[Review] Assassin’s Creed Mirage – مهرجان القتلة

Uitspraak: mahrajan alqatala Vertaling: Festival der moordenaars

Deze week mocht ik mij verheugen op de nieuwe AC die als titel Mirage heeft gekregen. Voor mij altijd een feest. Zou deze nieuwe titel eindelijk terug naar de basis gaan?

In aanloop naar de release van Mirage werd duidelijk dat de nieuwe Assassin’s Creed over een character zou gaan die de spelers van Valhalla al kennen: Basim. We zien een jonge Basim die zijn dagen als zakkenroller in de straten van Bagdad doorbrengt. Basim wordt geplaagd door nachtmerries en zoekt naar antwoorden en vooral gerechtigheid voor alles wat mis is in de stad. Als hij die gerechtigheid omzet in een afrekening, wordt hij ontdekt door een organisatie die The Hidden Ones heet. Die zien zijn talenten en lijven hem in. Daar begint het avontuur.

Tot zover het achtergrondverhaal. Nu meer over de game zelf. Laten we starten met de map. In tegenstelling tot de vorige delen is Mirage beperkt tot de stad Bagdad en zijn omgeving. De verschillende wijken en buitengebieden zijn afgebakend door bewaakte muren en bieden meer dan genoeg actie. Bagdad is vol leven met kleine straatjes vol handelaren en klanten, moskeeën die tot gebed roepen en grote bewaakte paleizen waar rijkdommen te vinden zijn. Daarnaast zijn er buiten Bagdad nog wat kleine nederzettingen, oases en opgravingen te vinden waar natuurlijk ook het een en ander aan de hand is.

Natuurlijk ga ik je over de inhoud van het verhaal verder niets vertellen. Daarvoor moet je het spel gewoon gaan spelen. Wat ik er wel over kwijt wil is dat ik in het begin best wat moeite had om de rode lijn van het verhaal vast te houden. Het spel heeft namelijk nogal de neiging om meerdere onderzoeken achter elkaar te openen. Je scherm staat dan ineens vol met aanwijzingen in verschillende onderzoeken. Dit bevordert de logica in het verhaal niet echt. Maar troost je, later vloeit het allemaal wel in elkaar over. In de basis draait het natuurlijk waar het bij elke Assassin’s om draait. Het gevecht tegen die andere geheime orde die het volk onderdrukt en hun zoektocht naar dat ene artefact dat hen de macht zal geven.

Gameplay

Mirage richt zich weer op ouderwets stealth. En dat doet het geweldig. Als speler ben je weer echt aan het plannen en je tegenstanders een voor een aan het uitschakelen. En ik moet zeggen dat dit bij tijd en wijle best een behoorlijke uitdaging is. Zeker gezien het stuk Notoriety (oftewel, hoe berucht ben je) wat heel snel omhoog schiet, is het simpelweg door de stad heen lopen al zeer risicovol.

Het spel draait om het zoeken naar clues waarmee je uiteindelijk een eindbaas moet zien te vinden en deze moet zien om te brengen. Dit is iets wat we al uit eerdere versies kennen. Je lost allerlei mysteries op en voert opdrachten uit en komt zo dichterbij de waarheid van het verhaal en de ontmaskering van The Order. Dit varieert van het bevrijden van slaven tot het zoeken van bloemen voor een rouwende weduwe. Wat dit betreft is het een bekend onderdeel van de laatste delen. Je hebt wederom ook weer een prachtige adelaar tot je beschikking die de omgeving voor je kan scannen en je vijanden kan markeren. Iets wat uitermate handig is bij het plannen van je route.

Verder zit de stad weer vol met zij-missies. Contracten die aan een prikbord in één van de vier bureaus hangen en die je kan vervullen om punten en tokens te halen. Die tokens zijn zeer waardevol want die gebruik je om omroepers om te kopen of informatie te krijgen. Maar ook Tales of Baghdad of verloren boeken zoeken waarbij je de stad leert kennen, zitten in het spel verborgen. Voor de geschiedenisfreaks kan je veel over die tijd lezen in de Codex.

Tijdens het reizen door de stad, kun je ook nog steeds je oude beroep uitoefenen en flink wat zakkenrollen. Het is een soort timingsspel dat af en toe behoorlijk lastig kan zijn, vooral bij de gouden doelen. Daarnaast kun je Shards van Kaliefs verzamelen om je speciale uitrusting te ontgrendelen. Voor mij zijn al deze zijverhalen geen groot probleem. Ze passen in het spel. Maar houd er rekening mee dat ook deze Assassin’s Creed hier behoorlijk vol mee zit en dat ze je focus behoorlijk van het verhaal kunnen afleiden.

De game is echt wel gericht op stealth. Het vechten gaat mij wat lastig af en vergt oefening. Ook omdat de besturing niet echt intuïtief aanvoelt. Het is beperkt tot slaan, parry en wegduiken. Ik merk dat vooral het reageren op een actie met de juiste optie mij best moeite kost. Gelukkig krijg je al snel toegang tot Focus waarmee je meerdere vijanden als een soort geest om kan brengen. Lukt het niet, dan is het slim om je zo snel mogelijk uit de benen te maken om zo de zoektocht van je vijanden te laten staken.

