In een bijna moordend tempo komen Assassin’s Creed games uit. Na Origins vorig jaar werd er een nieuwe standaard gezet. Gaat Odyssey aan die standaard voldoen?
THIS IS SPARTA! Eenieder die de film ‘300’ heeft gezien, kent deze kreet. Dit is ook het startpunt van Odyssey. Leonidas die zich met 300 strijders verzet tegen een massale Perzische aanval. De speer van Leonidas is dan ook het historische item waardoor de Animus weer in actie wordt gezet. We gaan wederom terug in de tijd, de tijd van de Peloponnesisch Oorlog. We spreken van het jaar 431 VC, zo’n vierhonderd jaar voor het verhaal in Origins.
Je speelt als Alexios of Kassandra. Een keuze die puur op voorkeur gemaakt kan worden, speel je liever als man of als vrouw. Voor het verloop van het verhaal maakt dit geen verschil. Beide zijn afstammelingen van de grote koning Leonidas de eerste en zijn in de tijd van de game Spartaanse huurlingen. Zij hebben zijn gebroken speer geërfd en deze omgesmeed tot een mes, het wapen waarmee zij vechten. Voor het gemak kies ik in deze review voor het benoemen van Alexios maar daar kan je ook Kassandra voor invullen.
In het begin van de game krijg je de optie om te kiezen tussen een Guided of Exploration game. Ik raad je echt aan om de laatste te kiezen. Guided is zoals we dat gewend zijn in AC. In je beeld zie je waar je quest is en dan is het puur de marker volgen. In Exploration krijg je in plaats van een duidelijk punt, aanwijzingen. Denk hierbij aan pointers die bijvoorbeeld aangeven dat je doel ten zuiden van een bepaalde stad ligt. Deze mode geeft je een wat actievere rol en maakt de game echt een stuk leuker omdat je moet zoeken waar je heen moet.
In de game krijg je regelmatig flashbacks naar je tijd als kind, je Spartaanse opvoeding. Hierdoor leren wij een beetje hoe Alexios is opgegroeid en wat zijn familiegeschiedenis is, de rode lijn in het verhaal. Een verhaal wat trouwens steeds meer groeit en waar je al spelend meer binding mee krijgt. Waar je in het begin soms nog zoekt en moet ontdekken wat er nu eigenlijk aan de hand is, komt dat na het begin steeds helderder in beeld.
Gameplay
Odyssey speelt lekker weg. Al blijf ik het vechtmechanisme soms wat lastig vinden. Ergens vind mijn brein het niet logisch om slagen en steken met de bumper en trigger te maken. Die associeer ik in dit soort games toch meer met rennen. Het voelt gewoon niet intuïtief aan. Dit geldt voor meerdere vechtcombinaties. Bumpers met knoppen tegelijkertijd, twee bumpers tegelijkertijd, je hebt er zowat een studie voor nodig om alles te volgen. Maar goed, dat is allemaal wel aan te leren en na een tijdje spelen lijk ik mijn weg wel te vinden.Zeker als er een tweede combinatie optie bij komt, wordt het vechten echt een kunst.
De bewegingen ogen soms wat vreemd. Alexios rent alsof hij te lang op een paard heeft gezeten (met lichte O-benen) en het synchroon lopen van stem en lipbewegingen is soms niet helemaal in lijn. Ook lijken de animaties soms een beetje clunky te zijn. De andere grote fan in mijn huis, mijn dochter, is er zeker van dat dit gewoon komt omdat het Syndicate team deze game heeft gemaakt. Wat ook beter had gekund waren de overgangen van cutscene naar spel. Het stoort best dat je toch even een laadmoment krijgt, waarom kan dit niet naadloos overlopen naar het spelen?
Maar voor het grootste deel is het toch, qua besturing, een kopie van Origins. De adelaar vliegt en focust op dezelfde manier, het varen werkt hetzelfde, het onderwater duiken en zwemmen is identiek dus voor de vaste spelers is het een soort thuiskomen. Maar er zijn wel verschillen. Zo is het paardrijden simpeler geworden. Het paard versnelt en vertraagt zijn pas binnen en buiten de bebouwde kom zelf. Daar hoef je dus niet constant mee bezig te zijn. Het paardrijden blijft wel een ding want op de automatische ruiterstand is geen burger veilig. Alexios knalt heel erg vaak tegen loslopende burgers op.
Bij het vechten zijn ook wat extra opties te vinden. Zo kan je in de skilltree bepaalde acties, zoals de Spartaanse kick, aan een knop toewijzen. Die skilltree heeft drie verschillende takken, Assassin, Warrior en Hunter met elk hun eigen kracht. Dit kan je ook tijdens het verhaal veranderen zodat je telkens je skills kan aanpassen aan de situatie. Tijdens het vechten kom je soms even in een situatie waarbij je de tegenstander niet kan pareren. Deze gloeit dan rood op en dan is wegduiken de enige optie. Ook bij het vechten laten de animaties soms een beetje te wensen over. Het lijkt allemaal niet niet vloeiend te lopen.
