Review: Ghost Recon Wildlands

Na de gesloten en de open beta was het afgelopen dinsdag dan eindelijk zover, Ghost Recon Wildlands kwam uit. De vraag die we nu veel krijgen luidt: “is het wat?”

Dinsdag kwam hij uit, tenminste officieel dan. In onze kleine kikkerlandje had de retail donderdagavond al besloten dat ze de disk versie wel konden gaan verkopen. Dit betekende dat ik hem zaterdag al volop aan het spelen was. Om de game kort in te leiden voor diegene die net onder een steen vandaan komt, Ghost Recon Wildlands draait om een team Special Forces, een drugsstaat en Operatie Kingslayer. Het speelt zich af in Bolivia, een land wat vooral uit hooglanden bestaat. Jij moet met je team het zeer wrede Mexicaanse drugskartel Santa Blanca onderuit gaan halen. Santa Blanca staat onder leiding van de sadistisch El Sueño en zijn kartel heeft de macht in Bolivia overgenomen, de politici, het leger, de rechterlijke macht, allen staan ze onder zijn leiding. De game heeft duidelijk wat inspiratie uit de film Secario (een groep die we ook in de game tegenkomen) uit 2015 gehaald. Voor mij was dit een game waar ik al een tijd naar uitkeek. Future Soldier heb ik grijs gespeeld en is voor mij één van de betere teambased multiplayers.

Hoe werkt het?

Dat onderuit halen van El Sueño bereik je door het ontmantelen van zijn organisatie. De cutscenes en video’s die dit uitleggen zijn zeer goed in elkaar gezet. Het trekt je het verhaal in. Het startpunt is de moord op een FBI infiltrant en de aanslag op een ambassade. Dit zorgt ervoor dat het Ghost Team naar Bolivia wordt ontboden.

Je start met het customizen van je character. Het maken van je Ghost is beperkt. Man of vrouw, een aantal gezichten, haarstijlen, baarden en klaar ben je. De kleding die je de Ghost kan aantrekken is wel uitgebreider. Het grappige daarvan is, dat je 6 presets kan maken (zoals in de banner) en je dus snel kan wisselen van outfit als de omgeving dat wenst. Het helpt verder geen moer en geeft je geen voordeel maar leuk is het wel.

In de single-player wordt je vergezeld door drie door de game bestuurde Ghost-kameraden die jij aanwijzingen kan geven. Je speelt vanuit een third-person perspectief maar zodra je je wapen richt, schakelt dit over naar first-person.

De game gaat van verhaalmissie naar verhaalmissie en na een aantal van die missies in een bepaald gebied is het de bedoeling dat je de onderbaas van dat gebied uitschakelt. Een onderbaas die de verantwoording over een stukje van de organisatie draagt. Het doel is om al die onderbazen uit te schakelen, daarna de 4 bazen van die onderbazen aan te pakken en uiteindelijk de baas der bazen, El Sueño, te elimineren. Elk gebied dat je betreedt heeft een ander verhaal en beslaat een ander deel van de organisatie.

Zo begin je bijvoorbeeld met uitschakelen het nogal enge, medisch geschoolde echtpaar El Polito en La Yuri die verantwoordelijk zijn voor het martelen van de eerdergenoemde FBI agent. Deze missie is voor de beta spelers al bekend want die heb je daarin al gespeeld. Wat vooral opvalt zijn de details in het verhaal. Zo hoor je audio-opnames, krijg je een briefing met alle details, ontdek je brieven en bewijsstukken en meer. Dit maakt dat je een beeld van je vijand krijgt en dat is in dit geval er één die behoorlijk creepy is. Om een voorbeeld te noemen, we horen bij de eerste missie El Polito en La Yuri in een gesprek dat draait om de stijve penis van een door hen vermoorde man en hoe opgewonden La Yuri hier van raakt.

Dat is dus het niveau van waanzinnigheid waar we in de game mee geconfronteerd worden. Het is allemaal zeer bruut en gewelddadig te noemen. Onderweg kom je overal opgehangen burgers tegen en er zijn veel begraafplaatsen met rouwende mensen. Religie is ook iets waar we constant mee te maken krijgen en dan vooral de verering van de dood in de vorm van Santa Muerte, een volksgeloof uit Mexico waarin de doden worden aanbeden en hen wordt gevraagd om gunsten. Overal zien we deze verering in de vorm van beelden en muurschilderingen terug.

