Avatar: Frontiers of Pandora, ontwikkeld door Massive Entertainment en uitgegeven door Ubisoft, biedt spelers een meeslepende ervaring in het uitgestrekte en onontdekte westen van Pandora, een locatie die nog niet eerder in de film werd verkend. Als een Na’vi-strijder neem je de taak op je om de prachtige wereld van Pandora te redden van de dreiging van de RDA. Of de game ook vermakelijk is? Dat lees je in deze review!
Avatar: Frontiers of Pandora is een open wereld actie-avonturen game. De game volgt een typisch Avatar verhaal, waarbij de goede (de Na’vi) het opnemen tegen de slechte (de RDA), waarover later meer. De gameplay in Avatar: Frontiers of Pandora kenmerkt zich door het verkennen van de open wereld, resources verzamelen, character en wapens upgraden en first-person shooter-actie. Er zijn daarnaast wat lichte puzzelelementen in de wereld verstopt en ook zullen spelers hier-en-daar wat moeten platformen.
Mooier wordt het niet
Er valt veel op te merken aan Avatar: Frontiers of Pandora, maar het absolute hoogtepunt is zonder twijfel de weelderige en adembenemende wereld die het spel biedt. Voor liefhebbers van de Avatar-franchise zal het een feest van herkenning zijn, met een overvloed aan bekende flora en fauna die de wereld tot leven brengen. De visuele presentatie van de game is ronduit verbluffend; van kleuren tot belichting, alles draagt bij aan de sfeer. Avatar: Frontiers of Pandora is het type game waarin spelers zich helemaal kunnen verliezen en dat is dan ook wat mij geregeld overkwam. Van geursporen volgen tot het verzamelen ven resources en het ontdekken van nieuwe beesten, het is de ontwikkelaars absoluut gelukt een prachtige wereld neer te zetten. Maar er is meer.
De wereld fungeert niet alleen als een decor maar vertelt ook een verhaal over de geschiedenis van de Na’vi. Pandora is neergezet als een levendige, organische omgeving die niet alleen mooi is om naar te kijken, maar ook een integraal onderdeel van de gameplay vormt. Het verkennen van de wereld is namelijk een avontuur op zich, met een overvloed aan planten en dieren die ontdekt kunnen worden. Met behulp van de Na’vi sense kunnen spelers van alles ontdekken en meer te weten komen over de lore in Pandora.
Met name in de avond en nacht is de wereld schitterend. West Pandora verandert dan in een neon-kleurenpalet en komt nog meer tot leven. De visueel indrukwekkend wereld wordt ondersteund door een nagenoeg perfect audiodesign. Speel deze game met surround headset op en je hoort van alles om je heen gebeuren. Dieren die rondsnuffelen, planten die kraken of zich verstoppen als je langskomt, watervallen. De details in de game zijn eindeloos.
Tijd om Pandora te gaan redden!
De wereld als onderdeel van de gameplay weet veel te bieden, maar world-design is natuurlijk slechts een deel van de taart. Er is in Avatar: Frontiers of Pandora ook een verhaal te volgen en een missie te volbrengen. Helaas schiet de game op deze punten enigszins te kort. Laten we beginnen met het verhaal onder de loep te nemen.
Het personage waarmee je speelt is door de RDA gevangengenomen en in slaap gebracht. Na 15 jaar slapend doorgebracht te hebben, wordt jouw personage wakker. Het is op dit punt dat jij als speler de wereld van Avatar instapt. Door een samenloop van omstandigheden lukt het jouw personage om uit gevangenschap te ontsnappen. Jouw levensmissie is vervolgens om de ‘sky people’ van de RDA ten val te brengen en Pandora te redden. Een typische formule die meestal wel werkt: de slechteriken en de good guys. Jij behoort als Na’vi tot de laatste categorie en jouw doel is duidelijk, de RDA omver werpen. Om hierin te slagen zullen je verschillende Na’vi clans met elkaar in verbinding moeten brengen. Maar is die urgentie wel echt voelbaar voor spelers? Voor mij persoonlijk niet echt.
Een van de grootste tekortkomingen van de game ligt in de presentatie van de vijand, de RDA. In scherp contrast met de filmfranchise, waar de RDA als een destructieve entiteit wordt neergezet en menig kijker na de film zich enigszins misantroop gevoeld moet hebben, slaagt de game er niet echt in dezelfde emotionele lagen te raken. Eigenlijk leren we als spelers de RDA nagenoeg niet kennen en dat is echt een gemis. Het ontbreken van deze essentiële achtergrond, een ‘wij tegen zij’, maakt het moeilijk voor spelers, in ieder geval voor mij persoonlijk, in de verhaallijn meegesleept te raken.
Spelers zullen zelden iets van de RDA voorbij zien komen. De RDA krijgt niet echt een gezicht, geen duidelijke verhaallijn en dus weinig betekenis. De RDA is voornamelijk die paar robotachtige machines die in RDA-faciliteiten in de verte te zien zijn en die jij met je pijl en boog uit gaat schakelen, waarover later in deze review meer.
Een tweede punt van kritiek richt zich op het gebrek aan diepgang in het hoofdpersonage, jouw Na’vi. Belangrijke aspecten van de achtergrond, zoals de omstandigheden waardoor je in gevangenschap belandde en de impact daarvan, blijven onderbelicht. Geen emotionele flashbacks van huilende Na’vi’s, geen collectieve herinneringen en woede aan de onderdrukking. Om slechts enkele facetten te noemen die de films zo aangrijpend weten te maken.
