Review: Metal Gear Solid 5, van slecht naar magisch goed

Metal Gear Solid, één van mijn favoriete franchises! Als fan heb ik bijna alle delen gespeeld (alleen Metal Gear Acid niet gedaan) en daarom ben ik ook een bepaalde standaard van kwaliteit gewend van Hideo Kojima, de geestelijke vader van de franchise. Nu is het tijd voor deel 5, The Phantom Pain. Maar, is dit deel echt het epische slotstuk, of is het helaas toch niet geworden wat we gewend zijn van Kojima? 

Om even een beeld te schetsen, ik wacht al jaren op deel 5, want na MGS: Peace Walker had ik, dankzij het verhaal, heel wat vragen in mijn hoofd. De proloog genaamd MGS5: Ground Zeroes uit 2014 kon mij niet pakken zoals voorgaande delen. Je kreeg al wat meer vrijheid in je doen en laten en in hoe jij je missie wil voltooien. De basis bestond uit de mogelijkheid om op allerlei manieren bij je eindpunt te komen. Ditzelfde systeem zie je terug in Metal Gear Solid 5. Maar laten we niet te hard van stapel lopen, ik zal een kleine alinea voor je reserveren om het verhaal enigszins uit te leggen. Ik ga er namelijk van uit dat niet iedereen de voorgaande delen heeft gespeeld.

Het (spoilervrije) verhaal in het kort

Even voor de nieuwkomers van de franchise, je speelt met legendarische soldaat Big Boss, die ooit codenaam Naked Snake had toen hij nog voor de organisatie FOX werkte (speciale unit ‘Force Operation X’). Waarom is ‘Snake’ legendarisch? Hij heeft in zijn eentje een alternatieve versie van de Koude Oorlog tegengehouden en de relatie tussen Noord-Amerika en Rusland politiek gezond weten te houden, voor zover dat mogelijk was. Het offer was echter wel dat hij zijn mentor, The Boss, moest vermoorden en dat heeft hij de overheid van Noord-Amerika eigenlijk nooit vergeven. Even heel snel door de jaren 70 heen. Snake doodt iemand die toegang had tot veel geld (The Philosopher’s Legacy) en richt hiermee zijn eigen groep op ‘Les Militaires sans Frontières’ (soldaten zonder grenzen). Hij probeert met deze soldaten een andere soldatengroep uit Costa Rica te stoppen die bezig is met een prototype van een Metal Gear genaamd ‘Peace walker’ (MGS: Peace Walker). Een Metal Gear is een robot die een kernkop mee kan dragen en als raket kan lanceren. De filosofie van deze Metal Gear is ‘hoe meer kernwapendragers, des te groter de kans dat niemand een raket zal afvuren’, immers, als iedereen een kernwapen heeft, dan is het niet meer speciaal om er één te hebben en heeft iedereen een troef in handen. Dus eigenlijk, in een notendop, de Koude Oorlog in onze eigen geschiedenis, en dat is gelijk het mooie van Metal Gear Solid. Het is science-fiction gemixt met onze eigen geschiedenis, wat het geheel plausibel en geloofwaardig maakt. Nu begin je met Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain als de gewonde Big Boss, omdat negen jaar geleden jouw Mother Base ‘Outer Heaven’ kapot is gemaakt door de leider van XOF (omgekeerd FOX), Skull Face. Na een vrij indrukwekkende proloog van The Phantom Pain, ga je samen met Ocelot (een oude vijand, maar inmiddels een maatje) werken aan een nieuwe Mother Base en een eigen soldatengroep genaamd ‘Diamond Dogs’.

Verder zeg ik niks over het verhaal, want dat moet je zelf gaan ontdekken. Maar we komen hier wel gelijk bij mijn eerste hekelpunt van dit deel, het tempo van het verhaal in combinatie met de nieuwe gameplay stijl.

De gameplay in het kort

Voordat ik over mijn argument begin over dat ik Metal Gear Solid 5 als ‘slecht’ bestempelde aan het begin, leg ik je even uit hoe de gameplay van Metal Gear Solid 5 in elkaar steekt. Op deze manier snap je zo meteen veel beter waar mijn struikelpunten zitten. Er is in dit deel geen lineaire gameplay meer. Je wordt in een open wereld gegooid en al het missie- en menuwerk gaat nu via de iDroid. Dit is een soort personal digital assistant (PDA) waar de kaart staat aangegeven en wat je allemaal kan doen in de wereld. Je hebt missies voor het verhaal en zij-missies voor extra verdiensten of opties. Een voorbeeld van een zij-missie is dat je een soldaat moet extracten met het ‘Fulton-systeem’ (bekend van Ground Zeroes en Peace Walker) waarbij je ballonnen aan soldaten of objecten vastmaakt, ze de lucht in lanceert waar ze vervolgens door een vliegtuig worden opgehaald en bij jouw Mother Base worden gedropt. Dan kom ik gelijk op een ander nieuw element, de Mother Base.

