In 2018 zagen we voor het eerst beelden van Atomic Heart en sindsdien is het wachten geblazen. Iedere trailer die getoond werd, zag er veelbelovend uit en nu is het dan eindelijk zo ver! Op 21 februari wordt Atomic Heart voor de Xbox en Xbox Game Pass uitgebracht. Is Atomic Heart het wachten waard geweest? Je leest het in deze review.
Tijdens de E3 van 2018 zagen we Atomic Heart voor het eerst geteased worden en sindsdien hebben we met regelmaat van de klok de nodige trailers (zie hier voor een overzicht) voorbij zien komen. Bij het zien van de beelden heb ik vaak het gevoel gehad dat het allemaal te mooi lijkt om waar te zijn. Maar naarmate de tijd vorderde en we ook gameplaybeelden voorbij zagen komen, begon de twijfel iets af te nemen. De verantwoordelijke studio lijkt te weten wat ze aan het doen zijn en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen, want veel ervaring heeft de studio nog niet.
Mundfish is een Russische gamestudio die in 2016 is opgericht en gevestigd is in Moskou. De studio begon als een klein ontwikkelingsteam en is afgelopen jaren tot een studio met meer dan 150 medewerkers uitgegroeid. Atomic Heart is de eerste game die zij ontwikkelen en het blijkt een zeer ambitieus project te zijn. De game beoogt een blik te werpen in een alternatieve jaren 50 van de voormalige Sovjet-Unie. Wetenschap viert in de USSR hoogtij en een revolutie is aanstaande. Een zeer interessante context die ook goed uit blijkt te pakken.
Waanzinnige openingsscène
In 1936 is in de USSR een substantie ontwikkeld die onder de naam Polymer bekend is geraakt. Met behulp van Polymer zijn er robots ontwikkeld die allemaal klusjes van het volk overnemen. Een aantal decennia geniet het volk met volle teugen en het is op de vooravond van een belangrijke gebeurtenis dat jij als speler in beeld komt.
Lopend door de straten van Facility 3826, zet jij als speler je eerst stappen. De robots staan op het punt om een Kollektiv 2.0 upgrade te krijgen. Met deze upgrade wordt De Power of Thought beschikbaar gesteld, waardoor het mogelijk moet zijn voor mensen om de neurale netwerken van hun robots via gedachten aan te sturen. Het volk voelt dat er geschiedenis geschreven wordt en dat moet gevierd worden.
De straten bruisen van het leven, de vlaggen hangen uit en de groepen mensen waar je langs loopt vieren het leven. Ik ben erg onder de indruk over wat de ontwikkelaars op het scherm hebben weten te toveren. De eerste kennismaking met de game laat een mooie en sfeervolle utopische wereld zien. De wereld is enorm gevuld, kent veel details en met name de belichting en reflecties zien er bizar goed uit. Ik heb sinds de lancering van de Xbox Series X|S nu voor het eerst het gevoel een echte ‘next-gen’ ervaring voorgeschoteld te krijgen.
Met de sfeer zit het dus wel goed en ook het verhaal wordt in de eerste paar uur sterk neergezet. Door een gebeurtenis rondom de lancering van Kollektiv 2.0 leer je al snel dat er werk aan de winkel is. De samenleving wordt bedreigd en het is aan jou, Major P-3, de schone taak om in Facility 3826 orde op zaken te gaan stellen. Wat volgt is een indrukwekkende reis langs verschillende locaties in Facility 3826. Als speler ontmoet je verschillende interessante personages, een heel scala aan robots en bezoek je enorme complexen in een grote open wereld.
De ontwikkelaars zijn er goed in geslaagd om het utopische beeld in het begin sterk over te brengen, waardoor er na een uur of twee spelen een flink contrast ontstaat en de mooie wereld een dystopische indruk maakt. Een wereld die door wetenschap kapot gemaakt is en die door wetenschap ook weer hersteld moet worden. Hoe laat zich dat in interessante gameplay vertalen?
Gameplay
Atomic Heart is een sterk verhaalgedreven first-person shooter, waarbij je als speler ook de beschikking hebt over een scala aan melee wapens. Tevens zijn er krachten vrij te spelen, wapens te upgraden en kun je jouw character verbeteren. Qua gameplay zullen spelers de feels van Prey herkennen, de sfeer van Bioshock en de Metro-franchise, en de dialogen roepen associaties met Fallout op.
De game is georiënteerd rondom objectives die voltooid moeten worden. Deze objectives staan allemaal ten dienste van het verhaal dat getoond wordt. De Objectives zijn gevarieerd, denk hierbij aan het bezoeken van een wetenschapper, het ontmantelen van machines of het vinden van een specifiek voorwerp.
Om de objectives te voltooien zul je de plek van het objective moeten vinden en dat is niet vanzelfsprekend. Je zult veelal ingangen moeten zoeken, of middels puzzels moeten creëren, om zodoende specifieke delen van het level of de map toegankelijk te maken. Atomic Heart is dus naast een FPS ook een verhalende game en een game met (flink veel) puzzelelementen. Waarover later meer.
