Een game waarvan ik de trailer ontzettend interessant vond was Paranoia: Happiness is Mandatory. Is dat na de presentatie die ik op de Gamescom bij mocht wonen nog steeds zo?
Als ik heel eerlijk ben dan is het antwoord: niet echt. Dat komt ook deels door de omstandigheden waaronder deze presentatie plaatsvond. Een kleine ruimte, aan de bovenkant niet afgesloten en dus bijzonder rumoerig dankzij al het kabaal dat vele Gamescom-bezoekers maken en tot slot, een Fransman die in het Engels de presentatie moest geven. Hij deed bijzonder zijn best, maar door de combinatie van bovenstaande factoren verstond ik de helft niet.
Wat is het?
Paranoia: Happiness is Mandatory speelt zich af in een verre toekomst in een geautomatiseerd complex genaamd Alpha Complex. Dit complex wordt aangestuurd door de Friend Computer die de bewoners verplicht happy houdt. Dat gebeurt door ze drugs te geven, een doel door ze een baan te geven, enzovoort. De Friend Computer is overal in terug te vinden. Tot nu dan.
In de missie die we te zien kregen bij de presentatie moest jij als Troubleshooter met je team uitzoeken waarom diverse vending machines zich niet gedroegen zoals ze horen. En dus trek je richting de fabriek waar die dingen gemaakt worden. Hier aangekomen blijkt dat een groep Traitors (iedereen die zich niet aan het verplicht happy zijn houdt) de boel aan het saboteren is. Aan jullie om ze tegen te houden en de boel te fixen.
De game laat zich een beetje besturen als een RTS. Dus poppetjes selecteren en klikken waar ze heen moeten, of welke voorwerpen ze moeten bekijken, waar ze achter moeten schuilen en wie ze aan moeten vallen. Allemaal vanuit een isometrisch perspectief.
Het verhaal wordt gepresenteerd met behulp van tekstbalkjes. Heel. Veel. Tekstbalkjes. Paranoia is gebaseerd op de gelijknamige tabletop RPG en dat merk je dus. In een gemiddeld boek staan minder teksten. Wel zitten deze teksten heel goed in elkaar. De schrijvers van de tabletop game zijn namelijk ook teruggehaald voor de videogame en dat zorgt voor goed geschreven dialogen.
Persoonlijk vind ik het wel jammer dat die dialogen allemaal geschreven zijn. Dit maakt dat de game heel erg statisch aanvoelt en hierdoor valt de absurde, humoristische setting een beetje weg. Misschien voelt dit allemaal wel weer wat anders wanneer ik zelf met de game aan de slag mag, maar voor nu ben ik niet zo onder de indruk van de game als dat ik van de trailer was.