Je hebt negen jaar in een coma gelegen en je wil jouw imperium opnieuw opbouwen via je eigen Mother Base. Je hebt dus geld, soldaten, techniek en research nodig. Dit kan je allemaal vergaren tijdens de missies. Als je genoeg ventjes via Fulton kan extracten, krijg je meer vulling op de Mother Base en kan je de soldaten ook aan het werk zetten. Je hebt allerlei verschillende sectoren waar ze actief kunnen zijn (Combat, Research and Development, Base Development Unit, Support Unit en Intel Team aan het begin, later komen er meer). Als je bijvoorbeeld Research and Development goed bemand hebt, dan levert dat jou meer opties op voor het geld wat je kan spenderen aan onderzoek. Het zit namelijk zo dat je allerlei wapens kan laten ontwikkelen en maken, dus er zit een soort progressie in de kwaliteit van de wapens. Een bijkomend voordeel hiervan is dat je zelf kan bepalen welke wapens meer kwaliteit verdienen en welke wapens je toch maar links laat liggen. Zelf ben ik van het spioneren dus daarom waren de betere gedempte wapens voor mij belangrijk om te onderzoeken. Maar onze oud-redacteur Domingo bijvoorbeeld, die vorige delen niet heeft gespeeld, maakt van Metal Gear Solid gewoon Rambo 5 en maait iedereen neer met luide wapens waar hij zijn geld in heeft geïnvesteerd. Het onderzoekgedeelte is dus een erg slim en intuïtief systeem en en aanpasbaar naar jouw stijl van gameplay.

Op de Mother Base zelf zijn zij-missies te doen en je kan je Mother Base ook een eigen kleurtje geven en je eigen embleem maken. De platformen liggen wel ver uit elkaar, dus krijg je een jeep om rond mee te rijden, maar dan duurt het nog wel een paar minuten. De platformen zijn ook te upgraden via het geld van de missies. Zo kunnen ze meer soldaten huisvesten, meer onderzoek of intel opleveren. Dit valt dan onder het kopje ‘Base development’. Kortom, pomp je meer geld in intel, krijg je meer informatie over soldaten op het strijdveld. Allemaal erg logisch. Via de missies stuit je op allerlei materialen die ook nodig zijn voor het ontwikkelen van betere platformen (denk aan bepaalde metalen, benzine, biomaterialen enz.). Zo blijf je tijdens je missies ook altijd alert op dingetjes die je nodig hebt voor de Mother Base. Het voegt dus echt wel een extra laag aan gameplay toe zonder irritant te worden of geforceerd. Hoewel, kleine sidenote, ik moest voor een bepaalde missie echt een extra basis aanmaken en dit moest via de server verlopen, maar die reageerde niet. Dus lag gelijk mijn game even stil om dat ik niet verder kon. Dat was wel geforceerd.

Verder ben ik benieuwd hoe Metal Gear Online hiermee aan de gang gaat. Ik heb namelijk al wel geprobeerd om mijn eigen basis te infiltreren alsof het een vijand is en dan merk je dat alle pijpen/schachten/objecten aan de muren van je Mother Base wel handig zijn om op te klimmen. Dat worden dus een paar pittige potjes in de toekomst!

De missies zelf

Zoals ik al zei kan je via de iDroid de missies selecteren. Maar hoe zitten de missies nou in elkaar? Je kan echt elke kant op die je wil met een missie. Je krijgt gewoon een einddoel gecommuniceerd via de radio en je kijkt maar even hoe je het doet. Wil je sluipen? Dat kan. Ga dan lekker op een afstandje zitten op een hoge rots en zorg alvast dat je iedereen hebt getagged via de verrekijker. Op deze manier ben je altijd op de hoogte wie er om je heen loopt als je in het kamp zit. Wil je iedereen neerknallen? Dat kan ook. Loop het kamp in en maai iedereen neer. Metal Gear Solid is natuurlijk een tactische spionage game, maar toch merk ik wel dat het soms makkelijker is om gewoon iedereen dood te knallen met headshots en dan alsnog veel punten krijgen aan het eind van de missies. Nog zo’n ding, punten van de missies. Als je jouw missie goed hebt volbracht, kan je ranks verdienen met S als hoogste rank. Ben je net zo goed als een ninja, kan je rank S verdienen. Heb je allerlei alarmen getriggered tijdens het zoeken van een persoon in een kamp? Dan verdien je minder punten en sowieso al geen S rank meer. Hoe hoger je rank, hoe meer geld je ook verdient en hoe meer ‘heroism’ je krijgt. Dat ‘heroism’ systeem is gewoon een bijkomende graadmeter over hoe goed je over het algemeen bent. Mijzelf kennende probeer ik altijd te sluipen en je krijgt echt wel alle gereedschap om dat ook te doen,maar in de praktijk krijg je gewoon te veel punten voor een niet-tactische aanpak, met als gevolg dat headshots maken te aantrekkelijk wordt.

