Afgelopen week mocht ik met Bleeding Edge aan de slag. In deze review lees je naast enkele hoogtepunten vooral mijn bedenkingen over deze game. Benieuwd?
Laat ik het volgende vooropstellen. Ik ga goed op online multiplayer games. Check. Ik ben een fan van Ninja Theory als game ontwikkelaar. Check. Ik ben per definitie enthousiast over alles wat uit de koker van de Xbox Game Studios komt. Check. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe vet de Xbox Game Pass is. Check. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig om Bleeding Edge op voorhand met een 10 te beoordelen. De review was dus al geschreven, maar toen moest de game nog gespeeld worden. En dat werd toch wel op meerdere vlakken een teleurstelling.
Ninja Theory maakt een uitstapje
Tijdens de E3 van 2019 konden we de eerste beelden van Bleeding Edge zien. Een game ontwikkeld door de studio die de meesten vooral van games als Enslaved, Devil May Cry en Hellblade zullen kennen. Met de focus van Ninja Theory op de nieuwe Hellblade en Project MARA, zou Bleeding Edge een fijn project voor erbij zijn. De beelden waren in ieder geval veelbelovend en qua timing zou Bleeding Edge wel eens gelegen kunnen komen. Hoewel Overwatch nog steeds populair is, zullen de meesten wel kunnen beamen dat deze game over haar hoogtepunt is (wat overigens geen schande is) en was men toe aan een nieuwe game binnen dit genre. Bleeding Edge was in de perceptie van menig gamer de potentiële opvolger. Maar wat is het uiteindelijk voor game geworden?
Bleeding Edge is een third-person action online multiplayer. Je speelt 4 tegen 4, waarbij de game sterk leunt op de 11 characters die je kunt kiezen. De characters zijn onderverdeeld in 3 classes (Damage, Support, Tank) en hebben allemaal hun eigen standaard attack, 3 unieke skills en 1 super charge attack. Hoewel de game vooral gebouwd is voor mêlee combat, heeft ieder character ook wel een ranged weapon.
Je kunt je eigen character voor aanvang van de match kiezen, mits deze uiteraard niet al door een ander gekozen is. De match wordt op één van de vijf maps gespeeld. Je speelt vervolgens de mode ‘Object control’ of de mode ‘Power cell control’. In Object control gaat het over het veroveren van een ring en deze zien te behouden. In Power cell control is het doel om power cells te verzamelen en deze op het juiste moment in te leveren. Je kunt niet kiezen welke map of welke mode je wilt spelen.
Hit and miss
Op meerdere van de beschreven punten is het hit and miss wat mij betreft. Laat ik met de positieve aspecten van de game beginnen. De characters in Bleeding Edge zijn prachtig uitgewerkt. Het is duidelijk dat er door de ontwikkelaars veel aandacht is besteed aan de looks and feels van de characters. Iedere character oogt uniek, heeft een tof accent en interessante abilities.
Een van mijn favorieten is El Bastardo (zie afbeelding). Een character die er onder zijn hoed als de Mexicaanse variant van Hulk Logan uit ziet. Hij heeft een flink zwaard waar, als ik de hedendaagse media mag geloven, menig puber in de randstad jaloers op zou zijn. Zijn charge attack is impressive met een enorm jump voorwaarts, waarna hij vervolgens zijn vuist op de grond slaat en er een kleine explosie volgt. Eén van zijn abilities gebruik ik ook graag en dat is als een wervelwind door de map draaien. Uiteraard met het zwaard horizontaal.
Zo heeft ieder character zijn of haar unieke abilities die, na enige training, in benarde situaties voordeel op kunnen leveren. De kanttekening die ik hierbij wil plaatsen is dat abilities zich soms moeilijk laten besturen. Zo is de super jump die El Bastardo maakt moeilijk te besturen en blijkt na vele keren ook de afstand van deze jump moeilijk in te inschatten. Daarbij gaat het gebruik van de abilities samen met controleverlies over de besturing en ook de camera heeft moeite om goed in positie te blijven. Hierdoor raak ik snel het overzicht over de map kwijt en natuurlijk mijn tegenstander. Extra storend vond ik de flinke dips in de framerate en de latency problemen waar de game momenteel nog mee kampt.
Toch zijn er ook nog wel enkele positieve zaken te plaatsen. Een pluspunt is bijvoorbeeld de mogelijkheid om je character van een drietal mods te voorzien. Mods speel je vrij door punten te verzamelen. Het toewijzen van mods aan je character geeft de mogelijkheid om je favoriete speelstijl nog wat meer diepgang te geven.
Wanneer je in een goed georganiseerd team zit speelt Bleeding Edge bovendien ook redelijk lekker weg. De characters kun je op elkaar afstemmen en met het inpluggen van de juiste mods kan je de teamstrategie optimaliseren. Het is wel jammer dat je na iedere match weer in het hoofdmenu komt en niet automatisch op een volgende map doorspeelt.
Bleeding Edge is een echte co-op game en ik denk dat het de waardering absoluut ten goede komt wanneer je deze game met je buddy’s speelt en je deze in een lekker tempo door kunt spelen. Het trage tempo van de game is namelijk een andere kanttekening die ik wil plaatsen. Dat trage tempo strekt zich over meerdere aspecten van de game uit. In de eerste plaats duurt het al snel 5 minuten voordat je als speler met een match kunt beginnen. De matchmaking en het kiezen van de character duurt tamelijk lang. Vervolgens kom je ook nog eens in een soort hub waar, als het tegen zit, afgeteld wordt van 60 naar 0.
Hoewel het level design er visueel gezien mooi uit ziet, hadden de mappen wat mij betreft kleiner gemogen, want ook hier eist het trage tempo zijn tol. Na het ‘openen van de poorten’ kan het zomaar 30 seconden duren voordat je de eerste tegenstander tegenkomt. Je character beweegt zich tamelijk traag voort en de maps zijn verhoudingsgewijs, voor een mêlee combat game, te groot. Ga je af? Respawnen duurt vervolgens weer maximaal 30 sec en hoppa, je moet weer op de map zoeken waar de actie gaande is.
Het trage tempo is toch wel mijn voornaamste punt van kritiek en drukt behoorlijk zwaar op mijn speelplezier. Ik hoop echt dat dit komende maanden aangepakt wordt!
Conclusie
Bleeding Edge is helaas niet wat ik er van verwacht en gehoopt had. Hoewel de game toffe characters biedt en een aantal unieke combatstijlen en abilities, zijn er momenteel nog veel punten van kritiek. De game kampt met performance problemen, de balans in abilities tussen de characters moet nog verder geoptimaliseerd worden en het overall tempo van de game is te traag. Ook is het vooralsnog niet mogelijk om maps en modes te kiezen en is de variatie in speelstijlen nog te gering.
De Game Pass bezitters onder ons kunnen natuurlijk de game gewoon even zelf checken. Alle anderen zou ik aanraden om nog een aantal maanden te wachten, totdat de game de nodige patches heeft gehad. Bleeding Edge heeft potentie, een talentvol en gepassioneerd ontwikkelteam achter zich. Het zal dus ongetwijfeld wel goed komen, maar op dit moment is het met de hakken over de sloot voldoende.
