Review: Wolfenstein: Youngblood – eeneiige levels in de herhaling

Na jaren met B.J. Blazkowicz nazi’s te hebben neergeschoten, is het tijd voor zijn dochters om de wapens over te nemen. Maar is het net zo leuk om met zijn dochters te spelen (wait, what?) nazi’s te schieten als met Blazkowicz zelf?

Wolfenstein: New Order was een fantastische nieuwe kans om de franchise weer op de kaart te zetten en dat heeft Bethesda dan ook zeker goed gedaan. Het vervolg, Wolfenstein 2: New Colossus, was een waardig nieuw deel. Nu wilt Bethesda met Youngblood een hele nieuwe weg inslaan door het hoofdpersonage te vervangen door zijn twee tweelingdochters waardoor ook de hele dynamiek verandert van solo naar co-op.

Samen delen, samen spelen

In Wolfenstein: Youngblood maak je direct kennis met Sophia en Jess, de tweelingdochters van oudgediende B.J. Blazkowicz . Ze worden keihard opgeleid door hun ouders om nazi’s te verslaan. De tweeling heeft nog nooit een nazi gedood, maar daar komt snel verandering in aan het begin van de game. Nadat ze hun eerste soldaat hebben omgelegd, wordt er volop gejuicht, gekotst en verder gejuicht. De eerste moord is een feit en dat is dan gelijk het startschot voor de twee dames om 1400 andere Duitse soldaten om te leggen in de game, moeiteloos, zonder spijt. Een gemiste kans om verder in te gaan op de psyche van de tweeling, maar misschien is dit niet de juiste franchise om bij elke moord stil te staan.

Youngblood draait nu om co-op en je speelt dus niet meer in je eentje. De ontwikkelaar heeft geprobeerd om de gameplay hier goed op in te richten en dat is deels gelukt maar deels helemaal niet. Je hebt elkaar nodig voor tergende zaken als deuren openen en je kan elkaar helpen door elkaar complimenten te geven. Hierdoor heb je meer health of armor tot je beschikking. Als je dood bent kan je zelfs weer tot leven komen omdat je levens kan delen. Het is even wennen, want ‘shared lives’ klinkt meer als voodoo magie dan een goede co-op mechaniek. Hier hebben overigens meer games last van, want ja, respawnen is natuurlijk ook niet heel logisch qua verhaal. ‘Shared lives’ werkt prima, maar past niet echt lekker in het verhaal (en wordt verder ook niet aangekaart). Co-op werkt in Youngblood verder naar behoren. Je kan vrij naadloos en zonder poespas bij elkaar in de game springen en gelijk helpen. Als je het in je eentje wilt spelen, dan kan dat ook. De A.I. is slim genoeg om je te helpen en zit jou ook niet te vaak in de weg, dus dat is in orde.

Het C-team

Wolfenstein: Youngblood speelt als een echte Wolfenstein. Het schieten werkt goed, de geluiden kloppen, de grafische pracht is ongeveer hetzelfde als deel 2 (soms net iets mooier qua effecten). Waar ik mij alleen kapot aan erger, is dat de game aanvoelt alsof het is gemaakt door een C-team van ontwikkelaars Arkane Studios en MachineGames. Alsof het de eerste game is die ze ooit hebben gemaakt. Hoezo zeg ik dat? Laat mij even een paar situaties schetsen:

• De gameplay wordt uitgelegd via kleine tutorials en dat is prima. Het is alleen jammer dat je na 4 uur spelen nog een essentiële tip krijgt over een boss-fight die je na 1 uur al voor je kiezen krijgt.
• Als je naar een ander gebied wilt gaan, mag je geen vijanden in je omgeving hebben en dat is logisch. Het is echter vreselijk irritant als er totaal geen vijanden om je heen staan en je een half uur moet gaan zoeken naar een vijand die ergens 2 kilometer verderop om een hoekje staat te wachten.
• De game probeert over te komen alsof je alles stilletjes kan doen, maar waarom gaat het alarm gelijk af na de eerste kogel en weet elke soldaat binnen een straal van 5 kilometer gelijk dat jij op dat specifieke punt staat? Een soldaat moet eerst alarm slaan, maar in Youngbloog is het altijd direct raak. Alle soldaten lijken symbiotisch verbonden.
• Je krijgt de mogelijkheid om camouflage aan te doen zodat je langs de soldaten kunt lopen. Dit is werkt echter zo kort aan het begin, dat je meerdere upgrades nodig hebt om degelijk je camouflage te kunnen gebruiken. En heb je een pistool met demper? Leuk, maar als je die gebruikt, dan gaat je camouflage weg, jammer voor je.
• Naast een demper voor je pistool en camouflage is er weinig aanwezig om geluidloos door een level te lopen. Pas later in de game, na een paar upgrades, kan je echt goed bewegen zonder gespot te worden, maar zelfs dan worden je voetstappen bijvoorbeeld nog gehoord.
• Heb je een volledig plein uitgemoord? Fijn! Over 5 minuten staat iedereen weer nadat je een bepaalde deur door bent gegaan.
• Ga je een boss-fight beginnen met genoeg ammunitie en shared lives, maar ga je alsnog dood na een kwartier? Jammer voor je, je respawned zonder je gespaarde ammunitie en levens.

