Review: Blacksad: Under the Skin – een beestachtige detective

Was het kolonel van Geelen in de keuken met een loden pijp? Ik zou het niet weten. Ik heb namelijk nooit Cluedo gespeeld. Wel heb ik Sherlock Holmes en LA Noire gespeeld en dat beviel me erg goed en dus stofte ik mijn pet en vergrootglas af om ook in Blacksad: Under the Skin weer een misdaad op te lossen.

Blacksad: Under the Skin begint met de dood van Joe Dunn, de eigenaar van een boksschool in New York. Het lijkt erop dat de man zichzelf in zijn eigen boksschool opgehangen heeft. Tegelijkertijd is Bobby Yale, zijn beste vechter die binnenkort een erg belangrijke wedstrijd moet boksen, compleet spoorloos. Toeval, of is er meer aan de hand?

Jij bent John Blacksad, een privédetective en je wordt door de dochter van Joe Dunn, Sonia, ingehuurd om uit te vinden waar Bobby Yale gebleven is. Om de boksschool te redden van de ondergang is het namelijk van levensbelang dat het titelgevecht dat gepland stond doorgaat. Al vrij snel nadat je met je onderzoek begonnen bent, lijkt er iets niet te kloppen rondom de zelfmoord van Joe en kom je er achter dat er veel meer aan de hand is dan alleen de dood van de oude boksschoolhouder en de verdwijning van een veelbelovende bokser.

Een grote beestenboel

Een van de eerste dingen die je opvalt aan Blacksad zijn de eigenaardige personages. Ze hebben namelijk allemaal een menselijk lichaam met een dierenhoofd. Je hoofdpersonage, Blacksad, is een kat. Joe Dunn (de bokser waar je naar op zoek bent) is een lynx, Bobby Yale is een Rottweiler. Naast deze drie personages kom je nog een complete dierentuin aan andere personages tegen zoals een neushoorn, een vos, diverse soorten honden en nog veel meer.

De keuze voor dit aparte stijltje is makkelijk te verklaren. De game is namelijk gebaseerd op de gelijknamige Spaanse comic Blacksad van Juan Diaz Canales en deze man gebruikte ook dieren om zijn personages mee in te vullen. Hij wist elk personage een karakter te geven dat paste bij de dierenvorm die hij hem of haar had toegewezen. Dit merk je ook in de game. Een neushoorn is bijvoorbeeld erg groot en sterk, maar niet al te snugger. Een vos staat bekend om zijn sluwe streken en een kat heeft negen levens. Hoewel je wel heel erg aan die beestenboel moet wennen, is het wel heel tof om dit soort eigenschappen terug te zien komen in het karakter van bepaalde personages.

Lekker sfeertje

Blacksad speelt zich af in het New York aan het einde van de jaren ’50 en dat hebben ze in de game goed weten te vertalen. De straten staan vol oude klassieke auto’s, personages dragen van die stereotype kleding inclusief foute pakken, hoeden en regenjassen, er wordt volop reclame gemaakt voor sigaretten en er speelt constant van die lekkere ouderwetse jazz-muziek. Je weet wel, trompetten, piano’s en zo’n oude bas. Het zorgt ervoor dat je qua sfeer lekker de game ingezogen wordt en de muziek verdient dan ook echt een pluim.

Qua graphics moet je even aan Blacksad wennen. Het heeft een beetje een cartoony stijltje, wat niet heel vreemd is gelet op het bronmateriaal van de game wennen. Maar waar je even doorheen moet, is de beestenboel aan personages. Die zien er gewoon vreemd uit. Het is echt heel raar om mensen met dierenhoofden rond te zien wandelen, ze te horen praten, auto te zien rijden of een sigaret zien opsteken. Ben je daar aan gewend, dan is de rest van de game gewoon prima. Niet het mooiste wat je ooit gezien hebt, maar ook niet heel slecht. Gewoon prima. Met name de omgevingen en de verschillende voorwerpen die je daarin aantreft zijn mooi. Denk aan stokoude kantoorartikelen, de eerder genoemde klassieke auto’s, enzovoort.

