Voor de fans is Wolfenstein een begrip. Maar wat doet het voor een totale Stein-noob? Kan ik mijn vooroordeel over het dommig shooten opzij zetten en word ik verrast?
Ik heb nog nooit een Wolfenstein game gespeeld, nooit die behoefte gehad. Maar als redacteur moet je soms wat uit je comfortzone getrokken worden dus dacht ik, laat ik het een kans geven. Wolfenstein draait om de wereldheerschappij van die akelige nazi’s en om de stereotiepe verzetsheld Blazkowicz. Een man die zo uit een comicbook geklommen lijkt te zijn. Grote vierkante kop, een overvloed aan spieren en een tomeloze moed. We spreken over de jaren 60 en de geschiedenis is anders gegaan dan hetgeen wij op school geleerd hebben. De geallieerden hebben een pak slaag gekregen en de nazi’s hebben de Verenigde Staten in handen. Natuurlijk komt daar verzet tegen.
Previously
Mocht je het eerste deel, The New Order, niet gespeeld hebben, geen angst want de game begint met een soapy ‘previously in Wolfenstein’ video. Daar zie je in fragmenten wat er allemaal in dat deel is voorgevallen en maak je kennis met een aantal personages uit de game. Je ziet flarden van de zeer nare jeugd van Blazkowicz en de trauma’s die hij daar heeft opgelopen. Daarna gaat het echt beginnen. Big Blazkowicz is zwaargewond geraakt en kan zijn benen niet meer gebruiken. Dat is een beetje lastig voor een superheld want zonder benen kom je niet ver, laat staan dat je het hele continent nazi-schoon kan krijgen. Als klap op de vuurpijl heeft hij ook nog eens vriendin Anya met jong opgescheept dus om het in goed Frans te zeggen, its a whole new ballgame.
In dat begin zie je gelijk het talent van de makers. Joe, zo heet Blaz van voren, zit namelijk vanwege zijn niet meer bewegende benen, in een rolstoel. Nu is het bewegen in een rolstoel best een dingetje en daar zou je als makers behoorlijk op kunnen falen. Niet in Wolfenstein. Het rollen, het schieten maar ook het even je wapen op schoot plaatsen om sneller vooruit te komen is echt heel goed in beeld gebracht. Je raast door een gigantische onderzeeër die in bezit is van het verzet om een inval van de bad guys af te slaan. In dat stuk zien we ook de ultieme bad woman, Frau Engel. Een vrouwelijke variant van de nazibeul Mengele die zeer wreed is, ook tegen haar eigen kinderen. Helaas leert de geschiedenis dat het niet handig is om je kinderen te vernederen en ook bij Frau Engel, of liever gezegd Sturmbanfuhrer Engel, komt dit als een boemerang terug.
Graphics
Als we het dan toch over het verhaal en de best lange cutscenes hebben, grafisch vind ik Wolfenstein echt een verrassing. Toch laat het soms ook wat vreemde vlakkere graphics zien. Alsof bepaalde scenes nog niet helemaal klaar waren. Maar de details van de omgeving, of je nu in een immense submarine rond rent, in een diner langs de Highway vertoefd, in Roswel Area 52 betreedt of in de ruïnes van New York klimt, zijn verrassend goed en nemen je mee in die grauwe sfeer. Wat dat betreft is het een feest om de game te spelen. Of we The New Colussus, de bijnaam van Wolfenstein 2 die een directe verwijzing naar het vrijheidsbeeld is, nu echt open wereld kunnen noemen, daar zet ik wel vraagtekens bij. Het oogt als open wereld maar zodra je gaat spelen, merk je toch dat er heel veel begrenzingen in de game te vinden zijn. Niet alleen in de vorm van hekken en blinde muren maar simpelweg door plekken te maken die je niet kan beklimmen of benaderen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet altijd makkelijk vond om mijn weg te vinden. In Manhattan was ik echt de weg kwijt en het duurde best een tijd voordat ik net dat ene gangetje die mij verder bracht in de game vond.
Het verhaal is trouwens voor een als ruwe shooter bekend staande game, ontzettend goed. Wat dat betreft heeft Wolfenstein zijn werk goed gedaan. Het leuke aan het verhaal is dat je zelfs een keuze kan maken in de weg die het verhaal volgt.