Goed verhaal

Het verhaal zit zeer goed in elkaar. Je switcht van het gruwel echtpaar naar een in grote huizen wonende miljonairszoon en door naar een zoon die zijn criminele vader trots wil maken. Zo heeft elke baas zijn eigen verhaal, zijn eigen achtergrond. Maar hoe speelt deze nieuwste telg uit de Ubisoft familie nou? Want in alle elementen is dit een Ubisoft game. Het laat stukjes Far Cry en stukjes Splinter Cell zien. Het coveren, bewegen, de interactie met npc’s, de vele side missies, de dorpen, het is allemaal overduidelijk Ubisoft. Zeker de vele sidemissies voelen erg herkenbaar. Om xp te verzamelen, moet je side missions doen. Dat varieert van het stoppen van een convoy, het ondervragen van een belangrijk persoon, het stelen van een vliegtuig of het verdedigen van een bepaald station. Al is de setting totaal anders, het gevoel is hetzelfde. De missies zitten goed in elkaar en zijn ook met enige regelmaat behoorlijk lastig. Toch bekruipt mij de angst dat we hetzelfde gaan voelen als in elke andere Ubisoft game, het herhalen van die sidemissies gaat op een bepaald moment vervelend worden. Je merkt het na een paar dagen al als je voor de zoveelste keer een vliegtuig moet jatten. Ik heb nu al dat ik soms denk, laat maar even. Dat is niet handig want al die xp heb je wel nodig om je skills uit te breiden. Dit is toch een veeg teken, zeker in een game die zo groot is en vol zit met dit soort missies.

Je krijgt hierdoor de neiging om alleen maar verhaalmissies te doen en al die bijzaken links te laten liggen en dat zou niet moeten. Waarom is het zo ingewikkeld om variatie in de sidemissies te bouwen? Om daar, als is het maar klein, verhalen in te zetten die in het grotere geheel passen. Het lijkt niet ingewikkeld maar toch lijkt men bij Ubisoft telkens weer terug te grijpen naar de oude vertrouwde rij aan vaste opdrachten. Deze hebben in het grote plaatje wel een functie zoals het versterken van rebellen, maar dat blijft voor mij toch wat oppervlakkig. Alsof men eerst heeft verzonnen wat voor sidemissies er allemaal gemaakt moeten worden en er daarna nog even snel een aansluitende reden bij heeft gezocht. In mijn ogen zou men dat eigenlijk andersom moeten doen. Eerst de redenen, de verhalen, dan de manier waarop je dat voor elkaar krijgt. En dat nog eens veel gevarieerder dan nu.

Die skill tree is trouwens best uitgebreid. Je kan verschillende onderdelen verbeteren, van squad tot wapens. De wapens zijn ook weer een ander onderdeel en de customization van je wapen is best aardig uitgebreid voor het soort game wat Ghost Recon is te noemen. Ook deze onderdelen en nieuwe wapens vind je overal terug in weapon cases. Verder verzamel je nog extra punten op het gebied van voedsel, medicatie of technische knowhow. Deze zijn het wisselgeld om bepaalde skills te kunnen betalen. Maar ook daarin is teveel herhaling. Elke keer weer een GPS-tag in een olievat werpen, dat is meer een moeten dan een willen. Bij de co-op is dat nog lastiger want die punten worden per persoon uitgedeeld en niet als geheel aan de groep. Dat levert een wat vreemd effect op als je met je team zo’n tag plaatst want dat moet dan vier keer, ieder één. Eén ding weet je dan wel zeker, de rebellen krijgen vier gps-signalen uit hetzelfde object dus missen kunnen ze hem niet meer. Maar raar is het wel, dus haal dat eruit Ubi en maak er een teamtag van. Daarnaast kan je ook de aan jouw kant staande rebellen inschakelen door het vrijspelen van rebellenacties. Versterking in de vorm van het spotten van vijanden tot mortier aanvallen.

Ready? 3,2,1, shoot!

