In de categorie Beat ‘em ups is afgelopen week Breakneck City verschenen. Wij vroegen onze community Member DundruffWookie om deze voor zijn rekening te nemen. In dit artikel lees je zijn review.
Het ontwikkelplatform Unity leverde het afgelopen decennia een verscheidenheid aan games op. Door de gebruiksvriendelijkheid van dit deels gratis ontwikkelplatform is in feite iedereen in staat een game te ontwikkelen. Dit leverde prijswinnende indie-classics op zoals Cuphead en Hollow Knight, maar ook mobile games met een gigantische user base zoals Crossy Road en Angry Birds. Ook Breakneck City is in Unity ontwikkeld en de vraag is of deze game in de voetsporen van deze voorgangers weet te treden.
Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Deze game zal geen indie-kraker worden en de user base zal eerder in de honderden dan miljoenen gamers eindigen. Dit stukje huisvlijt komt uit de categorie ‘game development hobbyisten’. Het klinkt misschien een beetje hautain, maar ik bedoel het positief. Gemaakt met passie en plezier, maar niet per se met visie of talent. Breakneck City is het werk van één ziel. Achter de studio Renegade Sector Games gaat namelijk enkel Alec Stamos schuil. Onder dit label heeft hij een hele sloot aan games in min of meer dezelfde, nogal absurde, low-poly-stijl gemaakt. Waar gaat Breakneck City over?
Pittige tantes
Het verhaal in Breakneck City is een knipoog naar de beat ‘em ups van weleer. Bijna vanzelfsprekend staat de opstand van de kleine man/vrouw tegen het onrecht centraal. Een vastgoedmagnaat probeert met intimidatie en vandalisme een weerloze middenstander te dwingen zijn ‘Film Fools’ videoverhuurezaak te verkopen. Deze maffioze bende, genaamd Ultragang, heeft deze schijnbaar kostbare grond op het oog voor verder onbenoemde ‘vastgoedplannen’.
Vaste klanten, dames met een zekere soccermom-achtige allure (genaamd Sydney en Justine), willen hier een stokje voor steken. Ze nemen het recht in eigen handen en beslissen deze tot de tand bewapende bende met hun blote vuisten op te rollen. Redelijk absurd natuurlijk. Maar hé, ik ben gekkere dingen in het beat ‘em up-genre tegengekomen (google ‘Gourmet Warriors’ maar eens). We nemen het even voor wat het is. Breakneck City hangt van absurditeit aan elkaar en dan het is ontrafelen van de verhaallijn niet per se het allerbelangrijkste.
Opgeblazen textures
Laten we wel wezen. Wat de artistieke keuzes van deze ontwikkelaar ook zijn, echt mooi is deze game niet. Met het hele ‘Low Poly Pulp’ stempel wat Alec zelf op zijn game plaatst, geeft hij duidelijk aan dat we het vooral niet serieus moeten nemen.
Ook de menu’s, characters, levels en animaties zijn nogal ‘apart’. De texturen vinden ergens het midden tussen pixel-art en daadwerkelijke 3D-textures. Dat kan. Er zijn games *Kuch Minecraft* die er redelijk succesvol mee zijn geworden. Breakneck City bevindt zich echter op een heel ander level. De texturen van de levels zijn kleurrijk maar gigantisch opgeblazen en repeterend. De 3D-modellen hilarisch slecht gemaakt en objecten die her en der verspreid liggen in de levels, zijn soms ondefinieerbaar crappy vormgegeven. Allemaal kennelijk ‘bedoeld’, maar ik heb het idee dat het ook erg door onkunde is gestuurd.
Weinig variatie
Voor de game-mechanics geldt min of meer hetzelfde. Je hebt de keuze om met Sydney of Justine te spelen. Veel maakt het niet uit want ze spelen exact hetzelfde. Ze zijn allebei aan de trage kant en hebben hetzelfde beperkte arsenaal aan moves. De AI heb ik erger gezien (kijk onze review van 8 Dragons maar!) maar gooit, geheel in stijl, ook geen hoge ogen. Er is een variatie aan tegenstanders maar deze vertonen veelal voorspelbaar gedrag. Daarbij blijven ze ook nog geregeld hangen in trappen, hekwerken en andere decorstukken.
