Afgelopen week is Cilla op de Xbox uitgebracht. In deze review lees je mijn indrukken met de game.
Op 2 augustus heeft studio Stamina Zero hun eerste game op Xbox uitgebracht. (Onder hun oude naam Anti-Pattern hebben ze in 2022 ook Space Roguelike Adventure uitgebracht.) Met Cilla hebben we een nieuwe toevoeging aan het 2D-sidescrolling shooter-genre. Weliswaar geen bullet-hell game, maar voor iemand die van vliegtuigen/spaceships houdt en van aliens afknallen, kunnen er niet genoeg van dit soort games uitkomen.
I love the smell of napalm in the morning
Ergens in het universum is het oorlog. Natuurlijk, want het is altijd ergens wel oorlog. Wat kun je het beste hebben wanneer je jouw kanonnenvoer… oeps, soldaten al grotendeels weggevaagd hebt zien worden? De perfecte soldaat natuurlijk. Een wezen dat geen pijn, angst of emotie heeft. De natie waar het hier om gaat, heeft toevallig net de perfecte soldaat in hibernatie liggen. En dat is hoognodig ook, want er worden stevige verliezen geleden tegen de onuitputtelijke golven van aliens. Dus even een joekel van een spuit met ontwaakmiddel erin jassen en knallen maar.
Jij bent de soldaat die net wakker gemaakt is, en je heet Cilla. Je hebt geen idee wat er allemaal aan de hand is en waar je bent, maar je ziet en hoort een generaal tegen je schreeuwen dat je als de sodemieter een spaceship in moet gaan en aliens moet afschieten. Dus jouw eerste halte is jouw spaceship.
Na een tutorial sta je er in je eentje voor. Je krijgt kort uitgelegd hoe je beweegt tijdens de sidescrollende gameplay. Je leert hoe je kunt schieten (met jouw standaardwapen en je speciale aanval). Helaas valt de tutorial in het niet bij de lappen tekst die je over je heen uitgestort krijgt. Als het nou iets aan de game zou toevoegen, dan was het niet zo erg. Jammer genoeg krijg je filosofisch en psychologisch gezever van een laag niveau voorgeschoteld. Dit gaat ook nog eens de hele game zo door. Het schietende gedeelte wordt zo het ondergeschoven kindje van de game.
Wanneer je eenmaal aan schieten toekomt, is de gameplay best redelijk. Jouw spaceship beweegt vlotjes, het schieten gaat goed, en je kunt zelfs de aanvallen van jouw vijanden enigszins ontwijken. Ik schrijf ‘enigszins’ omdat ook deze shooter wat oneerlijk is ten opzichte van jouw vaardigheden. Vaak is het kogelpatroon en de frequentie van aanvallen dusdanig dat je altijd schade zult oplopen. Gelukkig is de game ruimhartig met jouw levensbalk, en je kunt door de game heen de nodige power-ups verzamelen die het leven net iets makkelijker maken. Soms krijg je complete bagger aan power-ups en word je afgemaakt. Speel je daarna hetzelfde level nog een keer, dan kun je zomaar precies krijgen wat je nodig hebt en speel je het level uit met amper een deuk in jouw levensmeter. Kortom, doodgaan en opnieuw proberen is het devies in deze game.
Ga maar liggen en vertel eens over uw jeugd
Al vrij snel in de game krijg je “hulp” van wat overgebleven piloten. Zij gaan met je mee en knallen daarbij ook een paar aliens af. Helaas stelt die hulp niet echt veel voor. Jouw hulp van een drietal extra spaceships wordt in enkele seconden uitgeroeid en voor dat level komt het redden van de wereld weer op jou neer. Als tegenprestatie voor die dieptreurige hulp mag je ook nog eens naar het onzinnige geleuter luisteren van een van de piloten genaamd Lockhart. Deze piloot grijpt elke kans aan om maar een babbeltje met je te maken, zelfs tijdens jullie missies. Gaat het dan nog ergens over? Nou, nee, een hoop slap geleuter waar je in een game echt niet op zit te wachten.
Begrijp me niet verkeerd. Een filosofische en psychologische insteek kan, mits goed gedaan en goed onderbouwd, echt wel iets toevoegen aan een game. Jammer genoeg is hier bij Cilla absoluut geen sprake van. Het niveau is dusdanig laag dat je nog liever de hele avond naar kapitein Iglo gaat zitten luisteren. Het zorgt ervoor dat je niet uitkijkt naar de volgende levels met weer een hoop tekst die lijkt te zijn gekomen uit een slecht zelfhulpboek. Ook de gameplay, wanneer je eindelijk mag knallen, kan daar niks meer aan redden. Godzijdank kun je in een van de levels wraak nemen op Lockhart. Hoe? Dat laat ik geheim (maar het is niet zo ingewikkeld om te raden).
Een bizar onderdeel van de game is dat, ondanks dat jouw hulpjes elk level kansloos worden afgemaakt, ze het volgende level weer net zo nutteloos naast je vliegen. Reïncarnatie van zowel piloot als spaceship… Hoezee…
Muziek en graphics
Wie van pixel-art houdt, heeft met deze game geluk. De graphics zijn van een redelijk niveau en behoorlijk consequent door de levels heen. Jouw spaceship en die van jouw drie collega’s zien er niet zo speciaal uit, maar de vijanden zijn wel oké. Helaas ook niet meer dan dat. De landschappen en omgeving zijn van level tot level anders en hebben de meeste liefde gekregen van de devs. Gedurende de game kom je door steden en landschappen waar de vijanden op zijn afgestemd.
De muziek in Cilla is behoorlijk. Het sterkste hiervan is dat de muziek goed is afgestemd op de soort gameplay waar je op dat moment in zit. Rustige en ietwat melancholische muziek in de rustige levels waar het verhaal uit de doeken wordt gedaan. De up-tempo muziek in de actiescènes waar je in gevecht bent met de vijand.
Qua geluidseffecten hebben de devs een extra duit in het zakje gedaan. Elk wapen heeft zijn eigen specifieke geluid, iets dat deze game een klein beetje beter maakt dan de eenheidsworst die veel shooters helaas zijn. Er is zelfs aandacht besteed aan wat omgevingsgeluiden. Niet heel spectaculair, maar toch.
Achievements: Welcome to the dark side
Er zijn 16 achievements die je kunt vrijspelen in Cilla. Er is meer aandacht aan besteed dan waar goedkope indies om bekend staan. Je mag levels uitspelen met 3 sterren, bezoek met enige regelmaat de dokter, schiet een heleboel kogels af (en dan nog wat meer), en verzamel alle info over jouw vijanden in een logboekje.
Naast deze achievements wilden de devs ook hun psychologisch sausje over de achievements gooien. Zo moet je op het ultieme moment een morele keuze maken: Dark side of blijf je een engeltje?
Conclusie
Deze dertien-in-een-dozijn shooter doet waarvoor hij op de markt is gebracht: een paar uur aan spelplezier geven en daarna snel van de console af. Voor mij had het psychologie-handboek bij de devs in de la mogen blijven liggen. Maar we kunnen niet alles hebben. Degelijke graphics en geluid met een redelijke gameplay (wanneer je eenmaal aan het shooterdeel toekomt).
