Natuurlijk kennen we de vroegere Fight Night boksers en de WWE showworstelaars in gameversie maar echt veel meer is er niet. Zeker niet voor current gen. UFC 2 is voor de liefhebbers van dit genre dus een welkome nieuweling. Maar is het ook wat?
Het lastige bij vechtsportgames is dat ze vaak wat stuntelig overkomen. Terwijl de real life strijders met vloeiende bewegingen de tegenstander proberen neer te halen, zijn de gepixelde versies meestal wat houteriger. In UFC 2 valt mij dat reuze mee. Er is echt wel moeite gedaan om al die verschillende grepen en trappen goed en soepel in beeld te brengen. Maar goed, laten we bij het begin beginnen.
Technieken
UFC draait allemaal om de Ultimate Fighting Championship. De UFC is de grootste Mixed Martial Arts organisatie in de wereld. Die beschrijving geeft al iets aan. In deze sport brengt men sportlieden van verschillende disciplines bij elkaar in de ring. Zo hebben we judoka’s, boksers, worstelaars, kortom we zien uit elke vechtsport wel atleten die uiteindelijk de MMA zijn gaan beoefenen. Als je dit weet, dan snap je ook dat de technieken die je ziet in deze sport veelzijdig zijn. Er zijn judoworpen en rechtse hoeken, verwurgingen en karatetrappen. Dit maakt ook gelijk dat je UFC 2 niet zomaar kan gaan spelen zonder enige voorkennis van de Engelstalige termen van al deze technieken. Heb je die kennis namelijk niet, dan zijn veel van de termen die je in beeld ziet totale abracadabra voor je. Daarin zit ook gelijk het eerste kritiekpunt op de game, er is bijna geen uitleg, geen tutorial en eigenlijk, om de sport en de game te begrijpen, is die wel zeer nodig. Heb je die kennis wel, dan zal je veel makkelijker in de game rollen. Termen als grapling, submission, top mount zie je veelvuldig op je scherm verschijnen en het is dus raadzaam om, als je ze niet kent, deze termen te snappen en kennen.
Met de kennis van al deze technieken in je brein, kan je starten met de strijd. Laat ik beginnen met simpelweg een wedstrijd, een quick game, tussen bekende MMA vechters en kijken of EA Sports de sfeer van zo’n wedstrijd kan overbrengen. Om daar gelijk antwoord op te geven, ja, dat doen ze. Van met veel kabaal presenterende speakers tot aan knipogende ringbabes, het zit er in. Het commentaar is levendig en meestal to the point. De fighters zien er grafisch zeer realistisch uit en de game neemt je lekker mee in het spektakel wat zo’n UFC gevecht is. Grafisch kan je UFC dan ook best een kunststukje noemen. De slierten bloed die bij een welgeplaatste trap uit iemand gezicht vliegen en vervolgens op de vloer vlekken achterlaten zijn zeer realistisch en zullen bij de MMA fans kreten van blijdschap veroorzaken.
Het veranderen van een gaaf gezicht aan het begin van de wedstrijd naar een zwaar gehavende kop met sneeën en blauwe plekken is zeer goed gedaan. De physics van de game zijn gewoon subliem. Een trap tegen de zijkant van je hoofd maakt dat er een anatomisch kloppende reactie te zien is van dat hoofd, tot aan het knallen tegen de vloer toe.