Het gebrek aan informatie over de geschiedenis van het personage belemmert de mogelijkheid tot een diepere emotionele verbondenheid met de speler. Het resultaat is een protagonist waarvan de motivaties en persoonlijke strijd slechts oppervlakkig worden aangestipt. Dat gebrek aan verdieping in het personage, zien we ook terug bij de personages die je als speler op je pad tegenkomt. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken, maar in alle opzichten lijken ze gewoon heel erg veel op elkaar. In hoe ze er uit zien, hoe ze heten, hoe ze reageren. Waar je in open wereld games als Fallout 4 (ik noem een willekeurige game) echt het gevoel hebt verschillende type NPC’s en clans tegen te komen, lijkt Avatar: Frontiers of Pandora te veel eenheidsworst voor te schotelen. Dit gebrek aan diversiteit in de cast doet afbreuk aan de geloofwaardigheid van de spelwereld en vermindert de impact van ontmoetingen met andere bewoners van Pandora.
De typische (lege, maar vermakelijke) Ubisoft-formule
De gameplay van Avatar: Frontiers of Pandora biedt naast exploratie en resource-verzameling, ook first-person shooter actie. Als speler heb je gaandeweg dat de game vordert een scala aan wapens vrijgespeeld die je tevens kunt verbeteren. Denk aan explosieven, verschillende soorten geweren en natuurlijk de iconische pijl en boog. De shooter-ervaring voelt solide aan. Qua gameplayloop is Avatar het best met de Far Cry games te vergelijken en dan Far Cry Primal in het bijzonder. Opzich best lekker en zeker niet verkeerd.
Een keerzijde van de gameplay wordt echter snel duidelijk zodra de speler zich waagt aan het verkennen van de RDA-faciliteiten verspreid over de wereld van Pandora. Er moeten immers Na’vi clans bij elkaar worden gebracht en de verwoeste wereld moet herstellen. De RDA-faciliteiten moeten daarvoor uitgeschakeld worden.
Het bekende Ubisoft-concept van ‘outpost’-vrijspelen, wordt in Avatar gretig gerecycled. Na het bevrijden van de eerste paar RDA-faciliteiten zul je als speler gaan merken dat de game weinig variatie weet te bieden, op alle fronten. De vijanden zijn allemaal hetzelfde, het type quest is voortdurend hetzelfde en wat je als speler moet doen om te slagen is iedere keer hetzelfde riedeltje. Na een uur of 5 spelen ontstond dan bij mij ook een enigszins teleurstellend gevoel. De wereld is weliswaar prachtig en enorm gedetailleerd, maar qua ‘actie-avontuur’ mist Avatar ziel en zaligheid. Omringd door schoonheid voelt de game na 10 uur spelen leeg aan.
Vermaak ik mij dan niet met de game? Jawel, maar het is voor mij persoonlijk geen game om uren achter elkaar te spelen. Na een uurtje in de avond merk ik dat ik mijn Ubisoft-fix wel weer gehad heb. Met plezier herhaalde ik mijn Avatar-sessies afgelopen week, en zal ik dat ook komende weken blijven doen, totdat ik ieder hoekje in Avatar: Frontiers of Pandora vrijgespeeld heb. Maar langer dan een uurtje trek ik niet.
Hoewel deze game zich voor mij niet leent voor lange sessies vanwege gebrek aan variatie in de gameplay, blijf ik de game echter opstarten met een brede glimlach op mijn gezicht. Met name wanneer ik de ‘hub’ uitloop en de eerste zonnestralen tussen de bomen door zie verschijnen. Pandora is betoverend mooi en weet als wereld veel van de gameplay tekorten te compenseren. Het is een heerlijke game om even een uurtje in te verdwalen: alleen, samen met jouw Ikran of met je co-op buddy.
Ideaal om samen te spelen
Avatar: Frontiers of Pandora kun je met twee spelers spelen. De game maakt gebruik van drop-in en drop-out co-op en dat werkt erg lekker. Niet alleen maken beide spelers progressie, ook neem je als niet-host alle verzamelde spullen mee. Quests die je samen weet te volbrengen, hoef je vervolgens niet nog een keer in je eigen game dunnetjes over te doen, want de verhaalprogressie wordt keurig afgevinkt. Wat mij betreft zoals het hoort.
Een ander positief aspect aan de co-op is dat je als speler nagenoeg je eigen gang kunt gaan. Zo heb ik een aantal avondjes met collega-redacteur Rob prima weten te vertoeven. Samen even wat missies doen, om vervolgens even rustig zelfstandig wat te verkennen. Elkaar vervolgens weer vinden is overigens een ander verhaal, want navigeren door de wereld is zo makkelijk nog niet, mede door alle ‘verticaliteit’ in de wereld. Maar zeker ook door de tergende world map. Ubisoft staat bekend om haar strakke navigatie door grote complexe open werelden, maar weet hier in Avatar: Frontiers of Pandora niet echt in te slagen. Maar ach, het brengt je vervolgens wel op mooie plekken.
Conclusie
Terwijl Avatar: Frontiers of Pandora uitblinkt in technische aspecten en de verkenning van de betoverende open wereld van Pandora, blijft het verhaal en de gameplay achter. De simplistische gameplay, zwakke presentatie van de vijand en gebrek aan diepgang van het hoofdpersonage en de bijpersonages, doen afbreuk aan een game die boordevol potentie zit. Desondanks heb ik mij toch aardig weten te vermaken met de game, en dat is volledig op het conto van de schitterende wereld waarin het heerlijk verdwalen is.
