The Technomancer kwam eind juni uit en helaas ontvingen we drie weken later pas de reviewcopy. Dat mag de pret niet drukken, want we geven je alsnog een mening! Lees verder als je wilt weten of The Technomancer iets voor jou is (spoiler alert, waarschijnlijk niet).
Vorig jaar werd ik heel enthousiast van The Technomancer. Een soort vechtsysteem van Star Wars: The Force Unleashed, de setting is een beetje Mad Max meets Star Wars en het is een RPG. Wat kan er mis gaan? Nou, heel veel.
Het verhaal
Misschien is het verhaal nog wel het meest degelijke van dit spel, maar het is 2016 en ik verwacht gewoon wat meer. Het speelt zich allemaal af op Mars en door ‘The Turmoil’ heeft de planeet geen contact meer met Aarde. Mars is ondertussen gekoloniseerd door grote corporaties die het water beheren terwijl ze proberen te ontrafelen wie de Mysterious Powerful Ancestors zijn. De speler is een Technomancer, onderdeel van een ‘verheven’ groep met elektrische krachten en je werkt als soldaat voor één van de corporaties. By the way, je kan je eigen personage vormgeven aan het begin, maar ik heb nog nooit zo weinig keuze gezien (bijna net zo erg als The Division, paar gezichtjes, paar haarstijlen, that’s it).
Het verhaal is ook niet bijster interessant qua uitvoering. Er zijn echt allemaal spanningen tussen lagen van de bevolking en corporaties waar je misschien één keer van hoort in een filmpje aan het begin. Je begint met quests en je merkt al gelijk dat het je echt geen ene fuck boeit wat je moet gaan doen. Er zit zelfs een soort karma-systeem in, waar je goede dingen kunt doen en slechte dingen (moorden). Dit heeft echt minimale impact op het verhaal. Hooguit krijg je wat opmerkingen van companions en ze kunnen zelfs weggaan na bepaalde keuzes. Maar ja, diep van binnen boeit dat niet. Er is niet echt sprake van emotie.
Emotielevel Thunderbirds
In dit spel heb ik verder ook het gevoel dat je zelf maar even moet uitzoeken waar jij emotioneel verbonden aan wilt worden, als dat überhaupt kan. De gezichten en animaties van personen zijn echt van het niveau Thunderbirds van vroeger. Je raakt gewoon niet onder de indruk en het boeit eigenlijk gelijk niet meer wat ze zeggen. Je had dat bijvoorbeeld ook met Dragon Age 1 uit 2009, maar daar was het verhaal nog interessant. De stad is ook echt een statisch drama met 0 sfeer. Allemaal poppetjes op een plein en daar houdt het bij op.
The Technomancer heeft sowieso meer overeenkomsten met Dragon Age 1. Zo zijn er bijvoorbeeld ook companions en verschillende vechtstijlen. In tegenstelling tot Dragon Age, waar alles duidelijk is wat je moet doen in het verhaal, is het een regelrechte zooi in The Technomancer. Levels zijn een doolhof en je wordt constant heen en weer naar dingen gestuurd. Nu is de uitleg van een quest op zich prima, maar het boeit gewoon niet.
Er zit geen prikkel in het verhaal om het door te gaan spelen. Hierdoor haak je al snel af. Eerlijk gezegd had ik ook echt minstens vijf keer de neiging om het spel aan de kant te leggen, maar ik wilde er toch wat meer uren in pompen met de hoop dat het beter werd. Dat werd het niet.
Vechten voor je leven, zonder informatie
je hebt in The Technomancer drie soorten vechtstijlen en gezien het een RPG is, kan je in elke vechtstijl beter worden door er skillpoints aan toe te kennen. Voor mij was warrior de beste uitkomst, waar je met een staf rake klappen uitdeelt. Hiernaast heb je nog guardian (schild en zwaard) en rogue waar je met een dolk en pistool aan de gang gaat (want fuck it, laten we een pistool kiezen voor een rogue). Het vechtsysteem van de warrior is afgekeken van Star Wars The Force Unleashed en als het nou net zo goed was geïmplementeerd, dan was ik een gelukkig man. In plaats daarvan krijg je een staf en hooguit drie soorten aanvallen. Het gaat als volgt: aanvallen, rollen, aanvallen, ontwijken, rollen en aanvallen. Soort Dark Souls of The Witcher 3, maar dan onlogisch.
Er is een standaard aanval, een ‘disrupt’ aanval (waar je de tegenstander even kan desoriënteren om zijn aanval te breken) en een area-of-effect aanval waar je meerdere tegenstanders mee raakt. Allemaal leuk en aardig, maar de animaties zijn zo retetraag dat je soms niet eens aanvallen van tegenstanders kunt ontwijken en je kan soms alleen maar klappen incasseren. Dat werkt dus voor geen meter.
Op ‘normal’ ben je na drie klappen al dood, dus ik heb het op ‘easy’ gezet om überhaupt door het verhaal te komen. Nu denk je: ‘Je bent gewoon slecht in het spel’, maar niks is minder waar. In het verhaal gaan je health punten niet vooruit, ook al ga je levels omhoog. Er is hooguit de mogelijkheid om jouw eigen armor te upgraden (en te craften) zodat je meer kunt incasseren, maar ook dat lijkt soms niet te boeien. Je tegenstanders hebben ook geen level, dus waarom zit er überhaupt een level-systeem in? Hebben ze wel nagedacht met dit spel? Je eigen level heeft dus minimaal impact, hooguit op de items die je aan kunt doen om meer klappen te incasseren.
Items aanpassen en craften werkt op zich wel simpel, maar ook hier is het zo random waar je componenten vandaan haalt en hoe alles staat aangegeven. Gewoon gevalletje ‘net niet’.
Conclusie – Irritaties
Het is gewoon niet te geloven dat de game zo wordt uitgebracht terwijl je met één playthrough al ziet waar de technische mankementen zitten. Dit spel was leuk voor 2007 ofzo, maar anno 2016 is het niet genoeg.
Ik heb het dan nog niet eens over de graphics gehad die er oud uitzien of het geluid wat inspiratieloos aanvoelt. Mijn hoop was hoog, de setting sprak mij aan (cyberpunk is fantastisch) en het verhaal zag er op papier prima uit. De uitvoering was gewoon minder. Veel spelers vinden dit spel een vooruitgang ten opzichte van Mars Wars: Logs (soort van voorganger), maar die mening deel ik niet.
Natuurlijk zijn er zaken waar je rekening mee moet houden. Zo heeft de studio geen geld voor motion capture (pijnlijk duidelijk) en hadden ze misschien niet genoeg ontwikkeltijd. Toch kan ik dit soort zaken niet door de vingers zien. Het grijpt niet en het biedt mij alleen teleurstelling. Het idee was goed, de uitvoering niet.
