Na eventjes geduld is er nu eindelijk een vervolg op de intens spannende horrorgame Outlast. Maar of ik hier nou zo op zat te wachten…
Toen de aftiteling van Outlast in beeld kwam was ik opgelucht. Opgelucht dat ik nooit meer naar die griezelige plek hoef waar iedereen mijn leven tot een hel maakte. Opgelucht dat ik eindelijk weer een schone onderbroek aan kon doen. Helaas was dat gevoel van korte duur en ben ik inmiddels alweer verzeild geraakt in een nieuw avontuur in de gruwelijke wereld van Outlast 2. Oh en voor je gaat lezen, zet onderstaand muziekje aan :-).
Religieuze boerderij
In Outlast 2 hebben de gasten bij Red Barrel Studios de claustrofobische setting van het gekkenhuis ingeruild voor een meer open wereld en een vrijere setting. Deeltje 2 speelt zich af in een afgelegen gehucht in de Amerikaanse staat Arizona. Denk daarbij aan woestijn, maisvelden en moordlustige boeren. De game is een stuk groter dan zijn voorganger en dat is te merken. Daarnaast ziet het er allemaal weer prima uit, ondanks dat je eigenlijk bijna niks ziet in die pikzwarte duisternis.
Je kruipt dit keer in de huid van cameraman Blake Langermann, die samen met zijn vrouw Lynn op onderzoek uit is naar de mysterieuze moord op Jane Doe. Met een helikopter vertrek je naar het plaats delict om wat meer helderheid in deze zaak te krijgen. Dit loopt alleen niet helemaal volgens plan (surprise!) en je komt terecht in een enorm boerendorp vol met religieuze mafkezen die ervan overtuigd zijn dat het einde van de wereld in zicht is. En zoals je al kunt raden ben jij nou niet bepaald welkom daar…
De game begint vrijwel meteen en de mensen bij Red Barrels hebben ervoor gezorgd dat je nooit lang op dezelfde plek blijft hangen. Door continu vijanden om je heen te laten verschijnen ben je eigenlijk altijd op de vlucht. En naast het rennen moet je eigenlijk nog de moord op Jane Doe op lossen én je vrouw redden. Wat een nacht…
Tikkeltje vernieuwing en teleurstellende gameplay
In Outlast 2 kun je, net zoals in deel 1, je niet verweren tegen de monsters die in dit gehucht rondlopen. Je mag weer van oudsher als een idioot wegrennen en je net zolang verstoppen tot de kust weer redelijk veilig is. Nu is dit, ondanks je nachtvisie, in het donker toch nog behoorlijk lastig te zien, maar daar is nu een handigheidje voor ontwikkeld. Op je camcorder zit namelijk een soort geluidsdetector. Deze kun je aanzetten, ten koste van extra batterijleven, en vervolgens zie je door middel van 2 balkjes hoeveel geluid er om je heen is en hoe hard het geluid is. Zodoende kun je dus, ook in het donker, beter achterhalen waar de vijanden zich bevinden en hierop inspelen. Erg handig, maar veel gebruiken kun je het niet. Je batterijen gaan namelijk onwijs snel leeg…
Helaas werkt het rennen en verstoppen niet altijd even lekker. Het gebeurt namelijk regelmatig dat vijanden vlak voor je spawnen en dan mag je dus van geluk spreken als je in een paar seconden nog net een verstopplek weet te vinden. Als dit je niet lukt word je dus gedwongen om als een malle weg te rennen. Helaas is dit vaak als een kip zonder kop. Aangezien de levels een stuk minder linear zijn dan in deel 1 is het vaak onduidelijk waar je nou eigenlijk naartoe moet. En dan eindigen dit soort scenario’s al gauw tot een gruwelijke dood.
https://www.youtube.com/watch?v=AjPaQa66C5I
Hoogtepunten zijn er ook
Het is overigens niet alleen maar narigheid. Er zijn ook erg leuke en spannende momenten. Zoals het onderduiken in het water, je kunt je nu verstoppen door onder water te duiken en je adem in te houden. Samen met Blake hou je in de gaten of je vijand al vertrokken is en of het weer veilig is om boven water te komen. Daarnaast zijn er behoorlijk wat uitgestrekte maïsvelden die goed zijn uitgewerkt. Op het moment dat jij je er in één bevindt zie je niks anders dan de maïsplanten die boven jouw uitkomen en ben je volledig afhankelijk van de geluidsdetectie op je camera. Erg zenuwslopend dus!
