Snowboarden over een zandvlakte en gewapend met een scala aan krachten en magische spells? Atlas Fallen weet op papier een hoop te bieden waar wij enthousiast van worden, maar pakt het ook goed uit? Je leest het in de review van Domingo en Rik.
Deze week komt Atlas Fallen uit en in aanloop naar release hebben Rik en ik de volledige game kunnen spelen. Atlas Fallen is een third-person action-RPG die door Deck13 Interactive ontwikkeld is. De studio werkt in opdracht van Focus Entertainment aan de game en ken je mogelijk van titels als Lords of the Fallen en The Surge. Atlas Fallen is een volledige nieuwe franchise. De game speelt zich af in een fantasiewereld die door zand bedekt is en door monsters bewoond wordt. De beelden die we afgelopen jaren hebben zien verschijnen zagen er veelbelovend uit.
Na de eerste beelden kun je jouw character maken. Het systeem is hierin beperkt, maar gaf wel de mogelijkheid om in ieder geval een eigen gezicht en kapsel te maken. Hierna doken we in het verhaal en de tijdloze wereld van Atlas. Al gauw hadden we een ontmoeting met de zandgeest Nyaal, die ons meer vertelde over de wereld van Atlas. Mocht je meer willen weten over het verhaal, dan verwijs ik je door naar de game om spoilers te voorkomen.
Atlas Fallen is een volledig, nieuwe IP van Deck13 en vanaf het begin te verrassen door de open, origineel vormgegeven wereld van Atlas. De wereld wordt strak vormgegeven en opvallend was hoe soepel alles gaat in de game. Van laadschermen hebben we weinig last gehad en degenen die er waren gingen als een speer.
Overdonderende intro
Atlas Fallen laat zich het best omschrijven als een Action RPG. In de eerste missies werden we echter nogal snel overdonderd. De game wil je namelijk direct heel veel uitleggen en lijkt alles tegelijk op je af te vuren. Centraal hierin staat je handschoen waarmee Nyaal ook is verbonden. Met het gebruik van zogeheten Essence Stones kun je tijdens gevechten verschillende tactieken toepassen om gevechten in jouw voordeel te beslissen. Hiervoor gebruik je zogeheten momentum om je aanvallen op te bouwen. Deze verzamel je door je enemies aan te vallen. Deze Essence Stones zijn op hun beurt weer verdeeld in 3 tiers.
Hier zaten best toffe aanvallen tussen die ook daadwerkelijk het idee gaven dat er wat tactiek bij kwam kijken. Leuk gegeven is dat de game hierbij ook gebruik maakt van het zand om je heen. Zo krijgt de speler op een gegeven moment de beschikking over een tornado die in een razende vaart alle vijanden in z’n weg meenam. Een andere mooie uitbreiding was ’the knuckledust’ een grote arm waarmee vijanden een extra grote optater kregen. Daarnaast mag je het merendeel van je krachten ook nog eens upgraden en zelfs fuseren voor nieuwe krachten!
Hiernaast mag je ook nog eens twee wapens naar keuze uitkiezen en heb je idols. Deze laatste zorgen er voor dat je extra passieve voordelen krijgt. Ook krijg je gedurende je avontuur steeds meer armor die op z’n beurt extra voordelen oplevert. Denk aan meer aanvalsschade, verdediging en geluk! Waarom overdonderd dit dan? Want het klinkt best logisch toch? Omdat de game dit allemaal in één klap op je afvuurt met missies die direct gericht zijn op het halen van allerlei voorwerpen. Nu snap ik dat dit hoort bij een RPG, maar er wordt weinig gekeken naar het verhaal.
Wel worden er stukjes verteld door NPC’s die je tegenkomt en Nyaal. Deze beste man helpt je om de weg te vinden als je niet meer weet waar je naar toe moet. Ik merkte dat ik mij meermaals irriteerde aan de vervelende stem die hij met zich meebracht. Daarnaast zijn de gesprekken tussen Nyaal en jou als hoofdpersoon vaak oppervlakkig. Daarnaast zien de character models er behoorlijk outdated uit. Dit wil soms het idee geven dat je naar een last gen game zit te kijken.