Ik had het al over het singleplayer deel. Als je in je eentje speelt, worden de andere drie Ghosts door het spel bestuurd maar je kan ze wel enige sturig geven door middel van opdrachten. De voor Ghost Recon zeer bekende sync shot zit er gelukkig nu ook weer in. Als je de synchronised shot unlocked (doe dat snel als je alleen speelt) voor alle teamleden, dan kan je meerdere targets markeren en met één commando vier schoten lossen die je het zeer bevredigende gevoel van vier uitgeschakelde vijanden geeft. De communicatie met je drie collega’s gaat door middel van een rond keuzemenu waarin bijvoorbeeld het commando Hold of Fire zitten. Hij is dus redelijk in je eentje te spelen, al zijn er omstandigheden, zoals het verdedigen van een station tegen waves van vijanden, die zeer lastig zijn. De AI van je team is bij vlagen briljant en bij vlagen gewoon oerdom. Briljant als het gaat om het reviven van elkaar waarbij ze echt de situatie inschatten en niet blind voor de revive gaan, oerdom als ze weer eens als kluitje zonder dekking rondlopen. Wat ook zeer vreemd aanvoelt is het telkens teleporteren van je teammaten. Rij jij in je eentje op je crossmotor weg dan kan je er gif op innemen dat je teammaten er ineens staan als je weer afstapt. Ook in een voertuig stappen zonder dat je team instapt zorgt ervoor dat ze bij de volgende bocht via een soort Star Trek technologie ineens naast je opduiken. Natuurlijk snap ik dat de game speelbaar moet blijven en we ook rekening houden met de haastgamers die nergens op wachten en eigenlijk als een soort Duracel-konijnen maar doorrennen, maar het blijft raar.

Die npc rariteiten gelden ook voor de vele rebellen die met je mee strijden. Daar zien we best veel vreemde gedragingen in. Een rebellenauto met een .50 gun op het dak die zonder een schot te lossen langs gevechten rijdt, is raar. Vreemd genoeg is je tegenstander bij vlagen weer zeer tactisch en kan ik de keren niet noemen dat ik ineens omsingeld werd door de vijand die aan alle kanten op mij af kwam, wat uiteindelijk de dood ten gevolge had. Zeker de regeringstroepen, Unidad, die oorspronkelijk waren gevormd om tegen het drugskartel te vechten maar nu allen onder de controle van Santa Blanca staan, zijn zeer sterk te noemen. Ben je even te snel, dan wordt je al gezien. Even niet goed kijken of je doelwit door anderen gezien wordt en bam, ze zien hem doodgeschoten worden en de hele kermis gaat los. Die kermis bestaat dan vaak uit een zeer luid alarm en helicopters die direct de lucht in gaan om je te vinden. Daarom draait de game in mijn ogen vooral om het sneaky en goed overwogen handelen. Rambo’s zijn denk ik snel uitgeschoten.

Samen is niet altijd leuk

Het is fijn dat je de game met computergestuurde teamgenoten kan spelen maar de makers hebben het echt als co-op game ontwikkeld. Toch zit daar iets heel vervelends in, iets wat ik echt als gemis in het spel ervaar. Zodra je namelijk een vriend aan je team toevoegt, verdwijnen de AI collega’s als sneeuw voor de zon. Dat is geen probleem als je met vier mensen aan het spelen bent, maar bij minder ben je slechter af. Dan sta je ineens met z’n tweeën voor al die vijanden. Het was een stuk prettiger geweest als de AI je team bleef aanvullen tot vier man. Je bent nu eigenlijk verplicht om óf met 4 vrienden te spelen óf in je eentje. Dat werpt direct een probleem op want vind maar eens drie anderen die jouw speelstijl leuk vinden en daarin mee willen gaan. Ik heb nu verschillende teams van Xbox vrienden geprobeerd en vaak geeft mij dat geen fijne game-ervaring, zo vervelend dat ik het spelen op dat moment niet leuk meer vind en ik delen van het verhaal mis. Dat is gewoon waardeloos. Met één vriend gaat dat nog goed, maar zodra dat er meer worden, gaat de communicatie weg, zie je de anderen maar wat doen en zelf op weg gaan, slaat de meligheid en onzin toe dan is er geen tijd meer voor info verzamelen en lezen of beluisteren en is voor mij de lol er snel af.

Tuurlijk is het soms leuk om te keten en de game leent zich daar absoluut voor, maar ik speel dit soort games echt om het verhaal en ik wil deze dan ook goed kunnen volgen. Ik speel het graag tactisch, omgevingen verkennen, vijanden goed in de gaten houden en zoeken naar de juiste benadering, synchroon schieten, zien wie er wel en niet uitgeschakeld kunnen worden, alle informatie lezen en beluisteren, overleggen en ga zo maar door. Het met veel lol crashen van een auto of als een mafketel de berg af raggen, het voor de lol afschieten van burgers en dieren trekt me ontzettend uit de ‘realiteit’ in de game. Dus Ubi, haal alsjeblieft de AI terug als je in co-op speelt zodat je altijd met vier man speelt. Dat zou de game zoveel beter maken. Gelukkig biedt Wildlands wel de mogelijkheid om drie save games aan te maken zodat je er altijd één kan maken voor puur solospel of één voor een vast Xbox-speelmaatje.

