de sterke 101 trailer heeft Chorus mijn volle aandacht. En die heeft de game weten te houden van begin tot het zalige einde.
Voor mij komt Chorus uit het niets. Dat is ook niet zo vreemd, want hoewel ontwikkelaar Fishlabs al ruim 17 jaar actief is, heeft het toch hoofdzakelijk aan Android en iOS games gewerkt. Recentelijk heeft deze Duitse studio ervaring opgedaan met een serie Switch ports, waaronder een eigen ontwikkeling in de vorm van Manticore: Galaxy of Fire. De Galaxy of Fire serie vormt eigenlijk de opmaat naar Chorus. Met elk deel in de Galaxy of Fire-serie leerde Fishlabs meer over het neerzetten van een geloofwaardige wereld en wat de ruimtegevechten in hun shooters eigenlijk leuk maakt.
Chorus is hun eerste echte multiplatform game, waaronder ook de Xbox One en Series consoles. Dat Fishlabs de mobiele platformen even laat voor wat ze zijn, is wat mij betreft heel goed nieuws. Ten eerste omdat ik hoop dat we nog heel veel van hen gaan zien op de Xbox en ten tweede omdat games die zowel op de console als op de mobiele platformen wordt uitgebracht toch meestal niet goed uit de verf komen. Fishlabs weet te verrassen met een game waarin duidelijk veel liefde in is gestopt. Dat zit hem bijvoorbeeld in het goed uitgewerkte verhaal waarin de geplaagde Nara samen met haar bezielde jager Forsaken het universum onveilig maken. Of veilig maken, mochten ze de vertrouwensbreuk die tussen hun is ontstaan kunnen herstellen.
Zielsverwanten
Die liefde die Fishlabs er in heeft gestopt, zie je ook terug in het besturen van de brute eenmans-ruimtejager, Forsaken. De mate van controle die je hiermee hebt, blijft verbazen. Neem de enorme snelheidsveranderingen en het gemak waarmee je van richting verandert. De trekpleister zijn de zogenaamde ‘rites’. Met deze bovennatuurlijke krachten dicht je in een flits dicht je een gat tussen jou en de tegenstander, om een voorbeeld te noemen. Een van de rites laat jou ook driften, waardoor je ook op snelheid om je as kunt draaien. Als je dat in de vingers hebt voel je je echt een baas. Mens en machine worden één op zulke momenten. En dat is precies waar Fishlabs met hun verhaal op in heeft gezet.
Nara (ook wel bekend als de slachter van Nimika) en Forsaken vormen een band waar, naarmate je verder komt in het verhaal, veel meer achter blijkt te zitten dan je in eerste instantie misschien zou denken. Dit gaat verder dan Michael Knight en KITT. De introductie van Forsaken is enorm vet gedaan. Het is meteen duidelijk dat Nara en hij een verleden hebben met elkaar. Dat ze juist door dat verleden aarzelen of ze verder moeten met elkaar, maar ook dat ze samen helemaal de pan uit rocken. Wanneer je samen gaat met Forsaken, begint de power fantasy die Chorus is, pas echt. Beide karakters maken een groei door die op een hele smaakvolle manier in het verhaal is verweven en die voor mijn gevoel ook helemaal klopt met de wereld die Fishlabs heeft gerealiseerd.
Wat een kick, wat een rush
Dat is een wereld waarin The Circle de dienst uit maakt. The Circle is een religieuze beweging die haar leer over het algemeen op minder plezierige manieren oplegt aan de mens. De wijsgeren van The Circle prediken over eenheid en hoe dit verkregen kan worden. Nara en Forsaken hebben daar zo hun eigen ideeën over, of beginnen die in ieder geval te vormen naarmate je verder vordert in het spel. Zaak om eens flink huis te houden. De bijnaam slachter van Nimika heeft Nara immers niet cadeau gekregen. Al is Nara er bepaald niet trots op. De weerstand waar je in Chorus op stuit kent niet enkel religieuze motieven. Er zijn grotere bedreigingen van een interdimensionale aard. Gedurende de 12 à 15 uur die je zoet bent met de game, blijft Fishlabs maar nieuwe vijanden introduceren die elk weer een andere aanpak vergen.
Bij elke confrontatie met een nieuwe bedreiging leer je de sterke en zwakke punten hiervan kennen, waardoor je ze in de massale gevechten die gaan komen, goed het hoofd kunt bieden. Misschien wel te goed. Bij bepaalde bazen kun je de verschillende obstakels op je scherm gerust een keer koppen. Als je wat minder energie steekt in het upgraden van je schip en de moeilijkheidsgraad van het spel wat opschroeft blijft de uitdaging wat groter. Zelf houd ik wel van de power fantasy waar ik eerder over schreef.
Er gebeurt nogal wat tijdens de grotere gevechten. Omdat met kleurcoderingen is gewerkt, die corresponderen met de drie verschillende wapentypen waar je over beschikt, is het gelukkig makkelijk schakelen. Afhankelijk van je upgrades is het matchen van de juiste kleur met het juiste wapen niet altijd wenselijk, maar daar kan ik me niet aan storen. Terwijl je met het grootste gemak de meest wilde manoeuvres uit je mouw schudt, merk je dat er niet zo veel aan de hand is zolang je maar in beweging blijft. Zeker naarmate de krachten van Nara toenemen en je je zuurverdiende centen uitgeeft aan modificaties voor Forsaken zijn er weinig situaties waar je echt heel erg je best moet doen. Je bent en voelt je een moordmachine. Dat geeft je de ruimte om het geklets van Forsaken en Nara in je op te nemen. Hun bemoedigende woorden of de stukjes informatie waar ze mee komen voegen toe aan de kick die je ervaart.
