Eindelijk was hij daar dan. Alone in the Dark zou oorspronkelijk vorig jaar al verschijnen, maar werd een aantal keer uitgesteld. Nu mogen we er dan alsnog mee aan de slag. Was het het wachten waard?
Er zijn in de loop der jaren meerdere games en zelfs een film van Alone in the Dark verschenen. De franchise draait al een tijdje mee. De eerste game verscheen in 1992 en liet je als Edward Carnby of Emily Hartwood spelen terwijl ze moesten zien te ontsnappen uit het spookhuis Derceto. Dit deed je door puzzels op te lossen en verschillende bovennatuurlijke vijanden te slim af te zijn of domweg te vermoorden. Alone in the Dark 2 focuste zich meer op combat terwijl deeltje 3 juist weer terug ging naar de formule van het eerste deel.
In 2001 verscheen Alone in the Dark: The New Nightmare. Deze game had duidelijk heel veel van Resident Evil afgekeken. Vaste camerapunten, tankbesturing en een heerlijke bak jumpscares. Dit is de titel die mij liet kennismaken met Alone in the Dark.
In 2008 werd vervolgens Alone in the Dark uitgebracht met wederom een verandering van gameplay. Dit keer speelde je door verschillende episodes, alsof je een DVD aan het kijken was. De game was een mix van exploration en combat. Hoewel de game bij vlagen nogal buggy was, heb ik mij er persoonlijk toch erg goed mee vermaakt.
Alone in the Dark: Illumination uit 2015 sla ik dan maar even over, aangezien vrijwel de hele wereld dit ook deed.
Terug naar de roots
Aangekomen bij het heden gaan we weer terug naar het verleden. Alone in the Dark is een hervertelling van het origineel uit 1992. Het speelt zich af in de jaren ’20 en volgt het verhaal van Emily Hartwood die naar het gesticht Derceto afreist om haar oom, Jeremy Hartwood, te bezoeken. Jeremy wordt geplaagd door nachtmerries over The Dark Man. Hij heeft Emily een brief gestuurd waarin hij haar vraagt hem vooral niet op te komen zoeken. En dus huurt ze detective Edward Carnby in en gaan ze samen naar Derceto om te kijken hoe het met haar oom gaat. Derceto heeft nogal een eigenaardige reputatie. Het schijnt namelijk dat de patiënten daar niet de enigen zijn die ze niet helemaal meer op een rijtje hebben.
Voordat je aan je onderzoek begint moet je nog kiezen met welk van de twee personages je wilt spelen. Ga je voor detective Carnby, die gespeeld wordt door David Harbour (Stranger Things), of voor Emily Hartwood, die gespeeld wordt door Jodie Comer (Killing Eve)?
Voor de gameplay maakt het niet zoveel uit welke van de twee personages je kiest. Zowel Carnby als Emily hebben dezelfde wapens en geen skills die ze van elkaar onderscheidt. Je speelt beide keren door hetzelfde verhaal met dezelfde puzzels. Alleen de dialogen met personeel en patiënten van Derceto verschillen enigszins. Oh, en ook de collectibles zijn anders. Als je alle collectibles wilt verzamelen, dan moet je met beide personages door het verhaal heen.
Dit is overigens geen straf hoor, want beide personages zijn uitstekend ingesproken. Daarnaast hebben zowel Edward als Emily hun eigen duistere geheimen, en als je goed je best doet kun je die gedurende de game ook ontdekken.
Tijd voor medicatie
Qua gameplay is Alone in the Dark een mix van onderzoeken, voorwerpen zoeken, puzzels oplossen en combat. Je loopt door het grote landhuis Derceto, onderzoekt een kamer, praat met een medewerker of een patiënt en ineens verandert de ruimte waar je je in bevindt. De boel staat in de fik of onder water en er lopen allerlei vreemde monsters rond. Net zo snel als het begon is het ook weer afgelopen en ben je weer terug in Derceto.
Op andere momenten is het voorspelbaarder. Dan heb je net een puzzel opgelost en loop je door een portaal en dan ben je ook ineens ergens totaal anders. Deze gebieden zijn de delen van de game waar je meer combat georiënteerd bezig bent.
Deze mix van realiteit en waanzin is erg tof en draagt bij aan de sfeer. Je personage gaat steeds meer twijfelen aan zichzelf en ook jij als speler wordt meer en meer de game ingezogen omdat je toch wel erg benieuwd bent naar wat er in vredesnaam aan de hand is in dit landhuis.
