Vorige week is Bleak Faith: Forsaken op de Xbox Series X|S uitgebracht. In deze review lees je mijn indrukken met de game:
Een paar weken geleden liet ik redacteur Rik een trailer van Bleak Faith zien. “Holy shit, wat ziet dat er vet uit!” was zijn reactie. Er was echter ook verbazing: hoe kan het dat een game die er zo indrukwekkend uitziet, niet eerder op onze radar is verschenen? De vraag was dan ook niet óf we deze game zouden reviewen, maar wie van ons dit zou doen. Na wat getouwtrek, steen-papier-schaar en een episch pleidooi, trok ik aan het langste eind.
Vol goede moed dook ik vervolgens in de wereld van Bleak Faith. Maar zo overdonderd als ik was door de trailer, zo verbaasd en teleurgesteld was ik door het eindproduct. Hieronder leg ik uit waarom.
A work in progress
Bleak Faith is het debuutproject van Archangel Game Studios, een studio gevestigd in Cyprus, geleid door de broers Rade en Mišo Vukčević, samen met hun compagnon Mirko Stanic. Met Bleak Faith willen ze hun stempel drukken op een toch wel verzadigd genre, namelijk de souls-like. Geen gemakkelijke taak, gezien de concurrentie van grote namen zoals Dark Souls, Elden Ring, en Lies of P.
Bleak Faith speelt zich af in een wereld genaamd Omnistructure. In deze sombere, dystopische wereld word je wakker als een naamloze held. Zonder enige kennis van het hoe, wat, en waarom, begin je rond te zwerven in deze immense wereld. Zoals bij een echte souls-like game kom je door middel van gesprekken met NPC’s en logboekpagina’s meer te weten over de achtergrond van de wereld en wat er zich heeft afgespeeld. Persoonlijk vind ik dit altijd het minst interessante onderdeel van souls-like games. Vaak kan ik geen touw vastknopen aan wat alles met elkaar te maken heeft en blijf ik maar gissen naar wat er zich afspeelt. Dat is voor mij in deze game niet anders. Persoonlijk had ik liever een meer verhalend-gedreven aanpak gezien, zoals in Lies of P. Vooral omdat er maar een beperkt aantal NPC’s en logboeken te vinden zijn in Bleak Faith, krijg je weinig achtergrondverhaal mee. Dit is echter een persoonlijke mening, en ik begrijp dat er gamers zijn die dit juist wel waarderen.
Het is goed om te weten dat Bleak Faith al sinds maart 2023 beschikbaar is op Steam en dat de ontwikkelaar de game regelmatig van updates heeft voorzien. Nu, tegelijkertijd met de release op consoles, is er een grote update uitgebracht die naast belangrijke tweaks aan de balans ook extra lore toevoegt. Je kunt je dus voorstellen dat de game voor deze release nog minder verhaal bood dan nu. Ondanks dat de ontwikkelaar regelmatig updates uitbrengt voor de Steam-versie en met deze console-release een “ultieme” versie zou moeten zijn, voelt het echter niet zo. Als je mij had verteld dat dit een early access-game was, had ik dat ook geloofd.
Overgepolijste trailer
Waarom voelt het dan als een early access-game, hoor ik je denken? Nou, dat begint al met de trailer van de game. De eerste keer dat ik deze trailer bekeek, zag ik immense gevechten met meerdere vijanden tegelijk, groteske bazen met epische aanvallen, en oogverblindend mooie omgevingen. Vooral dat laatste bleek een ware domper.
Gedurende mijn hele speeltijd had ik het gevoel dat ik naar een HD-versie van een originele Xbox-game zat te kijken. Ondanks dat de meeste gebieden in de game groot en indrukwekkend zijn opgezet, zien de vele hergebruikte textures er van dichtbij erg pixelachtig uit (ja, ik weet dat ik daar normaal gesproken van hou). Van een afstand ziet de game er wel prima uit. Je krijgt echt het gevoel dat je maar een kleine schakel bent in een grote wereld. Gigantische gebouwen worden afgewisseld met uitgestrekte open velden, donkere kerkers, ondergrondse tunnels, en stedelijke paden. Je zou zeggen dat er veel te zien is, maar niets is minder waar.