Verhaallijnen
In het begin kom je voor de verschrikkelijke keuze te staan om te kiezen wie van je vrienden, Wyatt of Fergus, mag overleven. De keuze die je maakt bepaalt namelijk welke groepsdynamiek we in de game te zien krijgen. De survivor krijgt de leiding en met die persoon moet je dealen. Dat is een keuze tussen een wat overactieve straatjongen met een zelfdenkende bionische arm en een getraumatiseerde Harvard student waar we het label ADHD best op mogen drukken. Dat levert totaal andere conversaties en cutscenes op. De grote lijn en weg van de game verandert niet maar onderweg heb je wel hele andere gesprekken. Dat geeft direct aan dat de characters zeer goed overdacht zijn en zo goed acteren dat je er niet aan ontkomt om direct een voorkeur of totale haat voor deze personen te krijgen. Dit komt mede door de briljante voice acting. Thank God, Wolfenstein gebruikt gewoon originele talen. De nazi’s converseren in het Duits en zo hoort het ook. Geen debiele accentjes als vervanging van de taal die zij onderling zouden moeten spreken. En zelfs als er accenten om de hoek komen, omdat de voertaal onder de verzetshelden nu eenmaal Engels is, dan blijft het geloofwaardig. Of het nu de Joodse scientist Set is met zijn typische Jiddische woorden of de overduidelijke Russische bemanningsleden, het hoort er naadloos in.
Als we het dan toch over sounds hebben, de muziek tijdens de gameplay is niet echt aan mij besteed en vond ik op momenten zelfs ergerlijk aanwezig. De geluiden van wapens en omgeving zijn spot-on en ook goed in de ruimte neergezet. Je hoort exact waar bepaalde geluiden vandaan komen. Een leuk extraatje zijn de muziekstukken die je als collectible vind. Denk hierbij aan de klassieke rock ’n roll alleen heeft Hans und das Neumond orchestra, Chuck Berry vervangen en zingt met overgave over zijn Kleine VauWee. Man, wat kan ik van dit soort extraatjes genieten. Ik ben echt een sucker voor dit soort humor en daar zit de game vol mee.
Gameplay
Dan naar de gameplay want waar koopt men Wolfenstein voor? Het ongegeneerd afknallen van die nazi schweinhunden. En dat gaat als een trein. Je gebruikt hiervoor een klein arsenaal aan wapens uit elke categorie die je ook nog eens lekker kan upgraden. Trouwens, de keuze voor Wyatt of Fergus bepaald ook welke kraftwerk wapen je kan gebruiken. Later in de game komt daar nog een supergadget bij die past bij je speelstijl: stealth, tactical of mayhem. Wees trouwens niet bang dat je de hele game vanuit een rolstoel aan het spelen bent, dat gaat redelijk snel over in iets anders maar wat, dat verklap ik niet. Het is een kunst om zo’n basale platte shooter toch een verhaal te geven die het boven zijn eigen genre uit tilt. Leuke bijkomstigheid, in de game zit de originele arcadegame Wolfenstein verborgen, dus wil je een potje zwaar gepixelde antieke Wolfenstein spelen, dat kan gewoon. De game kent ook een in mijn ogen zeer goed geintegreerde vorm van sidequests. Door het verzamelen van Enigma codes kan je de locatie van de Ubercommanders onthullen. Deze ultimate nazi bastards moet je omleggen om de bevrijding van good old USA veilig te stellen. Zet daar ook nog eens een aardige load aan collectibles en de boel is compleet. Denk hierbij aan een soort voetbalplaatjes met zogenaamde beroemde personen erop, al heb ik geen idee wie dat zijn maar ik vermoed dat het mensen uit de Bethesda studio zijn. Verder vind je brieven, foto’s en de eerder genoemde lp’s, je weet wel, die zwarte ronde schijven die je vader of moeder op zo’n rare speler plaatste om er muziek uit te laten komen. Dat allemaal voor de spelers die een bepaalde verzamelwoede hebben.
Conclusie
Kortom, in plaats van mijn verwachting om in een domme knaller terecht te komen, was ik ineens in een verhaal gezogen waarbij ik echt emoties voelde, onmacht. Zeker in het stuk waarin zijn vader in beeld komt en het duidelijk wordt wat er na zijn vertrek uit het ouderlijk huis allemaal gebeurt is, maakte ongeloof en meelevendheid in mij los. Ook een ‘gast’-optreden van een wat seniele Adolf Hitler is zeer komisch om te kijken. Ik ben echt een sucker voor goede verhalen en man, man, wat zit dit verhaal steengoed in elkaar. Ik heb niet vaak dat ik een game maar moeilijk kan wegleggen maar Wolfenstein heeft dat voor elkaar.
Ergens in het verhaal, als je het gevoel hebt best wel een tijdje op weg te zijn, krijgt het ook nog eens allemaal een bizarre en totaal onverwachte twist. Dit is zelfs zo goed gedaan dat je het gevoel krijgt een tweede start in de game te maken. Na dat moment kon ik alleen maar de woorden WOW uitroepen. Ik was echt even weggeblazen en mijn oordeel over de game steeg gewoon even met 10 punten. Dit verhaal is briljant.
Ik zeg, ga Wolfenstein halen. Hij is verrassend goed en zal je, zeker qua verhaal, verbazen. Lekker knallen tegen de meest bizarre nazi creatures in een geweldig mooi vormgegeven omgeving. Een musthave en in mijn ogen mag dit deel zelfs het predicaat Klassieker dragen.
