Op 13 februari 2024 komt Banishers: Ghosts of New Eden uit. In aanloop naar de release heb ik de game uitvoerig kunnen spelen. In deze review deel ik mijn indrukken met de nieuwe game van DON’T NOD en Focus Entertainment.
Vorige zomer heb ik een preview van de game mogen spelen en toen was ik erg onder de indruk. De ontwikkelaars van DON’T NOD combineren twee van mijn favoriete elementen die ik graag in games zie, namelijk: keuze gedreven verhaalvertelling en actie-RPG, het liefst met een vleugje souls. Banishers: Ghosts of New Eden lijkt op papier dan ook de ideale game voor mij en dat was dan ook mijn eerste indruk na de preview. Inmiddels staat de game op het punt om te releasen en heb ik de game afgelopen drie weken uitgebreid kunnen spelen. Na ruim 30 uur spelen kom ik tot de conclusie dat Banishers: Ghosts of New Eden een goed verhaal weet te brengen. Maar, Banishers is ook op verschillende aspecten niet wat ik er van verwacht en gehoopt had.
Voordat ik verder ga met de review eerst even een korte mededeling. De review is spoilervrij geschreven. Er worden in de review enkele gebeurtenissen uit het verhaal beschreven, maar de elementen die ik hiervan beschrijf zijn ook al afgelopen maanden in trailers verschenen. Wil je echter zonder enige voorkennis van het verhaal aan de game beginnen, dan raad ik je af om beelden van de game te bekijken en ook zou ik dan deze review niet verder lezen.
Het leven voor de levenden, en de dood voor de doden
De slogan van Banishers: Ghosts of New Eden weet mooi uit te drukken waar de game in essentie om draait: ‘Life of the living and Death for the dead’. Als spelers kruipen we namelijk in de huid van Red en Antea. Het koppel wordt gevraagd om naar New Eden af te reizen. Een vloek rust op de stad waar de bewoners worden geplaagd door Ghosts: overledenen die als geesten terugkeren en de bewoners in hun greep weten te houden.
Red en Antea zijn zogenaamde Banishers en hebben de vaardigheden om geesten uit te drijven na het hiernamaals. Het verhaal van Red en Antea krijgt vroeg in de game een desastreuze wending, wanneer Antea komt te overlijden en daardoor zelf in een geest veranderd. Deze gebeurtenis laat diepe sporen na bij Red. Niet alleen raakt hij zijn geliefde kwijt, maar hij komt tevens voor een enorm innerlijk conflict te staan: moet hij Antea ‘banishen’ naar het hiernamaals en daarmee definitief afscheid nemen? Ook met Antea als geest is het tweetal onafscheidelijk en blijven ze vastbesloten te achterhalen wat er in New Eden aan de hand is. Het is duidelijk dat dit volledig tegen hun eigen principes ingaat, wat voortdurend voor wrijving zorgt
De kern van Banishers: Ghosts of New Eden ligt in zijn meeslepende verhaalvertelling. De personages Red en Antea zijn prachtig neergezet, met overtuigende voice-acting en goed uitgewerkte dialogen. Als speler heb ik het gevoel gehad de personages echt te leren kennen en hun liefde en worstelingen te begrijpen. De ontwikkelaars van DON’T NOD overladen de spelers met een flinke hoeveelheid aan ingesproken dialogen. Lange stukken worden door de gebieden rondom het 17e eeuwse New Eden afgelegd en die momenten worden optimaal benut. Tijdens het spelen zullen spelers voortdurend het gevoel hebben dat het tweetal samen op reis is en de vele goed geschreven dialogen dragen bij aan hoe de personages tot leven komen.
Banishers: Ghosts of New Eden draait echter niet alleen om het tweetal of de gebeurtenissen in New Eden. In hun reis naar New Eden komen Red en Antea vele personages tegen. Elk personage heeft een uniek verhaal. De game moedigt spelers sterk aan om met de verschillende personages te communiceren. Deze ‘Haunting Cases’, zoals ze in het spel heten, geven vooral het gevoel dat de verschillende locaties kleine, op zichzelf staande communes zijn. Een wereld die tot op zekere hoogte een eigen leven leidt.
