Met BioShock The Collection, die sinds afgelopen vrijdag uit is, haal je drie klassiekers in huis. De games zijn opgepoetst voor de huidige generatie consoles, de vraag is: wat vinden we er van? Om dit te beoordelen zijn we met drie redacteuren aan de slag gegaan om de games afzonderlijk te spelen.
Waar gaat het over?
Als je nog nooit van Bioshock gehoord hebt of de game gewoon nooit hebt gespeeld, dan is een kleine introductie wel handig. In Bioshock speel je voornamelijk in een soort surrealistische sfeervolle wereld. Deel 1 start na een crash in de Atlantische Oceaan en jij, hoofdpersoon Jack, bent een overlevende die gelukkig een vuurtoren ontdekt. Dat is je startpunt waarna je in een onderwaterwereld terecht komt die verborgen is gebleven van de rest van de wereld. Deze ideale wereld, deze utopie, is wreed verstoord door een burgeroorlog. In deze wereld vinden we personen die genetisch verbeterd zijn, de Plasmids, door het gebruik van het verslavende middel Adam. Het tekort aan Adam zorgt ervoor dat de ondertussen behoorlijk gemuteerde en creepy bewoners, Splicers genaamd, zeer agressief reageren op de buitenwereld. Jack blijkt uiteindelijk bewust naar deze wereld te zijn gehaald. Dit is in een notendop het cultverhaal en als speler wordt je ondergedompeld in een zeer vreemde wereld vol met monsterachtige wezens die gruwelijk wreed zijn. Iets voor de liefhebbers van dit genre dus.
Onze drie redacteuren zijn dus aan de slag gegaan. Jeffrey had nog niet eerder BioShock gespeeld en is zodoende met deel 1 aan de slag gegaan. Gastredacteur Rene had wel eens wat BioShock 1 gedaan en heeft nu de opvolger onder handen genomen. Domingo, de enige gamer zonder backlog-problemen maar wel met een pre-order fetish, wilde graag Infinite nog eens over doen. Hieronder lees je de reviews.
Jeffrey: BioShock
Als we games kunnen beschouwen als wijnen dan was 2007 echt een fantastisch jaar. The Witcher, DiRT, Gears of War, Crysis en Modern Warfare kwamen allemaal dat jaar uit. De echte uitblinker was toch wel BioShock die niet alleen de harten van reviewers stal, maar ook direct een classic-status had bereikt in de gamewereld.
Dat had natuurlijk te maken met hoe de game je als speler te pakken kreeg, met als hoofdrolspeler de sfeer. De graphics, het geluid en de wereld waren daar verantwoordelijk voor. Met deze remaster zijn aan de laatste twee weinig gebeurd, vooral de graphics zijn aangepakt. Natuurlijk is de resolutie opgeschroefd en zijn de textures van betere kwaliteit, maar ook is de belichting aangepast naar de nieuwe standaard.
Dit alles zorgt ervoor dat onderwaterstad Rapture er een stuk mooier uitziet. Het moment dat je de game begint, je weg naar de vuurtoren maakt en onderwater de stad Rapture nadert blijft een imposant en magisch moment. Deze keer wordt dat veroorzaakt door een semi-nostalgisch gevoel (hoewel ik de game nooit volledig had gespeeld ken ik deze intro goed) en vernieuwde graphics.
Wel ontstaat hier het eerste kritiekpunt, want we spreken over verbeterde graphics, niet over goede graphics. De game hoef je niet te plaatsen naast een vergelijkbare game uit 2016 zoals bijvoorbeeld Dishonored 2, want dan is het pijnlijk duidelijk dat de game onderhuids al bijna 10 jaar bestaat. Datzelfde geldt voor de mechanics en de interface. Je wordt eraan herinnerd dat de game uit een tijd stamt waarin de besturing wat meer arcade en minder vlezig aanvoelt.
Maar daarom is het ook een remaster en geen remake. Het is daarom ook absoluut niet erg voor een game die van zichzelf nog steeds steengoed is en na negen jaar nog een indrukwekkende sfeer neerzet.
