Review: Assassin’s Creed Rogue Remastered

De strijd tegen de Tempeliers heeft altijd centraal gestaan in Assassin’s Creed. In deze remaster van Assassin’s Creed Rogue keer jij de Assassin’s de rug toe en sluit je je aan bij de Tempeliers. Ben jij er klaar voor om ultiem verraad te plegen?

Niets voor niets wordt Assassin’s Creed Rogue het het donkerste hoofdstuk van de Assassin’s Creed-saga genoemd. Het is niet alleen vanwege de verhaallijn, aangezien je de assassins de rug toekeert en jezelf aansluit bij de Tempeliers. In de serie worden de Tempeliers neergezet als de bad guys, maar in deze game merk je dat het niet zo zwart of wit is. Het is eerder een heel groot grijs gebied.

De release van deze game stond aan het einde van 2014 in de ijskoude schaduw van Unity. Rogue kwam toentertijd alleen uit voor de 360, terwijl de Unity spelers al overgestapt waren naar de Xbox One en velen hebben deze dan ook laten liggen. Is het nu eindelijk tijd geworden dat deze game uit de schaduw mag treden en kan zeggen “KIJK! HIER BEN IK DAN!”?

In de hoek met ezelsoren

Iederéén kent Assassin’s Creed. Dus ik hoef geen uitgebreid verhaaltje te vertellen over wie de uitgever is en waar het verhaal over gaat. Vorig weekend had ik een enerverend gesprek met Domingo. Bovenal omdat ik eerlijk heb toegeven dat ik nog nooit een game uit deze serie heb gespeeld. Ja, je leest het goed. Ik heb nog nooit een Assassin’s Creed spel aangeraakt. En ja, ik sta al in de hoek met ezelsoren op.

Daar was het moment. Op 17 maart 2018 rond de klok van 2 uur startte ik voor de eerste keer Assassin’s Creed II op. Nadat ik de intro had gespeeld en terecht kwam in de wereld zei ik tegen Domingo “hoe kan het dat ik nog nooit eerder één van deze games heb gespeeld?”. Het antwoord weet ik niet maar ik gok dat het iets te maken heeft met de uitdrukking: wat een boer niet kent… Afgelopen woensdag startte ik voor de eerste keer Assassin’s Creed Rogue Remastered op. Er ging een rollercoaster van emoties door mij heen. Samenvattend: Ik ben verliefd. Mijn oprechte excuses aan de trouwe fans. Ik hoop dat jullie het mij vergeven. Niet alleen omdat ik nog nooit een Assassin’s Creed spel heb gespeeld. Ook omdat meteen begin bij de ‘verraders’.

In de huid van de vijand

Assassin’s Creed Rogue speelt zich af omstreeks de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) die Noord-Amerika in zijn greep hield. In dit deel kruip je in de huid van de Ierse Assassin Shay Patrick McCormac, wiens verhaallijn je volgt van 1752 tot 1761. Het is een hele sympathieke hoofdrolspeler met een eigen manier van denken en kampt met zijn geweten.

In het begin van de game ben je nog in de leer bij Achilles, de mentor van Connor die we kennen uit deel III. In deze tijd probeert Shay zijn stempels te drukken op de Brotherhood. Hij wil kapitein worden van een schip om hiermee ten strijde te trekken tegen de Britten en de Tempeliers. Dit eindigt in een catastrofe die er voor zorgt dat hij al zijn overtuigingen ter discussie stelt. Vele jaren laten treffen we hem weer in de game op zoek naar wraak tegen zijn eens eerdere kameraden. Hij bundelt zijn krachten samen met de Tempeliers om zo de assassin’s op te sporen en te vermoorden. Met uiteindelijke doel de meest gevreesde assassin-jager ooit te worden.

Gameplay

De game is opgedeeld in grofweg drie open gebieden: de Noord-Atlantische Oceaan (tot het poolgebied aan toe), het rivierengebied van de Hudson Valley en de stad New York.  Alle drie de regio’s zijn even imponerend. De Noord-Atlantische Oceaan geeft je de kans om een eind te gaan varen, terwijl de Hudson Valley een fijne afwisseling brengt tussen rivieren en land. Deze is gevuld met prachtige natuur en kleine nederzettingen.Ik heb mij laten vertellen dat New York ook veel groter en levendiger aanvoelt dan in deel III. Dit komt ook doordat de grote stadsbrand uit 1776 nog niet heeft plaats gevonden.

De verhaallijn van Rogue kun je in zo’n 10 tot 12 uur afronden – dat wil zeggen, als je geen tijd verspilt met het schepen naar de bodem van je oceaan schieten en het zoeken van goed verstopte schatkisten. Nu ik toch de zeegevechten naar boven haal, dit zijn wel de hoogtepunten in het verhaal. Dit betekent niet dat de grondgevechten slecht zijn. Shay heeft toegang heeft tot verschillende aanvalstechnieken en die gebruikt hij ook. In een geforceerde tutorial leer je hier de in’s en out’s van, maar je krijgt het echt onder de knie als je gaat jagen op vijanden. Op mensen en ook dieren. De loot die je hieruit krijgt kun je gebruiken voor upgrades voor Shay. In de loop van de game leer je ook een aantal nieuwe vaardigheden en maak je kennis met een luchtpistool die speciale pijlen afvuurt, waaronder beserk-kogels. Deze kogels zorgen er voor dat je vijand zich keert tegen zijn vrienden en dit heeft wat hilarische momenten opgeleverd.

