Review: What Remains of Edith Finch

Voor mij een totaal onbekende game die ik toevallig tegenkwam. De trailer greep mij gelijk. Tijd om de game eens nader te bekijken.

Toen wij als gezin zes jaar geleden verhuisden, was het afscheid van dat huis best emotioneel. Een plek waar wij meer dan 25 jaar gewoond hadden, waar wij twee kinderen kregen en zagen opgroeien. Als je dan voor de laatste keer de deur van een kinderkamer sluit waar jij met je zieke dochter op schoot zat en haar daar wiegde, dan doet dat iets met je. Je sluit een stuk van je leven af, een belangrijk stuk. Dat gevoel, dat is precies waar What Remains of Edith Finch over gaat.

Boek

Eigenlijk ‘beleef’ je het allemaal alsof je een intrigerend boek aan het lezen bent en meegenomen wordt in de wereld van de Finch familie. Dat kan ik niet anders beschrijven als bijzonder. Het raakt een eigen gevoel. Een gevoel wat je kent als je niet meer thuis woont of verhuist en terugkomt in dat oude huis. Een huis vol met aanwijzingen dat jij daar ooit bent geweest, een tekening op de muur, een kras in een deurpost. Voor jou vertelt het iets bijzonders. Het gevoel van afscheid nemen.

Dit is een game die speelt op een manier zoals ik die nog niet eerder ben tegengekomen. Voor mij ademt het een beetje een Twin Peaks-sfeer maar dan zonder moorden. De game draait om een huis waarin een schatkist aan herinneringen verborgen zitten. Pijnlijke, geheime herinneringen.

Het begint als jij, in de persoon van de 17-jarige Edith Finch, het huis nadert met alleen een dagboek waarin je eindelijk het grotendeels onbekende verhaal van je familie wil gaan neerzetten. De familie Finch heeft een geschiedenis waarin de dood een hoofdrol speelt. Er is een rij aan familieleden die allemaal op de één of andere manier op een onprettige manier aan hun einde zijn gekomen. Edith weet daar het fijne niet van en dat is precies de reden waarom ze terug gaat naar haar ouderlijk huis. Een huis vol met verzegelde deuren, deuren waarachter kamers zitten die Edith nooit heeft kunnen zien, behalve dan door een kijkgaatje die elke deur bevat. Gewapend met één sleutel ga je op weg en kom je langzaam maar zeker in al deze kamers terecht en achter alle geheimen. Geheimen die je door de ogen van de overledene of een getuige van de dood opnieuw beleeft waardoor het nog intenser wordt.

Prachtig weergegeven

What Remains of Edith Finch valt direct op door de grote mate van details die we in beeld krijgen. Alles heeft zoveel detaillering, zoveel informatie, is zo prachtig neergezet, dat het betreden van een kamer en het rondkijken daarin zorgt dat je daadwerkelijk mee gaat voelen met de hoofdpersoon.

Ter voorbeeld, je komt in de kamer van de oude Edie. Edie die kampte met haar gezondheid, die een zuurstoffles in haar kamer heeft staan. Wiens medicatie op dinsdag is gestopt want dat is het laatste klepje van haar medicijndoos die open staat. Kleine maar veelzeggende details die je eigenlijk alleen herkent als je een fervent boeklezer bent. Een boek kan ook details beschrijven zonder conclusie. Die conclusie maak jij uit wat je leest en dat is in dit spel exact hetzelfde. Je voelt de melancholie, de duistere geheimen, het gevoel van Edith zelf als ze dieper meeleeft met haar dode familieleden. Dat meeleven gebeurt op allerlei manieren, door het zien van een schilderij, het openen van een dagboek of een brief, het bekijken van foto’s in een fotomap.

Het is simpel maar zo bijzonder dat de makers het voor elkaar hebben gekregen om je te pakken zonder dat er heel veel actie van je gevraagd wordt. Geen lastige puzzels, geen ingewikkelde sprongen of het op tijd klikken van de juiste button. Niets van dat alles. Je loopt gewoon door het huis, kijkt rond en merkt dan punten op die bij het dichterbij komen veranderen in een hand. De hand vereist een simpele actie zoals het omhoog of omlaag bewegen van je stick waardoor er iets geopend wordt of het draaien met je stick om een muziekdoos op te winden. Allemaal zeer logische simpele handelingen.

Je kruipt bijvoorbeeld in de huid van een familielid die graag fotografeerde en kijkt door de lens van zijn camera als jij deze overneemt. Door het bekijken van de omgeving door die zoeker en het maken van bepaalde foto’s, ontwaart zicht het verhaal van de dood van diegenen. De game zit vol met dit soort minigames. Ik kan niet uitleggen hoe subliem dit gedaan is. Tel daarbij het geluid op die nu eens niet vergezeld gaat met een bepaald herhalend sfeermuziekje, maar heel gewoon de geluiden die je in zo’n oud bijzonder huis hoort. Het ruisen van de golven, het kraken van het hout onder je voeten, het staat allemaal in dienst van het verhaal. In de minigames komt er dan wat toepasselijke muziek bij. Daarnaast zijn de stemmen erg goed gecast. De vertelstem van Edith, die gedaan wordt door Valerie Rose Lohman, klinkt prettig en neemt je echt mee.

Life is short

De game heeft dus een andere insteek dan wat we van andere games kennen. Je merkt dat de makers niet bezig zijn geweest met het geven van een uitdaging of je het gevoel te geven dat je iets presteert als je de game speelt. De insteek is totaal anders, het is jou als gamer meenemen in een verhaal. Alsof je een boek leest of een spannende film aan het kijken bent. Je wilt elke keer maar weer weten wat er nu weer achter de volgende deur zit en wat er toch met die Finch is gebeurt. Wie hij of zij was en hoe het einde zo noodlottig is gekomen.

Het einde is niet spectaculair. Ergens had ik een einde verwacht waarin de ‘vloek’ die het Finch huis beheerst duidelijk zou worden. Maar ook hier merk je dat het hier niet om gaat. Geen spannend of knallende onthulling maar een emotioneel en voor mij een beetje onverwacht einde die na zo’n 3 tot 4 uurtjes ‘spelen’ komt.

Wat is dan de beloning van deze game? Die is best groot als je het mij vraagt. Het is één van die momenten waarin je even mag nadenken over het leven. Over hoe vluchtig het is en hoe je nu van het leven moet genieten in plaats van te wachten op wat morgen gaat komen. Het geeft je een inkijk in vergankelijke roem, in het hebben van een psychische stoornis, in verwachtingen en teleurstellingen. Dat is iets wat misschien wel meer waarde heeft dan het overwinnen van een eindbaas.

Het is trouwens de eerste game waarbij ik echt alle credits heb afgekeken want zelfs die zijn prachtig weergegeven. De game kost ook niet heel veel, namelijk net geen 20 euro. Iets wat je voor een boek ook zo neerlegt en laten we het daar maar gewoon mee vergelijken.

Conclusie

Dit is wel een titel voor die gamers die gewoon eens wat anders willen. Voor de boekliefhebbers. Voor de verhaalliefhebbers. Voor de mensen die geraakt willen worden. Als je tot die categorie behoort, dan zal What Remains of Edith Finch je zeker bevallen. De rest mag deze titel gewoon vergeten.