De backlog aan games puilt uit! Stapels met games waaraan ik begonnen ben, maar die ik niet afgemaakt heb. In 2024 gaat het roer om! Mijn goede voornemen is om games vaker uit te spelen en de credits te laten rollen als nooit tevoren. Staat de teller eind 2024 niet op minstens 40 afgeronde games, dan is het eerste rondje tijdens de XBNL-community BBQ voor mijn rekening!
Vorige maand is Life is Strange: Double Exposure uitgebracht. In de review heb je mijn indrukken met de game al kunnen lezen. Ook heb ik samen met Domingo de game uitvoerig in een videocast besproken. De eerlijkheid gebied dus te zeggen dat dit artikel vooral geschreven is om het backlog-archief op orde te houden. De vraag of de game de moeite waard was om te spelen tot de credits rollen zal uiteraard wel beantwoord worden. Anywho, met Life is Strange: Double Exposure wordt game nummer 49 van 2024 afgevinkt. De 50 is binnen handbereik!
Wat voor soort game is Life is Strange: Double Exposure
Life is Strange: Double Exposure is een verhaalgedreven game met puzzelelementen. In Double Exposure keert Max Caulfield terug, een personage dat spelers uit de eerste Life is Strange game kennen. Max is in Double Exposure een volwassen vrouw. De game speelt zich af op Caledon University. Hier wordt Max geconfronteerd met een tragische gebeurtenis: de moord op haar vriendin Safi. Het verlies van Safi zet het verhaal in gang, maar ook de nieuwe kracht die Max ontwikkelt, de zogenaamde “Shift”-kracht, waarmee ze tussen parallelle tijdlijnen kan schakelen om te speuren en antwoorden te vinden. In de Shift-kracht schuilt de belangrijkste gameplay. Spelers wisselen tussen tijdlijnen om het moordmysterie te ontrafelen. Dit is leuk gedaan en brengt enkele typische Life is Strange-elementen met zich mee, zoals superkrachten, dialogen met keuzes en puzzels om progressie te maken.
Credits
Life is Strange: Double Exposure is wat mij betreft niet de beste game die de franchise voortgebracht heeft. Het wisselen tussen tijdlijnen om zodoende een moord op te lossen is goed bedacht en brengt een aantal leuke puzzels met zich mee. Wat ik echter gemist heb in deze game is de connectie met de nevenpersonages. Alles stond voor mijn gevoel in het teken van het oplossen van het moordmysterie, waarmee de typische alledaagse Life is Strange-momentjes wat ondergesneeuwd raakten. Ook de Campus komt niet echt sprankelend tot leven, zoals sommige settings van vorige delen dit wel deden. Ondanks mijn bedenkingen heb ik zeker ook wel van de game genoten en zou ik de game aanbevelen om te spelen tot de credits rollen.