Ok, de zee dus. Je hebt de beschikking tot een schip genaamd Morrigan. Het leukste van dit schip is dat het een groot ramvermogen heeft waardoor hij ook nog eens door ijs heen kan breken. Dit stelt je in staat verre gebieden te ontdekken. Handig in een Noord-Atlantische Oceaan vol met ijs. Daarnaast is het heerlijk om piraatje te spelen – het overwinnen van vijandige schepen om die vervolgens volledig te plunderen.

Toen ik voor de eerste keer de map zag had ik iets van ‘wow, wat is deze wereld groot’. Dat werd nog meer toen ik de volgende map ook vrij speelde. Ik denk dat het woord overweldigend hier beter past (daarom ben ik ook erg benieuwd hoe ik Origins ga vinden). Je kunt veel doen en ontdekken. Zo is er de beschikking tot een voldoende hoeveelheid missies, al kunnen ze uiteindelijk wel een beetje repetitief worden. Meestal is het de keuze tussen jagen op dieren, het vrijlaten van gevangen en af en toe wat stealth werk. Ook zijn er veel collectibles te vinden, zoals de bekende shanties en vele animi. Het verzamelen van schatkisten is geen noodzaak. Het is meer een kwestie van neem mee wat je wilt meenemen en laat achter waar je geen zin in hebt. Het plunderen van schepen en de walvisjacht is wel nodig om de Morrigan en Shay te upgraden. Gelukkig dwingt niemand jou om alle schatkisten van de map te zoeken.

De besturing is helaas weleens wat houterig. Normaliter schreeuw ik niet zo vaak op een game, maar bij Assassin’s Creed Rogue Remastered is het wel een aantal keer voorgekomen. Normaal gesproken ben ik van mening dat als iets niet lukt in een game, het vaak de onkunde is van degene die het speelt. Toch heb ik oprecht het idee dat het hier wel aan de game ligt. Zo pakt de game niet alle sprongen even goed. Het gevolg is dat je in plaats van tegen een muur klimt, er juist vanaf springt om vervolgens naar beneden te donderen en op een klein stukje steiger neer te komen – #Desynchronized. Datgene wat ik ook erg jammer vind aan de game is dat sommige stukken land volgegooid zijn met bomen waar je niks mee kunt en ze ook niet kunt gebruiken om te verstoppen.

Technische specificaties

Nu we de gameplay besproken hebben is het tijd om het uiterlijk van de game te bespreken. Samengevat: Het ziet er mooi uit, maar het is geen hoogstaande remaster, dit terwijl alle graphics naar 4K kwaliteit zijn omgezet. Bepaalde close-ups zien er erg wazig uit. Daarnaast ligt de framerate op 30 frames per seconde. Op sommige momenten is dit wel opgeschroefd naar 60 fps, maar helaas niet vaak genoeg. Het verbaast mij dat dit niet door de gehele game zo is.

De omgeving daarentegen ziet er wel prachtig uit, zowel op het water als op het land. De belichting komt heel erg realistisch over. De personages in de game zijn ook erg goed neergezet, ondanks dat de gezichtsuitdrukkingen niet altijd even mooi zijn. Vaak waren de ogen van de personages net iets te veel gesloten waardoor het lijkt alsof ze aan het slapen zijn.

De soundtrack daarentegen is prachtig. Ik hoef hier weinig woorden aan vuil te maken. De combinatie van een goede soundtrack en de detaillering van de geluidseffecten maken de game helemaal af. Het afschieten van een kanonskogel die vervolgens onderweg is naar zijn doel… geweldig.

Samenvattend – Het is wel de moeite waard mits je het verhaal niet kent

Assassin’s Creed Rogue Remastered is game dat niet hoort in het lijstje beste remasters van het decennium. Toch verdiend het veel meer aandacht dan wat het nu krijgt.  Door het spelen van deze game zie je de Assasin’s Creed-wereld eens van een andere kant. Auditief en grafisch ziet het er prima uit, hoewel sommige close ups en gezichtsuitdrukkingen er niet perfect uit zien. Het grootste nadeel van de game is dat het voornamelijk draait in 30 fps, iets wat naar mijn mening niet meer kan in deze tijd. Vooral niet met dit soort grote titels.

Ben je een groot fan van Assassin’s Creed en heb je in het verleden Assassin’s Creed Rogue gemist? Dan is het absoluut een aanrader! Vind je Black Flag een geweldige game? Dan is Rogue ook een aanrader! Als je niet zo’n hele grote Assassin’s Creed fan bent dan zijn er vele interessantere games te vinden. Gevoelsmatig komt Assasins Creed Rogue meer over als een side-story, niet als een Assassin’s Creed klassieker. Je kunt het beter zien als een leuk tijdverdrijf.

(P.s. Ik heb inmiddels de Ezio-collectie gehaald.)