Er zijn ook externe factoren bij een missie die een situatie kunnen veranderen. Zo heb je in Afghanistan van die zandstormen waardoor je zicht beperkt wordt, maar ook die van de vijand. De tijd stopt ook niet, waardoor je dus ineens gebruik kan maken van een ondergaande zon of juist een opkomende zon (hoewel dat niet bevorderlijk is voor het sluipen). De kunstmatige intelligentie van The Phantom Pain zit trouwens weer lekker in elkaar! De vijanden zijn soms misschien aan de domme kant als je voor hun neus ligt en zij zien je nog niet. Maar als het alarm afgaat, dan merk je echt wel dat jouw vijanden zich veel beter gaan organiseren en elkaar op de hoogte houden via de radio. Je hebt zelf ook allerlei outfits die je aan kan trekken om te camoufleren in de omgeving. Uiteraard is de bekende doos ook weer van de partij om onder te schuilen.

Dit keer heb je ook buddy’s en die zijn nog interessant ook! Je begint met je paard die jou overal snel ter plekke kan krijgen. Later krijg je steeds interessantere buddy’s die jou weer op hun manier kunnen helpen of bijdragen aan de missie. Ik ga hier niet uitgebreid verder op in, want dan haal ik weer het verrassingselement voor je weg. Wat je wel merkt is, hoe meer jij met een bepaalde buddy werkt, hoe meer je kan ontgrendelen qua onderzoeksitems voor je buddy. Zoals je op het plaatje hierboven ziet, heb je dus een ‘bond level’ met je buddy. Hoe hoger dat level is, hoe interessanter jouw buddy kan zijn.

Nu je deze zaken in je hoofd hebt en dus weet hoe anders de gameplay is, kunnen we over naar mijn hoofd argument en persoonlijke ontwikkeling in de game.

Hoe kan Metal Gear Solid 5 nou ‘slecht’ zijn?

Je leest het al in de titel, van ‘slecht naar magisch goed’, maar hoe kan het dan slecht beginnen? Dat komt door de 180 graden draai van de game ten opzichte van de vorige games. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zo’n conservatieve gamer die het liefst een franchise hetzelfde ziet blijven, maar The Phantom Pain viel vies tegen aan het begin. Je hebt namelijk een proloog als soort tutorial, maar hierna krijg je de complete vrijheid in wat je gaat doen. Dat is in vergelijking met de voorgaande games een groot verschil omdat je daar namelijk heel lineair door het spel gaat. Nu hoor ik vaker dat ‘vrijheid’ goed is in een game, maar voor Hideo Kojima games is dat anders, want het lineaire zorgt ervoor dat jij met je kop bij het verhaal blijft. Maar goed, The Phantom Pain moet het epische slotstuk zijn, dus ik ging aan de gang.

Na de proloog ging ik door met spelen en werd ik gelijk op positieve wijze geconfronteerd met een prachtige open wereld waar erg veel details aanwezig zijn. Je tot in de verte, de rotsen, planten, outposts, noem maar op, blijven zien en het ziet er goed uit. Al snel start ik een missie en krijg via de radio instructies. De missies moesten voor verhaal gaan zorgen, maar dit faalde aan het begin gigantisch vind ik. Dat je één of twee missies moet spelen om er in te komen qua gameplay, prima. Maar als het 8 à 9 uur aan missies duurt voordat je eindelijk een fragment van een verhaal krijgt, maakt mij ongerust. Is dit wel van Hideo Kojima? Speel ik een andere game? Is Metal Gear Solid er als merk gewoon op geplakt? Als fan maakte ik mij dus zorgen. Waar the fuck blijft het verhaal? Je snapt dus wel dat ik in het begin gewoon echt dacht ‘dit is slecht, dit is geen Metal Gear Solid’. Ik speelde met oogkleppen op, want wat mij niet opviel en wat ik eigenlijk niet wilde toegeven is dat het open wereld systeem met missies en zij-missies stiekem heel goed is uitgewerkt. Ik zag niet dat, naast het verhaal, het leuk is om soldaatjes te verzamelen en jouw persoonlijke Mother Base uit te breiden. Ik was te koppig om toe te geven dat het stiekem hartstikke leuk is om allerlei cassette tapes met jaren 80 hits te verzamelen tijdens de missies, zodat die ook worden afgespeeld op je Mother Base of in je helikopter (kan je instellen). Wat ik stiekem ook heel leuk vond, is DD, de hond met het ooglapje!