Verder is de setting in deze game zeker de moeite waard. Als je deel 1 gespeeld hebt weet je dat de makers hiervan niet zo moeilijk doen over het laten zien van behoorlijk wat bloed en gruwelijke beelden. Ook in deel 2 is dat weer zo. Zo is het mij al een aantal keer voorgekomen dat mijn edele delen er door een maffe boer in één klap van af gehakt werden.
Choqueren kunnen ze dus wel bij Red Barrels. Helaas gaat dit gepaard met het feit dat je je laadscherm van deze game behoorlijk vaak gaat tegenkomen. Je gaat nou eenmaal echt fucking vaak dood. Tuurlijk, wat verwacht je van zo’n game? Niet meer dan logisch. Maar helaas is het zo dat het meestal niet eens jouw schuld is… Zoals ik al eerder zei heb je vaak te weinig tijd om een verstopplek te vinden doordat vijanden voor je spawnen en heb je vaak geen idee waar je naartoe moet.
Daarnaast liggen de checkpoints in de game behoorlijk ver uit elkaar. Waardoor je dus, zodra je doodgaat, een heel stuk opnieuw moet doen. Een keertje is niet erg natuurlijk. Maar 3 keer hetzelfde stuk afleggen haalt je toch wel behoorlijk uit die ervaring en de game verandert dan ook van spannend en intens naar uitermate irriterend. Het zorgt er ook voor dat de game redelijk herhalend voelt en dat is zonde. Ze hebben bij Red Barrels namelijk erg hun best gedaan om je helemaal mee te slepen in de setting die Outlast 2 biedt.
Zoek de duivel in jezelf
Het verhaal van Outlast 2 is kortgezegd gewoon lekker. Lekker bruut vooral. De boeren in het mooie Arizona geloven bijna allemaal in God en zijn ervan overtuigd dat de wereld ten onder gaat. Gelukkig arriveert jouw vrouw in dit prachtige stadje, de inwoners hebben namelijk behoorlijk snode plannen met haar. Aan jou natuurlijk de taak om haar te vinden en te bevrijden.
De diverse nieuwe karakters in Outlast 2 zijn leuk bedacht en goed uitgewerkt. Ze bieden allemaal een goede toevoeging aan de game en zorgen net even voor wat meer realisme in het hele verhaal. Je zult je na een tijdje dan ook goed inleven in Blake en geen moment meer kunnen wachten om te achterhalen wat er nou allemaal gebeurt in dit gehucht en vooral waarom het gebeurt.
Conclusie
Outlast 2 is een prima vervolg. Ze hebben bij Red Barrels geluisterd naar de kritiek en hier goed op ingespeeld. Het verhaal is intrigerend en wreed en ik ben nog steeds in shock van de bizarre executies. Verder voelt de game als vanouds en zul je de controls snel weer onder de knie hebben. De omgevingen zien er prima uit en nemen je lekker mee in het verhaal. Ik zat regelmatig op het puntje van mijn stoel en was continu op mijn hoede, wat dat betreft herleefde ik echt wel het gevoel van deel 1.
Helaas moet ik wel toegeven dat ze bij Red Barrels misschien nét even iets te hard van stapel zijn gelopen. De game is te groot en je zult vaak als een kip zonder kop door de omgevingen lopen wachtend tot je weer op wrede wijze vermoord wordt. Je gaat vaak dood en de ver uit elkaar liggende checkpoint zorgen ervoor dat je weer keihard uit de game wordt getrokken. Daarnaast mis ik toch wel het claustrofobische gevoel wat ik had bij Outlast. Al met al duurt de game zo’n 10 uurtjes en dan ben je er ook wel goed klaar mee. Ik ben in ieder geval blij dat ik het gehad heb. Nu jouw beurt, als je durft!?
