Hoe verhoudt het tweede deel van Alan Wake zich tot de eerste die 13 jaar geleden uit kwam? En wat heb jij aan de New Game+ modus die een paar weken terug is uitgekomen? Lees het in de review (van de game en van de modus).
In een langverwachte zet van Remedy Entertainment, betreedt Alan Wake 2 na 13 jaar het toneel (vrij letterlijk op een gegeven moment), beladen met beloften van een meeslepende ervaring. De eerste stap in Alan Wake 2 voelt als een soort nostalgische omhelzing, want de game neemt ons terug naar de omgevingen van Bright Falls uit het eerste deel. Voor degenen die het origineel uit 2010 hebben gespeeld, roept deze omgeving onmiddellijk een golf van herinneringen op. Hier begint het verhaal van Alan Wake 2, waar de protagonist, Alan Wake, gevangen zit in het sinistere The Dark Place.
Samen met het nieuwe hoofdpersonage, Saga Anderson, is Alan Wake 2 gelukkig een stuk toegankelijker voor nieuwkomers. Je hoeft dus niet per se Alan Wake 1 gespeeld te hebben om dit nieuwe verhaal te begrijpen. Dit tweede deel legt je vaak genoeg uit wat er allemaal is gebeurd en omdat Saga ook nog alles probeer te begrijpen, kan de nieuwe speler mee liften op de uitleg.
Van duister naar licht en weer terug
Saga Anderson en Alan Wake, onze twee hoofdpersonages, worden geconfronteerd met een realiteit die verstrikt zit in schaduwen en mysteries. Het is aan Saga om Alan te bevrijden uit de klauwen van The Dark Place, maar het verhaal gaat verder dan de standaard ‘red hem en alles is weer beter’.
De dynamiek tussen de personages, waarbij de speler wisselt tussen Saga en Alan, biedt niet alleen variatie in perspectief maar voegt ook diepte toe aan het narratieve aspect. Het interessante (en zelfs intrigerende) is echter dat het begrip van realiteit in deze game voortdurend verschuift, waardoor spelers zich op onbekend terrein bevinden, zelfs als ze denken te weten wat er gaande is. Dat is leuk, maar kan ook erg uitputtend zijn. Vooral verder in de game wordt het echt een wirwar aan gebeurtenissen die met de tijd klooien.
Traag, maar uitdagend
De gameplay van Alan Wake 2 is een mix van snelle spannende momenten en vrij traag op je eigen tempo zaken uitvogelen. Het merendeel van de tijd besteed je aan het verkennen van de wereld als Saga of Alan, op zoek naar aanwijzingen en antwoorden. Deze aanwijzingen worden op een creatieve manier ingezet om het verhaal voort te stuwen, waarbij Saga ze verzamelt op een prikbord in haar ‘Mind Place’. Het proces van het vinden van de juiste aanwijzingen en het trekken van conclusies is een leuke afwisseling, maar ook vertragend. Soms moét je iets in de Mind Place bekijken terwijl een object gewoon voor je neus ligt. Pas na het bezoeken van de Mind Place kan je dan verder met het verhaal.
De Mind Place is overigens wel echt indrukwekkend. Je hebt niet alleen een muur vol met aanwijzingen, maar ook interacties van personages als een soort ondervragingen en dat zijn intense gesprekken.
Net als in Alan Wake 1 bestaat het schieten uit licht schijnen en neerknallen. Het wordt echter wel snel een chaos als er meerdere enemies op je afkomen en je van vijand naar vijand moet richten. Daar is het schietmechanisme eigenlijk niet voor gemaakt. Herladen gaat te graag en de acties van het personage ook. Gelukkig heb je meerdere items waardoor je grotere groepen kunt aanvallen zoals een flashbang of signaallicht. Dat werkt wel beter, maar het kwam nog regelmatig voor (op moeilijkheidsgraad ‘normal’) dat groepen net te groot zijn om goed neer te kunnen maaien. Naarmate het verhaal vordert krijg je gelukkig wel grotere wapens en meer items tegen grote groepen Taken.
Daar zit echter een klein opmerking aan vast. Je kan namelijk manuscript pagina’s verzamelen om nieuwe upgrades van wapens te unlocken, maar dat is eigenlijk een overbodig systeem. Je verzamelt niet genoeg voor de grote upgrades en ze zijn ook niet superinteressant.