Bolivia

Dan komen we op de plaatjes, op het grafische, op hoe de game eruit ziet. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit de mooiste Ubisoft game is tot nu toe. De uitzichten zijn echt geweldig. Het landschap is gevarieerd en alles ziet er tot in de puntjes uitgewerkt uit. De dag-nacht-cyclus en de verschillende weersomstandigheden zijn geweldig goed in beeld gebracht. Onweer, de opkomende zon, de regen, het ziet er gewoon goed uit. De omgeving zit vol met burgers, boeren, geiten, alpaca’s en wat al niet meer.

Helaas ontbreekt er wel wat logica. Zo zie ik boeren midden in de nacht onafgebroken hun akkers zaaien dus die cyclus zien we niet terug bij de burgers. Die gaan dag en nacht door met hetzelfde. Ook verbaast het mij soms dat er zoveel volk langs de bergwegen loopt, wat voor weer of tijdstip het ook is. Die bergwegen laten meer volk zien dan de Kalverstraat tijdens een koopzondag.

Wat betreft de audio, die is wel weer lekker. De natuurgeluiden zijn heel natuurgetrouw, zoals je van natuurgeluiden verwacht. Ook iets om soms even naar te luisteren is Radio Santa Blanca die, naast de bekende Zuid-Amerikaanse deuntjes, ook veel propaganda nieuws brengt. Of je nu in de auto zit of in een dorpje loopt, Radio Santa Blanca is er altijd. Wat je daarop hoort zit erg goed in elkaar en je hoort ze constant de narco-staat verheerlijken. Tellen we daar de soms hilarische gesprekken die je met je AI teamgenoten hebt, wat trouwens wel raar is als je co-op speelt en je levende teammaat ineens als buikspreker met een heel verhaal begint. Dan krijg je het soort gesprekken in de vorm van ‘ken je die mop al van die marinier’ en dat is best leuk. Of dit nog even leuk is als je dezelfde mop voor de 10e keer hoort, dat weet ik nog niet. Om nog even een ander aspectje te pakken, alle voertuigen die je tegenkomt in Wildlands zijn bestuurbaar. Dit besturen moet je niet als heel realistisch zien. Het heeft een arcade-achtig gevoel waarbij het vooral functioneel in plaats van reëel is. Zo kan je een vliegtuig redelijk hard op een landingsbaan laten vallen en kunnen de auto’s verbazingwekkend veel schade hebben. Maar voor een shooter zoals dit waarbij het rijden en vliegen ondergeschikt is aan het doel, vijanden schieten, is het ruim voldoende.

Wat vind ik er van?

Nu de terugkerende vraag: kopen, budget of laten liggen. Ondanks de wat mindere punten en de rariteiten die mij soms wat storen, is Ghost Recon Wildlands wel een stap vooruit voor Ubisoft. Ja, het draait op een bekend format en de game bevat elementen die we allemaal kennen met het grote gevaar dat het gaat vervelen. Maar de grote open wereld, het bazensysteem en het verhaal wat daarbij hoort zijn zeer vermakelijk en zitten stevig in elkaar. Zeker als je deze game met een goed team speelt, wordt je er heel blij van. Helaas is dat laatste lastig, want vind maar eens drie anderen die jouw stijl volgen en ook nog eens op dezelfde tijden aanwezig zijn. De neiging om dan maar alleen door te gaan is groot en dan loopt jouw verhaal niet meer synchroon met dat van de anderen. Grafisch is hij prachtig en dat alleen al maakt het leuk om rond te vliegen en te rijden in Bolivia.

Ik heb drie gebieden gehad en ben nog lang niet klaar met het verzamelen van allerlei informatie. De veelgehoorde opmerking dat het The Division in Bolivia is, vind ik geen recht doen aan deze game. Het is niet te vergelijken. The Division kent geen stealthy gameplay, The Division is raggen en schieten en gebruik maken van allerlei perks om levels te scoren. Dat is Ghost Recon niet. Daar gaat het niet om levels, of om blind schieten om zoveel mogelijk waves van vijanden om te leggen. Als je dat vindt, snap je het concept van Ghost Recon niet.

Als je alles op een rijtje zet en vooral kijkt naar wat voor gevoel de game tijdens het spelen geeft, dat lekkere Ghost Recon gevoel, kan ik niet anders zeggen dan dat dit een lekkere game is. Als straks de 4v4 multiplayer erbij komt, dan zou het best eens mijn dagelijkse guilty pleasure kunnen gaan worden. Dus hou je van tactische shooters, rustig verkennen, verhalen in games, dan is het absoluut een aanrader.