Je wapens en uitrusting zijn upgradeble. Bij de smid kan je extra krachten aan je spullen toekennen. Natuurlijk loot je veel en vind je daarbij nieuwe, betere wapens die je dan weer kan inzetten. Speren, zwaarden, bogen, het zit er weer allemaal in. Ook is er een crafting systeem in de game gebouwd waarmee je bijvoorbeeld pijlen kan craften.
Ook zijn de bekende bountyhunters weer in de game aanwezig en krijg je te maken met mercenaries die af en aan in de game opduiken.
RPG
Een van de nieuwe aspecten in Odyssey is het RPG-element. Keuzes in de game openen extra quests of zorgen zelfs voor een andere verhaallijn. Dus realiseer je dat iemand doden of laten leven later in het verhaal iets teweeg brengt. In elk chapter zitten een aantal van die cruciale momenten. Elk gesprek geeft je de optie om meer informatie te vergaren. Ik ga expres niet teveel over het verloop van het verhaal vertellen. Deze game moet je zonder voorkennis lekker gaan spelen en ervaren.
Dus of dit volgens sommigen iets met de Tempeliers te maken heeft of het toch de Assassin’s kant opgaat, dat zal je moeten zien. Wat ik wel kwijt wil is dat er drie verhaallijnen in de game aanwezig zijn die op verschillende punten in het verhaal gaan lopen. De basis is de familiegeschiedenis van Alexios.
Graphics and sound
Oftewel beeld en geluid. Wat betreft de graphics is de game prachtig. Overal is leven en bewegen dier en mens zich totaal autonoom. Wel irritant trouwens want het stikt er van de wolven die je om de haverklap aanvallen. Ben je net lekker stiekem een kamp aan het besluipen, komt Bor de wolf weer in je kont bijten. Als je de game speelt moet je echt de tijd nemen om soms even om je heen te kijken. Een visser die zijn vis vangt en van de haak afhaalt, een soldaat dit overduidelijk iets verkeerds heeft gegeten en in de bosjes staat te kotsen, het zit er allemaal in.
Als je de game begint, kijk dan eens naar het strand. De manier waarop de branding op het strand spoelt is prachtig weergegeven. Onder water leeft het ook. Scholen vissen, kwallen, prachtige roggen, het is een geweldig plaatje. Wat ook direct opvalt is de manier waarop de lichtinval wordt getoond. Het glanzen van een riem, de wisselende flikkeringen van licht als iemand onder de bewegende bladeren van een boom staat, erg goed gedaan.
De voice acting is heel prettig. Engels met een licht Grieks accent, het is niet over de top en daardoor blijft het geloofwaardig. Men heeft bij Ubisoft een juiste keuze gemaakt door beide characters door van oorsprong Griekse acteurs te laten inspreken. Dit hoor je direct als er namen van eilanden en steden worden uitgesproken. De conversaties zitten goed in elkaar en klinken nooit echt gespeeld. Verder zijn de omgevingsgeluiden erg goed toegepast en deze nemen je echt mee in de wereld waarin je rondloopt.
Zoals altijd is Assassin’s Creed voor de geschiedenisfanaten een feestje. Zeker als je iets weet van de beroemde Griekse Mythen en Legendes. Voor eenieder die de Ilias heeft gelezen, zal er veel herkenning zijn. Er worden oude helden in het verhaal betrokken zoals Odysseus en we zien veel prachtige muurschilderingen die zijn epische avonturen tonen.
Potje zeeslag
Zoals we allemaal al gezien hebben, zitten er in Odyssey weer ouderwetse zeeslagen. Met je oorlogsschip ga je op zoek naar vijanden en omdat er natuurlijk nog geen kanonnen aan boord waren, moet je het met speren en pijlen doen. Je kan je schip uitbreiden en verbeteren. En ook is het Urker (of was het het Grieks) mannenkoor weer ingeschakeld om je onderweg van lekkere zeemansdeuntjes te voorzien. De zeeslagen voelen gewoon vertrouwd aan.
Conclusie
Na wat uren spelen krijg je steeds meer binding met de hoofdrolspeler(s). Beide zijn trouwens zeer toegankelijke personages. Waar een Jacob in Syndicate je soms toch echt de strot begon uit te hangen met zijn bravoure, zijn zowel Alexios als Kassandra zeer sympathiek en leef je echt met hun verhaal mee. Een steengoed verhaal over familie, verdriet, verleden en eer.
Odyssey is geen Origins maar is zeker een game die je gespeeld moet hebben. Voor de spelers die Origins prachtig vonden, je zal absoluut wat kritiek hebben over deze nieuwe Assassin’s. Maar het blijft een subliem, prachtig weergegeven game. De besturing zou wat mij betreft best wat intuïtiever mogen maar met wat uurtjes op de lijst, begint het wel te wennen.
Je zal als Creed-fan met plezier vele uurtjes in deze game gaan steken en zeker genieten van de avonturen van onze held of heldin. Dus wat mij betreft een dikke voldoende. Ik zou zeggen, hijs de zeilen en ga op avontuur. Καλό ταξίδι
