Deze week komt Blasphemous 2 uit en in aanloop naar release hebben we de game al kunnen spelen. Weet de opvolger spelers weer tot waanzin te drijven met moeilijke bosses en complexe platform elementen? Je leest het in de review van DM4S:
Afgelopen jaar heb ik op advies van mijn collega-schrijver en communitylid Danny (Dandruffwookie) Blasphemous maar eens opgepakt. De metroidvania-/souls-achtige game zou volledig in mijn straatje vallen, volgens Danny. Want in Blasphemous draait het nu eenmaal om boetedoening. En laat ik nou net van een goed portie zelfkastijding houden als het om gamen gaat.
Ik heb mij dan ook kostelijk vermaakt tijdens de lijdensweg die Blasphemous mij wist te brengen. De sombere, donkere pixelartwereld, harde en pittige bossfights in combinatie met een metroidvania-/souls-achtige gameplay waren een waar genot om te mogen ondergaan.
Ik was dan ook in extase toen de aankondiging van Blasphemous 2 afgelopen jaar voorbijkwam. Ik kon mijn boetedoening eindelijk voortzetten. Ik stofte mijn gesel en vroeg aan de mannen van XBNL of ik alsjeblieft mezelf mocht onderwerpen aan deze game. Nou, dat heb ik geweten. In de 30 uur die ik in Blasphemous 2 heb mogen steken, heb ik gevloekt, getierd, gehuild en geschreeuwd van euforie. Laten we één ding alvast heel duidelijk stellen: dit is geen game voor mensen met weinig geduld. Ik wil je graag uitleggen waarom in deze review.
Bijbelse kost
In Blasphemous 2 speel je weer net zoals in zijn voorganger als The Penitent One. Deze strijder van de Brotherhood of the Silent Sorrow herrijst terug uit de dood en mag weer op pad om te voldoen aan zijn boetedoening. Klinkt interessant, maar als ik heel eerlijk ben, heb ik van het verhaal nagenoeg niets begrepen. Dit komt mede doordat het, net als zijn voorganger, op een heel Bijbelse manier wordt verteld. Het zorgde er bij mij in ieder geval voor dat ik het verhaal wel probeerde te volgen, maar de context volledig langs me heen ging. Voor degenen die deze manier van vertelling wel kunnen volgen, krijgen vast een mooi verhaal voorgeschoteld, want Blasphemous 2 barst van de lore en prachtige handgetekende cutscenes. Elk item in de game heeft zijn eigen lore en vertelt de achtergrond waarom dit item bestaat. Leuk voor de mensen die hier dus van smullen.
Kerkers en kerken
De game heeft zoals genoemd prachtig handgetekende cutscenes, maar dat is niet het enige dat in vormgeving opvalt. Waar Blasphemous 1 al uitblonk in zijn prachtige omgevingen, daar doet deeltje 2 er nog een schepje bovenop. De deprimerende wereld van Cvstodia zit barstensvol detail, en dit is misschien wel een van de mooiste pixelart-games die ik ooit heb gezien. Je reist van groteske kerken naar de donkere krochten van kerkers, allemaal ingenieus met elkaar verbonden zoals een goede metroidvania betaamt. De wereld is groot, maar gelukkig heeft de game diverse warp points, waardoor je nooit lang hoeft te reizen als je weer eens van links naar rechts op de kaart moet. Ook de muziek in de game is een verademing om naar te luisteren. Zo heb ik 10 minuten lang in het dorpje gestaan met mijn ogen dicht, luisterend naar de prachtige pianoklanken die uit mijn speakers kwamen.
Maar wat is de game zonder een beetje tegenstand? De vijanden zijn er in alle soorten en maten: close en ranged, van vuurspuwende dikzakken tot kleine irritante voetzoekers om je het leven zuur te maken. Gelukkig krijg je een mooi arsenaal aan wapens en skills tot je beschikking. In het begin van de game krijg je de keuze uit drie verschillende wapens: een zwaard, twee rapiers of een grote flail. Eenmaal gekozen ben je hier voor een lange tijd aan verbonden, tot je uiteindelijk de andere twee wapens kunt vinden.
