Wij kijken al een tijdje uit naar Blackwood Crossing. Morgen komt de game uit en wij hebben hem al gespeeld. Lees hier wat we er van vonden.
Op de Gamescom al indrukwekkend
Op de Gamescom, vorig jaar, was er achter in een hal een hoekje waar een paar indie-developers hun game op één enkele monitor mochten tonen. Toen ik daar langs liep viel me één game op, Blackwood Crossing. In een flits bekeek ik de beelden en direct sprak de stijl en de setting me aan. Een dame van PaperSeven, de kleine ontwikkelstudio, wandelde me door een stukje game. Op de nogal drukke beursvloer zat ik echter helemaal in de game. Achteraf vroeg ik me af wat deze indrukwekkende game tussen al die hipster-pixel-indies deed?
Inmiddels duurt het nog maar een dag voordat de game uitkomt en ik heb hem al helemaal mogen spelen. Ik kan jullie verklappen dat ik blij ben dat deze game op mijn radar is verschenen, want anders had ik toch wat gemist! Deze review moet ervoor te zorgen dat jullie deze game ook niet hoeven te missen.
Achter je broertje aan vangen
De game draait om het verhaal en je speelt vanuit de eerste persoon, als Scarlett, een tienermeisje. Je begint in een trein, waar het spel zich voor een groot deel afspeelt. Finn, je speelse jongere broertje, kan zich niet bedwingen en gaat zelf op pad. In de zoektocht naar je broertje, die je elke keer een stap voor is, blijkt dat je in een soort van surrealistische droom zit. Opeens blijken er hologrammen van familieleden en bekenden bij je in de trein te zitten, met dierenmaskers op. Wat is dit?
En praten ze nu met jou, of praten ze met elkaar? De volgende coupé is gesloten, dus blijkbaar moet ik hier eerst wat doen. Door bepaalde puzzels en handelingen te doen, kom je steeds verder in de game waarbij je de treincoupé achter je laat en je wordt meegenomen naar bijvoorbeeld de boomhut van Finn. Tegelijkertijd vraag je je af wat er nu precies aan de hand is en waarom je dit beleeft? Beetje bij beetje ontdek je steeds meer.
Puzzelen zonder hulp
Tekenend voor de game is dat je zelf moet uitzoeken wat de puzzel is. Dat kan best verwarrend zijn, ook later in de game. Dat heeft met verschillende zaken te maken. Er zijn heel veel verschillende puzzels, dit zorgt ervoor dat je telkens weer opnieuw moet uitvinden hoe de puzzel in elkaar steekt. Wat niet zo handig is, is dat je in sommige gevallen geen hints krijgt. Zo kwam ik er pas laat achter dat ik bijvoorbeeld een krant, die in mijn inventory zat, bij een vuurtje in de fik kon steken en zo als fakkel kon gebruiken.
Onhandige interactie
De onhandige interactie is trouwens ook niet zo fijn. Het praten met mensen en het aanklikken van voorwerpen werkt niet fantastisch. Je moet soms een paar seconden stil staan met je cursor wijzend naar een punt om met ‘A’ of ‘B’ een bepaalde actie te doen. Soms sta je net verkeerd en moet je een stap verzetten om de interactie te doen. Echt heel erg dramatisch is het ook weer niet, want je ziet aan je cursor wel onmiddellijk of je een interactie kunt doen met een object of niet. Daar leer je er op een gegeven moment ook mee omgaan.
Inspelen op de emotie
De prachtige ontvouwing van het verhaal in combinatie met de sfeervolle inrichting van de game zorgt ervoor dat je continu wordt meegenomen in de emoties van Scarlett. Wat ook meehelpt is de uitstekende voice-acting, hier kan menig miljoenen-studio nog wat van leren. Kleurrijke omgevingen worden afgewisseld met onheilspellende donkere stukken. Gaandeweg de game vraag je je steeds meer af of het nu om jezelf, om Finn of om je familie draait. Op de momenten dat steeds duidelijker wordt wat er precies aan de hand is beleef je Blackwood Crossing op z’n best. Beter dan Unravel en beter dan Life is Strange.
De game is erg kort
Nog een leuke toevoeging, in de game kom je geregeld beroemde filmposters tegen met Scarlett of Finn in de hoofdrol. Geen verplichte collectible, maar gewoon leuk om op te zoeken en te ontdekken. Het is ook wel goed dat er nog zoiets is, want de game zelf is wel kort. Na een uurtje of 3-4 ben je er wel klaar mee. Zelf heb ik er geen probleem mee, want dat is een goede lengte om zo’n gecondenseerd verhaal succesvol over te brengen, dat laat de game wel zien. De 16 euro, is eerlijk gezegd, wel wat aan de prijzige kant voor zo’n korte game. Maar hey, laten we de ontwikkelaars van PaperSeven ook een beetje steunen.
Conclusie
Blackwood Crossing wil je meenemen op een ontdekkingsreis naar het verhaal achter Scarlett en Finn. Dat doet de game uitstekend. Het geluid en de graphics zorgen ervoor dat er een uitstekende, soms vrolijke, soms bedrukte, sfeer wordt neergezet. De juiste opbouw van het verhaal neemt je vervolgens mee in de emotie en ontdekking van de hoofdrolspeler. Ondanks de wat klungelige interactie kun je je helemaal verliezen in de game. De prijs van 16 euro is wel wat hoog voor 4 uur gameplay, maar eerlijk is eerlijk, daar krijg je dan wel 4 memorabele en steengoede uren voor terug.