In de verschillende zijverhalen moeten ook keuzes gemaakt worden door Red en Antea en deze hebben impact. Impact op toekomstige interacties, maar ook deels op de hoofdverhaallijn. In totaal zijn er iets meer dan 20 van deze Haunting Cases, waarvan ik er zelf een stuk of 10 gespeeld heb die allen uniek aanvoelen.
Dat keuzes impact hebben kan natuurlijk niet anders in een DON’T NOD game. Het is lastig om hier iets inhoudelijks over te schrijven zonder delen van het verhaal te verraden. Wat ik wel kan zeggen, en wat ook bekend is als je de verschillende trailers hebt bekeken, is dat de keuzes die je maakt verschillende eindes kunnen triggeren. Deze keuzes gaan soms over leven of dood, en het merendeel van de keuzes die gemaakt moesten worden, hebben in ieder geval bij mij gezorgd voor momentjes van stilte. Met name waren er momenten waarop ik tegen mijn gevoel en intuïtie in een bepaalde richting koos met een personage dat ik tegenkwam. Ik wist dat mijn keuze niet de meest eerlijke keuze was, maar in de ‘grand scheme of things’ soms nodig. Pijnlijke momenten, maar de scheidslijn tussen pijn en liefde is soms inderdaad flinterdun. Toch mooi als het ontwikkelaars lukt om middels een game emotionele wrijving bij spelers te laten ontstaan.
Evolutions
De verhaalvertelling zit dus goed in elkaar, maar hoe zit het eigenlijk met de gameplay? Banishers: Ghosts of New Eden biedt een soort van open wereld, die in het begin meer lineair aanvoelt en gaandeweg toegankelijker wordt. In deze open wereld proberen spelers te ontrafelen wat er in New Eden gebeurd is, waarom er een vloek heerst. Als speler ben je dus veel op onderzoek uit, ‘verhoor’ je personages die je tegenkomt en ruim je vijanden uit de weg. En hiermee komen we bij het tweede gameplay element aan, namelijk: de combat.
In Banishers kunnen spelers wisselen tussen Red en de geest van Antea. Beiden beschikken in de basis over melee aanvallen en ranged aanvallen. Melee in de vorm van een zwaard of mep uitdelen. Ranged in de vorm van een geweer (Red) of soort van magie (Antea). Daarnaast kunnen de skills van beide personages uitgebreid worden met zogenaamde Evolutions. Denk hierbij aan simpele upgrades, zoals een ‘Charged Attack’ die na het upgraden 20% meer damage doet. Maar denk ook aan geheel nieuwe skills, zoals een Outburst, waarmee Antea een krachtige energiestoot kan geven waardoor vijanden gelanceerd worden.
Al met al zijn er best wel wat interessante upgrade mogelijkheden, maar gaat de game nergens echt over de top. Dat is fijn voor de spelers die snel geïntimideerd kunnen raken van een eindeloze skill-tree. De skill-tree in Banishers is overzichtelijk, makkelijk vrij te spelen en de keuzes in de skill-tree komen niet met heftige consequenties. Echter, spelers die meer verdieping zoeken aan de ‘RPG-kant’, zullen wellicht met enige teleurstelling Banishers spelen. Jouw speelstijl zal namelijk in de basis hetzelfde blijven, een echt gedifferentieerde ‘build bouwen’ zit er niet in. Ik moet zeggen dat ik dit erg jammer vind. Hoewel de combat qua besturing en uitvoering prima aanvoelt, blijf ik na 30 uur vooral het gevoel houden een hack-and-slash game gespeeld te hebben. Prima hoor, maar niet wat ik er van gehoopt had.
Het gevoel van hack-and-slash wordt nog eens extra versterkt door de beperkte variatie in vijanden. Ik heb het aantallen verschillende wezens niet geteld, maar heel veel meer dan een hand vol verschillende type vijanden kan het niet geweest zijn. Ook waren er een aantal bosses die gelinkt waren aan de verhaalprogressie, maar in feiten worden ook zij veelal met hack-and-slash verslagen, soms voorafgegaan door een korte puzzel om de boss kwetsbaar te maken.