Als speler doorkruis je een grote open wereld en deze wordt met strak lineair ingerichte complexen afgewisseld. In de basis kom je als speler prima uit de voeten met de verschillende geweren en melee wapens. Er is een heel scala aan robots om te verslaan, zoals de snelle en rollende Vatrushka’s, de vlijmscherpe RotorRobot of de vliegende Drofa’s. De meeste robots bieden weinig uitdaging en zijn zonder al te veel upgrades prima te verslaan. De robots worden echter ook vrij snel weer door vliegende Pchela’s gerepareerd. De uitdaging zit dus veel meer in het houden van tempo, terwijl je veelal aan het zoeken bent naar aanknopingspunten in bepaalde gebieden om ruimtes in te komen. Ook wordt er een stevig beroep gedaan op je kogel ‘management’. Atomic Heart is geen FPS waarbij je er flink op los kunt knallen. Je zult je FPS-skills met melee aanvallen en bijvoorbeeld telekinesis af moeten wisselen.
Er zijn meerdere manieren om spaarzaam met je kogels om te gaan. Het genoemde afwisselen tussen wapens is natuurlijk een mogelijkheid, maar veel leuker is het benutten van de zwaktes van de AI. Zo heeft iedere robot eigenschappen en deze kun je leren door verschillende AI’s te scannen. Je leert zodoende meer over de robots en leert dus ook de zwakke punten kennen. Zo zijn er robots die snel kapot gaan door electric attacks en andere robots zijn bijvoorbeeld gevoeliger voor ice attacks. Met andere woorden, elemental aanvallen zijn de sleutel tot succes en zeker later in de game zul je hier echt je voordeel mee moeten doen. Deze toevoeging nodigt uit om divers te spelen en zorgt tevens voor de nodige verdieping.
De shooter-actie zelf is redelijk te noemen. De verschillende wapens laten zich makkelijk bedienen en als speler kun je tenminste een viertal wapens mee op pad nemen. De verschillende soorten aanvallen zijn onderscheidend van elkaar en ieder wapen heeft duidelijke voor- en nadelen. Punt van kritiek heb ik met name richting de geweren. Het richten met de geweren voelt redelijk stroef aan. Dat is prima voor de meer kolossaler robots of de robots die als zwermen boven je hoofd vliegen. Kom je echter in gevecht met robots die meer wendbaar zijn en in snellere en onregelmatige patronen bewegen dan zul je merken dat de geweren niet lekker in de hand liggen. Gelukkig kun je dan altijd nog op je melee wapen terugvallen. Of je maakt handig gebruik van een elemental aanval met ijs, waardoor de robots vertragen of stil komen te staan.
Puzzels
Een ander belangrijk gameplay-element zijn de puzzels. Atomic Heart kent puzzels in alle soorten en maten. Laat ik voorop stellen dat de puzzels nergens écht moeilijk zijn. De uitdaging van de game zit in de FPS en het verhaal ontcijferen. Wel is het zo dat het aantal puzzels niet een handjevol is, waardoor ik kan stellen ‘dat doen we ff er bij’. Puzzelen is een kernonderdeel van de gameplay-ervaring en wat mij betreft eentje waar de ontwikkelaars iets te fanatiek in doorgeschoten zijn.
Sommige puzzels zijn onduidelijk. Zo heb ik een kwartier voor de ingang van een complex een puzzel op proberen te lossen, waarbij uiteindelijk bleek dat er een gat in de grond ontstond, wanneer ik aan een bepaald object ging trekken. Een andere tijdslurpende puzzel was in een complex, waar ik een vloeibare vloeistof via een treinbaan naar het centrum van het complex moest begeleiden. De treinbanen konden via schakelaars in de lucht van richting veranderen. Een enorm tijdrovende klus, ik geloof dat ik met het level wel 30 minuten bezig ben geweest, met name omdat er telkens geplatformed moest worden om bij te schakelaars te komen.
De meeste puzzels zijn even zoeken hoe het werkt en daar zit mijn voornaamste punt van kritiek, omdat ik merkte dat het mij als speler uit de lekkere flow van het verhaal en de FPS-actie haalde. De puzzels hebben niet een dusdanig grote invloed dat ik de game niet meer leuk vind om te spelen, maar ik had het liever anders gezien.
Erg onder de indruk
Waar ik op de eindstreep het meest van onder de indruk ben is het verhaal en de manier waarop de wereld van Atomic Heart vorm is gegeven.
De werelden in Atomic Heart zijn van enorm veel details voorzien. Schitterende objecten, prachtige belichting en reflecties. Atomic Heart is sfeervol met een dik uitroepteken! Inmiddels heb ik rond de 20 uur gespeeld en ben ik weinig oneffenheid tegen gekomen. De game draait op de Xbox Series X uitstekend en oogt verbluffend mooi!
Conclusie
Met Atomic Heart hebben de ontwikkelaars van Mundfish een knap staaltje werk opgeleverd. Atomic Heart laat de speler een boeiend verhaal volgen in een dystopische wereld die schitterend vormgegeven is. Er is veel lore te ontdekken in de dialogen en computers die in de wereld te vinden zijn. De sfeer spat van het beeldscherm af en met meer 15 wapens en 90 skills om vrij te spelen, kunnen we met Atomic Heart op de Xbox opnieuw een uitstekende FPS verwelkomen.
