Vandaag komt A Plague Tale: Requiem voor de Xbox uit. Weten de ontwikkelaars de hoge standaard te evenaren die met A Plague Tale: Innocence is neergezet. Je leest het in deze review.
A Plague Tale: Innocence was in 2019 één van de hoogtepunten die ik op de Xbox gespeeld heb. In mijn review schreef ik dat de game een fantastisch verhaal neer heeft weten te zetten. Niet in de minste plaats doordat de hoofdrolspelers, Hugo en Amicia, zo ontzettend goed neer zijn gezet. A Plague Tale: Innocence is een game die me bij is gebleven. Niet vanwege de gameplay, maar vanwege de sfeer en het verhaal. Overigens was ik uiteraard niet de enige die onder de indruk was. Met Innocence wisten de ontwikkelaars de meest felbegeerde award uit de gamesindustrie binnen te slepen: de XBNL-‘Ik Hang Aan Je Lippen’- award. In deze spoilervrije review kun je lezen of ik over het vervolg ook zo te spreken ben. Mocht je het eerste deel nog niet gespeeld hebben dan raad ik je aan deze review niet verder te lezen.
Ijzersterk
Laat ik maar direct met de deur in huis vallen. A Plague Tale: Requiem is een verhalend meesterwerk. In Requiem volgen we het leven van Amicia en Hugo, de hoofdrolspelers die je van het eerste deel kent. Amicia en Hugo zijn op de vlucht en hebben een door ratten geplaagd en verwoest land achter zich gelaten. Samen trekken zij zuidwaarts. Hugo en Amicia willen een nieuw leven opbouwen, maar hebben nog steeds met Hugo’s vloek te dealen. In Requiem volg je hun gezamenlijke lijdensweg, met als ultieme doel om een manier te vinden om Hugo te genezen. En natuurlijk voor eens en altijd met de rattenplaag af te rekenen.
Er zijn een aantal dingen die maken dat Requiem qua verhaalvertelling, in ieder geval bij mij, zo goed in de smaak valt. In de eerste plaats de band tussen Hugo en Amicia. De sterke band tussen broer en zus. Als speler wordt je deelgenoot van hun gesprekken en mee gesleurd in hun vlucht. Je leert hun angsten kennen, de liefde die ze voor elkaar voelen, maar ook de onmacht en boosheid. Hugo die zijn zus niet wil belasten. Amicia die als tiener in een rol gesleurd wordt waar ze eigenlijk ook niet op zit te wachten. De relatie tussen de twee wordt direct sterk neergezet.
Requiem kent één van de beste openingsscenes in video games die ik afgelopen jaren heb gespeeld. Hugo en Amicia die verstoppertje spelen en langs sfeervolle Franse kabbelende beekjes rennen. Een prachtig decor, gevuld met alledaagse herkenbare broer-zus dialogen. Tegelijkertijd voel je als speler de onheil in de lucht hangen. In een split-second zakt de illusie van vrijheid-blijheid in elkaar en verandert de mooie setting in een grauwe en onveilige wereld. Deze abrupte wisselingen kenmerken de game en weten mij als speler telkens op het puntje van mijn stoel te brengen.
De sterke verhaalvertelling wordt door uitstekende voice-acting ondersteund. Hugo en Amicia zijn goed vertolkt, maar ook de andere belangrijke characters zijn goed ingesproken. De stemmen passen bij de personages, de toon van de dialogen bij de emoties.
Het verhaal zelf is verder goed neergezet. Als speler zul je merken dat je voortdurend bewust bent van de achtergrond van de hoofdrolspelers en waarom je met hen bepaalde plekken bezoekt. De vloek die Hugo beheerst staat centraal en het is fascinerend om gaandeweg hierover meer te weten te komen. Er is een voortdurende verbondenheid met het verhaal, iets wat ook bij de beste verhalende games niet altijd vanzelfsprekend is. Wat er met Hugo aan de hand is en hoe het opgelost moet worden staat centraal, en als speler voel je die urgentie.
De sfeer spat van je beeldscherm
Het oog wil uiteraard ook wat en in Requiem komen de pixel fanaten goed aan hun trekken.
De werelden in Requiem zien er prachtig uit. De steden en dorpen waar je langs komt zijn enorm gedetailleerd. De ontwikkelaars hebben flink uitgepakt. Kastelen, pleintjes, bergen, beekjes. Het fictieve Franse landschap schittert in volle glorie.