Een genot voor het oog en het oor
Alan Wake 2 tovert echt schitterende beelden op je scherm die de duistere sfeer van de game nog drukkender maken. De gezichten van de personages zijn erg goed vormgegeven (Bethesda, letten we op?), en de lichteffecten, zowel in lichte als donkere omgevingen, dragen bij aan de algehele pracht van het spel.
Op de Xbox kan je voor performance en quality kiezen voor de grafische pracht. Ik heb gekozen voor performance, want zo enorm veel verschil merkte ik niet tussen de modus en die van quality. De graphics blijven namelijk indrukwekkend qua hoeveelheid objecten en effecten. Dan vind ik 60fps net wat lekkerder werken.
Het grote verschil zit ‘m vooral in de resolutie van de game, maar ook de resolutie van de reflecties. Ik genoot meer van de game sub-4k en 60fps dan op 4k en 30fps.
Naast de visuele pracht onderscheidt Alan Wake 2 zich ook echt door een meeslepende audiovisuele ervaring. De creativiteit van de makers komt tot uiting in de setting, vooral tijdens een gedenkwaardige scène in een televisiestudio met het optreden van Old Gods of Asgard. De audiovisuele presentatie draagt bij aan het constante gevoel van bekeken worden en houdt spelers on edge.
Daar komt ook nog bij dat de game gebruik maakt van videomateriaal met echte acteurs. Dat was ooit heel awkward, maar we gaan steeds meer richting het punt waar dat minder storend wordt en juist veel bijdraagt aan de beleving.
Geen horror, wel thriller
Alan Wake 2 onderscheidt zich als een game die ontworpen is om spelers op het verkeerde been te zetten en constant te intrigeren. Veel mensen vragen of de game echt horror is, maar dat vind ik zelf van niet. Tuurlijk zitten er veel lugubere scènes tussen, maar de sfeer is er eentje van een psychologische thriller en niet zozeer horror. Er zijn helaas van die super gemaakte jumpscare momenten dat je een eng gezicht in beeld krijgt en een hard vervormd geluid. Dat zorgt bij mij niet voor jumpscares, maar wel voor ongemak. Over het algemeen zijn scènes namelijk stil en dan krijg je ineens zoiets in je beeld zonder dat het echt iets toevoegt.
New Game+
De reden dat we nu de review op de website hebben staan is omdat we nu gelijk NewGame+ mee kunnen nemen genaamd ‘’The Final Draft’’ (waar we een code voor hebben ontvangen van de uitgever). Die voegt een nieuw einde toe en dat is best wel ingrijpend voor een game als Alan Wake die zo teert op het verhaal. Het nieuwe einde geeft ook een stuk meer voldoening eerlijk gezegd.
Het is vrij heftig om het verhaal weer door te moeten om dat nieuwe einde te bekijken (dus je ook gewoon op YouTube kijken als je wilt), maar het is eigenlijk wel leuk om met je nieuwe kennis de game nog eens te doorlopen. Je hebt dan meer oog voor details en je weet wat er al aan komt, waardoor je ook kan zien welke details al vroeg werden weg gegeven.
Conclusie
Alan Wake 2 ontstijgt het eerste deel op elk vlak. De wereld is groter, het verhaal is veel indrukwekkender en de graphics zijn nu zo goed dat de sfeer nog beter is te voelen. De dynamiek van meerdere personages, de kwaliteit van voice acting en de vele soorten omgevingen zorgen voor een ervaring die je niet zo snel vergeet. Is de game dan perfect? Nee. Ik heb niet echt bugs ervaren, maar die grote groepen vijanden waren vaak frustrerend en de traagheid vind ik soms wel een dingetje. Ik heb de game onder de 20 uur weten te finishen maar het voelde eerlijk gezegd als 40 uur omdat het soms zo traag vordert. Hoewel het verhaal indrukwekkend is, wordt het allemaal op een gegeven moment ook wel echt moeilijk te volgen vind ik persoonlijk. Dan wordt er zo met dimensies geklooid, dat je de draad kwijt bent.
Onder aan de streep is de game steengoed en tilt het wat mij betreft het genre weer naar een hoger niveau. Niet alleen qua script, maar ook qua audiovisuele presentatie.