Ondanks de grote opzet voelt de wereld leeg aan. Zo kwam ik velden tegen van pakweg drie voetbalvelden groot, waar maar een handjevol vijanden in stonden en hier en daar misschien een rots of een boom. Als je je dan ook nog bedenkt dat de vijanden zo verspreid staan dat je ze één voor één kunt uitschakelen, begrijp je wel wat ik bedoel. Ik snap dan ook niet waarom de ontwikkelaars ervoor kiezen om zulke grote levels te gebruiken, maar ze toch zo leeg te laten aanvoelen. Ook in de gebouwen en tunnels voelt de game leeg aan. Geen mooi ingerichte kamers met interieur of kerkers met bijvoorbeeld skeletten—niets van dit alles. Het voelt allemaal erg zielloos aan.
Daarnaast heeft Bleak Faith ook last van grafische bugs. Zo kwam ik regelmatig vliegende stenen tegen, verdwenen mijn karakter en vijanden soms in stukken muur, of stopte de cape die ik droeg met bewegen, waardoor deze als het ware recht achter me bleef plakken. Erg storend.
Gameplay
Bleak Faith is grafisch gezien dus niet de beste game. Maar daar kan ik mee leven als de gameplay goed is. En dat is precies waar Bleak Faith in uitblinkt. Zoals in elke andere souls-like is het de bedoeling dat je aanvallen blokkeert, pareert, of ontwijkt om vervolgens zelf in de aanval te gaan. Dit werkt allemaal erg soepel, waarbij je zelfs aanvallen halverwege kunt afbreken om weg te rollen. Erg handig als een vijand een aanval probeert te plaatsen terwijl jij net zelf een aanval hebt ingezet. Dit heeft me in ieder geval meermaals mijn leven gered.
Ook de vijanden zijn leuk en gevarieerd, met de boss battles als de paradepaardjes. Ik heb tot nu toe vier bazen verslagen, waarbij ik nooit het gevoel had dat het gevecht oneerlijk was. Deze bazen variëren in hun aanpak; de ene plaatst zijn aanvallen van dichtbij, terwijl de andere dat van een afstand doet. Er was zelfs een baas waarbij je eerst zijn benen onderuit moest halen, zodat je op zijn rug kon klimmen om op drie verschillende plekken messteken uit te delen. Een leuke battle waarbij goed getimed moet worden, omdat hij je anders van zijn rug pakt en wegsmijt.
Gelukkig kun je in Bleak Faith zelf kiezen welke speelstijl het beste bij je past en kun je deze naar hartenlust tweaken. Dit is natuurlijk fijn als je ontdekt dat je build niet helemaal is geworden wat je voor ogen had. Persoonlijk koos ik, zoals ik in elke game doe, voor close combat. Ik koos in eerste instantie voor een tweehandig zwaard, met als optionele set twee losse hakbijlen. Ik zette vol in op een strength- en health-build, maar ontdekte al snel dat ik erg snel door mijn flux (mana) heen brandde als ik abilities gebruikte. Na een kleine tweak hier en daar, en wat aanpassingen in mijn gear (vooral veel regen), had ik voor ik het wist een kleine tank gecreëerd.
Er zijn veel verschillende soorten armor sets, wapens, amuletten en ringen te verkrijgen. De betere stukken vind je her en der, waarbij je wel van de gebaande paden moet afwijken om ze te vinden. De meer gangbare sets verkrijg je door vijanden te verslaan. Naast armor sets laten vijanden ook materialen vallen die je kunt gebruiken om potions te craften of om wapens en armor te verbeteren. Als je hogere level items wilt craften, heb je wel de Handler (craftsman) nodig. En dat kan alleen als je deze items in de wereld vindt—een goede reden dus om op onderzoek uit te gaan.
Conclusie
Na de dikke 20 uur die ik tot nu toe in Bleak Faith heb gestoken, heb ik een gemengd gevoel overgehouden. Grafisch gezien was de game een tegenvaller. Hoewel er zeker mooie beelden te zien waren van veraf, ziet de game er van dichtbij vaak leeg en ongeïnspireerd uit, mede doordat de levels te groot zijn. Gelukkig weet de gameplay de game nog te redden van een dikke onvoldoende. Als de game als early access was uitgebracht, had ik de tekortkomingen beter kunnen relativeren. Maar als volwaardig product schiet de game echt tekort.