Wat niet zo fraai was, waren de wat kleine bugs, zoals het niet kunnen oppakken van dingen of geluiden die blijven hangen. Slordig, vooral voor een remaster en daarom een kleine puntenaftrek.
Rene: BioShock 2
https://www.youtube.com/watch?v=Q8lngIFXRi4
Ik ben niet echt een gamer die van single player games houdt. Dit komt vooral omdat in games veel herhaling zit. De scheiding tussen een mindere en een goede game is dat in een goede game het langer duurt voordat dat vervelend wordt dan in een minder goede. Co-op in games en games die je tegen elkaar speelt, zorgen voor meer verrassende elementen omdat je tegen onvoorspelbare mensen van vlees en bloed speelt in tegenstelling tot een voorspelbare AI. Ondanks dat BioShock een pure single player game is, heb ik deel 1 destijds toch een kans gegeven. Wat me toen opviel was de door Jeffrey al eerder aangehaalde sfeer. De muziek, de graphics, de rapture, je waant je echt in een onderwaterwereld in het midden van de vorige eeuw. Wat mij nu opviel is dat deze sfeer nog steeds aanwezig was, ondanks het feit dat de game qua graphics nou niet echt van heel hoog niveau is. Ik heb zelfs nog even wat vergelijkingsfilmpjes opgezocht en ook daarin kon ik nauwelijks verschillen ontdekken.
Gezien het feit dat het een remaster is, hoeft het hele verhaal niet meer beschreven te worden, er is immers niks aan veranderd. Wat ik er nog wel over kwijt wil is dat ik het een leuke ervaring vond om in de huid van Big Daddy te kruipen, hoewel deze een stuk minder sterk is dan de Big Daddy die we in deel 1 als tegenstander treffen.
Van de door Jeffrey genoemde bugs heb ik in deel 2 geen last gehad, ik ben echter wel van mening dat als je een remaster uitbrengt, dat je gerust even de moeite zou kunnen nemen om bekende bugs er alsnog uit te halen.
Al met al ben ik geen grote fan van remasters en zoals gezegd, ook geen echte single player gamer. Toch geldt voor deze bundel wat mij betreft het volgende: ben je een grote fan van de BioShock serie, of een liefhebber van dit genre, dan kan je je voor rond de 42 Euro (goedkoopste prijs op Budgetgaming) voor drie games van deze kwaliteit geen buil vallen.
Domingo: BioShock Infinite
In de lente van 2013 raakte ik verliefd op een meisje genaamd Elisabeth. Ze was vrolijk, intelligent en spontaan. Helaas had Elisabeth vaak last van woedeaanvallen en op een gegeven moment was ik er klaar mee. Maar nu is ze geremastered en ik ging kijken hoe het nu met haar is. Dames en heren, hier is de review van BioShock: Infinite!
Voor de mensen die BioShock Infinite nooit gespeeld hebben zal ik beginnen met een korte samenvatting van het verhaal. Jij bent Booker DeWitt (ondersteund met de stem van Troy Baker), een voormalig soldaat van de Pinkertons. Booker heeft met gokken veel schulden verzameld en krijgt de kans deze kwijt te laten schelden door een meisje te vinden: Elisabeth.
Al snel in de game, kom je terecht in Columbia, het jaartal is 1912. En jongens, wat is het weer fijn om in die wereld terug te keren! De sfeer die in Columbia hangt is geweldig in beeld gebracht. Iedereen volgt een geestelijke genaamd Father Comstock en dat is aan alles in de zwevende stad terug te zien. Posters, boeken, paard en wagen bijna alles heeft wel een prent van eerder genoemde. Booker is echt een negatieveling die sarcasme tot in de puntjes beheerst. En dat is direct één van de punten waarom ik deze BioShock de beste van allemaal vond. Infinite was namelijk het eerste deel wat een protagonist met zijn eigen tekst introduceerde. Oh ja, en laten we Columbia niet vergeten. Een grote, zwevende stad vol met kermisattracties, zeppelins, koetsen en heel veel snoep.
