[COLUMN] Van Doom tot Tomb Raider: waarom we geen genoeg krijgen van remasters!

Remakes, remasters en heruitgaven lijken tegenwoordig niet meer weg te denken uit de gamingwereld. Terwijl ontwikkelaars oude favorieten in een nieuw jasje steken, vraag ik me af: zijn we als gamers écht op zoek naar vernieuwing, of speelt nostalgie een veel grotere rol dan we denken?

Remakes, remasters of heruitgaven komen om de haverklap voorbij. Veel uitgevers doen hier maar al te graag aan mee, zoals Capcom met hun Resident Evil-serie en de grote blauwe concurrent met hun first-party games. Ook Xbox weet dit pad niet te vermijden; kijk maar naar de Halo-remasters en de Master Chief Collection. Uiteindelijk hebben wij hier zelf ook een grote invloed op, want zolang wij het blijven slikken als zoete koek, blijven grote uitgevers makkelijk geld zien in deze heruitgaven.

Misschien lijkt het alsof ontwikkelaars de laatste jaren steeds vaker voor de makkelijkste weg kiezen met een remaster of heruitgave, maar dit is niet iets wat alleen in de huidige tijd veel voorkomt. Uitgevers herkauwen hun hits namelijk al sinds de begintijd van het gamen. Neem bijvoorbeeld Doom; er is haast geen console of apparaat te bedenken waarop deze moeder van de boomer shooters niet is uitgebracht sinds de eerste pc-release in 1993. Zelfs onlangs werd er weer een Doom-game voor de zoveelste keer naar de huidige systemen gebracht, namelijk op Xbox Game Pass, waar nu een opnieuw uitgebrachte “enhanced combo pack” van Doom 1 + 2 te vinden is. Maar de vraag is: zitten we als consument hier eigenlijk wel op te wachten?

Nostalgie

Als ik naar mezelf kijk, word ik toch wel blij van de zoveelste re-release. Vooral omdat deze games tegenwoordig met een achievement-lijst komen, wat voor mij een extra motivatie is om deze klassiekers opnieuw te doorlopen. In mijn korte carrière als gastreviewer voor XBNL heb ik al verschillende remasters mogen reviewen van games die dicht bij mijn hart liggen. Games zoals Wizardry, Tomb Raider 1-3 Remastered, Broken Sword Reforged, Chrono Cross en de Atari 50th Anniversary Collection zijn slechts een greep uit de klassiekers die ik heb mogen herbeleven.

En heel eerlijk, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik merk namelijk dat ik tegenwoordig steeds vaker liever deze klassiekers speel dan de nieuwere games. Waarom? Ik denk dat het grotendeels komt door de nostalgie die deze games voor mij met zich meebrengen. Met mijn 38 jaar ben ik ook niet meer de jongste gamer. Het drukke leven met kinderen, werk en alle andere verantwoordelijkheden laat me steeds vaker terugdenken aan die “goede” oude tijd, toen ik alle tijd van de wereld had en heerlijk ongestoord mijn games kon spelen. Zo vermaakte ik me urenlang samen met een vriend met Grand Theft Auto: Vice City, waarbij we om de beurt missies voltooiden of gewoon ravages aanrichtten en de politie ontweken.

Worden moderne games te makkelijk gemaakt?

Maar misschien ligt het ook wel aan de moeilijkheidsgraad van tegenwoordig. Onlangs speelde ik samen met mijn zoontje (6) en zijn neefje (6) Super Mario World op de mini-SNES. Een game die uitkwam toen ik zelf 6 jaar oud was en waar ik vele uren plezier aan heb beleefd. Beide jongens wisten na een goed half uur spelen nog steeds niet het eerste level te voltooien. Want ja, geen quality-of-life features zoals in bijvoorbeeld een Mario Odyssey, natuurlijk. “Wat een stom spel, ik ga alleen maar dood. En die controller reageert gewoon niet op mijn input,” waren hun woorden. De moed zakte me in de schoenen. Zijn die oude games dan echt zo moeilijk, of zijn we tegenwoordig gewoon zo verwend met al die quality-of-life features?

Zoals velen wel weten, schroom ik een stevige moeilijkheidsgraad niet. Ik kies dan ook liever voor een uitdagende playthrough dan dat ik zonder moeite door een game heen blaas. Dat wil niet zeggen dat er geen nieuwe games in mijn straatje voorbij komen. Zo weten de meeste soulslike games mij goed te boeien en is Cuphead een van mijn favoriete games van de afgelopen jaren. Maar toch speel ik tegenwoordig graag die klassiekers, en het liefst op mijn vertrouwde Xbox-platform.

Xbox zet stappen in de goede richting

Gelukkig zien we deze oldies steeds vaker naar het Xbox-platform komen, waar ze eerst het platform passeerden. Kijk maar naar de Final Fantasy Pixel Remaster, die tot voor kort alleen op pc, PlayStation en Switch beschikbaar was. Xbox lijkt stappen te ondernemen om ervoor te zorgen dat ook wij, als groene consoleliefhebbers, deze games kunnen spelen, wat ik alleen maar kan waarderen.

Veel van de geremasterde games die we de laatste tijd hebben gezien, komen uit de koker van Nightdive Studios. Deze studio uit Vancouver, Washington, in de Verenigde Staten, wist faam te verwerven met de geremasterde versies van System Shock 1 en hun goed ontvangen remake van dezelfde game. Daarnaast waren zij verantwoordelijk voor de remasters van Xbox’s eigen id Software-games, zoals Doom en Quake. Ook de Turok-trilogie en de remaster van Star Wars: Dark Forces komen uit hun stal. Dit zijn allemaal games die ik graag nog eens wil spelen of al heb doorgespeeld.

Toen tijdens de laatste PlayStation State of Play ook nog de remasters van Soul Reaver 1+2 werden aangekondigd, was ik zo blij als een kind. Zoveel herinneringen kwamen weer naar boven, en ik heb ontzettend veel zin om die games opnieuw te spelen. Aspyr Games, die achter deze remasters zit, is de laatste tijd flink aan de weg aan het timmeren in de nostalgie-markt. Zo brachten ze de veelgeprezen remasters van Tomb Raider 1-3 naar de Xbox, maar ook Star Wars Episode One Racer. En als klap op de vuurpijl kondigden ze afgelopen week ook nog de remasters van Tomb Raider 4-6 aan. Je snapt dan ook wel dat Aspyr Games in korte tijd een plekje in mijn hart heeft weten te veroveren.

Ik ben dan ook erg benieuwd naar welke remasters we de komende tijd nog zullen zien. Ik weet in ieder geval dat ik de komende maanden mijn handen vol zal hebben aan deze klassiekers. En dan vergeet ik bijna te vermelden dat we in november ook nog aan de slag mogen met de remasters van StarCraft 1 en 2 op Game Pass!