Eerste indrukken van Elden Ring: Shadow of the Erdtree

Afgelopen vrijdag is Elden Ring: Shadow of the Erdtree uitgebracht. De eerste en tevens laatste uitbreiding op de succesvolle game van FromSoftware. Inmiddels heb ik mijn eerste uurtjes in de Land of Shadow doorgebracht en deel ik graag mijn eerste indrukken van de game.

Er is geen enkele andere game die ik in single player-mode zoveel heb gespeeld als Elden Ring. Meer dan 150 uur heb ik in de Lands Between doorgebracht. De afgelopen jaren heb ik de game meerdere keren uitgespeeld, heb ik het gros van de bosses gezien en verslagen, heb ik dungeons uitgehold, kastelen uitgekamd en bergtoppen beklommen.

Wat me het meest aanspreekt in Elden Ring is de absolute vrijheid die de game aan spelers weet te bieden. Elden Ring is wat mij betreft het summum onder de open wereld games. Er is ontzettend veel te ontdekken en nieuwsgierigheid wordt altijd beloond. De game biedt ook veel vrijheid in combat. Er zijn tientallen, zo niet honderden, builds om te proberen en te perfectioneren. Iedere manier van spelen komt met voor- en nadelen en als speler word je gedwongen het maximale uit je builds te halen.

De lore in Elden Ring is zoals ik die nog nooit in andere games heb ervaren. Alles in de wereld staat met elkaar in verbinding en het is aan spelers om uit te zoeken hoe. In mijn eerste playthrough had ik daar meer moeite mee en kwam het op mij nogal gefragmenteerd over. De kritiek die ik hierover had beschreven in de review in 2022 zou ik willen herschrijven. Elden Ring is het type game waar je qua verhaalvertelling in groeit en terwijl je meer te weten komt, besef je dat er nog heel veel is dat je eigenlijk nog niet weet, waardoor je weer op ontdekking uitgaat.

Shadow of the Erdtree

De vertrouwde Lands Between heb ik vrijdag voor de Land of Shadow ingeruild. Een NPC verscheen in het colosseum waar ik Mogh, Lord of Blood, alle hoeken van de arena had laten zien. Na een korte dialoog werd mijn Tarnished naar een grot verplaatst. Na wat nauwe kronkelende wegen omhoog, was een kort Fallout-momentje het gevolg. Licht aan het einde van de tunnel en de eerste stappen toonden een enorm open landschap met kerkers, bruggen en kastelen. We gaan beginnen!

Waar ik in de Lands Between met een opgeheven hoofd, als een ware Elden Lord, vol zelfvertrouwen rondliep, liet de controller weten dat ik klamme handjes had. Een grote wandelende vuurkorf in de verte en een eerste encounter met een invader die verschrikkelijk snelle movesets had. Oké, het is duidelijk dat ik als speler weer de Tarnished ben.

Nieuwe manier van progressie

Het eerste dat me opvalt, is de nieuwe manier van progressie maken. Mijn indruk na een uurtje of 10-15 spelen met de DLC is dat FromSoftware twee progressiesystemen combineert. Allereerst is er het oude vertrouwde typische soulslike progressiesysteem. Spelers kunnen namelijk nog steeds Runes krijgen na het verslaan van vijanden. Deze Runes kun je vervolgens gebruiken om de stats van jouw character te verbeteren. Ook kun je de Runes gebruiken om items te kopen, waarmee je bijvoorbeeld je wapens kunt verbeteren. Dit progressiesysteem is ongewijzigd, maar heeft voelbaar minder impact in de DLC-area.

Bovenop het al bestaande soulslike progressiesysteem, heeft FromSoftware een tweede progressiesysteem toegevoegd, namelijk in de vorm van een tweetal Blessings die je in de wereld moet vinden. Eén van deze Blessings vergroot de algehele damage output + weerstand en die is passief aanwezig. De andere Blessing vergroot de resistance van je Spirit Summons en ook die is passief aanwezig. Deze Blessings zijn niet eindeloos te farmen. Iedere biome in de DLC heeft er een x-aantal die je kunt vinden en daar zit dus een maximum aan. De Blessings vormen dus eigenlijk een extra laag boven op je basisstats.

De basisstats hebben wel nog invloed en daarmee maakt het dus ook uit met welk level je de DLC-area instapt. Geadviseerd wordt dat jouw personage rond level 150 is. Een hoger level is dus ook in de DLC-area voordeliger, want bijvoorbeeld: hoe hoger je Vigor, hoe groter je HP-bar en des te minder snel je een flask hoeft te gebruiken. Hoe hoger je Endurance, hoe zwaarder je jouw personage kunt equippen zonder dat je bewegingssnelheid trager wordt. Het punt is denk ik duidelijk.

Ondanks dat de basisstats van invloed blijven, heb ik gemerkt dat de Blessings echt nodig zijn om mijn survivability te verbeteren. Hoewel ik dus nog veel te ontdekken heb in de Land of Shadow, is mijn indruk dat deze area zich er minder voor leent om overpowered (OP) doorheen te banjeren, zoals dat na 100+ uur spelen in de Lands Between wel mogelijk was. Ongetwijfeld zullen de komende dagen en weken filmpjes verschijnen waarin het tegendeel bewezen wordt, maar vooralsnog is dit mijn gevoel erbij.

