Retro: Op 1080p, maar dan in je hoofd

Toen mij gevraagd werd om voor onze oudere jongere doelgroep een trip down memory lane te verzorgen, moest ik diep graven in mijn al aftakelende geheugen. Ik stam namelijk uit een ander game era. Die van het prille begin van alles wat we nu als gewoon beschouwen.

Mijn eerste gamecomputers waren de Commodore 64 en de ZX spectrum. De spellen die je kocht, stopte je in de bijgekochte taperecorder waarna er via veel bliepjes en tonen een spel je computer werd ingeladen terwijl je een boterhammetje aan het eten was. Een leuke bijkomstigheid was dat (ja, toen was ik eigenlijk al verdorven) je deze tapes gewoon in een dubbeldeck kon kopiëren en het origineel dan weer ging ruilen voor een ander spel in het kader van de 2 voor de prijs van 1 actie. Maar dit terzijde.

De Commodore 64 was een machine die zijn aanduiding te wijten had aan zijn giga geheugen, namelijk 64 Kb. Ja, Kb. Dus de grootte van wat nu een heel klein plaatje op je computer of tablet is. Alle commando’s om de boel te laten draaien werden getypt. Geen prachtige snelkoppelingen maar simpelweg het commando RUN. Old Skool in optima forma dus.. Run Game…

The Hobbit

Terug naar de games van toen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heb moeten Googlen om de herinneringen weer terug te halen maar na wat ‘beelden’ van toen, kwam dat al snel terug. Ook toen was ik al een fan van RPG’s, dus die speelde ik graag. Nu waren er op die consoles niet heel veel van dat soort games maar ze waren er wel. En onder die titels was er 1 die we nu ook weer kennen van de film, The Hobbit. Zien we nu beelden van een RPG zoals de aankomende The Witcher 3, dan is bijna niet meer voor te stellen hoe mijn generatie zo’n, qua inhoud, zelfde soort game speelde. Niks geen prachtige graphics of boeiende audiovisuele dialogen. Welnee. Alles ging in tekst. En de beelden, die mocht jijzelf in je hoofd creëren. Men noemde dit toen dan ook een text-based-adventure. Op je tv-scherm zag je beschreven wat je voor je ‘zag’. En dan mocht jij met commando’s vertellen wat je wilde doen. ‘Open door’, ‘go north’, ‘get sword’…enzovoort enzovoort. En deze game was daar zelfs baanbrekend in want je kon zomaar 2 commando’s in 1 zin gooien en hij snapte dat. Get sword and attack goblins en hopla. Zo avontuurde je door het prachtige land van Tolkien en kwam je de meest bijzondere wezens tegen. Misschien is het daarom dat het mij echt niet zoveel doet of een game nu op 900p of 1080p uit komt. Als het verhaal maar mooi gemaakt is. En misschien is het daarom dat ik beelden van het aankomende The Witcher 3 zo betoverend mooi vind.

Operation Market Garden

Een andere favoriet waren strategische games en met name die games die veldslagen uit de 2^e wereldoorlog na speelde. En wederom kan je dit niet vergelijken met wat je nu aan strategische games ziet. Geen prachtig geanimeerde 3D beelden van een gevecht. Niks van dat alles. En toch kan ik mij nog goed herinneren hoe prachtig ik het vond om een slagveld in beeld te krijgen en mijn eenheden op weg te sturen om cruciale bruggen in te nemen. Zo speelde ik op de ZX Spectrum tot in de late uurtjes de Slag om Arnhem na. De game was turn-based. En simpel gezegd was het de bedoeling om je units (wat gewoon vierkante icoontjes waren) te laten landen op strategische plekken, ze orders te geven en het gevecht met de vijand aan te gaan.  Er werd gerapporteerd en je nam strategische kruispunten in. Pure slagveld strategie. Ik, met mijn grote interesse in de 2e wereldoorlog, verslond het. De 101st airborne, de 82nd airborne, ik kende ze allemaal. Onze bevriende Poolse parachutisten die daar voor ons gevochten hebben. De tankeenheden die vanuit België in grote haast Arnhem probeerde te halen voordat de Nazi’s mijn units hadden verslagen. Met echte kaarten en boeken naast mijn stoel, bepaalde ik de richting en probeerde als een volleerd veldmaarschalk de geallieerden nu wel te laten overwinnen. En hoe raar dit ook mag klinken, het voelde soms meer als ‘echt’ dan wat ik nu beleef in de huidige games.

Je ziet aan bijgevoegde filmpjes al hoe simpel en (naar de huidige standaard) knullig dit was. Dat onze generatie rustig 10 minuten zat te wachten totdat de game was ingeladen. Daar waar we nu al ongeduldig worden als het maar liefst meer dan 30 seconden duurt voordat we een spel kunnen spelen. Maar vergeet niet dat dit voor een 19-jarige (we praten nu over 1982) die leefde in een wereld zonder mobieltjes maar met een telefoon aan een kabel in je huis, 1 telefoon voor het hele huis, een tv die maar 2 netten had, Nederland 1 en 2 maar vooral in een wereld waarin een computer niet iets gangbaars was in het dagelijkse leven. Waar we nog betaalden met gewoon geld en een pinapparaat iets was waar we nog nooit van gehoord hadden. Waar we alles in de fysieke winkel moesten kopen en waar we bij het woord webwinkel dachten aan een verkoopplek voor spinnen. Als je dat allemaal in ogenschouw neemt, dan was een in onze beleving zelfdenkend apparaat die je mee kon nemen op avontuur en beslissingen nam zonder dat jij daar iets voor hoefde te doen, gewoon tovenarij. Magisch. Bijzonder.

De volgende keer neem ik je mee op reis met de eerste echte consoles die op de markt kwamen met het spelletje Pong. Tennis op je scherm met een simpel kastje. Betoverend.