Kortom, als speler zul je opmerken dat je heel veel en heel vaak dezelfde type vijanden tegenkomt die ook iedere keer weer qua aanvallen hetzelfde doen. Erg jammer, want ik kan niet anders dan concluderen dat aan de combat-kant van de game, Banishers toch enigszins teleurstelt.
Performance problemen en een outdated look
Helaas blijven we in dit deel van de review nog even in de categorie ’teleurgesteld’ hangen. Een ander aspect van de game waar ik namelijk meer van gehoopt had was de vormgeving en dan met name die van de personages. Terwijl Red en Antea gedetailleerd zijn vormgegeven, zien andere personages er verouderd uit. Aangezien je deze personages met de Haunting Cases veel tegen kunt komen, valt het dus ook op. En met verouderd bedoel ik overigens ook echt outdated. Er zijn meerdere momenten in de game dat ik het gevoel had een mid-gen Xbox One game te spelen. Niet zo zeer qua world building, maar wel qua uitstraling en beweging van de personages in de wereld.
De karaktermodellen van vrijwel alle personages ogen stijfjes en weinig gedetailleerd. Met name in dialogen werd dit pijnlijk duidelijk. De gezichtsanimaties zien er niet best uit en de mimiek is weinig overtuigend en levendig. Ook maken de personages in dialogen voortdurend dezelfde repetitieve (vreemde) bewegingen: hand in de zij, hand naar de kin, hand in de zij, hand naar de kin, etc. De bewegingen die de personages maken in de dialogen ogen zo ontzettend onnatuurlijk en geforceerd aan dat het mij als speler regelmatig uit de beleving van de dialogen wist te halen. Erg irritant. De belichting en schaduweffecten zijn eveneens niet op het niveau van moderne titels. Ook hier wederom was deze beperking met name in de dialogen zichtbaar. Gezichten ogen óf overbelicht, óf te donker, maar in alle gevallen (veel) te weinig anno 2024.
We hebben voor wat betreft deze review de gifbeker bijna leeg, maar zijn er nog niet. Naast de gedateerde uitstraling, kampt Banishers: Ghosts of New Eden ook met performance problemen. De framerate kakt op verschillende momenten behoorlijk in, resulterend in stotterende beelden. Deze problemen zien we terug in dialogen, in open wereld stukken, in de combat, maar ook in de menu navigatie (heel vervelend als je over de map wilt scrollen!). Hoewel ik geen ‘game-breaking’ performance problemen tegen ben gekomen, ontgaat me toch niet het gevoel dat Banishers: Ghosts of New Eden een sterk ruw en ongepolijst tintje heeft. Niet de AAA-ervaring die ik gehoopt had van DON’T NOD voorgeschoteld te krijgen.
Maar goed, ondanks de verschillende tekortkomingen zijn er momenten waarop Banishers: Ghosts of New Eden op zijn best is. Niet alleen in de verhaalvertelling en exploratie, maar ook in de sfeervolle wereld die is neergezet. De mooie en begroeide bosgebieden, de akelig sfeervolle moerassen en de duisternis van de vele grotten, maken dat de wereld in Banishers authentiek en sfeervol aanvoelt. De wereld is duidelijk met veel liefde en zorgvuldigheid vormgegeven en vertelt een duister verhaal dat zich afspeelt in de wildernis van Noord-Amerika tijdens de 17e eeuw.
Conclusie
Banishers: Ghosts of New Eden vertelt het boeiende verhaal van twee geestenjagers die door de dood van elkaar gescheiden zijn, maar door liefde verbonden blijven. Het verhaal is uitstekend opgebouwd en de onheilspellende wereld van New Eden wordt overtuigend en authentiek neergezet. Het is echter moeilijk te zeggen of de game hiermee voldoende compenseert voor de oppervlakkige combat en skill-tree, de verouderde uitstraling van de personages en de performance problemen. Ik heb me persoonlijk prima vermaakt met de game, maar het voldeed niet aan de gepolijste AAA-ervaring waarop ik had gehoopt. Al met al kom ik tot een twijfelachtige aanbeveling, vooral voor de liefhebbers van keuze-gedreven verhaalvertelling in video games.
