Vorige week is Bloodhound uitgebracht. In deze review lees je over mijn indrukken met de game!
Demonen? Check! Shitload aan wapens? Check! Stille, naamloze held? Check! Bloodhound heeft alle ingrediënten voor een no-nonsense schietervaring à la Doom, Quake, en andere grootheden van vroeger. Bloodhound beweert een ode te zijn aan deze grootheden uit de jaren ’90. Kan Bloodhound zich meten met deze grote namen, of wordt het verbannen naar de hel?
Slap Verhaal
In Bloodhound stap je in de schoenen van een lid van de ‘Order of Keepers of the Gates’ (jeetje, wat een naam). Deze orde is opgericht om de portalen naar de hel te bewaken. Maar zoals te verwachten valt, is er ook een kwaadaardige groepering, dit keer genaamd ‘The Cult of Astaroth’, die juist wil dat deze portalen worden geopend. Het is allemaal lekker cliché, en veel meer verhaal hoef je ook niet te verwachten. De openings cutscene wordt gepresenteerd in de vorm van een stille, handgetekende strip. Die sloeg echter kant nog wal, en als ik niet zelf het achtergrondverhaal had opgezocht in de presskit, had ik nog geen idee gehad van wat er in de game gaande was.
Zacht gezegd is het verhaal dus ruk, maar goed, de game is dan ook een shooter à la Doom en Quake. En om te zeggen dat deze games bekendstaan om hun epische verhalen, zou vloeken in de kerk zijn. Een old-skool shooter zoals deze moet het vooral hebben van hectische gevechten, waarbij je de ene na de andere vijand over de kling mag jagen met brute wapens. Aan dat laatste is er in de game geen gebrek.
Demonisch gespuis
In Bloodhound ga je ten strijde in vijf verschillende werelden, elk met een diverse setting. Maar ook hier voert cliché de boventoon. Je avontuur leidt je door een oude mansion, een begraafplaats, kerkers, en een laboratoriumachtige omgeving. In elk level moet je op zoek naar drie gekleurde sleutels, die weer gelinkt zijn aan bijpassende deuren. Ondertussen maai je de ene na de andere vijand neer in kleine arena-achtige secties. Per gebied krijg je een hoop vijanden op je af om naar het hiernamaals te sturen, voordat je verder mag naar het volgende deel.
De vijanden die je hier tegenkomt zijn gevarieerd, maar het is duidelijk waar de inspiratie vandaan komt. Vliegende demonen, beestachtige wezens die op twee poten lopen (DOOM, iemand?), gemaskerde cultisten, enzovoort. Aan het einde van een level krijg je dan nog een grote eindbaas voorgeschoteld, maar deze verschillen niet veel van hun kleinere varianten, behalve dat ze meer gezondheid hebben.
Degelijk level design
De levels zijn aardig in elkaar gezet, maar wel erg lineair. Er zijn wel secrets te vinden, maar die zijn zonder enige moeite te ontdekken. Het zou de game goed hebben gedaan als hier wat meer uitdaging in zat, bijvoorbeeld door secrets zoals in DOOM achter getimede schuivende muren te verbergen. De levels zijn bezaaid met health packs en munitie, zodat je nooit zonder kogels komt te zitten—iets wat erg handig is in een shooter zoals deze. Mocht je toch zonder kogels komen te zitten, dan heb je gelukkig nog een katana tot je beschikking om de klus te klaren. De wapens variëren van pistolen tot raketwerpers en dubbele shotguns. Elk wapen dat je in handen krijgt, komt ook met een secundaire functie. Denk hierbij aan een extra wapen in je offhand, een harpoen waarmee je vijanden naar je toe trekt, of een alternatieve schietmodus. Ze voelen stuk voor stuk krachtig aan, en het wisselen tussen de wapens gaat lekker vlot.
Grafische flop
Grafisch gezien probeert Bloodhound mee te liften op de nostalgie van vroeger, maar in mijn ogen slaat het hiermee de plank volledig mis. Je krijgt de optie om in vier verschillende resolutiemodi te spelen: 260p, 480p, 720p en 1080p. Hoe lager je de resolutie zet, hoe pixeliger de game wordt, wat het in mijn ogen ook minder speelbaar maakt. De pixels worden zo groot dat het onduidelijk wordt waar je nu eigenlijk naar kijkt. Over het geluid heb ik niet veel op te merken; ondanks dat de soundtrack in een loop wordt afgespeeld, stoorde dit me niet echt.
Bloodhound is niet erg lang en kan, als je een beetje een ervaren shooter-speler bent, op hard mode in een kleine 3 tot 5 uur worden uitgespeeld. Dit hangt af van hoe vaak je doodgaat en of je autosave op een ongelukkig moment besloot te saven. Want als je doodgaat, moet je hele stukken opnieuw spelen waarbij vijanden gewoon weer keihard terugspawnen op plekken waar je al geweest bent. Dit wordt pas echt vervelend als je bijna geen health points meer hebt of net door je munitie heen bent. Dan wordt het knap lastig om die hordes vijanden te ontwijken en dat health-doosje te bereiken dat je zo hard nodig hebt.
Conclusie
Bloodhound slaat in mijn ogen op veel vlakken de plank mis. Het verhaal is onduidelijk, de levels zijn lineair en saai, de grafische opties zijn overbodig, en het was beter geweest als ze voor één duidelijke stijl hadden gekozen. De gunplay is op zich redelijk, maar wordt vooral gehinderd door vervelende designkeuzes, zoals het respawnen van vijanden nadat je dood bent gegaan. Heb je zin in een retro feel shooter, laat Bloodhound dan lekker links liggen—er zijn namelijk veel betere retro shooters op de markt.