Afijn, de gameplay was dus best te behappen, maar als boze fan wilde ik nog steeds die Hideo Kojima magie zien die ik verwachtte. Via je iDroid kan je wel cassettebanden afspelen en dus extra stukken verhaal krijgen als je meer informatie wil, maar die bleven ook vrij oninteressant. Leuk dat de gameplay anders is, maar als er verder niet gepraat wordt over de Metal Gear onderwerpen zoals ik gewend ben, dan bekijken ze het maar. Gelukkig nam het spel de wending die ik wilde, het bracht verhaal.

De magie van Hideo Kojima

Het is eigenlijk een apart artikel waard, de magie van Hideo Kojima. Wat mijn collega Rob al ondervond tijdens het spelen, is dat fictie en onze eigen geschiedenis op een plausibele manier bij elkaar worden gebracht. Hideo Kojima krijgt het voor elkaar om bepaalde kritieken, gaten in onze historie die te pijnlijk zijn om te bespreken, nog even te benadrukken. Nu ik dus niet het hele verhaal aan je uitleggen op dit punt, maar ik ga mijn mede Metal Gear Solid fans wel gerust stellen. Het verhaal, en vooral het tempo van dit verhaal, wordt beter. Je ziet na 10-12 uur (!) eindelijk de personages die je wilt zien en het verhaal heeft het eindelijk over de dieper gelegen problemen van de situatie. Het negeert eindelijk niet meer de voorgaande negen jaren en wat daarvoor is gebeurd. Het snijdt taboes aan en het laat je onderdompelen in een politiek geladen conflict. Daar is dus de magie van Hideo Kojima! Nadat het tempo eindelijk hoger is geworden, zit ik gelijk lekkerder in mijn vel en ga ik met enthousiasme verder aan de gang met de missies die nu ook meer diepgang hebben dan enkel ‘onze klant wilt dat we hem extracten’ of ‘onze klant wilt dat hij dood is’. Eindelijk word ik niet meer aan het lijntje gehouden! De magie zit dus vooral in de combinatie van verhaal en nieuwe gameplay. Als er vanuit het verhaal meer reden wordt gegeven waarom je iets doet, dan worden de missies ook leuker en wordt het ook normaler om, in plaats van lineaire gameplay, zo te werk te gaan.

Conclusie

Ik weet het, nu lijkt mijn conclusie uit het niets te komen maar ik kan jullie verder niks vertellen over het verhaal, behalve dat het zo gefragmenteerd is en langt duurt voordat je eindelijk de magie merkt als fan van de franchise. Al met al is Metal Gear Solid 5 een erg geslaagde game. Na vijftig uur gameplay ben je nog zoet met het tweede hoofdstuk in het verhaal. Je Mother Base blijft leuk om te managen en Metal Gear Online is nog niet eens uit! Aan de grafische kant van dit spel is niks op aan te merken en verdient alleen maar lof. De cutscenes zijn erg mooi geregisseerd en zelfs beter dan voorgaande games. De muziek in dit spel, naast alle jaren 70 en 80 hits, is wederom ongekend goed. Het duurt enkel wat uurtjes voor de echte Metal Gear Solid fans voordat dit alles tezamen komt. De gameplay zelf houd je wel zoet, hoewel het soms herhalend kan zijn als het verhaal van een missie niet sterk genoeg is. De buddy’s houden het ook interessant en gezien een missie op vele manieren kan uitpakken, is het zo gek nog niet dat je later een missie over doet om zo meer punten te behalen dan de vorige keer dat je het deed.

Om een game zo groot als deze zo interessant te houden, is een hele prestatie. Van lineaire gameplay naar open wereld is niet voor elk spel weggelegd. Je ziet maar weinig dat een bepaalde franchise zo goed van stijl kan veranderen (we zagen dit eerder met The Witcher 3 al gebeuren). Wat extra knap is, is dat fans van de franchise niet teleurgesteld zullen worden en nieuwe spelers niet het gevoel krijgen dat ze iets missen. Backstory kan je gewoon krijgen via de cassette tapes en wie enkel de gameplay leuk vindt, kan gewoon doen wat hij of zij wil. Voor ieder wat wils!