Ik twijfel nog wat ik van het nieuwe progressiesysteem vind. In mijn nog te schrijven review zal ik er uitgebreider op ingaan, maar momenteel ben ik nog niet erg gecharmeerd. Het nieuwe systeem druist enigszins in tegen de vrijheid om als speler zelf keuzes te maken in hoe jouw character sterker wordt. Hierdoor ontstonden en ontstaan nog steeds de mooiste creaties en builds. Het basis progressiesysteem kent hierdoor heel veel diepgang. De nieuwe manier van progressie staat echter vast. De RPG-fan in mij wordt hier iets minder blij van. Het voelt nu als iets dat moet gebeuren, maar ik heb geen invloed op hoe ik wil dat het gebeurt.

Variatie in speelstijlen

De verandering in progressie brengt me tot het tweede punt dat me is opgevallen. FromSoftware lijkt de focus met de DLC te verleggen naar de wapens. De uitbreiding voegt acht nieuwe wapengroepen toe en tientallen nieuwe wapens om vrij te spelen. Doordat er nu, in ieder geval voor mijn gevoel, minder aandacht uitgaat naar leveling, merk ik dat de focus in mijn speelstijl meer op de wapens en uitrusting is komen te liggen.

Ik denk dat deze verandering een bewuste keuze is. FromSoftware komt de spelers namelijk rijkelijk tegemoet met allerlei materialen die in de wereld te vinden zijn en waarmee wapens sterker gemaakt kunnen worden. De Smithing Stones vliegen je om de oren. Een retourtje naar de Roundtable (de plek waar je onder andere wapens kunt upgraden) heb ik inmiddels meermaals gemaakt. Meerdere wapens heb ik inmiddels maximaal geüpgraded, waarvan de MiLady momenteel mijn favoriet is. Ik merk dat mijn speelstijl in deze DLC aan het veranderen is. Van overwegend Intelligence en/of Faith/Arcane georiënteerde builds, naar builds die meer 1-op-1 close combat vereisen. Niet in de laatste plaats omdat de special attacks van de verschillende nieuwe zwaarden er zo ontzettend soepel en uitnodigend uitzien.

Enorm diverse wereld

Er valt nog zo veel te zien in de Land of Shadow, maar wat me in ieder geval al wel is opgevallen, is de enorme diversiteit in de wereld. Het world design is echt top notch. De wereld ziet er schitterend uit. Iedere biome voelt authentiek aan en kent een breed en uniek kleurpalet. Er is veel te zien: van prachtig vormgegeven kastelen tot duistere dungeons en verlaten kerken. Nog veel meer dan in de basegame kent de Land of Shadow een verticale wereld. Overal zijn wegen omhoog of omlaag, waardoor je weer op een nieuwe laag in de wereld komt, met eigen kenmerken. Ik merk dat dit veel zoeken is: hoe kom ik van A naar B? Maar die zoektocht is geen straf. Het brengt me op mooie plekken, toffe encounters en bovendien wordt exploratie (nog meer dan in de basegame!) beloond.

Performance en moeilijkheid

Vandaag zijn er diverse nieuwsberichten verschenen over spelers die enigszins gepikeerd zijn. Op Steam krijgt de game momenteel mixed reviews. Er worden twee redenen genoemd.

Allereerst zouden er performanceproblemen zijn. Wellicht dat er met de pc-versie of PlayStation-versie problemen zijn, maar op de Xbox Series X ben ik nog geen ernstige performanceproblemen tegengekomen. Ik speel de game in performance mode en heb ray tracing uitgezet. Vooralsnog heb ik een nagenoeg vlekkeloze ervaring.

Over de moeilijkheid is natuurlijk altijd wel iets te schrijven. Ja, de DLC-area is pittig. Rellana, Twin Moon Knight-boss, bracht me op het puntje van mijn stoel en na drie pogingen zweten en frustratie was de vreugde bij het zien van ‘Legend felled’ extra groot. Ik denk dat ik inmiddels een stuk of tien bosses en invaders verslagen heb, en ik heb er dus nog vele te gaan. Over het algemeen heb ik nog niet de indruk dat de gevechten oneerlijk zijn. Ja, ik voel me weer ouderwets een Tarnished en dat is wennen na tientallen uren in de basegame als Elden Lord rondgetrokken te hebben. Maar dat gevoel van kwetsbaarheid overwinnen en merken dat de wereld steeds meer de jouwe wordt, is toch precies wat we zoeken in een soulslike game als Elden Ring?

Eerste indrukken

Elden Ring was in 2022 mijn Game Of The Year en na 10 tot 15 uur de DLC gespeeld te hebben, lijkt de sollicitatiebrief voor GOTY 2024 ook al klaar te liggen, met als ondertekenaar FromSoftware, Elden Ring: Shadow of the Erdtree. Voor nu echter nog een iets te voorbarige conclusie. Er valt nog veel te ontdekken en te beleven, maar de eerste stappen zijn gezet en smaken absoluut naar meer. Mijn review verwacht ik komende twee weken op XBNL te plaatsen. Stay tuned!