Gameplay
Dit alles is natuurlijk erg mooi om naar te kijken maar belangrijker nog is de gameplay. Hoe ‘voelt’ het voor een speler om zo’n gevecht te voeren. Ervaar je de spanning en concentratie van het gevecht of voelt het allemaal erg mechanisch aan. Helemaal vloeiend voelt het niet. Wat belangrijk is voor een vechtgame is actie en reactie. Daarin schiet UFC 2 soms wel iets tekort. Het voelt alsof je altijd net iets te laat bent en je speler in beeld altijd een milliseconde later reageert op de controller input. Dat is best lastig want je tegenstander afweren kan eigenlijk alleen als je in die milliseconde kan anticiperen op die tegenstander. Daarin was ik in het begin altijd te laat en de treffers die wel hard aankwamen waren meer geluk dan dat het om daadwerkelijk snel reageren draaide. Dat gezegd hebbende is het niet zo dat hierdoor het spel onspeelbaar is, verre van dat. Als je kan leven met die kleine vertraging en leert daarop te anticiperen en er mee leert werken, dan zijn de mogelijkheden die je character heeft in het gevecht enorm. Je kan echt doelbewust kiezen om je te focussen op de judo bewegingen of om puur voor de slag en trap technieken te gaan. Het is een balans tussen aanval en verdediging, tussen actie en herstellen van die actie. Want eigenlijk draait het om dat laatste. Het strategisch om je tegenstander heen draaien en hem of haar te pakken op het moment dat de moeheid toeslaat. Elke tik of trap, elke greep of gooi, het kost energie. Na een actie zal je altijd even afstand moeten nemen om je energiebalk weer vol te laten worden. Doe je dat niet, dan is één welgemikte kick genoeg om je op de grond te krijgen. Voor een ervaren tegenstander is het dan een koud kunstje om je op de grond af te maken. Iets wat ik in online gevechten meerdere keren heb moeten ondergaan.
Bij het grondgevecht wordt je in beeld constant op de hoogte gehouden van de acties die je met je rechter pookje kan uitvoeren. Daarin komen al die termen die ik eerder genoemd heb naar voren. Dus leer die echt om te begrijpen wat een actie doet.
Ben je zo snel op de grond dat je iemand in een arm of headlock hebt gekregen, dan ontstaat er een nieuw scherm die ik persoonlijk wat onduidelijk vind. Ik heb ook een aantal keren goed moeten kijken en moest een beetje proberen voordat ik het begreep. Het scherm laat dan een figuur zien met in elke windhoek een vak. De bedoeling is dat als je daar iets in ziet bewegen, je direct met je rechterstick die kant op gaat. Na enkele van dit soort reactiecombo’s, komt de L van je linkerstick in beeld. Doe je die goed, en dat is lastig want het gaat zeer rap, dan is de actie geslaagd en zal je langzaam maar zeker een balk zien vollopen. Tijdens online games bepaalt de ander waar jij je rechterstick naar toe moet bewegen. De tegenstander ‘verdedigt’ op die wijze zichzelf.
Modes
Zoals in elke sportsgame is carrière maken altijd als mode aanwezig, zo ook in UFC 2. Je start met het maken van je vechter waarbij gameface tot de mogelijkheid behoort, je overlaadt hem of haar met spannende tattoos en je gaat trainen om via dat traject bij je eerste gevecht uit te komen. Van daaruit klim je richting de UFC en het kampioenschap. Eigenlijk niets geks en een heel bekend traject. Je start met wat trainingen waarin je kort, eigenlijk te kort want een echte stap voor stap tutorial was daar best handig geweest, uitleg krijgt over de verschillende aanvals- en verdedigingstechnieken. Daarna start je met een introwedstrijd en begint je klim naar het uiteindelijke UFC toernooi. Het aantal tegenstanders in de game is dan ook gigantisch. Men heeft bij EA meer dan 250 gelicenseerde atleten weten te strikken met ook twee Nederlandse MMA namen: Germaine de Randamie en de zwaargewicht Stefan Struve.
De carrièremodus is pittig waarbij de top bereiken niet alleen afhangt van hoeveel wedstrijden je wint. Er zit ook een realistisch tintje in de mode. Ontvang je in je weg naar de top te vaak klappen, dan gaat die schade tellen en wordt het teveel, dan kan je weleens verplicht met pensioen worden gestuurd. Dit onderdeel kan je niet uitzetten en daardoor is de kans dat je ooit de beste onderdelen van deze spelmode zal gaan spelen, kleiner geworden.