Maar stealth, dat werkt perfect. En dat is voor mij echt mijn pakkie an. Soms wordt je wat te snel ontdekt en gaat de eerder genoemde Notoriety (beruchtheid) omhoog. Hoe hoger die staat, hoe sneller je wordt herkend, ook door burgers die niet kunnen wachten om je dan te verraden. Voor mij werkt dat systeem niet altijd even logisch en ik moet soms echt goed kijken hoe het komt dat ik de ene keer wel direct wachters achter mijn kont aan krijg en dat ze bij de andere keer niet eens reageren. Gelukkig is je beruchtheid wel weer snel omlaag te brengen door al je ‘gezocht’ posters van de muren af te trekken of de omroeper om te kopen, zodat hij het volk vertelt dat alles oké is. Daarnaast kan je muzikanten betalen om een afleiding te creëren of een groep betalen om de wachters in de buurt aan te vallen. Je hebt dus een rijtje aan opties om je missie tot een goed einde te brengen.

Sound and Vision

De game draait soepel op performance mode. Soms zie je wel wat ‘foutjes, maar niet heel groot of storend. Wat zou een Ubisoft titel zonder bugs zijn? Ga je voor de grafische mode, dan moet ik zeggen dat de game, ondanks de vele bewegingen in beeld, best goed draait.

Grafisch is de stad prachtig en vol details. Een centrum van handel waar je in de Bazaar goederen uit alle windstreken vindt. Het leeft en bruist en er gebeurt heel veel om je heen. Door alle kleine straatjes is het free runnen ook goed mogelijk. Iets waar AC natuurlijk bekend om staat.

Maar de kers op de taart is wel het geluid. De stadsgeluiden zijn zeer immersive en zeker als de imam tot gebed gaat roepen, dan waan je je helemaal in een stad in het Midden-Oosten. Overal om je heen hoor je Arabisch met, zo nu en dan, wat Engels om het toch verstaanbaar te maken. Men handelt, vertelt, reageert en ga zo maar door. Het leeft.

De voice-acting is echt spot-on. Men heeft veel acteurs met een Arabische achtergrond gescout. Iets wat je, naast het accent, ook merkt in de uitspraak van de Arabische zinnen en namen. Een opmerkelijke stem haalde ik er direct uit namelijk die van de Iraanse Shohreh Aghdashloo. Geen onbekende voor de kijkers van The Expanse.

De rol van Basim wordt vertolkt door Lee Majdoub, die dit gelukkig ook geweldig doet. In mijn ogen is dit zeer belangrijk omdat het een verhaal kan maken en breken. Iets wat in het verleden nog weleens het geval is geweest met nogal irritante hoofdrolspelers. In dit geval maakt het dit verhaal compleet en kloppend. Mocht je trouwens een authentieke ervaring leuk vinden of het Arabisch machtig zijn, dan kan je het spel ook in het in die taal spelen. En ben je zeer nostalgisch en wil je het spel in de kleuren van de allereerste AC spelen, dan kan je een tone filter aanzetten.

Skills

Natuurlijk kent de game weer een prachtige maar gelukkig eenvoudige skill-tree. Ik ben de over gecompliceerde versies die tegenwoordig meer schering dan inslag zijn, wel een beetje zat. Daarnaast kan je gaandeweg meer tools unlocken die je kan gebruiken om verwarring te laten ontstaan. Zo is de verdovingspijl wel mijn favoriet. Kleine tip, moet je een hoog pickpocket doel van zijn bezit ontdoen, gebruik dan dit stukje gereedschap. Scheelt een gedoe met dat timingspel, die dan een hele kleine slagingsgebied heeft.

Ook qua wapens en outfits heeft men besloten om dit tot een minimum te reduceren. Thank Allah. Geen rijen aan wapens die je op elke hoek oppakt en wat je meer tijd kost dan de rest van het spel en een kledingkast aan outfits waar menig model nog een puntje aan kan zuigen. Nee, een paar zwaarden, dolken en outfits die je nog wel kan upgraden maar overzichtelijk zijn in hun sterke kanten.

Wat nieuw is in deze versie, is het opklimmen in rank. Van beginner tot Meester die elk een eigen beloning opleveren.

Conclusie

Assassin’s Creed Mirage is een feestje voor de liefhebber van de franchise. Het is compacter, overzichtelijker en beter behapbaar. Dit geldt voor de map, de skills en het aantal wapens en outfits. Het verhaal kan in het begin wat warrig aan voelen omdat het dan nogal gefragmenteerd is. Als je het per onderzoek behandeld, dan helpt dat al. Die tip wil ik je alvast geven. Later ga je de richting duidelijker zien. Maar dan ben je wel al een kleine 15 uur verder.

De wereld is levendig en zeer gedetailleerd en de voice-acting is zeer overtuigend, mede door het gebruik van acteurs die uit die regio komen. Stoor je je aan de vele variaties in zij-opdrachten, dan kan ik mij voorstellen dat het spel repetitief voelt. Maar goed, welk spel bestaat in de basis niet uit vele keren hetzelfde doen? Wat mij betreft is Mirage een instant buy.