Vloeiende gameplay, vloeiende beelden?
En dan sta je plots weer met beide benen op de grond. Ik ben van begin tot eind drie momenten tegengekomen waarop ik mijn opslagbestand heb moeten herladen, omdat het beeld bleef hangen vanwege een bug. Daarbij ben ik maximaal 10 minuten aan progressie verloren, maar toch. Anders dan dat steekt de game technisch best aardig in elkaar. Op de Series S en X kun je rekenen op 60 frames per seconde. Dat is ook wel echt essentieel voor deze game. De snelle en vloeiende actie komt daarmee echt goed uit de verf. Hoe hij op de Xbox One presteert, daar heb ik eigenlijk niks over kunnen vinden en dat heb ik zelf ook niet ervaren. Ik hoop van harte dat ze de 60 frames weten aan te tikken. Op de Series consoles heb je de keuze uit twee modi, kwaliteit of prestatie, waarbij ik de voorkeur geef aan de hogere framerate. De kwaliteitmodus omvat raytracing, wat het bovenstaande plaatje met de blauwe lichamen ongetwijfeld nog veel mooier maakt.
Op de Series X zijn er een handvol momenten geweest waarop de framerate dipte, maar m.u.v. de laatste baas, gelukkig niet in het heetst van de strijd. Het gebeurde voornamelijk in gangenstelsels. Het kleurgebruik, de mooie skyboxen en de belichtings- en partikeleffecten zorgen samen met een 4K resolutie wel voor mooie plaatjes. Naar de interface had wel wat meer aandacht mogen uitgaan. Voor al je missies worden markeringen op de wereldkaart en in je HUD geplaatst, maar het is niet direct duidelijk bij welke missie die nou horen. Het went gelukkig vrij snel. Er zitten wel wat meer dingen in die ik niet direct begreep. Zo kun je de wereld scannen om jouw doelen of verborgen goederen in beeld te brengen. Er zit verschil in de functionaliteit als je lang of kort op de knop drukt, wat mij in het begin in verwarring heeft gebracht.
Zo zijn er met het eigen maken van bepaalde manoeuvres ook momenten geweest waarop ik even heb moeten aanklooien voor het kwartje viel. Zodra ik het in de vingers had was ik die initiële frustratie snel vergeten. Want nogmaals, wat voelt dit spel enorm lekker aan om te spelen.
Meer dan de som der delen
Chorus speelt zich af in open omgevingen waar je eigenlijk vrij bent om te staan en te gaan. Je zult het verhaal moeten volgen om de volgende sector in het sterrenstelsel te bereiken, maar daarna ben je vrij om daartussen te wisselen. Grote ontsnappingen, achtervolgingen, speurtochten, races en gevechten: aan actie geen gebrek. Of je zin hebt om schipbreukelingen te helpen, wilt speuren naar verborgen schatten of benieuwd bent hoe de relatie tussen Nara en Forsaken het houdt door het verhaal verder te volgen, je kunt voldoende afwijken van de gebaande paden om de ervaring fris te houden. Met het verkennen van de werelden kom je ook weer fragmentjes tegen die toevoegen aan het verhaal dat wordt verteld. Deze fragmenten kun je wel vergelijken met de Echo’s die je uit The Division kent.
Fishlabs heeft echt zijn best gedaan om de wereld zo geloofwaardig mogelijk te doen aanvoelen. Elke sector heeft ook zijn eigen ambiance, wat is bereikt met bepaalde kleurstellingen, maar ook omdat je bepaalde wendingen of ontwikkelingen in het verhaal aan een bepaalde zone koppelt. Ik denk dat Fishlabs er echt in is geslaagd om van de spelelementen, het verhaal en de wereld een samenhangend geheel te maken.
Conclusie
Op de Xbox Store pagina van Chorus die ik heb bezocht om de adviesprijs van de game met jullie te kunnen delen wordt het volgende geschreven: “Chorus vindt de balans tussen de schaal en het spektakel van ruimteverkenning en hectische, razendsnelle gevechten.” En daar ben ik het helemaal mee eens. Het besturen van de brute ruimtejager Forsaken is het hoogtepunt van de game. De besturing is zo direct en geeft je zo veel bewegingsvrijheid, dat heb ik als bevrijdend ervaren!
Daarmee krijg je het spelletje ook snel in de vingers. Op de standaard moeilijkheidsgraad is de uitdaging soms ver te zoeken, maar gelukkig kun je die zelf beïnvloeden. Het verhaal voegt voor mij (je verwacht het niet) echt wat toe aan de gameplay zelf. De band tussen Nara en Forsaken heeft mij enorm geboeid. Het helpt dat je je net als Nara op een gegeven moment één voelt met je machine. In een eventueel vervolg zou ik graag nog wildere scenario’s zien waarin je als piloot echt tot het uiterste gedreven wordt. Je hoort het al. Deze game smaakt naar meer.
En wat die adviesprijs betreft: € 39,99 euro zit wel aan de bovenkant van wat ik voor Chorus wil uitgeven, maar liefhebbers van een Rogue Squadron bijvoorbeeld, durf ik hem gerust aan te raden.