Zoals eigenlijk elke EA Sportsgame ontbreekt bij UFC 2 ook de Ultimate Team mode niet. Het is het bekende recept van pakketjes kaarten openen en daarmee je energie aanvullen of bepaalde technieken en eigenschappen opkrikken. De benodigde munten voor het kopen van pakketten verdien je in online wedstrijden.
De vooruitgang gaat hierom dan ook een stuk trager dan bij de carrière-stand. Win je veel online, dan komt het geld wel binnen. Maar ik heb dat niet als heel eenvoudig ervaren. Van de online potjes die ik binnen UT heb gespeeld heb ik er, zeggen en schrijven, nul gewonnen. Zo erg zelfs dat ik bij één wedstrijd binnen 20 seconden Knock Out was omdat ik was vergeten mijn energie op 100 te zetten. Dat online gaat trouwens best goed, van alle wedstrijden is er bij mij maar één keer een wedstrijd afgebroken door lag.
Daarnaast heeft UFC het live gedeelte, de Live Events. In Live Events voorspel je komende real live wedstrijden en kan je zien hoe goed jouw voorspellingen zijn ten opzichte van je vrienden. Doe je dat goed dan krijg je daar rewards voor. Ook is het mogelijk om zelf custom games aan te maken waarin jij precies bepaald met wie, waar en hoe je wedstrijden worden afgewerkt.
Dan is er nog de nieuwe Knockout mode. Die draait niet om een energiebalk die je zo vol mogelijk moet zien te houden maar veel meer om het aantal rake klappen die je uitdeelt of die je goed opvangt. Je speelt drie wedstrijden waarin je vijf hits kan verliezen. Het hele grappling deel, het gooien, vastgrijpen, werpen, afklemmen, dat zit er niet in. Het is puur kickboksen. De eerste die de vijf hits kwijt is, gaat neer. Deze mode is eigenlijk meer voor de ram- en knal-spelers die geen zin hebben in tactisch kijken, bewegen, zoeken naar het juiste moment.
Wat ik wel jammer vind is dat er, al zij het klein, toch weer een verdienmodel in de game zit. Bij Ultimate Teams weten we al hoe dat werkt, muntjes kopen om pakjes te openen. Goudgeld uitgeven om daarmee gebakken lucht in een game te kopen, zo zie ik dat tenminste. Daarnaast heeft UFC een aantal grote namen uit de sport niet standaard in de game zitten. Namen als Bruce Lee of Mike Tyson maar ook onze eigen Bas Rutten moet je erbij kopen. Ik begrijp echt met de beste wil van de wereld niet waarom dit door bedrijven zoals EA zo gedaan wordt. Waarschijnlijk omdat dit juist de namen zijn waarmee ze de pot nog even wat mee kunnen spekke, beetje jammer. Geef je kopers, je fans gewoon waar voor hun geld en knip niet dit soort kleine dingen uit je game om er vervolgens weer wat geld voor te vragen.
Conclusie
Uiteindelijk ben ik, zonder eigenlijk fan te zijn van deze sport, best enthousiast geworden en is het spelen erg leuk en best uitdagend. Zeker als je online met vrienden een paar potjes doet, dan voelt het zo bevredigend om je Xbox vriend met één gerichte trap tegen de grond te zien gaan terwijl het bloed uit zijn lippen spuit. Oei, klink ik nu erg barbaars? Zit er toch ergens stiekem een oermens in mij verborgen? Maar goed, de conclusie is dat de plussen bij deze game vele malen groter zijn dan de minnen. Het is zowel leuk om te zien (en dus als stream ook vermakelijk om te volgen) als te doen en de drive om beter te worden, hoger te komen, je vrienden tegen de mat te meppen, is erg aanwezig. Het is zo’n game die je een paar keer per week even gaat doen. Even een paar rondjes je agressie en bloeddorstigheid botvieren op het scherm.
