Onze community member Eddie zit soms nog wel eens op de praatstoel (word on the streets is dat hij level 43 in onze Discord heeft aangetikt) en dat heeft voor- en nadelen. Eén van de voordelen is dat we wisten dat hij warme gevoelens koestert voor Ghost ’n Goblins. Met de release van de vorige week verschenen Ghost ’n Goblins Resurrection vroegen we dan ook aan Eddie’s woordvoerder of hij mogelijk bereid zou zijn deze game namens XBNL van een review te voorzien. Eddie blijkt de beroerdste niet en deelt in onderstaande review zijn mening. Take it away Eddie:
Soms heb je een game waar je de ultieme haat-liefde verhouding mee hebt. Bij mij is dat een game van al een tijdje terug. In 1985 kwam de originele versie van Ghosts ‘n Goblins op de markt. Een platformer met maar één moeilijkheidsgraad: standje meedogenloos. Normaal ben ik met dat soort games, vanwege de frustratie die het oplevert, relatief snel klaar. Maar deze game bleef me maar terug zuigen.
Het verhaaltje was vrij simpel. In de game speel je Arthur, een ridder die zijn geliefde prinses Guinevere van de demon Astaroth moet redden. Je health werd uitgedrukt in de staat van je harnas. Je had een compleet shining armor bij volledige health, en je stond in je onderbroek als je vlak voor doodgaan zat. Gedurende de hele game werden hordes vijanden op je losgelaten, en als speler hoopte je daar dan heelhuids doorheen te komen.
Fast Forward
Capcom heeft ons een groot plezier willen doen en heeft de franchise uit de mottenballen gehaald. Is het een remake? Nee, niet precies. De game die nu is uitgegeven, trekt zijn inspiratie uit zowel Ghosts ‘n Goblins als zijn opvolger Ghouls ‘n Ghosts.
Je bent wederom Arthur die prinses Guinevere gaat redden uit de grijpgrage handjes van een demon. Nu is alleen de vraag, is de game net zo pakkend als de originelen?
Starting off
Ik heb de game opgestart en kijk naar de openingsbeelden. Ja, deze game heeft duidelijk een oppoetsbeurt gekregen. Het startscherm ziet er kleurrijk uit, met al meteen de nodige kenmerkende personages uit het origineel. Imps, vliegende skeletten, zombies en vliegende ridders die allemaal jouw prinses bedreigen. Een feest der herkenning.
Het eerste enorme verschil met de originele games biedt zich echter ook al vrij snel aan. Ik kan kiezen uit diverse moeilijkheidsgraden. Wow….
Alles van vrijwel onsterfelijk (onbeperkt aantal levens en geen reset van de zone), tot aan wat ik gewend ben (waanzinnig moeilijk). Ik besluit te kiezen voor de hoogste moeilijkheidsgraad (note van redactie: that’s my boy!). Even kijken of ik er nog iets van kan. De game start en ik kan kiezen uit een tweetal startlevels. Maar gewoon het eerste level kiezen. Off we go.
Al na een tiental minuten draai ik snel de moeilijkheidsgraad terug. Deze game is rete-moeilijk, net zoals de originelen. Als je twee keer wordt geraakt, ben je dood. En ik moet toch echt wel wat verder komen in de game. Het is tenslotte voor een review (note van redactie: we zijn trots op je).
Dus, we gaan voor een volgende poging op een lagere moeilijkheidsgraad. Om de mate van ellende stevig te verlagen, besluit ik de game op de op één na makkelijkste moeilijkheidsgraad te spelen. Ok, dit gaat een stuk beter. Ik kom nu al tot ongeveer driekwart van de eerste Zone. Uiteraard met de nodige keren dood gaan, het is tenslotte een nieuw spel.
Hectisch of echt moeilijk?
In deze side-scrolling adventure versla je vijanden. Heel veel vijanden, die continue op je af komen. Hectiek genoeg dus. Om hier doorheen te komen is al een kunst op zich. Alleen vond de developer dat blijkbaar nog niet genoeg. Op een aantal momenten in de game wordt je keihard afgestraft voor beslissingen die je hebt genomen.
Even een voorbeeld:
In deze game draait het om vijanden verslaan. Sommigen van die vijanden dragen een pot bij zich. Soms zit er in de pot een aanvulling op je harnas (health) en soms zit er een wapen in. Qua wapens varieert het van geweldig (vooral de long range wapens), tot vrij nutteloos (onder andere het magisch vuur). Het gevoel dat sommige wapens nutteloos zijn, komt met name doordat sommige vijanden dusdanig geplaatst zijn dat je ze met die wapens niet kunt raken. Je moet dus door trial and error uitvinden welke wapens je oppakt en welke je bewust laat liggen.
Omdat je in het begin niet kunt wisselen van wapen en diverse stukken van Zones niet kunt back-tracken, betekent dit dan ook dat je in sommige stukken niet verder kunt komen. Je moet dan wachten tot al je levens op zijn en je opnieuw kunt starten.