De vormgeving doet absoluut iets met de sfeer die je als speler zult ervaren. Ook de belichting is mooi verwerkt. Het hele palet van ochtendzon tot schemering komt voorbij, en natuurlijk het kleurrijke Franse landschap.
De omgevingen zijn mooi weergegeven, maar niet alles is tot in de details uitgewerkt. Kom je als speler langs pleintjes en bekijk je even rustig de nonnen die in het hoekje staan, dan zal je opvallen dat het er minder fraai uitziet. Dat geldt eigenlijk voor vrijwel alle characters die je tegenkomt en die enkel een rol als voorbijganger hebben. Op deze momenten voelt de game wat outdated aan. Datzelfde geldt voor de ratten. Natuurlijk is het indrukwekkend als er duizenden ratten uit de muren komen gesprongen, maar uiteindelijk blijken het vooral zwarte vlekjes met lichtgevende ogen te zijn. Dat is overigens net zo onprettig als dat het klinkt. Waar de ontwikkelaars dat wel weer overduidelijk veel tijd en aandacht in gestoken hebben is het weergeven van de rattendoorbraken. De destructie die zichtbaar wordt wanneer er weer duizenden uit een plafond komen is gewoonweg briljant. Enviromental destructions 2.0.
Weinig vernieuwing en geen uitdaging
Hoezeer ik ook over het verhaal en de mooie omgevingen te spreken ben, de gamer in mij wil natuurlijk ook enigszins uitgedaagd worden. En helaas is een uitdaging in A Plague Tale: Requiem ver te zoeken.
De gameplay bestaat voornamelijk uit puzzelen: hoe kom ik van A naar B, zonder dat de ratten me opvreten? Daarnaast kent de game enkele combatmechanics en wordt er ook nu weer een beroep op je stealth skills gedaan. Het is het echter allemaal ‘net niet’.
Op geen enkel vlak laat de game gameplay-wise vernieuwing zien. In Requiem ben je opnieuw veel bezig met ratten ontwijken. Hoe? Door fakkels en hooibalen aan te steken, net als in het eerste deel. Zijn er geen ratten dan zijn er wel soldaten die jou willen pakken. Hoe pak je die aan? Met de welbekende slingshot en de effecten die je daarvoor gaandeweg vrijspeelt. Ik moet bekennen dat ik hierover enigszins teleurgesteld ben. Mede omdat de puzzelelementen in de game eveneens vergelijkbaar zijn.
De puzzels zijn niet veel meer dan een weg vinden om voorbij een obstakel te komen. Dus kun je de ratten niet met licht bestrijden? Wat in jouw omgeving kun je dan veranderen zodat je er langs kunt. Meestal zijn er wielen waar je aan moet draaien. Of met je slingshot een kabel losschieten, waardoor er ergens een brug ontstaat. Wanneer je als speler even niet ziet in welke richting je de oplossing moet zoeken dan ontstaat er meestal een dialoog, waardoor je de goede richting in geduwd wordt. De game kent simpelweg qua gameplay geen tot zeer weinig uitdaging. Dat is jammer voor diegenen die hopen op een meer action-adventure ervaring.
Na meer dan 10 uur spelen heb ik bijna het einde van de game in zicht. Hoewel de kritieken van het eerste deel ook voor Requiem gelden, heb ik met Requiem opnieuw een fantastische tijd. De liefhebbers van verhalende games kan ik zonder enige twijfel Requiem aanraden om te spelen. Twijfel je? Geef het dan alsnog een kans, want de game is vanaf vandaag tevens in de Xbox Game Pass te spelen.
Conclusie
De ontwikkelaars van A Plague Tale: Requiem weten een waardig vervolg uit te brengen. Met Requiem weten zij een zeer indringend verhaal neer te zetten, ondersteund door top notch voice-acting, sterke dialogen en prachtige werelden. Helaas weet de gameplay zelf weinig uitdaging te bieden. De magie van de stealth en puzzel gameplay is er wel wat van af, mede doordat de game ten opzichte van het eerste deel weinig vernieuwing laat zien. Dat zal echter de liefhebbers van sterk verhaalgedreven games koud laten. Want qua verhaalvertelling weten de ontwikkelaars van Asobo zich met de grote AAA games te meten.