Wapens kun je upgraden door middel van vrijgespeelde Martyrdom Points. Hiermee speel je dan ook weer extra abilities en kracht vrij om tegen de vijanden te gebruiken. Met alleen deze wapens zul je het echter niet redden. Je kunt ook weer volop gebruik maken van diverse magie skills die weer onderverdeeld zijn in minder krachtige en krachtigere spells. Maar dit is nog niet alles.
Nieuw in Blasphemous 2 zijn de Altarpieces of Favours. Deze standbeelden geven buffs voor je wapens, defensie en offensief. De standbeelden zijn onderverdeeld in categorieën, die als je er twee uit dezelfde categorie kiest, een extra boost krijgen. Daarnaast heb je als speler ook nog de Rosary Beads voor nog meer buffs. Genoeg dus om de vele vijanden mee te bestrijden. Hier blinkt de game dan ook in uit, want de vijanden in Blasphemous 2 zullen je flink laten werken voordat ze doodgaan. De death scenes die de vijanden met zich meebrengen zijn mooi en gruwelijk weergegeven. Zo stond ik op een gegeven moment tegen een vuurspuwende heilige in de vorm van een worm te vechten, die bij de laatste slag zichzelf opblies om uiteen te spatten in een geiser van bloed en ingewanden. Of die keer dat ik tegen een oude man met een vogel op zijn schouder vocht en deze bij het sterven uit elkaar gepulkt wordt door zijn eigen vogels. Om het plaatje compleet te maken, kun je de meeste vijanden ook nog afmaken met een execution als deze zich aanbiedt. Dit klinkt uiteraard gruwelijk, maar het is o zo bevredigend.
Magnum Opus
Zoals ik al in het begin van deze review aangaf, is dit geen game voor iedereen. En dat komt door wat ik beschouw als het Magnum Opus van deze game: de bazen. Man, wat heb ik genoten van de pittige battles die deze bazen mij wisten te brengen. Zo moest ik vuurballen ontwijken, charges pareren en balanceren op kleine platformen tijdens een gevecht. Elke keer weer wisten de bazen mij boven mijn kunnen te laten presteren. Het pareren van aanvallen en het leren van de vele patronen die de bazen hanteren, zijn een must om te kunnen overleven. En hier zal menig speler dan ook op afknappen, ben ik bang. Zoals velen weten, ben ik niet bang voor een stevige uitdaging. Ik heb namelijk al voor meerdere hete vuren gestaan. Maar toch wist zelfs deze game mij tot waanzin te drijven. Met name de laatste baas heeft me 4 uur van mijn leven gekost voordat ik hem terugzond naar het hiernamaals. De euforie die dit bij mij teweegbracht, had ik al in lange tijd niet meer ervaren. Dus je begrijpt wel dat je stevig in je schoenen moet staan om deze game meester te maken.
Conclusie
Blasphemous 2 is een game die niet voor iedereen is weggelegd. Maar houd je van stevige boss battles en ben je niet bang om tijd te steken in het leren van de patronen, dan heb je met Blasphemous 2 een prachtig vormgegeven en intense metroidvania/soulslike game te pakken. Qua verhaal kan de game wel een taaie kluif zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Een dikke aanrader dus.
NB: DM4S is één van de vaste gast-reviewers van XBNL. Metroidvania’s, soulslikes of welk spel dan ook dat enige mate van zelfkastijding vereist, heeft zijn voorkeur. Hoe moeilijker en meedogenlozer het spel is, hoe meer plezier hij eruit haalt. Wil je meer van DM4S zijn werk lezen? Als redacteur van Retrolike.net deelt hij dagelijks al zijn avonturen uit retroland.