Let op (!): Voor degenen die spelen op het laagste moeilijkheidsniveau ISSUE ALERT!.
Omdat je oneindig veel levens hebt, moet je de game in zulke gevallen zelfs hard-resetten! Je wordt namelijk telkens weer met hetzelfde wapen, op dezelfde plek in de Zone neergezet. Je zit dus in een “loop” opgesloten, waar je niet uit kunt komen. Dit is helaas iets waar de developer niet goed over heeft nagedacht, of iets dat niet uit de quality control naar voren is gekomen.
Samenvattend: Ghosts ‘n Goblins Resurrection is dus zowel hectisch als moeilijk. Gedurende de levels ga je ontelbare keren dood. Vreemd genoeg zijn de eindbazen dan weer wel een stuk “makkelijker”. De bazen hebben een vast aanvalspatroon, dat over het algemeen vrij eenvoudig te leren is. Ze hebben echter wel veel hits nodig om ze te verslaan.
Huppelen tot je neervalt
Gedurende mijn tijd met deze game ben ik een tweetal probleempjes tegengekomen. De al eerder genoemde issue van de (noodzakelijke) harde reset op de laagste moeilijkheidsgraad, en een irritant issue met de controls van deze game.
Het springen is namelijk heel slecht geprogrammeerd. De game is absoluut niet consequent wat betreft de input bij sprongen. Soms moet je eerst de joystick in de richting duwen waarheen je wilt springen, en dan pas de knop om te springen. Op andere momenten is dit precies omgekeerd. Wat dus resulteert in tientallen zielige huppeltjes rechtstreeks afgronden in, in plaats van een gracieuze sprong over een sloot of over zwevende rotsblokken.
In het begin zie je hier nog wel de humor van in, maar in hectische scenes waar je over smalle zwevende blokjes moet springen terwijl vijanden in hordes op je afkomen….. Ik zat er niet op te wachten in ieder geval. Uiteindelijk kom je ook deze stukken echt wel door, maar het kost moeite.
Graphics
De graphics zijn de gepimpte versies van de originelen. Hierdoor blijven de sfeer en de looks zeer herkenbaar. De vijanden en eindbazen zijn prachtig weergegeven. Een grote mate van detail is losgelaten op de animaties. Diezelfde animaties hebben de schijn van met de hand getekend te zijn.
Ook is de typische manier waarop Arthur rent weer terug. Hetzelfde geldt voor de manier waarop hij zijn wapens naar vijanden gooit.
Geluid
De muziek in deze game is perfect gekozen. (Uit het hoofd lijkt het erop dat er stukken van de muziek uit de originele games zijn gebruikt. Ik weet het echter niet zeker.) Het is ontzettend retro en blijft in je hoofd zitten, of je dat nu wilt of niet.
Online / co-op
Er is in deze game een local co-op optie. Ik heb deze voor deze review niet uitgetest.
Achievements
Er zijn 31 achievements. De verdeling is goed gedaan. De achievements zijn veelal gekoppeld aan het verder komen in de game. Het leeuwendeel zal ook goed te halen zijn voor de meesten onder ons. Zeker omdat de achievements niet gekoppeld zijn aan moeilijkheidsgraad. Dus ook op easy is bijna alles te behalen.
Er zijn echter ook een aantal echt moeilijke achievements. Deze zijn bijvoorbeeld gekoppeld aan het verzamelen van alle Umbral Bees of alle magie vrijspelen. Ook is er een achievement voor een stage te doorlopen zonder dood te gaan. Hier zal ongeacht de moeilijkheidsgraad waarschijnlijk wel wat geluk en ontzettend veel trial and error bij komen kijken.
Als laatste zijn er een aantal achievements waarbij je niet op de laagste moeilijkheidsgraad mag spelen. Spelen op de laagste moeilijkheidsgraad zorgt er namelijk voor dat de shadow versie van een level niet vrijgespeeld kan worden. En die moet je nu net spelen voor deze achievements.
Al met al een lijst die voor elk wat wilt biedt.
Conclusie
Deze game is echt een feest der herkenning. Typische gameplay met zeer herkenbare graphics. Voor de masochisten onder ons, is de ouderwetse moeilijkheidsgraad ook nog steeds aanwezig. Echter, een hele goede aanvulling is dat er nu voor het eerst de moeilijkheidsgraad gekozen kan worden. Is de game perfect? Nee, er zijn wel wat minpuntjes. Maar ondanks die minpuntjes wordt je elke keer weer overgehaald om tóch nog een keer een level te proberen. Tóch nog even proberen of je alle Umbral Bees kunt oppikken. En als je dan inderdaad verder komt, dan is het gevoel van voldoening zo heerlijk. En daar hebben de devs de essentie van een goede game perfect gevangen.