De stemmen in Blacksad zijn wat wisselend. Blacksad zelf klinkt gewoon prima met zijn typische en hese detectivestem. Daar staan wel weer enkele andere, wat mindere acteerprestaties tegenover, maar ik heb me er zelden aan gestoord.

Zoeken in alle hoeken

Zoals eerder al aangegeven is John Blacksad een detective en detectives speuren. Speuren naar bewijs, aanwijzingen, leugens en andere dingen om de waarheid boven tafel te krijgen en dit is dan ook precies wat je doet in de game. Je wandelt door de omgevingen heen en bekijkt alles. Een tekst op een muur, een omgevallen verfblik of een afgesloten locker, het kan allemaal een aanwijzing zijn. Daarnaast praat je met diverse personen. Je begint een gesprek en dan krijg je de keuze uit meerdere antwoorden om te geven of vragen om te stellen. Stel je de juiste vragen op de juiste momenten? Dan kan dit mogelijk weer een aanwijzing opleveren.

Alle aanwijzingen die je verzamelt worden door Blacksad in zijn notitieboekje opgeschreven. Als je er genoeg hebt, kun je proberen de verschillende aanwijzingen aan elkaar te verbinden. Zo kun je soms juist nieuwe dingen ontdekken of een theorie uitsluiten. En stukje bij beetje kom je steeds verder in het verhaal. Zo zit je constant lekker te puzzelen en ben je in je hoofd ook telkens bezig om te bedenken hoe de vork in de steel zit.

Als je op een bepaald moment denkt dat je ergens een fout hebt gemaakt in het verhaal, zoals een personage dat sterft of een aanwijzing die je gemist hebt, dan is het heel eenvoudig om naar een eerder hoofdstuk terug te keren. In het pauzemenu kun je Blacksad’s voortgang in het verhaal bekijken in de vorm van een stripboek, compleet met tekstballonnetjes. Blader terug naar een hoofdstuk waarin je denkt iets gemist te hebben en met een druk op de knop kun je hier opnieuw in beginnen.

Blacksad is dus qua gameplay vrij simpel. Beetje rondwandelen, alle voorwerpen bekijken, beetje met mensen praten, een keer een minigame zoals een slot ontgrendelen en af en toe een quicktime event.

Dit rondwandelen gaat trouwens wel wat lomp. Het voelt alsof je in plaats van een kat een dikke olifant door de omgevingen heen moet sturen. Ook had ik af en toe wat ruzie met het selecteren van de voorwerpen die ik wilde bekijken. Omdat er verder geen actie in de game zit of platfomelementen waarbij dit vreselijk irritant kan zijn, is het niet heel storend. Maar het had allemaal wel iets soepeler mogen zijn.

Niet al te veel ongedierte

Blacksad kwam een aantal weken geleden per ongeluk te vroeg uit. Deze versie was niet af en bleek uiteindelijk ook onspeelbaar. Vastlopers, interacties die niet meer aangegaan konden worden, door muren heen lopen en meer van dat soort ongein. Voor degenen die deze ervaring hebben met Blacksad, wees gerust. Dit ben ik niet meer tegengekomen in de game. Het geluid dat een enkele keer net iets te laat gestart wordt of af en toe een voorwerp dat wat vreemd vastgehouden wordt, is eigenlijk het enige dat ik aan bugs tegengekomen ben. Heb je de game destijds dus laten liggen, dan kun je hem nu prima weer oppakken.

Conclusie

Blacksad is een hele toffe detective waar je helemaal ingezogen wordt dankzij de heerlijke muziek en het sterke verhaal. Elke keer als je denkt te weten hoe het zit vind je weer een aanwijzing waardoor al je theorieën het putje in kunnen en dit gaat door tot aan het einde van de game.

Blacksad laat zich een beetje lomp besturen, maar omdat het geen actiegame is vind ik het niet heel erg storend. De graphics en dan met name de personages is even wennen, maar het sterke verhaal en de goeie muziek weten je al gauw de game in te zuigen en dan merk je dat die personages best leuk uitgewerkt zijn.

Hou je dus van een goed verhaal en kun je je over het feit heenzetten dat Blacksad geen triple A game is en wat ruwe randjes heeft? Dan kan ik je deze game zeker aanbevelen.