Die puzzels zijn over het algemeen goed te doen. Soms zijn ze wat cryptisch en moet je echt even goed nadenken of een kamer of document goed uitpluizen, maar eigenlijk altijd kom je er wel uit. Puzzels bestaan vooral uit het openen van sloten, of van die schuifpuzzels waarbij je een plaatje moet vormen. Eén keer heb ik echt flink vastgezeten. Achteraf wist ik de oplossing ook wel, alleen voerde ik deze verkeerd in. Tja, dan kom je ook niet verder.
Uitstekend acteerwerk
Ik vertelde al dat de hoofdrollen in Alone in the Dark gespeeld worden door David Harbour en Jodie Comer. Grote namen, maar dat levert dan ook goede prestaties op. Carnby en Hartwood worden ontzettend geloofwaardig neergezet. De rest van de cast is minder bekend, maar niet minder overtuigend. Hoewel de dialecten uit het zuiden van de VS er hier en daar wat dik bovenop liggen, zijn de rest van de personages geloofwaardig en prima voor elkaar.
Datzelfde geldt trouwens ook voor de muziek en de geluidseffecten. Ontspannen, jazzy geluiden worden afgewisseld met duisterder en spannendere muziek tijdens de actiesegmenten. Geluidseffecten, zoals deuren die krakend opengaan, pistoolschoten, kluissloten die openklikken, het is allemaal erg goed voor elkaar.
Grafisch is de game wat wisselend. Aan de ene kant heb je ontzettend mooie omgevingen waar met lichtinval ontzettend sfeervolle plaatjes geschoten kunnen worden. Aan de andere kant zijn er weer omgevingen die er veel kaler en minder stijlvol uitzien. Personages zien er goed uit, maar hebben wel een licht cartoony stijltje over zich. Het ziet er allemaal echt wel goed uit, maar het is niet het allermooiste dat je ooit hebt gezien.
Verbeterpunten
Goed, het verhaal is dus tof, personages zijn overtuigend, grafisch is het goed en ook het geluid is dik voor elkaar. Desondanks zijn er ook nog wel puntjes van kritiek op de game te vinden. Zo is de boel bijvoorbeeld niet altijd even stabiel. Ik heb meerdere keren gehad dat de game gewoon crashte en ik hem opnieuw op moest starten en daarmee ook stukken opnieuw moest spelen. Er worden regelmatig saves gemaakt, dus echt een groot probleem is dat niet, maar het is wel slordig en moet zeker nog aangepakt worden.
In combat gebeurde het ook regelmatig dat ik al twee schoten had gelost voordat het geluid zich dat ook realiseerde. Pistoolschoten die nog klinken als het monster al neer is. Niet gamebreaking, maar ook hier moet nog wel even naar gekeken worden.
En laten we het dan ook nog even over de combat zelf hebben. De game is op zijn best als je aan het onderzoeken bent, al puzzelend van realiteit naar nachtmerrie overschakelend en jezelf afvragend wat er nou aan de hand is. De combat voelt in dit geheel niet passend en voelt sowieso niet heel lekker. Vijanden kunnen je stunlocken en vervolgens in no time doden. Het bewegen, richten en schieten voelt clunky. Het had beter gepast als je in plaats van vechten met vijanden je had moeten ontsnappen door puzzels op te lossen en de monsters hierdoor gevangen te zetten ofzo. Maar goed, het zit er in en het hoeft gelukkig ook niet heel veel, maar dit had zeker beter gekund.
Als laatste wil ik nog even terugkomen op het verhaal, want hoewel het zeker in het begin van de game ontzettend leuk in elkaar zit vond ik de boel op het eind wel behoorlijk afzwakken. Alsof het wat afgeraffeld was. Dit had beter of in elk geval anders opgelost kunnen worden.
Conclusie
Alone in the Dark is een ontzettend toffe en verhaalgedreven ervaring. De mix van puzzelen, dingen onderzoeken en het heen weer geslingerd worden tussen realiteit en nachtmerrie is een ontzettend leuke ervaring. Grafisch ziet de game er goed uit, maar vooral het acteerwerk achter de personages steelt de show.
Helaas is de game technisch niet altijd even goed voor elkaar met geluid dat soms achterblijft, clunky combat en zelfs een crash af en toe.
Toch kan ik de game wel aanbevelen. Ik heb me erg vermaakt in het gekkenhuis Derceto met al zijn kleurrijke personages en puzzels. Hou je wel van een beetje griezelen en puzzelen? Dan ga je Alone in the Dark zeker wel leuk vinden.