De game voelt af, maar niet alsof het goed getest is voordat het op de markt kwam. Het zit vol kleine gameplay zaken die niet nodig zijn of gewoon niet goed uitgedacht zijn door het team. Natuurlijk heb je nog kleine bugs, maar dat heeft elke game wel en kan ik mij verder niet echt aan storen (ze zijn eerder hilarisch).

Het verhaal van de tweeling

Ken je het verhaal van de tweelingdochters van B.J.? Ik ook niet en ik heb de game uitgespeeld. Het is een verhaal in de categorie ‘goed verhaal, lekker kort’. Je hebt een paar scènes aan het begin en aan het einde, maar er is totaal geen karakterontwikkeling of iets dergelijks. Er zijn een paar scènes aanwezig om de grote lijnen te bespreken en je ziet misschien hier en daar een emotie. Het houdt daar echter wel bij op. Je mist een goed uitgewerkt verhaal om de nazi’s te doden (behalve het feit dat het nazi’s zijn). Het verhaal is er wel en de reden ook, maar het is mager. Papa is weg, we gaan hem zoeken… De diepgang van Wolfenstein 1 en 2 zul je dus in Youngblood totaal niet vinden.

Vrijheid in levels

Een andere zaak die is aangepast in Youngblood is hoe je door de levels gaat. Het is niet meer zo lineair als in Wolfenstein 2, maar je wordt vrijgelaten om allerlei missies te gaan doen. Dat is een leuk idee, ware het niet dat je in de praktijk ongeveer 5 keer hetzelfde gebied bezoekt met soortgelijke missies. Er zijn welgeteld 3 missies waar je echt het gevoel van een goed level hebt en dat is wanneer je een toren bezoekt of ‘bestormd’. Over het algemeen is ‘backtracking’ (het teruggaan naar vorige omgevingen) niet erg, maar het wordt wel mega irritant als het zo gaat:

• Ga naar gebied A en activeer object 1
• Oh, krijg nou wat, dat kan niet, je hebt object 2 nodig
• Ga daarna naar gebied B en pak object 2 op om object te activeren
• Goed zo, ga nu maar terug naar gebied A om object 1 te activeren
• Hey, object 1 werkt, wat fijn, ga maar weer naar gebied B om verder te gaan met je missie

Je bent zo vaak heen en weer aan het lopen voor nutteloze shit, dat die levels je op een gegeven moment de neus uitkomen. Dus de vrijheid van levels is een leuk idee, maar gewoon echt slecht uitgevoerd.

2017 belde, ze willen hun verdienmodel terug

Tijdens de missies ontvang je experience points waarmee je een level omhoog gaat en waarmee je ook bepaalde skills en wapens kunt upgraden. Het is niets diepgaand en het is eerder allemaal voor de hand liggend. De interface is mooi, simpel en overzichtelijk gehouden dus dat is fijn. Het voelt alleen allemaal aan als een goedkope poging voor RPG elementen en nog erger… microtransacties. Nu zijn microtransacties niet erg, maar wat moeten we hiermee? Je hebt in de game genoeg munten om je wapens te upgraden, dus het gaat vooral om het kopen van skins. Nu moet ik toegeven dat als het om cosmetische items gaat, ik er geen probleem mee heb. Het voelt in deze game alleen zo out of the blue en onnodig. Zo van: ‘weet je wat, geef mensen maar de optie om skins te kopen met echt geld. Wat? Ze moesten ook al 40 euro betalen? Dat maakt niet uit, meer geld is meer beter.’. Zucht…

Conclusie – zijn er nog leuke dingen?

Zoals je merkt ben ik vrij gefrustreerd over Wolfenstein: Youngblood. Dat komt omdat het idee supergoed was, maar dat de uitvoering ronduit matig en eigenlijk zelfs onvoldoende is. Youngblood heeft gewoon goede schiet gameplay en de co-op werkt ondanks de tergende samenwerkingsmomenten die je eigenlijk niet wilt doen en die cliché zijn. Er zitten hele mooie levels tussen (de Catacombe in Parijs is prachtig gemaakt) en de voice-acting is bijvoorbeeld ook meer dan voldoende. Hoewel de levels veel te herhalend zijn, zijn de torens dan wel weer goed gemaakt. Het is gewoon een probleem dat de hele game onwennig voelt en dat is raar na een titel als Wolfenstein 2. Waarom wordt er van alles in gegooid wat niet nodig is? Waarom moeten we ineens naar vijanden kijken en switchen naar een ander wapen omdat er een blokje achter de levensbalk staat i.p.v. te schieten met het wapen wat jij wilt. Het voelt aan alsof er geen senior game director en game designer was die de richting bepaalt of de kennis van vorige games kon gebruiken. Zoals ik al aangeef, het C-team is opgetrommeld om er nog een titel uit te poepen en dat zeg ik niet graag gezien ik mij kan indenken hoeveel medewerkers hun hart en ziel in deze game hebben gestopt. Het had gewoon allemaal beter kunnen zijn.