De gameplay binnen BioShock Infinite is nog steeds tiptop in orde. De game draait voornamelijk om de zogeheten Vigors en vette wapens. Vigors zijn drankjes die je door de game krijgt en Booker extra krachten geven (net als Plasmids in vorige delen). Mijn favoriet is 3 jaar later nog steeds de ‘Murder of Crows’. Deze stuurt kraaien op je tegenstanders af die hem helemaal doodpikken. Maar ook de Devil’s Kiss (brandende granaat) en de Bucking Bronco (laat vijanden zweven) zijn het proberen waard. Het zijn juist deze Vigors die jou als speler de keuze geven hoe je je vijanden af wilt maken. Natuurlijk kun je Devil’s Kiss neersmijten en dan ben je klaar. Maar je Vigors zijn niet onbeperkt omdat je wel Salts moet hebben. Maar hoe vet is het om Bucking Bronco op je vijanden af te vuren, ze te laten zweven en met een sniper rifle één voor één af te schieten? En mocht de Murder of Crows de wat sterkere vijanden niet afschrikken, dan is het een mooie afleiding en kun jij jezelf door de menigte knallen. Het zijn dit soort kleine dingen die BioShock Infinite nog steeds zo sterk maken. Over alles is nagedacht: balans, keuzes en plezier.
Naast de Vigors krijg je natuurlijk ook wapens. Mijn favoriet hierin blijft gewoon de klauw. Een apparaat wat aan je arm gaat met een soort ventilator eraan waarmee je vijanden echt doormidden kan zagen. Daarnaast kun je deze ook gebruiken om jezelf vast te klikken aan de skylines, waarmee je snel kunt reizen. Of nog belangrijker: vijanden van bovenaf kunt verrassen en wegstompen. In Infinite krijg je ook de beschikking over wapens als shotguns, pistolen, RPG’s en snipers. Het fantastische is dat men deze wapens echt in de stijl van antieke wapens heeft gemaakt. Een wapen die dat niet is, is de Volley Gun. Een wapen die clusters schiet om je vijanden om zeep te helpen. Je hoort het al, de keuzes in BioShock Infinite blijven groot en de game blijft hierin nog steeds ijzersterk.
BioShock Infinite is het enige deel uit The Collection die niet geremastered is. En als ik globaal naar het grafisch aspect van de game kijk is dat ook niet nodig. Er is echter toch ruimte voor kritiek. Ik spotte het al met Niels op GamesCom en nu weer. Veel objecten zijn plat als je er dichtbij staat. Dit viel me het meeste op aan het begin van de game, toen ik echt bijna vierkante appels tegenkwam en een platte struik met fruit. Het is jammer dat men hier niet iets meer tijd in heeft gestoken om dit beter te maken.
Daarnaast viel mij meerdere keren op dat de animaties en collision detection tegen problemen opliepen. Zo moest ik soms met Booker naast een prullenbak mikken om deze te kunnen looten. En vijanden konden na het gebruik van Bucking Bronco soms in de lucht lopen. Het zijn kleine bugs, die ik absoluut niet als storend heb bevonden. Maar van de andere kant waren deze bugs op de 360 ook al aanwezig en had men hier wel aandacht aan mogen besteden.
BioShock Infinite is ook nu nog steeds een fantastische game. De sfeer, Booker en Elisabeth en de fantastische wereld van Columbia maakten mijn nieuwe ritje in de game tot een groot, plezierig avontuur. De game is toegankelijk voor gamers die een goede single player FPS zoeken of een game met een goed verhaal. Het is echter jammer dat de game hier en daar wat traditionele bugs heeft, want anders was het cijfer hoger uitgevallen. Ben jij fan van BioShock en heb je BioShock The Collection? Zorg dan zeker dat je BioShock Infinite gespeeld hebt!
Conclusie
Bioshock is een game voor de liefhebber. Ben je een fan van surrealistische werelden, kan het je niet gek of gruwelijk genoeg zijn en houd je van een goed verhaal dan is Bioshock The Collection een musthave. Vooral voor diegene die de game nog nooit gespeeld hebben is dit de ideale mogelijkheid om ze alle drie voor een kleine prijs te kunnen gaan spelen. Mocht je ze ooit al gespeeld hebben dan is het erg de vraag of je dat nu dan weer zou moeten doen alleen vanwege wat verbeterde graphics.