Het is als speler vrij lastig om exact in de juiste richting te slaan of te trappen. Hilarisch genoeg heeft de AI hier ook geregeld moeite mee. Dit resulteert dan in twee poppetjes die, tegenover elkaar, in het luchtledige staan te meppen.
De besturing is verder redelijk in orde. De dodge move daarentegen breekt het spel nagenoeg wat betreft de moeilijkheidsgraad. Met behulp van de rechter thumbstick kan de speler namelijk in acht richtingen moeiteloos door het level sliden/dodgen. Aan het gebruik hiervan zitten geen beperkingen en deze is daardoor gigantisch ‘OP’. Het red je uit bijna uit elke lastige situatie, als het moet recht door een tegenstander heen. Niet al te veel verfijning, dus.
Echter, hoe glitchy, campy en pulp het spel ook is, het is echter nooit écht onspeelbaar. En als je eenmaal went aan de onorthodoxe stijl en leert om de glitches heen te laveren dan wordt de game nog verrassend speelbaar. Er is meer positiefs te benoemen.
Het levelontwerp is bij vlagen best leuk met ook aardig wat variatie. Zo zijn er levels die in twee lagen of verdiepingen opgesplitst zijn. Je kunt dan de verdiepingen tactisch in je voordeel gebruiken. Ook kun je objecten, zoals kroonluchters, gebruiken om vijanden op een andere manier te benaderen of ze te laten neerstorten op nietsvermoedende schurken die zich onder je begeven. Verder kun je stoelen gebruiken om een tegenstander bewusteloos te parkeren en vervolgens een pak rammel te geven.
Er zijn her en der wat wapens verspreid, maar er had misschien wat meer interactie met de omgeving kunnen zijn. Ook een leuke bijkomstigheid is dat het mogelijk is om trappen en muren te gebruiken om je tegenstander schade toe te brengen. Geef de vijand een ferme schop en hij stuitert van de trap af met diverse hit points minder na zijn val. Er zijn zelfs vijanden die alleen met behulp van muren, trappen en hekken zijn te verslaan. Ook kun je ze op tactische wijze over de hekken trappen om ze van grote hoogte naar beneden te laten vallen.
Over het algemeen zijn de vijanden en levelbazen niet bijzonder gevarieerd of erg intelligent. Zodoende zijn ze ook veel te makkelijk te verslaan. De meeste levelbazen en de eindbaas zijn komisch makkelijk. De sub-eindbaas is daarentegen een stuk moeilijker en is eigenlijk de beste passage in deze game. De manier waarop je deze dient te verslaan (zonder het verder te verklappen) is ontzettend vindingrijk bedacht. Iets wat ik in 30 jaar spelen van beat ’em ups zowaar als verfrissend ervaren heb. Een ander hoogtepuntje is het normaal zo obligate liftenlevel. Ook hier vallen een aantal gameplay ideeën op hun plek, jammer dat dit deel niet meer dan 30 seconden duurt.
Conclusie
Al met al zul je ongeveer 1,5-2 uur bezig zijn om door zes levels heen te komen. Er zijn geen levens en je zult altijd weer kunnen beginnen bij het laatste van de royaal aanwezige checkpoints. Dus met enig doorzettingsvermogen is deze game in één zit uit te spelen, waarmee je gelijk ook alle achievements hebt vrijgespeeld. Er zijn geen verschillende moeilijkheidsinstellingen of branching paths. Dus heb je het eenmaal uitgespeeld dan ben je er ook wel klaar mee. En dan vind ik de vraagprijs van 10 euro wel erg aan de hoge kant. Aan alle kanten is het gewoon niet goed genoeg om maar in de schaduw van genretoppers als River City Girls en Battletoads te staan. Dat is ook nooit de intentie geweest. Maar het prijsverschil is dan relatief gering. Ik zou dan ten alle tijden mijn tijd en geld in die toppers investeren in plaats van in deze freakshow indie game. Breakneck City zou ik alleen spelen als het dik in de aanbieding is of (hoogst onwaarschijnlijk) in Game Pass komt.