Schaatsen in de woestijn
Daarover gesproken: de wereld in Atlas Fallen is best groot. En waar de game pluspunten in scoort is hoe je mag voortbewegen. Niks zoveelste game met een paard of auto. In plaats van te rennen gebruik je een soort schaatsen om je voort te bewegen over zand. Dit zorgt er voor dat je snel van A naar B kan en zorgde er meermaals voor dat ik afweek van missies om gewoon eens snel de wereld van Atlas te verkennen. Een origineel concept!
Nog even terug naar de missies. Uiteraard kent de game een behoorlijk aantal side quests. Deze begonnen helaas vrij snel te vervelen. Veel games kennen het haal dit en doe dat principe, maar Atlas Fallen slaat er helaas echt in door. Zo moest ik ergens in de woestijn gaan staan en maar een paar aanvallen van ‘Wraiths’ pareren om een beloning te halen. Of namens een jager een uitkijktoren vernietigen. Jij bent de jager, waarom doe je het niet lekker zelf? De side quests heb ik hierdoor al vrij snel aan de kant gelegd voor de main story.
Een ander aspect waar de game interessant kan zijn waren de gevechten. De verscheidenheid aan vijanden minimaal, maar zijn te accepteren. Zo kwam ik onder andere een soort reuzenslangen, leeuwen, vogels en krabben tegen. Deze dien je allemaal op een andere manier te verslaan. Hierin is het belangrijk om te zorgen dat de juiste lichaamsdelen aanvalt om uiteindelijk de zwakke plek van je vijand te vinden. Wel is het jammer dat het soepele wat ik eerder beschreef hierbij soms op vakantie gaat. De performance van de game heeft op deze momenten ook te leiden wat regelmatig stroeve gevechten opleverde.
Een hele vette feature is echter dat deze gevechten niet alleen op de grond plaats vinden, maar ook in de lucht! Oh en hadden we jullie al verteld dat je deze game van het begin tot eind met een maat kan spelen? Inderdaad, de game kent een co-op modus waarmee je met maximaal één vriend of vriendin het hele verhaal kan beleven. Helaas lijken er op moment van schrijven wel forse problemen met de achievementtrackers in co-op mode. Behoor je tot de categorie achievement hunters, dan kun je de game voorlopig het beste solo spelen.
En toch blijft er iets aan me knagen, want als je eenmaal een paar uur in Atlas Fallen hebt zitten, dan heb je het wel gezien. Die oh zo vette gevechten, blijven vet qua wat je op je scherm ziet. Maar de tactiek en magie van de air to air gevechten verdwijnt. Als speler zul je na een aantal uur toch al snel merken dat Altas Fallen onder de ouderwetse button basher te scharen valt, mede omdat je voor de zoveelste keer dezelfde vijanden tegenkomt. En dat was het moment dat de game mij kwijt was.
Is Atlas Fallen dan een slechte game? Nee, dat nou ook weer niet. Het is meer een redelijke game. Dit is de game die je af en toe op kan pakken voor tussendoor. Al heeft de game wel potentie voor een franchise. En er mag gezegd worden dat Atlas Fallen een aantal originele nieuwe features toevoegt. De wereld van Atlas is ontzettend goed gemaakt en komt goed naar voren. Daarnaast is het schaatsen door de woestijnzand echt een toffe bezigheid. Helaas is dit door de vele fetch missies, het rommelige begin en soms matige focus op het verhaal niet genoeg om de game te redden.
Conclusie
De ontwikkelaars weten met Atlas Fallen een prachtige wereld met een interessant verhaal te bieden, waarin jij als speler de wereld moet redden met een flink arsenaal aan krachten om te gebruiken. Klinkt interessant en voor eventjes is Atlas Fallen ook een fijne game om te spelen. Helaas weet de game echter niet voor lange tijd te boeien door de herhalende fetch quests, weinig variatie in vijanden en stroef combatsysteem. Een leuke game voor tussendoor, als je echt even niets anders te spelen hebt, maar wat ons betreft geen aanrader.
